LOGINShare
บทที่ 100
Related chapters
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 101
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เสิ่นลั่วเยี่ยนก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติแปลกๆหลังจากที่นิ่งเงียบครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ เสิ่นลั่วเยี่ยนจึงจัดสินใจเคาะประตูห้องเยี่ยจื่อก่อนเปิดเข้าไปในตอนนี้เยี่ยจื่อเตรียมจะเข้านอนพอดี“เช้าวันพรุ่งก็ต้องไปสักการะพ่อตากับพี่ชายของเจ้า ใยเจ้าถึงยังไม่นอนพักผ่อนอีกล่ะ?”เยี่ยจื่อเห็นเสิ่นลั่วเยี่ยนเดินเข้ามาจึงยิ้มพลางเอ่ยปากถามเสิ่นลั่วเยี่ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจกล่าวว่า “พี่สะใภ้ ข้ารู้สึกว่าระหว่างพี่สะใภ้กับหยุนเจิงมีบางอย่างผิดปกติไป…”หืม?สาวน้อยผู้นี้จับได้แล้วอย่างนั้นหรือเยี่จื่อแอบสงสัย ก่อนจะมองเสิ่นลั่วเยี่ยนด้วยสีหน้าขี้เล่น “นี่เจ้าเห็นข้าอยู่แต่ในจวนองค์ชายหกทั้งวันทั้งคืนก็เลยรู้สึกหึงหวงเข้าแล้วใช่หรือไม่?”“หึงหวง!”เสิ่นลั่วเยี่ยนได้ยินเช่นนี้ก็ตกอกตกใจราวกับไปเหยียบหางแมวก็มิปาน “พี่สะใภ้คิดอะไรเช่นนั้น คนอย่างข้าจะไปหึงหวงเจ้ากุ้งขาอ่อนนั่นได้อย่างไรกันเล่า”แม้เย่ยจื่อจะเป็นพี่สะใภ้ของเสิ่นลั่วเยี่ยน แต่ทั้งสองมีความสัมพันธ์เป็นสหายที่สนิทสนมกันมากอยู่ต่อหน้าเยี่ยจื่อ เสิ่นลั่วเยี่ยนสามารถกล่าววาจาอย่างไม่ต้องกวาดกลัวต่อส
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 102
เยี่ยจื่อแอบยิ้ม ก้มหน้าไม่กล่าวสิ่งใดออกมาเมื่อเห็นว่าพี่สะใภ้เหมือนจะเห็นด้วยกับคำพูดของตนเอง เสิ่นลั่วเยี่ยนจึงกล่าวต่ออีกว่า “สิ่งที่เขาทำและเข้าตาข้ามากที่สุดในเมื่อก่อนก็มีเพียงแค่เหล็กลายบุปผาเท่านั้น…”เมื่อพูดถึงเหล็กลายบุปผานั้นขึ้น เสิ่นลั่วเยี่ยนก็เล่าให้พี่สะใภ้ฟังอย่างตื่นเต้นว่าเหล็กลายบุปผานั้นเก่งกาจมากเพียงใด อีกทั้งยังเริ่มจินตนาการว่าตนเองถืออาวุธศักดิ์สิทธิ์นั้นฆ่าสังหารไปทั่วทุกสารทิศอย่างแข็งแกร่งเกรียงไกรยิ่งเล่านางก็ยิ่งตื่นเต้น เสิ่นลั่วเยี่ยนเรื่องในร้านตีเหล็กให้นางฟังทั้งหมด“เจ้าบอกว่าเข้าให้เจ้าลองหอกนั่นด้วยตัวเองว่าหอกนั่นแข็งหรือไม่อย่างนั้นหรือ?”เยี่ยจื่อหน้าแดงเล็กน้อย มองสาวน้อยผู้โง่เขลาไร้เดียงสาผู้นี้ด้วยสีหน้าแปลกใจ“ก็ใช่น่ะสิ!”เสิ่นลั่วเยี่ยนพยักหน้า และกล่าวต่ออย่างไม่สบอารมณ์ว่า “อันที่จริงข้าควรจะลองด้วยมือของข้าเอง แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่ามีดองครักษ์นั้นของเขาจะมีปัญหาใดหรือไม่”“ค่อกแค่ก…”เยี่ยจื่อส่งเสียงไอค่อกแค่กออกมาอย่างเขินอาย กล่าวถามลองเชิงว่า “นี่ท่านแม่ยังไม่ได้บอกเรื่องระหว่างชายหญิงให้เจ้าฟังหรือ?”สตรีทุกค
