LOGINShare
บทที่ 1048
Last Updated:
2024-10-21 17:00:00Related chapters
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1049
ชั่วพริบตา เวลาผ่านไปหลายวันแล้วพวกหยุนเจิงในที่สุดก็มาถึงชายแดนกู้อย่างรวดเร็วผ่านไปตั้งหลายวันแล้ว หยุนเจิงเหนื่อยล้าทั้งกายใจการต่อสู้ครั้งนี้เดินทางไปไกลมาก!ต่อสู้กันไม่กี่ครั้ง ทั้งหมดใช้เวลาไปกับการเดินทางตอนที่หยุนเจิงกำลังแอบทอดถอนใจ บริเวณไกลๆ ก็ปรากฏกลุ่มคนดำทมิฬเป็นแถบ คนเหล่านั้นเหมือนกำลังซ่อมแซมบางอย่าง“ส่งคนไปดูว่าเกิดเรื่องใดขึ้น”หยุนเจิงสั่งเกาเหอไม่นาน องครักษ์คนหนึ่งก็ควบม้าตรงเข้ามาไม่นาน หยุนเจิงเห็นองครักษ์พาคนสองสามคนควบม้ามาทางนี้ใครมาแล้ว?หยุนเจิงมองด้วยความสงสัยเมื่อคนเหล่านั้นวิ่งเข้ามาใกล้ ในที่สุดหยุนเจิงก็รู้แล้วว่าใครมาจางซู!แล้วน่าจะมีหมิงเย่ว์!จางซูรูปร่างชัดเจน!แต่ให้เห็นหน้าไม่ชัด แต่ก็สามารถคาดเดาจากรูปร่างได้“องค์ชาย องค์ชาย...”“ศิษย์พี่ ศิษย์พี่...”ยังอยู่ห่างกัน จางซูส่งเสียงร้องตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ทั้งยังได้ยินเสียงของหมิงเย่ว์ได้อย่างคลุมเครือไม่นาน จางซูและหมิงเย่ว์ก็พาคนวิ่งเข้ามาทั้งสองคนหยุดลงในระยะห่างกันยี่สิบจั้ง แล้วพลิกตัวลงจากหลังม้าสภาพจางซูลงจากหลังม้าค่อนข้างทุลักทะเล ทำเอาหมิงเย่ว์บนเข
Last Updated : 2024-10-21องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1050
ทุกคนพากันขึ้นหลังม้า“ข้าตามไปดูด้วยหรือ?”เวลานี้ เจียเหยาพลันถามหยุนเจิง“เจ้าอย่าไปดีกว่า!”หยุนเจิงหันหน้ามองเจียเหยา “ข้าไม่คิดปิดบังเจ้า โรงเตาเผาของพวกเรา มีทักษะลับมากมาย หากถูกเจ้าแอบเรียนจะทำเช่นไร? มิฉะนั้น เจ้าใช้ม้าศึกหนึ่งหมื่นตัวเป็นค่าครู?”ม้าศึกหนึ่งหมื่นตัวหรือ?อย่าว่าแต่เจียเหยาเลย แม้แต่พวกเมี่ยวอินยังกล่าวสิ่งใดไม่ออกเลยคิดสิ่งใดอยู่!ยังต้องการม้าศึกหนึ่งหมื่นตัว?ไม่อยากให้เจียเหยาไปก็บอกมาตรงๆ สิ!“ท่านพี่...”เจียเหยาออดอ้อนน้ำเสียงหยาดเยิ้มนั่นทำเอาจางซูทำเหมือนเห็นผีเกิดเรื่องใดขึ้น?หยุนเจิงนำศีรษะของพ่อและพี่ชายเจียเหยาส่งไปเมืองจักรพรรดิแล้วเจียเหยายังเรียกหยุนเจิงเช่นนี้?เหมือนกับนกน้อยที่ต้องการพึ่งพาคน?“เจ้าไม่ต้องไปหรอก”หยุนเจิงปฏิเสธโดยตรง จากนั้นก็เรียกพวกจางซู “ไปเถอะ!”ความจริง ก็แค่โรงเตาเผาเท่านั้น โดยก็ไม่มีทักษะใดให้กล่าวถึงสิ่งเดียวที่ใหม่นิดหน่อย ก็คือการใช้ถ่านเลนทดแทนไม้ฟืนทว่าโรงเตาเผาแห่งนี้ยังสร้างไม่เสร็จ ถ่านเลนน่าจะยังไม่ขนส่งมา ต่อให้พาเจียเหยาไปดู ก็ไม่มีสิ่งใดมากมายแต่ยิ่งเห็นเจียเหยาเป็นเช่นนี้ เ
Last Updated : 2024-10-21องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1051
