หน้าหลัก / ประวัติศาสตร์สมมติ / องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน / บทที่ 120

แชร์

บทที่ 120

ผู้เขียน: เหลียงซานเหลากุ่ย

ปรับปรุงล่าสุด: 2024-03-17 17:00:00

ตามด้วยคำพูดเสียงเบาของหยุนเจิง ดวงตาของจางซูพลันเปล่งประกายขึ้นมาทันใด

“นี่เป็นกวีที่ท่านประพันธ์เองนั้นหรือ?”

จางซูมองหยุนเจิงด้วยสีหน้าตะลึงตกใจ

“พูดเป็นเล่น!”

หยุนเจิงเอ่ยเสียงเบา “เป็นกวีของพี่สะใภ้รองของเสิ่นลั่วเยี่ยน ข้าลอกมา”

“เช่นนี้นี่เอง!”

จางซูนึกขึ้นได้กะทันหัน “ข้าก็ว่า เราสองคนต่างก็เป็นพวกไร้ประโยชน์…”

จางซูเอ่ยได้ครึ่งประโยค พลันนึกบางอย่างขึ้นได้ทันทีจึงเปลี่ยนคำพูดว่า “ข้าหมายถึง ความรู้ของเราทั้งสองไม่ต่างกันเท่าไรนัก แหะๆ…”

“เอาล่ะๆ!”

หยุนเจิงโบกมือ “รีบจำซะ แล้วทำให้คนพวกนี้อึ้งจนอ้าปากค้าง!”

จางซูพยักหน้าแรงๆ กำลังจะเริ่มจดบทกวี ทว่าใบหน้ากลับแข็งทื่อ ทำได้เพียงขยับเข้าไปอีกครั้งอย่างหน้าด้านๆ แล้วเอ่ยอย่างเขินอายว่า “องค์ชายหก ท่านช่วยพูดอีกครั้งได้หรือไม่ ข้า…ข้าลืมแล้ว…”

“ข้า…”

หยุนเจิงถอนใจ หมดคำจะพูดชั่วขณะ

เจ้านี่ไม่ได้เกิดมาเพื่อร่ำเรียนหาความรู้เลยจริงๆ!

เพิ่งจะบอกไปหยกๆ แต่เขากลับลืมไปแล้ว?