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 103
สุสานของเสิ่นหนานเจิงสามพ่อลูกอยู่ที่ภูเขาต้าเจียนในเขตนอกเมืองหลวงพวกเขาออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่ ใช้เวลาชั่วยามครึ่งกว่าจะถึงจุดหมายสุสานของสามพ่อลูกสร้างอยู่ติดกันสุสานของเสิ่นหนานเจิงตั้งออกมาด้านหน้าเล็กน้อย ส่วนสุสานของบุตรชายทั้งสองอยู่ซ้ายขวาด้านหลังเล็กน้อยเมื่อมองไปแล้วราวกับบุตรชายทั้งสองตามผู้เป็นพ่อมาออกรบก็มิปานหยุนเจิงมองไปที่ป้ายสุสานที่สลักชื่อเสิ่นหนานเจิงแล้วก็อดที่จะสะอึกสะอื้นไม่ได้สุดท้ายเสิ่นหนานเจิงต้องมาตายในศึกรบทางเหนือไม่รอให้ฮูหยินเสิ่นสั่ง เหล่าบรรดาบ่าวรับใช้และสาวใช้ต่างนำของเซ่นไหว้ไปวางไว้หน้าป้ายสุสานทั้งสามเมื่อมองดูสุสานของพ่อลูกทั้งสาม ฮูหยินเสิ่นก็ทนกับความเสียใจไม่ได้จนน้ำตาคลอเบ้าขึ้นแม้สามพ่อลูกจะตายไปในสนามรบเป็นเวลาห้าปีแล้ว แต่ทุกครั้งที่นึกถึงจุดจบของทั้งสามที่ต้องตายไปอย่างไร้ซากศพ ในใจของฮูหยินเสิ่นก็อดที่จะโศกเศร้าขึ้นไม่ได้ผ่านไปครู่ใหญ่ ฮูหยินเสิ่นจึงจุดธูปสามดอก ปักหน้าป้ายสุสานของทั้งสามป้ายละดอก จากนั้นคุกเข่าลงหน้าป้ายสุสานของเสิ่นหนานเจิงกล่าวพึมพำโดยไม่ได้ส่งเสียงออกมาแต่อย่างใดหยุนเจิงได้แต่คาดเด
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 104
แม้ว่าฮูหยินเสิ่นจะอายุห้าสิบปีแล้ว แต่นึกไม่ถึงเลยว่าความเร็วของนางจะรวดเร็วกว่าเกาเหอและโจวมี่เสียอีก ภายในชั่วพริบตาเดียวนางก็พุ่งตัวเข้าไปในป่าแล้วเสิ่นลั่วเยี่ยนไม่ได้พุ่งตามออกไปแต่อย่างใด นางเพียงกวาดสายตาอันแหลมคมมองไปรอบๆ บริเวณเท่านั้น“รีบไปสำรวจเร็วเข้า ดูให้แน่ชัดว่ารอบๆ ยังมีนักฆ่าแอบซ่อนตัวอยู่หรือไม่!”เสิ่นลั่วเยี่ยนออกคำสั่ง บ่าวรับใช้และสาวใช้จวนสกุลเสิ่นรีบพรวดออกไปค้นหาอย่างรวดเร็วหลายคนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ดูแค่แวบเดียวก็รู้ว่าพวกเขาได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีหยุนเจิงตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นมากพระเจ้าช่วย!