พูดไม่สู้ลงมือทำ ถึงเช่นไรที่นี่ก็มีถ่านเลนอยู่ หยุนเจิงสั่งคนบดถ่านเลนมาเล็กน้อย กรองเอาจำนวนที่ค่อนข้างละเอียดออกมา จากนั้นก็ลงมือด้วยตัวเอง ผสมกับดินตรงนั้น ปากก็ร้องไม่หยุด “ยอดเพียงใด ตอนนี้ข้ากำลังเล่นโคลนอยู่ที่ซั่วเป่ย...”“องค์ชาย ท่านกำลังร้องเพลงใด?”จางซูถามด้วยความสงสัย“ไม่มีสิ่งใด”หยุนเจิงหัวเราะ “ก็แค่ฮัมเพลงไปเรื่อยเท่านั้น...”จางซูเมื่อได้ยิน ก็ไม่ถามสิ่งใดมากมาย เรียนการเล่นโคลนกับหยุนเจิงทั้งสองคนกำลังเล่นกันอย่างมีความสุข เมี่ยวอินและหมิงเย่ว์มองหน้ากันแล้วหัวเราะ“ศิษย์พี่ องค์ชายเรียกสิ่งเหล่านี้มาจากที่ใด?”หมิงเย่ว์กระซิบถามเมี่ยวอิน“ข้าจะรู้ได้เช่นไร?”เมี่ยวอินส่ายหน้าหัวเราะ “ถึงเช่นไรเรื่องที่พวกเราไม่รู้ เขาต่างบอกว่านี่เป็นสิ่งที่อ่านมาจากตำราโบราณนั่น ตอนนี้พวกเราขี้เกียจถามแล้ว ก็ทำเป็นคิดซะว่าเอาอ่านมาจากตำราโบราณนั่นแล้วกัน!”สำหรับตำราโบราณที่หยุนเจิงกล่าวถึง เมี่ยวอินสงสัยมาตลอดแต่ว่า เดิมทีนางก็เหมือนเป็นคนคนเดียวกับหยุนเจิง ไม่จำเป็นต้องค้นหาว่าเป็นเรื่องจริงหรือโกหกนางรู้เพียงง หยุนเจิงเป็นผู้ชายของนาง ไม่ทำร้ายนาง นี่ก็เพียง
Last Updated : 2024-10-22องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1052
“ไม่มีปัญหา!” จางซูหัวเราะเจ้าเล่ห์ “ถึงเช่นไรการรบครั้งนี้ก็จบลงแล้ว วันข้างหน้าพวกเรามีเวลาดื่มเหล้า”“มันก็จริง!”หยุนเจิงหัวเราะควรพักผ่อนได้แล้วเขาข้ามเวลามาเช่นนี้ ไม่ใช่มาเพื่อปกป้องโลกเสียหน่อยควรเสพสุขกับชีวิตได้แล้ว!ข้าต้องการลุ่มหลงมัวเมาและเสพสำราญ!หยุนเจิงตะโกนร้องในใจสนทนากับจางซูและหมิงเย่ว์สักพัก พวกหยุนเจิงเดินทางจากไปก่อน“เจ้าบอกองค์ชายเรื่องนั้นหรือยัง?”มองดูพวกหยุนเจิงจากไปแล้ว หมิงเย่ว์จึงถามจางซูจางซูส่ายหน้าหัวเราะแห้ง “มิฉะนั้น เจ้าไปบอกกับศิษย์พี่เจ้าเถอะ ให้ศิษย์พี่เจ้าช่วยข้า…”“น้อยๆ หน่อย!”หมิงเย่ว์ดับความคิดของจางซู “เป็นเจ้าที่คุยโวโอ้อวดแท้ๆ ข้าไม่ตามเช็ดก้นให้เจ้าหรอก! อีกอย่าง เจ้าพูดก็พูดเถอะ ต่อให้องค์ชายไม่เห็นด้วย เขายังจะเฆี่ยนตีเจ้าได้หรือ?”“ข้าไม่กลัวเรื่องนี้” จางซูใบหน้าทุกข์ทน “ข้าเกรงใจไม่กล้าเปิดปากแล้ว…”“ก็แค่เรื่องเดียว มีสิ่งใดต้องเกรงใจ?” หมิงเย่ว์จนใจ “เจ้าบอกไปตามความจริง อย่างมากก็แค่ถูกตำหนิสักรอบ! ใครใช้ให้เจ้าคุยโวโอ้อวดกับคนอื่นเล่า?”“ข้า…”จางซูอ้าปากเล็กน้อย ทันใดนั้นก็กล่าวสิ่งใดไม่ออกแล้วความจร
Last Updated : 2024-10-22องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1053