หยุนเจิงหมดหนทาง ทำได้เพียงกระซิบบอกเขาอีกครั้ง

ขณะที่ทั้งสองกำลังกระซุบกระซิบกันอยู่นั้น ข้างล่างก็มีคนเริ่มประพันธ์บทกวีแล้ว

เพียงแต่บทกวีที่คนผู้

บทที่ถูกล็อก

อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่แล้ว บทต่อไป

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1326
รวมกับกำลังพลของพวกเขาเองแล้ว การระดมทหารเจ็ดถึงแปดหมื่นพร้อมแรงงานชาวบ้านน่าจะเป็นไปได้เมื่อถึงตอนนั้น การประกาศว่าเป็นกองทัพแสนหนึ่งพร้อมบุกกดดันชนเผ่าโม่ซี น่าจะสร้างความกดดันได้ไม่น้อยคงต้องดูปฏิกิริยาของชนเผ่าโม่ซีก่อนในเวลานี้ ถ้าเลี่ยงการโจมตีได้ เขาก็จะไม่เลือกโจมตีอย่างแน่นอนพวกเขาเพิ่งตีโฉวฉือได้ และจับเชลยศึกได้มากมาย ย่อมต้องใช้เวลาเพื่อจัดการความยุ่งเหยิงนี้รอให้จัดการกองงานยุ่งเหยิงพวกนี้ให้เสร็จสิ้นเสียก่อน อย่าว่าแต่เปิดศึกเลย แค่พวกเขาขยับตัวนิดหน่อย ชนเผ่าโม่ซีก็คงต้องตัวสั่นงันงกแล้ว...สองวันต่อมา หยุนเจิงเดินทางถึงนอกเมืองอวี้เฟิง โดยมีกองทหารองครักษ์และทหารม้าชั้นยอดสองพันนายคุ้มกัน และได้พบกับตู๋กูเช่อระหว่างทาง พวกเขาเจอเข้ากับกองกำลังต่อต้านขนาดเล็กแต่กองทหารองครักษ์ของหยุนเจิงไม่ได้ลงมือเลย ทหารม้าชั้นยอดเพียงสองพันนายก็สามารถกำจัดกองกำลังต่อต้านนี้ได้หมดหลังจากทักทายกันสั้นๆ ตู๋กูเช่อก็เริ่มรายงานสถานการณ์ปัจจุบันให้หยุนเจิงฟังในตอนนี้ กองกำลังป้องกันเมืองอวี้เฟิงที่เป็นทหารจริงๆ มีอยู่ประมาณสองหมื่นนายทหารสองหมื่นนายนี้ประกอบด้วยคนที่หย
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1325
สองวันต่อมา ฉินชีหู่ได้นำกองทหารม้าสองพันนายเร่งมาถึงด่านเทียนฉงทว่า มาไม่ใช่กองทหารโลหิต แต่เป็นทหารม้าสองพันนาย"ทำไมถึงเป็นเจ้าที่มา?"หยุนเจิงถามฉินชีหู่ด้วยความแปลกใจเล็กน้อย"ทำไมข้าจะมาไม่ได้เล่า?"ฉินชีหู่ยิ้มซื่อๆ พลางถามหยั่งเชิงว่า "น้องรัก เจ้ายังไม่หายโกรธข้าอีกหรือ?""ถ้าข้าโกรธ เจ้าคงถูกไล่กลับไปทบทวนตัวเองที่กองหลังนานแล้ว!" หยุนเจิงส่ายหน้ายิ้มๆ "ว่าแต่ เจ้าคิดออกหรือยัง?"พอพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของฉินชีหู่ก็แดงขึ้นเล็กน้อย เขาหัวเราะแห้งๆ "คิดออกแล้ว""งั้นหรือ?"หยุนเจิงยิ้มเล็กน้อย "เจ้าคิดได้เอง หรือมีใครบอกเจ้า?"ฉินชีหู่หัวเราะเขินๆ "ข้าไปถามรองแม่ทัพมา แต่รองแม่ทัพไม่บอกอะไร แค่สั่งมอบกองทหารม้าสองพันนายให้ข้า แล้วให้ข้ากับหลูซิ่งแยกกันจัดการกลุ่มต่อต้านของโฉวฉือ โดยให้ข้าบังคับบัญชาหน่วยของหลูซิ่งอีกด้วย..."แม้ฉินชีหู่จะซื่อและตรง แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่นี่ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเข้าใจกระจ่างการที่ตนบัญชาการกองทัพสองสาย และต้องออกคำสั่งไปยังอีกสายหนึ่ง แค่คิดให้มากขึ้นอีกนิดก็เข้าใจได้เมื่อคิดออกแล้ว เขาจึงเข้าใจถึงเจตนาที่ดีของตู๋กูเช่อถึงตู๋กูเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1324