แม้แต่บ่าวรับใช้และสาวใช้ของจวนสกุลเสิ่นล้วนแต่เคยฝึกวรยุทธ์มาด้วยหรือนี่!ไม่รู้จะต้องทึ่งกับสิ่งไหนก่อน!นี่ทุกคนในจวนล้วนแต่ได้รับการฝึกวรยุทธ์อย่างนั้นหรือ!มิน่าล่ะว่าเพราะเหตุใดคนสกุลเสิ่นถึงมักจะว่าเขาเป็นคนอ่อนแอไร้กำลัง!สตรีที่เติบโตมาในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ต้องศรัทธาเลื่อมใสผู้เป็นยอดฝีมืออยู่แล้วตนเป็นเพียงแค่คนที่ไร้พละกำลัง ในสายตานางคาดว่าคงจะมองตนเป็นเพียงแค่ไก่อ่อนเท่านั้น“เจ้าจะไปซั่วเป่ยไม่ใช่หรอกหรือ แค่นี้ก็ตกใจเป็นไก
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 105
ณ จวนองค์ชายสามหยุนลี่ที่คุกเข่ามาเป็นเวลาสามวันที่ศาลบูรพกษัตริย์ในตอนนี้กำลังรักษาอาการบาดเจ็บอยู่สองวันให้หลัง นอกจากกิน ดื่ม ขับถ่ายแล้ว ดูเหมือนว่าเขาได้แต่คุกเข่าอยู่แต่ในศาลบูรพกษัตริย์เขานั่งคุกเข่าจนหัวเข่าถลอกเลือดกระซิกแล้วเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ไม่ค่อยจะราบรื่นในช่วงนี้แล้ว หยุนลี่จึงโกรธเกรี้ยวมากในขณะที่ตนกำลังโกรธเป็นฟืนเป็นจนไร้ที่จะระบายนั้น จู่ๆ ก็มีคนจากในวังมาแจ้งเขาว่าจักรพรรดิเหวินเรียกเขาเข้าวังโดยด่วนหลังจากแจ้งข่าวเสร็จ ขันทีผู้ส่งข่าวกล่าวเสียงต่ำบอกเขาว่า “องค์ชายสามพ่ะย่ะค่ะ ตอนที่องค์ชายหกไปสักการะหลุมศพของเสิ่นหนานเจิงกับคนสกุลเสิ่นมีนักฆ่าลอบสังหารองค์ชายหก ตอนนี้ฝ่าบาททรงพิโรธมาก องค์ชายระวังเอาไว้หน่อยก็ดีนะพ่ะย่ะค่ะ”ว่าไงนะ? เจ้าหกถูกนักฆ่าลอบสังหารอย่างนั้นหรือ?บัดซบยิ่งนัก!เสด็จพ่อคงไม่ได้สงสัยว่าข้าส่งคนไปลอบสังหารเจ้าหกกระมังหยุนลี่ใจเร้นแรงเพระาความกลัว รีบควักเงินหนึ่งร้อยตำลึงยัดใส่มือขันทีผู้ส่งข่าว“ขอบใจเจ้ามาก!”“เรื่องเล็กน้อยพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีผู้ส่งข่าวรับเงินมาหัวเราะเหอะๆพลางกล่าวหยุนลี่กล่าวขอบใจขันที
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 106
“กระหม่อมคาดเดาว่า ลูกศรขนนกที่คนผู้นั้นใช้ จะเป็นอันเดียวกับลูกศรขนนกนี้พ่ะย่ะค่ะ”“หากปานปู้สั่งให้คนใช้ลูกศรขนนกนี้สังหารองค์ชายหก นี่ไม่เพียงแต่จะแก้แค้นที่เขาพ่ายศึกสามครั้ง แต่ยังทำให้ฝ่าบาทหวาดระแวงและสงสัยในตัวองค์ชายองค์อื่นๆ ด้วย นี่นับว่าเป็นวิธีแก้แค้นที่ดีที่สุดพ่ะย่ะค่ะ!”