“ยังยุ่งอยู่หรือ?”เมี่ยวอินเดินมาถึงข้างกายหยุนเจิง “เหล่าแม่ทัพที่ชายแดนกู้เหล่านั้นโวยวายจะจัดงานฉลองให้เจ้า! พวกเขาไม่กล้ารบกวนคนงานรัดตัวอย่างเจ้า เลยวานให้ข้ามาถามเจ้า”หยุนเจิงงานยุ่งมากกลับถึงชายแดนกู้ก็เริ่มทำงานเลยเห็นหยุนเจิงยุ่งเพียงนี้ นางเองก็ช่วยเหลือไม่ได้ เมี่ยวอินรู้สึกผิดในใจเช่นกันนางไม่ใช่เยี่ยจื่อ เรื่องการปกครองภายในเหล่านั้น นางช่วยหยุนเจิงไม่ได้จริงๆเรื่องนี้ นางและเสิ่นลั่วเยี่ยนเหมือนกันมาก แค่เห็นความซับซ้อนในการปกครองภายในก็ปวดหัวแล้ว“ฉลองเอาไว้ก่อนเถอะ”หยุนเจิงส่ายหน้า “ไม่ใช่ผลงานข้าเพียงคนเดียวเสียหน่อย รอให้คนกลับมาแล้วค่อยว่ากันเถอะ! จริงด้วย พวกอวี๋ซื่อจงทางนั้นส่งข่าวมาหรือยัง? พวกเขากับขบวนคุ้มกันนักโทษรวมตัวกันหรือยัง?”“ตอนนี้ยังไม่มีข่าว”เมี่ยวอินส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นก็ยิ้มกล่าว “พวกเขาน่าจะไม่รวมตัวกันเร็วเพียงนั้น ฝนเหล่านี้ บนทุ่งหญ้าเปียกแฉะไปทุกที่ พวกเขาคุ้มกันเสบียงอาหาร ไม่อาจเดินทางได้เร็วนัก”“ก็จริง”หยุนเจิงรู้สึกปวดเมื่อยขมับ จากนั้นก็ถาม “เจียเหยาอารมณ์เป็นเช่นไร?”“นางจะมีอารมณ์ใดได้!”เมี่ยวอินเม้มปาก กล่าวหยอก
Last Updated : 2024-10-22องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1054
“ดีเลย!”เมี่ยวอินยิ้มพราวเสน่ห์ จากนั้นก็กล่าวอย่างออดอ้อน “เจ้าคิดว่าข้าเป็นหญิงสาววัยแรกรุ่นหรือ?”กล่าวจบ เมี่ยวอินถอดเสื้อออกอย่างใจกว้างมองดูปีศาจเย้ายวนเช่นนี้ หยุนเจิงเกิดไฟราคะภายในใจอย่างควบคุมไม่อยู่ไม่นาน เมี่ยวอินถอนเสื้อผ้าจนหมด เผชิญหน้ากับสายตารุ่มร้อนของหยุนเจิงเดินลงไปในถังน้ำเมี่ยวอินเพิ่งเดินเข้ามา ก็ถูกหยุนเจิงอุ้มเอาไว้อย่าเห็นเมี่ยวอินอยู่ข้างกายเขาตลอด แต่ตอนที่เคลื่อนทัพทำสงคราม พวกเขาไม่อาจใกล้ชิดกันได้!หยุนเจิงเหมือนถือกระบอกน้ำพุในทะเลทรายมานานแล้ว“ใจร้อนสิ่งใดเล่า!”เมี่ยวอินตบหน้าอกหยุนเจิง กล่าวตำหนิ “ข้าช่วยเจ้าอาบน้ำก่อน”กล่าวจบ เมี่ยวอินเดินลงถังไม้อย่างใจกล้าตอนที่นางช่วยหยุนเจิงอาบน้ำ มือร้ายทั้งสองข้างของหยุนเจิงอยู่ไม่สุขเลยเมี่ยวอินตบตีหยุนเจิงอย่างตำหนิอยู่หลายครั้ง สายตาตกไปอยู่ที่รอยแผลบนแผ่นหลังของหยุนเจิงนี่เป็นรอยแผลที่เหลือไว้จากการต่อสู้กับฮูเจี๋ยปากแผลปิดสนิทแล้ว แต่รอยแผลเป็นยังอยู่รอยแผลเป็นประมาณสามนิ้ว แม้ไม่นับว่าน่ากลัวมาก แต่ในสายตาเที่ยวอิน ก็ยังคงรู้สึกปวดใจอยู่ดี“เป่ยหวนยอมจำนนแล้ว ต่อไปคงไม่มีสงคราม
Last Updated : 2024-10-22องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1055
ตอนเช้า ตอนที่หยุนเจิงตื่น เมี่ยวอินกำลังนอนหลับฝันทั้งสองคนต่างแห้งแล้งมานาน เมื่อคืนพลอดรักกันหลายต่อหลายครั้ง ทรมานกันจนพอใจมองดูเมี่ยวอินที่หน้าแดงอยู่หลายส่วน หยุนเจิงอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจนี่สิถึงจะเรียกว่าชีวิต!เมื่อคิดได้เช่นนี้ หยุนเจิงโอบเอวเมี่ยวอินกอดด้วยความอบอุ่น คิดจะมัวเมาอยูในความอบอุ่นต่อไป“ทำกันทั้งคืนแล้ว ยังทรมานไม่พอหรือ?”เมี่ยวอินหันหน้ามา มองหยุนเจิงด้วยสายตาเต็ไปด้วยน้ำแห่งฤดูใบไม้ผลิ“เจ้าตื่นแล้วหรือ?”