การชนะโดยไม่ต้องรบคือกลยุทธ์อันยอดเยี่ยมที่สุด“กระหม่อมเข้าใจแล้ว”จั่วเหรินพยักหน้ารับอย่างต่อเนื่องหลังจากทั้งสองสนทนากันได้สักพัก หยุนเจิงก็เตรียมตัวไปพบกับตู๋กูเช่อ แต่กลับถูกจั่วเหรินและเมี่ยวอินห้ามไว้เพราะตอนนี้พวกเขายังอยู่ในดินแดนของศัตรูกองทหารองครักษ์ของหยุนเจิงมีจำนวนน้อย หากบังเอิญเจอศัตรูที่ยังขัดขืนและซุ่มโจมตี จะทำอย่างไร?แม้ความเป็นไปได้จะต่ำมาก แต่ก็ยังต้องระวังไว้ก่อนเนื่องจากตอนนี้กองกำลังที่ด่านเทียนฉงมีเพียงทหารราบ จั่วเหรินจึงไม่สามารถส่งพวกเขาไปคุ้มกันหยุนเจิงได้ จึงขอให้หยุนเจิงพักผ่อนที่ด่านเทียนฉง และส่งคนไปแจ้งตู๋กูเช่อให้ส่งกำลังมารับหยุนเจิงแทนหยุนเจิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงยอมรับข้อเสนอนี้หลังจากที่เดินทางไกลมาหลายวัน คนและม้าก็จำเป็นต้องพักผ่อนในเมื่อตู๋กูเช่อได้เตรียมงานสำหรับการเคลื่อนทัพไปยังชนเผ่าโม่ซีไว้เรียบร้อยแล้ว การรออีกหนึ่งหรือสองวันก็ไม่ได้ทำให้เรื่องสำคัญล่าช้า อีกทั้งยังเป็นโอกาสให้เขาได้วางแผนงานต่อไปค่ำคืนนั้น หยุนเจิงและเมี่ยวอินก็ได้อาบน้ำด้วยกันอย่างสบายใจที่ด่านเทียนฉงถึงแม้เมี่ยวอินจะติดตามหยุนเจิงมาตลอด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1323
จางฮว๋าย…สิ้นไปแล้วหรือ?แม้ตอนที่จางซูเดินทางกลับเมืองหลวง หยุนเจิงก็พอคาดเดาได้ว่าจางฮว๋ายในครานี้คงจะไม่รอดแล้ว แต่เมื่อได้รับข่าวนี้ เขาก็ยังเผลอหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งโดยไม่รู้ตัวภาพของผู้เฒ่าจางฮว๋ายค่อยๆ ลอยขึ้นมาในห้วงความคิดของหยุนเจิงพูดตามตรง ตอนแรกหยุนเจิงไม่ได้มีความประทับใจที่ดีต่อผู้เฒ่าจางฮว๋ายสักเท่าไรโดยเฉพาะเรื่องที่ผู้เฒ่าผู้นี้มักจะสนับสนุนแนวทางประนีประนอมในกรณีของเป่ยหวนอยู่เสมอแต่ต่อมา เมื่อเขาได้เข้าใจในตัวจางฮว๋ายมากขึ้น ความประทับใจของเขาที่มีต่อผู้เฒ่าคนนี้ก็เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นผู้เฒ่าผู้นี้แม้จะดื้อรั้นอยู่บ้าง แต่กลับไม่ได้หัวดื้อจนเกินไปนอกจากนี้ ผู้เฒ่าผู้นี้ยังเป็นขุนนางที่จงรักภักดีอย่างแท้จริงน่าเสียดายจริงๆ!เขาไม่ได้มีโอกาสไปพบจางฮว๋ายเป็นครั้งสุดท้ายขณะที่หยุนเจิงถอนหายใจเงียบๆ จั่วเหรินก็เริ่มเล่ารายละเอียดเพิ่มเติมจางฮว๋ายสิ้นใจในวันที่สิบสองของเดือนเก้าจักรพรรดิเหวินรงโศกเศร้าอย่างยิ่ง ถึงกับงดราชกิจเป็นเวลาหนึ่งวันเพื่อแสดงความอาลัยในการป่วยจากไปของจางฮว๋าย จักรพรรดิเหวินยังทรงพระเมตตาอย่างล้นพ้น โดยพระราชทานแผ่นป้ายส
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1322
“ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ!”หยุนเจิงขมวดคิ้วพูด “หากข้าปลดเสื้อผ้าเจ้าที่นี่ คนที่เสียหน้าก็ยังคงเป็นเจ้าเอง!”เมื่อเห็นหยุนเจิงเริ่มไม่พอใจ เจียเหยาก็หยุดเรื่องนี้ทันที“ข้ามีคำถามสุดท้ายอยากถาม”เจียเหยาพยายามดึงเรื่องกลับมาที่ประเด็นหลัก“เรื่องอะไรล่ะ?”หยุนเจิงถามด้วยน้ำเสียงสบายๆเจียเหยาจ้องมองหยุนเจิง “เหตุใดท่านถึงไม่ใช้ของที่ใช้ระเบิดเปิดเขานั่นทำลายด่านเทียนฉงของโฉวฉือไปเลย? ท่านน่าจะรู้ดีกว่าข้าว่า หากด่านนั้นถูกตีแตกเร็วกว่านี้ ท่านจะไม่ต้องสู้กันอย่างเหนื่อยยากที่แม่น้ำซัวเล่ย”เวรเอ๊ย!หญิงคนนี้ถึงขั้นสงสัยเรื่องนี้แล้วรึ?นางช่างทำให้ข้าไม่เคยได้อยู่อย่างสงบเลยจริงๆ!“ทำไมข้าต้องทำลายด่านเทียนฉงด้วยเล่า?”หยุนเจิงกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “หากข้าทำลายด่านเทียนฉงไปแล้ว เจ้าจะส่งคนมาช่วยข้าสร้างใหม่หรืออย่างไร?”“เพียงเพราะเหตุนี้เองหรือ?”เจียเหยาฟังแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง“เจ้าสงสัยหรือว่าข้าไม่มีสิ่งนั้นอยู่ในมือแล้ว?”หยุนเจิงมองเจียเหยาด้วยรอยยิ้มปริศนา “รอจนชั้นน้ำแข็งของแม่น้ำไป๋สุ่ยหนาพอ ข้าก็คิดจะใช้สิ่งนั้นระเบิดเปิดเขาที่ปากทางภูเขาหลางหยา แล้วส
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1321
เจียเหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็นึกไม่ออกว่าหยุนเจิงมีจุดประสงค์อื่นอะไร จึงได้แต่ถามเขาด้วยท่าทีคล้ายขอคำชี้แนะ“ไม่ซับซ้อนอย่างที่เจ้าคิดหรอก”หยุนเจิงส่ายหน้ายิ้ม “กองทหารมณฑณเหนือข้าส่งมาแต่ทหารฝีมือดี จะไม่ล้มซักแคว้นได้อย่างไร?”ต้องการเชือดไก่ให้ลิงดูหรือ?เจียเหยาครุ่นคิดก่อนถามต่อ “ถ้าท่านคิดจะฆ่าไก่ให้ลิงดู การทำลายล้างกุ่ยฟางน่าจะน่ากลัวกว่าการทำลายโฉวฉือใช่หรือไม่?”เพราะว่ากุ่ยฟางแข็งแกร่งกว่าโฉวฉือมาก“เจ้าก็พูดเองว่า ข้าต้องการเปิดเส้นทางไปยังชนเผ่าโม่ซี”หยุนเจิงยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนมองเจียเหยาด้วยความสนใจ “ว่าแต่ เจ้าสนใจเรื่องนี้ขึ้นมาทำไม? หรือว่าอาการหวาดระแวงของเจ้ากำเริบอีกแล้ว?”หวาดระแวงงั้นหรือ?เจียเหยาแอบหัวเราะขื่นๆนางก็ดูจะมีอาการหวาดระแวงอยู่บ้างจริงๆนางกังวลว่าหยุนเจิงเก็บกุ่ยฟางไว้เพื่อกดดันเป่ยหวนแต่เขาก็ได้ใช้ตัวตายตัวแทนอย่างทัวฮวนแล้ว ดังนั้นการที่กุ่ยฟางจะล่มสลายหรือไม่ก็ดูจะไม่ต่างกันนักในแง่ของการกดดันเป่ยหวนนางรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรผิดปกติอยู่แต่ก็คิดไม่ออกว่าปัญหานั้นคืออะไรและนั่นทำให้นางรู้สึกกระวนกระวายจนกินไม่ได้นอนไ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1320
หวั่น...ไหว?เจียเหยาชะงักไป ราวกับถูกคำถามของเมี่ยวอินทำให้สับสนหยุนเจิงมีทั้งความแค้นของชาติและครอบครัวกับนาง เมี่ยวอินถามคำถามแบบนี้ได้อย่างไร?หรือเมี่ยวอินคิดว่านางจะปล่อยวางความแค้นทั้งหมดได้?เจียเหยามองเมี่ยวอินด้วยสายตาเต็มไปด้วยความสงสัย “เจ้ากำลังลองใจข้าหรือ?”“ข้าจะลองใจเจ้าทำไม?”เมี่ยวอินปฏิเสธทันที “ข้าแค่คิดว่า ในแง่หนึ่ง เจ้าและหยุนเจิงเป็นคนประเภทเดียวกัน! แม้จะมีความแค้นต่อกัน แต่พวกเจ้าคงจะมีความนับถือกันในใจบ้าง”เป็นเช่นนั้นหรือ?เจียเหยาดูเหมือนจะยังไม่แน่ใจนัก นางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดอย่างตรงไปตรงมา “ถ้าเจ้าว่ามีความนับถือกัน ข้าคิดว่าคงมีบ้าง! แม้ยามที่ข้าอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา ข้าก็ไม่เคยปฏิเสธว่าเขาคือคู่ต่อสู้ที่น่ายกย่อง การได้พบเขาในสนามรบถือเป็นโชคดี...และโชคร้ายในคราวเดียวกัน”เมี่ยวอินเม้มริมฝีปากเบาๆ มองเจียเหยาด้วยความสนใจ “โชคร้ายน่ะข้าเข้าใจ แต่โชคดีล่ะ หมายความว่าอย่างไร? หรือแค่เพราะได้พบคู่ต่อสู้อย่างเขา?”“เพราะเขามีขีดจำกัดในสิ่งที่เขาจะทำ”เจียเหยาพูดออกมาเบาๆ “ข้าหวังว่าเขาจะมีขีดจำกัดเช่นนี้ตลอดไป...”ขีดจำกัดหรือ?เมี่ยวอิ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1319
ค่ำคืนนั้น หยุนเจิงเรียกอวี่ซื่อจงและชวีจื้อเข้ามาในกระโจมเพื่อสั่งการระหว่างที่กำลังพูดคุยกัน เสียงองครักษ์ด้านนอกดังขึ้นว่า “ฝ่าบาท องค์หญิงเจียเหยาขอเข้าเฝ้า”เจียเหยา?หยุนเจิงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยตัวเขาเพิ่งคุยกับเจียเหยาไปเมื่อครู่นี้เองไม่ใช่หรือ?นางมาหาตนอีกทำไมกัน?ข้าให้เสบียงไปมากมายแล้ว นางยังต้องการอะไรอีก?หรือว่านางจะมาเล่นบทเศร้า หรือใช้เรือนร่างอันงดงามของนางมาทดสอบจิตใจข้า?เมื่อเห็นหยุนเจิงเงียบไป อวี่ซื่อจงจึงพูดอย่างระมัดระวัง “ฝ่าบาท ถ้าเช่นนั้น พวกเรามาคุยกันอีกทีภายหลังดีไหม?”“ไม่ต้องสนใจ เรามาคุยกันต่อ”หยุนเจิงโบกมือ และพูดกับองครักษ์ด้านนอกว่า “ข้ามีธุระ ให้มาหาข้าทีหลัง!”“ขอรับ!”หยุนเจิงเลิกคิดฟุ้งซ่าน และสั่งการอวี่ซื่อจงกับชวีจื้อต่อเขายังต้องไปที่ด่านเทียนฉง งานเกี่ยวกับการถอนทัพที่นี่ จึงต้องฝากให้อวี่ซื่อจงและชวีจื้อเป็นผู้รับผิดชอบด้านนอกกระโจม เจียเหยาไม่ได้จากไป แต่ถอยออกไปยืนรอเงียบๆไม่นานนัก เมี่ยวอินที่ทำงานเสร็จเดินผ่านมา และเห็นเจียเหยายืนอยู่คนเดียวอย่างเดียวดาย“เจ้ามายืนตรงนี้ทำไม?”เมี่ยวอินเดินเข้ามา มองเจียเหยาด้วย