ได้ยินคำพูดของมู่ซุ่น จักรพรรดิเหวินก็เงียบครุ่นคิดขึ้นหากมู่ซุ่นไม่เตือน เขาเกือบลืมข้อนี้ไปแล้วหลังจากที่ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ จักรพรรดิเหวินก็สั่งมู่ซุ่นว่า “ส่งคนไปแจ้งเจ้าหก บอกเขาว่าคนที่ส่งคนไปลอบสังหารเขาอาจจะเป็นปานปู้ บอกเขาอย่าได้คิดมาก!”มู่ซุ่นน้อมรับพระบัญชา โค้งคำนับ และกล่าวทูลลาทันที“ช้าก่อน!”ทันใดนั้นจักรพรรดิก็เรียกมู่ซุ่นไว้ และกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ตามขันทีที่ไปส่งข่าวให้เจ้าสามผู้นั้นมาหาข้า!”“พ่ะย่ะค่ะ!”…“เป็นการแก้แค้นของปานปู้อย่างนั้นหรือ?”ที่จวนองค์ชายหก หยุนเจิงรู้ข่าวที่จักรพรรดิเหวินให้คนมาส่งข่าวแล้วหยุนเจิงนิ่งเงีบครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆเรื่องนี้ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าปานปู้ต้องการชีวิตเขาคณะทูตเป่ยหวนสามร้อย
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 107
คืนนั้น หยุนเจิงเก็บตัวอยู่ในห้องตำรา และออกแบบหอกยาวให้เสิ่นลั่วเยี่ยนด้วยตนเอง เขาวาดออกแบบด้วยความตื่นเต้น หยุนเจิงครุ่นคิดอีกว่าจะสร้างอาวุธแบบใหม่ให้กับทหารในจวนตนเองดีหรือไม่อาวุธมาตรฐานทั่วไปของพวกเขาในตอนนี้ อันที่จริงแล้วไม่ค่อยเหมาะสมกับทหารม้าที่เพิ่งเริ่มฝึกฝนสักเท่าไรหลังจากที่ครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ หยุนเจิงก็ล้มเลิกความคิดไปช่างเถอะ!ความคิดในหัวเหล่านั้นเก็บเอาไว้ใช้ในตอนที่ไปซั่วเป่ยก่อนก็แล้วกัน!ขณะที่ยังอยู่ในเมืองหลวง อย่าเพิ่งทำอันใดให้เป็นจุดสนใจก่อนจะดีกว่าเช้าวันต่อมา หยุนเจิงยื่นภาพวาดออกแบบนี้ให้กับคนที่ร้านตีเหล็ก อีกทั้งยังขนาดและรายละเอียดต่างๆ เหล่านั้นด้วยหลังจากที่ผ่านประสบการณ์การลอบสังหารเมื่อวานมาแล้ว จากที่เดิมทีเวลาออกจากจวนหยุนเจิงพาองครักษ์คุ้มกันไปเพียงแค่สองคน ตอนนี้กลับเพิ่มเป็นสี่คนเดิมทีเขาอยากให้เสิ่นลั่วเยี่ยนเป็นองครักษ์ข้างกายเขา แต่คนที่เย่อหยิ่งอย่างเสิ่นลั่วเยี่ยนจะยอมมาเป็นองครักษ์ข้างกายให้เขาได้อย่างไรกันเล่า“หยุดก่อน!”ในขณะที่หยุนเจิงกำลังเตรียมออกเดินทางไปที่เขาเมาเอ่อร์ จู่ๆ เขาก็บอกให้องครักษ์หยุดองค
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 108
