บทที่ 120

ตามด้วยคำพูดเสียงเบาของหยุนเจิง ดวงตาของจางซูพลันเปล่งประกายขึ้นมาทันใด

“นี่เป็นกวีที่ท่านประพันธ์เองนั้นหรือ?”

จางซูมองหยุนเจิงด้วยสีหน้าตะลึงตกใจ

“พูดเป็นเล่น!”

หยุนเจิงเอ่ยเสียงเบา “เป็นกวีของพี่สะใภ้รองของเสิ่นลั่วเยี่ยน ข้าลอกมา”

“เช่นนี้นี่เอง!”

จางซูนึกขึ้นได้กะทันหัน “ข้าก็ว่า เราสองคนต่างก็เป็นพวกไร้ประโยชน์…”

จางซูเอ่ยได้ครึ่งประโยค พลันนึกบางอย่างขึ้นได้ทันทีจึงเปลี่ยนคำพูดว่า “ข้าหมายถึง ความรู้ของเราทั้งสองไม่ต่างกันเท่าไรนัก แหะๆ…”

“เอาล่ะๆ!”

หยุนเจิงโบกมือ “รีบจำซะ แล้วทำให้คนพวกนี้อึ้งจนอ้าปากค้าง!”

จางซูพยักหน้าแรงๆ กำลังจะเริ่มจดบทกวี ทว่าใบหน้ากลับแข็งทื่อ ทำได้เพียงขยับเข้าไปอีกครั้งอย่างหน้าด้านๆ แล้วเอ่ยอย่างเขินอายว่า “องค์ชายหก ท่านช่วยพูดอีกครั้งได้หรือไม่ ข้า…ข้าลืมแล้ว…”

“ข้า…”

หยุนเจิงถอนใจ หมดคำจะพูดชั่วขณะ

เจ้านี่ไม่ได้เกิดมาเพื่อร่ำเรียนหาความรู้เลยจริงๆ!

เพิ่งจะบอกไปหยกๆ แต่เขากลับลืมไปแล้ว?

หยุนเจิงหมดหนทาง ทำได้เพียงกระซิบบอกเขาอีกครั้ง

ขณะที่ทั้งสองกำลังกระซุบกระซิบกันอยู่นั้น ข้างล่างก็มีคนเริ่มประพันธ์บทกวีแล้ว

เพียงแต่บทกวีที่คนผู้