บทที่ 1101

หลังจากทิ้งเรื่องปวดหัวให้คนในเมืองจักรพรรดิแล้ว หยุนเจิงจัดการธุระของตัวเองได้อย่างสบายใจ

“เจ้ากำลังคิดสิ่งใดอยู่?”

ระหว่างทางจากเหมืองถ่านหินและกลับมายังชายแดนกู้ เมี่ยวอินเห็นหยุนเจิงใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงเอ่ยปากถาม

“ไม่มีสิ่งใด”

หยุนเจิงหัวเราะ “ข้ากำลังคิด ทำเช่นไรจึงจะผลิตปูนได้เร็วขึ้น”

หยุนเจิงทำปูนแบบดั่งเดิมออกมาแล้ว

พอดี เศษจากการหลอมเหล็กก็ได้นำใช้ประโยชน์แล้ว

ผ่านการทดสอบง่ายๆ ความแข็งแรงทนทานของปูนนี้นับว่าพอใช้ได้

แต่ว่า ไม่มีทางเทียบได้กับปูนสมัยปัจจุบัน

ที่สำคัญคือ ประสิทธิภาพการผลิตต่ำไปหน่อย

กล่าวถึงปูน เมี่ยวอินรู้สึกสงสัย “วิธีใช้ปู เจ้าดูมาจากตำราโบราณเล่มนั้นหรือ?”

“ใช่แล้ว!” หยุนเจิงพยักหน้ายิ้ม

“ตำราโบราณที่เจ้าพูดถึง มหัศจรรย์มากทีเดียว”

เมี่ยวอินรู้สึกแปลกประหลาด “คนที่เขียนตำราเล่มนี้เป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งยุค!”

อัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งยุค!

ไม่ใช่อัจฉริยะอันดับหนึ่งแห่งยุคหรือ!

นั่นคือการตกผลึกของภูมิปัญญาจากคนจำนวนมาก!

แต่น่าเสียดาย เขาก็เป็นเพียงคนมุทะลุเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น แม้แต่คนมุทะลุยังไม่อาจนับไปได้ด้วย

เห้อ ช่างเถอะ!

จ