และในตอนนี้เอง ผู้ดูแลร้านผินหย่าเซวียนก็ตะโกนเสียงดังขึ้นว่า “ทุกท่าน ต้องขอบคุณทุกท่านมากที่ชื่นชอบสินค้าของทางร้าน ตอนนี้รูบิคได้ขายหมดแล้ว เพื่อเป็นการขอบคุณที่ทุกท่านให้การสนับสนุนเป็นอย่างดี ทางร้านจึงเปิดรับจอง ท่านใดต้องการซื้อรูบิค ให้มาลงทะเบียนและวางเงินมัดจำเอาไว้ครึ่งราคา เมื่อทางร้านได้รับรูบิคมา ตอนที่ทุกท่านมารับสินค้า จะต้องจ่ายเงินอีกครึ่งเพื่อรับสินค้าไปก็ถือเป็นอันจบสิ้น…”เมื่อได้ยินผู้ดูแลร้านกล่าวเช่นนี้ หยุนเจิงก็ตกตะลึงขึ้นพ่อค้าหน้าเลือดผู้นี้!แม้แต่เรื่องรับจองก็คิดออกมาได้หน้าเลือดถึงขั้นสุดจริงๆ!อันที่จริงรูบิคสามชั้นไม่ได้ทำยากเลย รอให้รูบิคถูกเผยแพร่ออกไป ก็จะมีคนจำนวนไม่น้อยลอกเลียนแบบขึ้นแน่นอนเมื่อถึงตอนนั้นราคารูบิคต้องลดต่ำลงเป็นแน่แต่พ่อค้าหน้าเลือดผู้นี้กลับใช้วิธีเช่นนี้ นี่เท่ากับว่าเขาได้ล็อคราคาเอาไว้แล้ว!ต่อให้ตอนนั้นราคารูบิคนี้จะลดต่ำลงมากเพียงใด และต่อให้พวกเขาไม่จ่ายเงินอีกครึ่ง ก็ยังได้กำไรเป็นกอบเป็นกำอยู่ดี!ช่างเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมยิ่งนัก!ในขณะที่หยุนเจิงกำลังแอบครุ่นคิดอยู่นั้น เหล่าฝูงชนต่างรุมล้อมกันอี
Latest chapter
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1598
เขารู้เพียงว่า ท่านอ๋องผู้นี้ ซึ่งผ่านศึกมานับไม่ถ้วน มิใช่คนที่จะเมตตาปรานีใครได้ง่ายๆอู๋โหย่วเต๋อสั่นสะท้านไปทั้งตัว ในที่สุดก็พยายามรวบรวมเรี่ยวแรง ขยับร่างที่อ่อนแรงของตนขึ้นคุกเข่าให้เรียบร้อย“ขอ… ขอท่านอ๋องเมตตาด้วย…”“ได้! ข้าจะให้เจ้า!”หยุนเจิงตอบตกลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปมองหลิวอู่และหลี่เจี่ย “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกตระกูลอู๋ ทั้งบิดา บุตร และพ่อบ้านผู้นี้ จะเป็น วัวไถนา ของพวกเจ้า! ให้พวกมันลากคันไถให้พวกเจ้า! ส่วนเรื่องอาหารไม่ต้องห่วง ข้าจะเป็นคนดูแลเอง ข้าจะทำให้แน่ใจว่าพวกมันจะไม่อดตาย!”อะไรนะ?เมื่อได้ยินคำพูดของหยุนเจิง ไม่เพียงแต่อู๋โหย่วเต๋อเท่านั้นที่ตะลึงงัน แม้แต่หลิวอู่และหลี่เจี่ยเองก็ตกตะลึงเช่นกันภายในแคว้นต้าเฉียน ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีคนถูกใช้ให้ลากคันไถแทนวัวแต่เรื่องเช่นนี้มักเกิดขึ้นกับชาวบ้านยากไร้ที่ไม่มีเงินเช่าวัวเท่านั้นทว่า เรื่องให้ตระกูลอู๋กลายเป็นวัวไถนาให้พวกเขา แม้แต่ในฝัน พวกเขาก็ไม่เคยกล้าคิด!พวกเขานิ่งอึ้งไปอยู่นาน ก่อนจะได้สติ รีบคุกเข่ากระแทกพื้นและกล่าวเสียงดัง “ข้าน้อยขอคารวะท่านอ๋อง! ขอขอบพระคุณในพระเมตตาอันล้ำลึก!”ใ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1597
เรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้น จริงๆ แล้วไม่ได้ซับซ้อนอะไรเพียงแค่อู๋โหย่วเต๋อโลภอยากได้วัวไถนาของเหล่าหลิวโถวเดิมทีเขาตั้งใจจะใช้เงินซื้อวัวจากเหล่าหลิวโถวในราคาถูก แต่เหล่าหลิวโถวกลับไม่ยอมขายให้ไม่ว่าจะอย่างไรเมื่ออู๋โหย่วเต๋อหมดความอดทน จึงใส่ร้ายว่าเหล่าหลิวโถวขโมยวัวของตระกูลอู๋ไป และกล่าวว่า หากไม่ได้ขโมยจริง ก็ต้องมีทะเบียนวัวมายืนยันแต่ปัญหาก็คือ วัวตัวนี้เป็นของที่หยุนเจิงพระราชทานให้เหล่าหลิวโถว! แล้วเหล่าหลิวโถวจะมีทะเบียนวัวจากที่ใดกัน?เหล่าหลิวโถวพูดจนปากจะฉีกก็ยังแก้ต่างให้ตัวเองไม่ได้ เขายืนกรานว่าวัวตัวนี้เป็นของที่หยุนเจิงพระราชทานให้ แต่ไม่ว่าอย่างไร อู๋โหย่วเต๋อก็ไม่ยอมฟัง ซ้ำยังข่มขู่ว่าจะพาตัวเหล่าหลิวโถวไปแจ้งความที่ศาลเหล่าหลิวโถวเป็นคนซื่อสัตย์มาตลอดชีวิต พอได้ยินว่าต้องไปแจ้งความก็ถึงกับตกใจกลัวสุดท้าย วัวตัวนั้นก็ถูกอู๋โหย่วเต๋อแย่งไปจนได้หลังจากวัวถูกพาออกไป เหล่าหลิวโถวก็ร้องไห้ไม่หยุด ราวกับจิตวิญญาณหลุดออกจากร่างเมื่อหลิวอู่และหลี่เจี่ยได้ยินข่าวอีกครั้ง เหล่าหลิวโถวก็กลายเป็นศพไปเสียแล้ว… เขาแขวนคอตายใต้ต้นไม้ข้างกระท่อมของตัวเอง“ที่พวกเขาก
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1596
อู๋โหย่วเต๋อเห็นท่าไม่ดีจึงไม่กล้าเอนกายต่อ รีบลุกจากเก้าอี้ไม้ไผ่ แล้วเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มประจบ“นายทหาร ข้ามิทราบว่ามีใครในจวนข้าทำเรื่องผิดไป…”“พาตัวไป!”เสิ่นควานไม่แม้แต่จะให้เขาพูดจบ โบกมือสั่งการทันที ทหารองครักษ์สองนายตรงเข้าไปจับกุมอู๋โหย่วเต๋อ“ปล่อยข้านะ!”อู๋โหย่วเต๋อโกรธจัด “พวกเจ้าคิดว่าเป็นใคร ถึงกล้าบุกเข้ามาอาละวาดในตระกูลอู๋ของข้า? อย่าคิดว่าใส่ชุดเกราะแล้วจะขู่ข้าได้ ข้า…”ผัวะ!ยังไม่ทันที่อู๋โหย่วเต๋อจะพูดจบ ทหารองครักษ์นายหนึ่งก็ซัดหมัดเข้าที่ท้องของเขาเต็มแรงอู๋โหย่วเต๋อร้องลั่น ร่างกายโค้งงอราวกับกุ้งต้ม“เจ้าด้วย! จับไป!”เสิ่นควานปรายตามองพ่อบ้าน ก่อนจะสั่งต่อไปยังเหล่าทหาร “ปิดล้อมตระกูลอู๋! หากไม่มีคำสั่งจากท่านอ๋อง ห้ามผู้ใดเข้าออกเด็ดขาด!”“รับทราบ!”กองทหารองครักษ์รับคำสั่งทันทีท่านอ๋อง!เมื่อได้ยินคำนี้ พ่อบ้านถึงกับรู้สึกว่าโลกหมุนคว้าง ก่อนจะล้มลงนั่งก้นกระแทกพื้น ใบหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดท่านอ๋อง! เป็นท่านอ๋องจริงๆ!สิ่งที่เขากังวลที่สุดก็เกิดขึ้นแล้ว!อู๋โหย่วเต๋อที่กำลังเจ็บจนหน้าบิดเบี้ยวก็ถึงกับแข็งค้างไปชั่วขณะ ราวกับว่าเขา