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1318
นางรู้ดีว่า หากต้องการบีบให้กุ่ยฟางยอมจำนน จำเป็นต้องมีกำลังทหารมากพอที่จะกดดันพวกกุ่ยฟางหยุนเจิงจะต้องให้นางนำกองทหารม้าหมื่นนายออกไปยังกุ่ยฟางแน่นอนนางจึงต้องการซื้อเสบียงจากหยุนเจิงล่วงหน้า เพื่อใช้เป็นเสบียงสำหรับกองทัพหมื่นนายความตั้งใจของเจียเหยานั้นง่ายมากเมื่อนางเจรจาต่อรองกับกุ่ยฟางสำเร็จ และได้ผลประโยชน์จากกุ่ยฟางแล้ว นางจะนำทองคำและเงินมาชำระค่าเสบียงหรือในภายหลัง อาจคืนเสบียงให้หยุนเจิงแทนก็ได้พูดง่ายๆ คือขอล่วงหน้าก่อน!แต่อย่างไรก็ดี นางย่อมอยากใช้ทองคำและเงินซื้อเสบียงมากกว่าหลังจากเคยเผชิญความยากลำบากเพราะขาดเสบียง นางยอมสะสมเสบียงไว้มากกว่าเก็บทองคำและอัญมณี“จริงๆ แล้ว เสบียงของเราก็ขาดแคลนเช่นกัน”หยุนเจิงส่ายหน้ายิ้ม “เจ้าคิดหรือว่าเรามีเชลยครั้งนี้กี่คน? เจ้าคิดว่าเชลยเหล่านี้ไม่กินไม่ดื่มหรือ? หรือเจ้าคิดว่าข้าเป็นพวกเถื่อนทางเหนือ ที่พาเชลยกลับไปกินแทนอาหาร?”เชลยแสนคนเชียวนะ!ต้องใช้เสบียงมากแค่ไหนเพื่อเลี้ยงดูพวกเขา?และไม่ใช่ว่าพาเชลยพวกนี้กลับไปแล้วจะไม่ต้องใช้เสบียงตราบใดที่คนพวกนี้ยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาก็ต้องกินเสบียงทุกวันนางยังคิดว่

แชร์

บทที่ 120

บางทีคุณอาจจะชอบ

บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่

เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน

ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย

แชร์

บทที่ 120

บทที่เกี่ยวข้อง

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 121

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 122

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 123

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 124

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 125

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 126

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 127

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 128

บทล่าสุด

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1326

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1325

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1324

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1323

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1322

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1321

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1320

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1319

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1318

บางทีคุณอาจจะชอบ

บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่

เขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ

องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน

ฉันเป็นมหาเศรษฐี ฉันขอเปิดเผย