หยุนเจิงยิ้มเล็กน้อย แต่กอดเมี่ยวอินแน่นขึ้น“ข้าตื่นนานแล้ว”เมี่ยวอินหัวเราะ “ข้าเห็นเจ้ายังไม่ตื่น กลัวจะทำเจ้าตื่น ข้ากำลังหลับตาพักผ่อนจิตใจ! เจ้าดูสิ ข้าตื่นก่อนเจ้า เมื่อคืนควรเป็นข้าที่ชนะ”กล่าวจบ เที่ยวอินกระพริบตาพราวเสน่ห์“เจ้ากำลังท้าทายช้าหรือ?”หยุนเจิงตัวสั่น “ดูเหมือน ข้ายังต้องสั่งสอนดีๆ สักหน่อยแล้ว!”“เลิกเล่นได้แล้ว!”เมี่ยวอินใบหน้าบึ้งตึง หยิกหยุนเจิงเบาๆ “รีบลุกขึ้นมากินข้างเช้าได้แล้ว”ปากเมี่ยวอินบอกหยุนเจิงหยุดก่อเรื่อง แต่หน้าตานั้นทำราวกับกำลังกระซิบอยู่ข้างหูหยุนเจิง มาสิ เร็วเข้า…ว่ะฮ่ะๆ!นังปีศาจ!หยุนเจ
Last Updated : 2024-10-23องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1056
ครั้งนี้ เมี่ยวอินไม่ได้ปฏิเสธอีก เพียงแค่หยอกล้อเรื่องตลกอย่างควบคุมไม่อยู่ “หากคนไม่รู้ คงคิดว่าเจ้าเอาแต่ทำสงครามเพื่อชิงสถานะให้ผู้หญิงของตน...”“ข้ากำลังช่วยเสด็จพ่อแบ่งเบาความทุกข์ยาก” หยุนเจิงหัวเราะตอนที่ทั้งสองคนกำลังรักใคร่ลึกซึ้งกัน จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตู“องค์ชาย ทหารยามเฝ้าองค์หญิงเจียเหยาส่งข่าวมา องค์หญิงเจียเหยาโวยวายต้องการพบท่าน”เสียงเกาเหอลอยมาจากนอกประตู“เจียเหยา?”หยุนเจิงขมวดคิ้วเล็กน้อย “ให้คนไปบอกนาง ข้าไม่ว่าง! มีเรื่องใด รอข้าว่างก่อนค่อยว่ากัน!”“ขอรับ!”เกาเหอจากไปไร้สุ่มไร้เสียง“เจ้าไปดูก่อนเถอะ”เมี่ยวอินลุกขึ้นนั่ง “ดีไม่ดี นางอาจมีเรื่องสำคัญ?”เมี่ยวอินพูดไปสวมเสื้อผ้าไปหยุนเจิงส่ายหน้า “เล่ห์เหลี่ยมเจียเหยามีมากมาย ปล่อยนางไว้สองสามวันก่อนค่อยว่ากัน!”ระหว่างที่พูด สายตาของหยุนเจิงทอดมองเมี่ยวอินที่เพิ่งสวมเสื้อซับในเผชิญกับสายตาหยุนเจิง เมี่ยวอินโมโห “เจ้ามันเป็นหมาป่าหิวกระหายไม่รู้จักอิ่ม?”เจ้าหมอนี่!ทำไปไม่รู้กี่รอบแล้ว?อย่างกับหมาป่าหิวโหยไม่กลัวทำให้ร่างกายทรุดโทรมหรืออื้ม ต่อไปห้ามทำเรื่องไร้สาระกับเขาเช่นนี
Last Updated : 2024-10-23
Latest chapter
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1390
“จะใช้เงินมากมายขนาดไหนกัน?” “ก็เยอะจริงพ่ะย่ะค่ะ แม้แต่ลูกเองยังไม่อยากเชื่อเลยว่าลูกใช้เงินไปมากขนาดนี้” หยุนเจิงทำหน้ามุ่ยเหมือนคนมีทุกข์ จนเยี่ยจื่อที่อยู่ข้างๆ แทบอยากจะตีเขา เจ้าคนนี้นี่! พูดเกินจริงก็ต้องมีขอบเขตบ้างสิ! เสด็จพ่ออย่างไรก็เป็นถึงกษัตริย์ แม้จะไม่ทราบรายละเอียดว่าการสร้างเมืองใช้เงินเท่าไร แต่ก็น่าจะพอรู้คร่าวๆ อยู่บ้าง สิบล้านตำลึงขึ้นไป เขากล้าพูดออกมาได้อย่างไร? นี่มันก็เหมือนกับการโกหกเสด็จพ่ออย่างโจ่งแจ้งเลยไม่ใช่หรือ? “พอแล้ว อย่ามาทำตัวพล่ามเป็นคนจนให้ข้าฟังเลย!” จักรพรรดิเหวินเหลือบมองหยุนเจิงด้วยหางตา “ข้าไม่ได้อยากได้เงินของเจ้าหรือธุรกิจทำเงินของเจ้า! และเจ้าก็อย่าหวังจะได้สักตำลึงจากข้าเลย ท้องพระคลังตอนนี้ไม่มีเงินให้เจ้าแล้ว!” พล่ามว่าจนหรือ? เขาอยากพล่ามว่าจนนักหรือ! ในปีนี้ ต้าเฉียนก็ถือว่าเจอภัยพิบัติไม่น้อย ใช้เงินไปเหมือนน้ำไหล ถ้าไม่ใช่เพราะเงินสะสมจากหลายปีที่ผ่านมา ราชสำนักคงอดอยากไปแล้ว! “ก็ได้ๆ!” หยุนเจิงพยักหน้ารับหลายครั้ง ในใจโล่งอกอย่างยิ่ง เขายังกลัวว่าเสด็จพ่อจะมาที่นี่เพื่อมารีดไถ โดยเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1389
วันถัดมา จักรพรรดิเหวินที่เหนื่อยล้าจากการเดินทางก็ตื่นสายเล็กน้อย หลังจากรับประทานอาหารเช้าอย่างง่ายๆ จักรพรรดิเหวินก็ให้ทุกคนพาเดินสำรวจในเล่ออาน จักรพรรดิเหวินไม่ได้เปิดเผยฐานะตนเอง ไม่ได้พาผู้ติดตามมากมาย และยังปลอมตัวเล็กน้อยเพื่อเลี่ยงความยุ่งยาก หลังจากเดินสำรวจรอบเมือง จักรพรรดิเหวินก็ค่อนข้างพอใจ ระหว่างเดินบนถนนในเมือง จักรพรรดิเหวินก็ย่อตัวลงดูอะไรบางอย่าง “นี่มันอะไรหรือ?” จักรพรรดิเหวินชี้ไปที่ปูนระหว่างก้อนอิฐสองก้อนแล้วถาม “นี่คือปูนซีเมนต์” หยุนเจิงอธิบาย “มันทำหน้าที่เหมือนกาวข้าวเหนียว แต่มีความแข็งแรงกว่าเล็กน้อย และหาง่ายกว่า ไม่เปลืองข้าว แค่ปริมาณการผลิตยังน้อยอยู่” “สิ่งนี้ใช้ได้ทีเดียว!” จักรพรรดิเหวินลุกขึ้นช้าๆ “เจ้าเคยคิดจะขายปูนซีเมนต์นี้ไปพื้นที่เขตในหรือไม่?” “นั่นคงยากหน่อย” หยุนเจิงส่ายหัว “ซั่วเป่ยยังขาดปูนนี้มาก จะเอาไปขายที่เขตในได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งนี้ส่วนใหญ่ใช้ในงานของราชสำนัก ชาวบ้านทั่วไปไม่จำเป็นต้องใช้” “เช่นนั้น มันเทศล่ะ?” จักรพรรดิเหวินมองหยุนเจิงด้วยรอยยิ้ม “ข้าได้ยินมาว่ามันเทศในซั่วเป่ยป
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1388
“ห้ะ?” หยุนเจิงเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง แทบไม่เชื่อหูตัวเอง “วางใจเถอะ ข้ารู้ขอบเขตดี” จักรพรรดิเหวินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “นี่เป็นช่วงสำคัญที่เจ้าจะรวบรวมใจชาวเป่ยหวน แม้ข้าจะอยากไปบวงสรวงฟ้าดินที่เขาเทพหมาป่า แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลา ข้าเข้าใจดี” “เสด็จพ่อ นี่ไม่ใช่เรื่องของขอบเขตหรือไม่ขอบเขตนะพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงคร่ำครวญแทบล้มประดาตาย “เสด็จพ่อจะไปเยือนวังหลวงเป่ยหวน เรื่องนั้นไม่มีปัญหา แต่เสด็จพ่อคิดดูเถิด หากเสด็จพ่อไป ลูกคงต้องนำทัพสักหมื่นสองหมื่นนายเพื่อคุ้มครองเสด็จพ่อใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ? ทัพหมื่นสองหมื่นนาย เดินทางหน้าหนาว ต้องขนเสบียงและเสื้อผ้ากันหนาวแค่ไหน? ไปกลับอย่างไรเสียก็ต้องใช้เวลาหนึ่งถึงสองเดือนใช่ไหมพ่ะย่ะค่ะ?” นี่ยังไม่รวมว่าต้องออกเดินทางจากค่ายใหญ่เขาห่านป่าหวนกลับ! หากออกเดินทางจากที่อื่น