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1595
ตระกูลอู๋นายท่านอู๋โหย่วเต๋อกำลังเอนกายบนเก้าอี้ไม้ไผ่ รับไออุ่นจากแสงแดดอย่างสบายใจ บนร่างยังมีผ้าขนสัตว์นุ่มคลุมอยู่สาวรับใช้สองนางคุกเข่าอยู่ข้างซ้ายขวาของเขา พลางนวดเฟ้นให้เป็นจังหวะเป็นตอน บางครั้งยังถูกอู๋โหย่วเต๋อใช้มือบีบเค้นร่างกายพวกนางไปด้วยสาวรับใช้ทั้งสองไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง ได้แต่ปล่อยให้อู๋โหย่วเต๋อกระทำตามใจขณะที่อู๋โหย่วเต๋อกำลังหลับตาเพลิดเพลิน พ่อบ้านก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา“นายท่าน!”พ่อบ้านดูร้อนรน รีบเข้าไปใกล้แล้วกระซิบเบาๆ ข้างหูอู๋โหย่วเต๋อลืมตาขึ้นทันที โบกมือไล่สาวรับใช้ทั้งสองออกไป ก่อนจะขมวดคิ้วแน่น “เหล่าหลิวโถวตายแล้ว? ตายได้อย่างไร?”พ่อบ้านตอบกลับ “เจ้าเฒ่านั่นบอกว่าจะออกไปเข้าห้องส้วมเมื่อคืน แต่กลับไปหยิบเชือกป่านแล้วแขวนคอตายใต้ต้นไม้ ตอนที่มีคนพบเข้าก็แข็งทื่อไปแล้ว…”“แขวนคอตายรึ?”อู๋โหย่วเต๋อถอนหายใจโล่งอกก่อนจะบ่นอย่างไม่พอใจ “มันแขวนคอตายเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรา เจ้าจะร้อนรนไปทำไม?”“ข้าน้อยแค่กลัวว่าเรื่องที่เจ้าเฒ่านั่นพูดไว้จะเป็นความจริง…” พ่อบ้านสีหน้าไม่สู้ดีนัก “นายท่าน วัวตัวนั้นจะเป็นของที่ท่านอ๋องมอบให้เหล่าหลิวโถวจริ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1594
พวกเขาต่างรู้ดีว่า การนำโหวซื่อไคมาขายแบบนี้ ย่อมทำให้โหวซื่อไคมีความแค้นต่อพวกเขาแน่นอนว่าโหวซื่อไคคงไม่คิดร่วมมือกับพวกเขาอีกหากต้องการแบ่งผลประโยชน์ในครั้งนี้ ก็มีเพียงให้หยางหุยโจวเป็นผู้เชื่อมโยงความสัมพันธ์เท่านั้น“เรื่องนี้… ไม่ค่อยเหมาะสมกระมัง?”หยางหุยโจวรู้สึกโลภขึ้นมา แต่กลับทำเป็นวางตัวไว้ก่อนหากสามารถฟันกำไรจากพวกซูเฮ่อเหนียนอีกทาง หลังจากได้จากโหวซื่อไคไปแล้ว นั่นก็หมายความว่า ตนไม่ต้องลงทุนแม้แต่ตำลึงเดียว แต่กลับสามารถกอบโกยเงินมหาศาลได้!เงินขาวๆ กองโตเช่นนี้ จะให้ตนไม่หวั่นไหวได้อย่างไร?“ใต้เท้ากล่าวอะไรเช่นนั้น!”ซูเฮ่อเหนียนหัวเราะ “หากมิใช่เพราะใต้เท้า พวกเราคงยังไม่รู้เลยว่าโหวซื่อไคมีเส้นทางทำเงินเช่นนี้! นี่เป็นสิ่งที่ใต้เท้าควรได้รับอยู่แล้ว!”“ถูกต้อง!”ซูซ่งฝู่รีบเสริม “ขอใต้เท้าอย่าได้ปฏิเสธเลย!”อืม… พวกเขากล่าวมาถึงเพียงนี้แล้ว จะปฏิเสธก็ใช่ที่!หยางหุยโจวรู้สึกยินดีจนแทบกลั้นไม่อยู่ แต่สีหน้ายังคงสงบนิ่ง “เช่นนั้น… ข้าขอไปหารือกับโหวซื่อไคก่อน แล้วค่อยว่ากัน”สำเร็จแล้ว!ซูเฮ่อเหนียนและซูซ่งฝู่สบตากัน ก่อนจะเผยรอยยิ้มพึงพอใจตราบใดที่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1593
