บทที่ 115

น้ำมันพริกหรือ!

หยุนถิงสับสนมึนงง ไม่รู้ว่ามันเป็นของเล่นบ้าอันใดอีก

“น้ำมันบ้าบออะไรของเจ้า!”

หยุนถิงทำเสียงฮึดฮัดออกทางจมูก มองหยุนเจิงด้วยสีหน้าตักเตือน “ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าทำคุณงามความดีเอาไว้มาก และเจ้าก็ได้รับความโปรดปรานเต็มอย่างล้มหลาม! แต่ทางที่ดีเจ้าก็ควรอยู่ในที่ของตัวเอง ตอนนี้เจ้าอาจจะลำพองใจอยู่ก็ไม่เป็นไร รอให้เสด็จพ่อกลับไปเป็นเหมือนเดิมตอนที่เสด็จพ่อลืมเจ้าไม่เห็นเจ้าอยู่ในสายตาก่อนเถอะ เหอะๆ…”

คำพูดตอนหลังหยุนเจิงไม่ได้กล่าวออกมา

แต่ความหมายมันก็ชัดเจนในตัวเองอยู่แล้ว

“พี่สี่ สับสนไปแล้วหรือไร?”

หยุนเจิงค่อยๆ ลุกขึ้นยืนตรงหน้าหยุนถิง จ้องมองหยุนถิง มองจนหยุนถิงเองรู้สึกขนลุกซู่อย่างประหลาด

“เจ้าจะทำอะไร อยู่ห่างๆ ข้าหน่อย!”

หยุนถิงตะคอกด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยดีนัก

“เฮ้อ ข้าอยากจำรอยยิ้มและหน้าตาอันสดใสของพี่สี่มากกว่า!”

หยุนเจิงขมวดคิ้วและถอนหายใจ

“รอยยิ้มและหน้าตาอันสดใสอย่างนั้นหรือ?”

เส้นเลือดบนหน้าผากหยุนถิงกระตุก เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ทำไม เจ้าอยากจะเอาให้ข้าตายเลยหรือ?”

อยากจำรอยยิ้มและหน้าตาอันสดใสคำนี้ส่วนมากใช้กับคนตาย

เจ้าสุนั