เวลาก็ยิ่งนานกว่านี้! นี่เป็นการเดินทางของฮ่องเต้นะ! จะให้เดินทางเร่งด่วนตลอดทางก็ไม่ได้! ต่อให้เสด็จพ่ออยากไปจริง ก็ควรรอเวลาที่เหมาะสมกว่านี้! “สักสองเดือนก็สักสองเดือนเถอะ!” จักรพรรดิเหวินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “อย่างไรเสีย เจ้าก็ไม่จัดงานแต่งกับเจียเ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1387
จักรพรรดิเหวินหยุดครู่หนึ่ง ก่อนถ่ายทอดคำที่จักรพรรดิพระองค์ก่อนเคยกล่าวไว้ให้หยุนเจิงฟัง ผู้เลี้ยงแกะในมือนั้น ต้องมีผืนดิน หมาป่า แกะ และสุนัข! ผืนดิน คือกฎเกณฑ์ ขีดเส้นจำกัดไว้เป็นคอก หมาป่าคือภัยคุกคาม บอกฝูงแกะว่าอย่าได้วิ่งพล่าน ในพื้นที่ที่ขีดเส้นให้เท่านั้นจึงจะปลอดภัยจากหมาป่า แกะ คือหัวหน้าฝูง ขณะเลี้ยง หากควบคุมหัวหน้าฝูงได้ ฝูงแกะก็จะไม่หลงทาง สุนัขช่วยต้อนฝูงแกะ นำแกะที่ไม่เชื่อฟังกลับเข้าฝูง เมื่อได้ฟังคำพูดของจักรพรรดิเหวิน หยุนเจิงก็อดไม่ได้ที่จะตระหนักในทันที ไม่ต้องสงสัยเลยว่า จางฮว๋ายก็คือหัวหน้าฝูงแกะตัวนั้น ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิพระองค์ก่อนหรือเสด็จพ่อ ต่างก็ต้องการหัวหน้าฝูงตัวนี้เพื่อควบคุมฝูงแกะ ผ่านไปครู่หนึ่ง หยุนเจิงก็เอ่ยถามอีกครั้งว่า “เสด็จพ่อคงไม่ได้คิดจะส่งเกาซื่อเจินมาให้ลูกเป็นหัวหน้าฝูงใช่ไหม?” “เจ้าคิดว่าเกาซื่อเจินมีความสามารถจะเป็นหัวหน้าฝูงหรือ?” จักรพรรดิเหวินเผยรอยยิ้มเหยียดหยาม กล่าวอย่างมีนัยว่า “หัวหน้าฝูงไม่ใช่ว่าใครจะเป็นได้!” เช่นนี้เองหรือ? หยุนเจิงครุ่นคิดอยู่ในใจ จริงแท้ เกาซื่อเจินไม่มีความสามาร
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1386
คนเราไม่ใช่หญ้าหรือไม้ ใครเลยจะไร้ซึ่งความรู้สึก? แต่ตราบใดที่ขึ้นนั่งบนบัลลังก์จักรพรรดิ หลายเรื่องก็จะมิอาจทำตามใจตนได้อีก เมื่อได้ขึ้นครองราชย์ ไม่ว่าเจ้าจะมีสถานะอื่นใดมากมาย สถานะแรกของเจ้าก็คือจักรพรรดิ! “ความจริง ลูกไม่ได้คิดถึงตำแหน่งนั้นมากมายเลยพ่ะย่ะค่ะ” หยุนเจิงกล่าวอย่างจริงจัง “ก็เพราะลูกเข้าใจสิ่งที่เสด็จพ่อพูด ลูกถึงไม่อยาก…” “เจ้าคิดว่าตอนนี้ยังเป็นเรื่องที่เจ้าเลือกเองได้หรือ?” จักรพรรดิเหวินตัดคำพูดของหยุนเจิงทันที “หากเจ้าไม่ขึ้นครองราชย์ แล้วผู้คนภายใต้บังคับบัญชาของเจ้าจะเป็นเช่นไร? บรรดาแม่ทัพผู้สร้างผลงานยิ่งใหญ่เหล่านี้ ใครเล่าจะทำให้พวกเขารู้สึกวางใจได้ นอกจากเจ้า?” เพราะผลงานสูงจนสั่นคลอนพระราชอำนาจใช่หรือไม่? หยุนเจิงยิ้มอย่างจนปัญญา ในข้อนี้ เขาเองก็เห็นด้วย นับแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน มีแม่ทัพมากมายที่สร้างผลงานยิ่งใหญ่แต่ต้องจบชีวิตอย่างน่าเศร้า เพียงเมื่อพวกเขาสิ้นชีวิต จักรพรรดิจึงจะวางใจได้ ไม่ฉะนั้น เมื่อแม่ทัพผู้เกรียงไกรส่งเสียงเรียก ใครเล่าจะไม่เกรงกลัว? “เรื่องในวันข้างหน้า ไว้ค่อยว่ากันเถิดพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงไ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1385
หยุนเจิงเล่าเรื่องนี้กินเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ระหว่างนั้น จักรพรรดิเหวินแทบไม่พูดแทรก เพียงแต่ทานหม้อไฟร้อนๆ พร้อมจิบสุราไปพลาง จนกระทั่งหยุนเจิงพูดจบ จักรพรรดิเหวินจึงวางตะเกียบลง พร้อมมองหยุนเจิงตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสีหน้าสงสัย “เสด็จพ่อ มองลูกเช่นนี้ทำไม?” หยุนเจิงถูกมองจนขนลุก ในใจแอบคิดว่า หรือว่าตาแก่คนนี้จะมีแผนร้ายอีกแล้ว “ใครสอนเรื่องพวกนี้ให้เจ้า?” จักรพรรดิเหวินมีสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “อย่ามาอ้างว่าหนังสือแปลกประหลาดเล่มนั้นสอนเจ้า ข้าไม่เชื่อว่าหนังสือจะมีเรื่องพวกนี้!” ศาสตร์แห่งจักรพรรดิ! นี่ไม่ใช่สิ่งที่จะเรียนรู้จากหนังสือได้ และอาจารย์ก็ไม่สามารถสอนเรื่องพวกนี้ กระทั่งองค์ชายส่วนใหญ่ยังไม่มีโอกาสได้ศึกษาเรื่องศาสตร์แห่งจักรพรรดิอย่างลึกซึ้ง แล้วหยุนเจิงที่เคยใช้เวลาอยู่แต่ในจวนปี้ปัวนั้น ใครกันที่สอนเรื่องพวกนี้ให้เขา? หรือว่าเขาจะเข้าใจสิ่งเหล่านี้ได้เอง? หยุนเจิงหัวเราะเบาๆ “เมื่อก่อนลูกไม่มีอะไรทำ ก็มักอ่านพงศาวดารบ่อยๆ เรื่องพวกนี้ลูกเรียนรู้มาจากพงศาวดาร” “ไร้สาระ!” จักรพรรดิเหวินตอบกลับอย่างไม่สุภาพ “หากเรียนรู้เรื่อง
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1384
จากทางใต้จนถึงซั่วเป่ยระยะทางไกลถึงเพียงนี้ ระหว่างทางไม่มีความช่วยเหลือจากทางการ หรือทางการไม่อนุญาตให้ผ่าน เหล่าผู้ประสบภัยแม้จะมีปีกบิน ก็ใช่ว่าจะบินมาถึงซั่วเป่ยได้ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้าเลย ทั้งหมดเป็นเรื่องที่พี่สามของเจ้าจัดการ” จักรพรรดิเหวินหัวเราะเยาะตนเองเบาๆ “พอเถอะ อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้อีก! เจ้าพูดวกไปวนมานานนักแล้ว มีข้ออ้างอะไรที่ดีกว่านี้หรือไม่?” ยังจะพูดถึงเรื่องนี้อีกหรือ? เรื่องนี้จะหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยหรือไร? หยุนเจิงในใจเต็มไปด้วยความอึดอัด จึงไม่อยากแต่งเรื่องอ้างใดๆ อีก กล่าวตรงๆ ว่า “ลูกไม่ปิดบังเสด็จพ่อแล้ว ลูกไม่อยากจัดพิธีสมรสกับเจียเหยาเลยสักนิด! ลูกคิดว่าลูกกับเจียเหยาแค่มีสถานะเป็นสามีภรรยาก็เพียงพอแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องจัดงานสมรสใหญ่โตให้เปลืองแรงและสิ้นเปลืองทรัพย์สินหรอก” จักรพรรดิเหวินหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้าดูไม่สบอารมณ์ มองหยุนเจิงพร้อมกล่าวว่า “ข้าลำบากวุ่นวายเตรียมงานมานานถึงเพียงนี้ แม้แต่ปีใหม่ยังไม่ได้อยู่ฉลองในเมืองหลวง แต่ต้องมาเตรียมงานสมรสให้เจ้า หากเจ้าไม่จัดพิธีสมรส ข้าก็คงกลายเป็นคนหน้าไม่อายแล้ว! เจ้าลองพูดดูสิ ว
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1383
จักรพรรดิเหวินให้เวลาหยุนเจิงคิดเหตุผลมาแก้ตัวอย่างเต็มที่ พระองค์เองก็ค่อยๆ ลิ้มรสอาหารอย่างไม่รีบร้อน “เนื้อนี้ค่อนข้างเหนียวไปหน่อย” จักรพรรดิเหวินเคี้ยวเนื้อในปากแล้วกลืนลงไป จากนั้นก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “ดูท่าว่าข้าจะแก่แล้วจริงๆ ฟันของข้าไม่เหมือนเดิมแล้ว” “……” หยุนเจิงหน้ามืด หัวเราะอย่างขื่นขมพลางมองไปที่จักรพรรดิเหวิน “ลูกจะให้คนไปหาในเมืองดูดีไหมพ่ะย่ะค่ะ ว่ามีลูกวัวอยู่บ้างหรือเปล่า แล้วให้พวกเขาเชือดมันสดๆ เอาเนื้อมาถวาย?” เหนียวอะไรกัน! ไม่ใช่ว่ากำลังอ้อมค้อมจะบอกว่าตนเองโตพอที่จะไม่ฟังคำสั่งแล้วหรือไร? จักรพรรดิเหวินหยุดมือเล็กน้อย ก่อนจะมองหยุนเจิงด้วยสายตาทั้งขบขันและหงุดหงิด “เจ้าตั้งใจจะยั่วข้าใช่ไหม?” “มิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ!” หยุนเจิงส่ายหัวพร้อมยิ้ม “เสด็จพ่อเสด็จมาไกลถึงเพียงนี้ ลูกจะไม่รับรองเสด็จพ่ออย่างดีได้หรือพ่ะย่ะค่ะ?” “ช่างเถอะ! ข้าไม่กล้าสั่งให้เจ้าเชือดลูกวัวเพื่อมารับรองข้าหรอก” จักรพรรดิเหวินเอ่ยอย่างเรียบๆ “วัวเป็นรากฐานของเกษตรกรรม รอให้ลูกวัวโตแล้วใช้มันไถนาเพื่อประโยชน์ของราษฎรจะดีกว่า!” แค่นี้ก็จบแล้วไม่ใช่หรื
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1382
บัดนี้ ในห้องเหลือเพียงพวกเขาสี่คนแล้วจักรพรรดิเหวินหันไปมองเมี่ยวอินอีกครั้ง “เจ้าคือเมี่ยวอินใช่หรือไม่? ข้าจำได้ว่า ข้าได้มีพระราชโองการแต่งตั้งเจ้าเป็นชายารองของเจ้าหกแล้วไม่ใช่หรือ? เมื่อเห็นข้าแล้ว เหตุใดเจ้าจึงไม่เรียกเสด็จพ่อสักคำ?” เมี่ยวอินค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองจักรพรรดิเหวินด้วยสีหน้าซับซ้อน “หากพระองค์เป็นหญิงสาวธรรมดาเฉกเช่นหม่อมฉัน พระองค์จะสามารถเรียกคำว่าเสด็จพ่อออกมาจากปากได้หรือเพคะ?” “ก็คงยากที่จะพูดออกมา” จักรพรรดิเหวินไม่ได้โกรธ “ข้าได้สั่งประหารครอบครัวของเจ้า แต่ข้าก็ได้ประหารลูกชายของตัวเองเช่นกัน!” “แม้ข้าจะเสียใจ แต่ข้าจะไม่ยอมรับผิดต่อเจ้า และจะไม่ร้องขอการให้อภัยจากเจ้า!” “ข้ายังคงยืนยันคำเดิม ไม่ว่ารัชทายาทองค์ก่อนจะถูกใส่ร้ายจนต้องก่อกบฏหรือไม่ แต่ตราบใดที่เขาชักธงขึ้นแล้ว เรื่องนี้ย่อมไม่มีทางย้อนกลับไปได้!” “ข้าเป็นผู้นำครอบครัว แต่เหนือสิ่งอื่นใด ข้าคือกษัตริย์ของแผ่นดินนี้!” คำพูดของจักรพรรดิเหวินหนักแน่นดุจหินผา แม้แต่เขาเองก็ไม่คิดว่าเมื่อมาถึง สิ่งแรกที่เขาต้องเผชิญคือเรื่องของเมี่ยวอิน “ใช่เพคะ!” เมี่ยวอินยิ้มเจื่อน “ห