“เจ้าแน่ใจหรือว่าเขามิได้หลอกเจ้า?”หยางหุยโจวยังคงระมัดระวัง จึงย้ำถามอีกครั้ง“แน่ใจ!”โหวซื่อไคพยักหน้าหนักแน่น “เขากล่าวว่าสามารถสอนข้าได้ต่อหน้า! รอจนข้าเรียนรู้วิธีได้แล้ว ค่อยจ่ายเงินให้เขาก็ยังไม่สาย! หากมิเป็นเช่นนี้ ข้าย่อมไม่เชื่อเขาแน่!”อืม เช่นนี้ก็สมเหตุสมผลหากเป็นการสอนกันต่อหน้า ก็ถือว่ามีเหตุผลอยู่แต่ว่า เขาเองก็แปลกใจยิ่งนักผางลู่ซานมีวิธีการเช่นไร ถึงกล้ารับประกันว่าน้ำตาลแดงห้าจินจะได้เป็นน้ำตาลขาวหนึ่งจิน?หากเป็นเรื่องจริง นี่จะกลายเป็นเส้นทางทำเงินมหาศาลทีเดียว!“หากน้ำตาลขาวผลิตได้ง่ายเพียงนี้ เหตุใดเขาจึงมีเพียงสิบจินเท่านั้น?”หยางหุยโจวถามต่อ“เขาไม่กล้าทำอย่างเปิดเผย”โหวซื่อไคกล่าวเสียงต่ำ “ข้าเคยได้ยินเขาพูดว่า ก่อนหน้านี้เคยมีคนสนิทของหยุนเจิงหักหลัง ขายเส้นทางทำเงินมากมายออกไป! ทำให้หยุนเจิงไม่ไว้ใจผู้ใดอีก เขาจึงไม่กล้าซื้อน้ำตาลแดงมากเกินไป เกรงว่าหยุนเจิงจะสงสัย…”คนที่ทรยศหยุนเจิง?นั่นไม่ใช่จางซูหรอกหรือ?หยางหุยโจวแค่นยิ้มในใจ ไม่ซักไซ้เรื่องนี้ต่ออีก แล้วถามว่า “เจ้าขาดอยู่อีกหนึ่งแสนตำลึงเท่านั้นหรือ?”“ยังขาดอยู่อีกมาก”โหวซ
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1592
“ขอรับ!”องครักษ์ทั้งสองรับคำสั่ง แล้วเข้ามาจับกุมโหวซื่อไคทันทีโหวซื่อไคตกใจจนหน้าซีด รีรออยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบร้องตะโกนออกมา “ใต้เท้า ข้า… ข้ายอมพูด! ข้าจะพูด!”เมื่อเห็นโหวซื่อไคยอมอ่อนข้อ หยางหุยโจวจึงส่งสัญญาณให้องครักษ์ปล่อยตัวเขา“ว่ามา!”หยางหุยโจวกล่าวเสียงขึงขัง แสดงอำนาจขุนนางเต็มที่“เรื่องนี้…”โหวซื่อไคลังเลอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะลองกล่าวอย่างระมัดระวัง “ใต้เท้า ขอเจรจาเป็นการส่วนตัวสักคราเถิด?”หยางหุยโจวพยักหน้า แล้วพาโหวซื่อไคเดินออกไปอีกทางครานี้ โหวซื่อไค “สารภาพ” อย่างว่าง่ายน้ำตาลขาวเหล่านี้ล้วนมาจากซั่วเป่ย เป็นผางลู่ซานที่ขายให้แก่เขาผางลู่ซานเป็นผู้ดูแลโรงงานทั้งหมดในซั่วเป่ย รวมถึงโรงงานผลิตน้ำตาลขาวด้วยดังนั้น ผางลู่ซานจึงแอบกักตุนและยักยอกน้ำตาลขาวไว้ไม่น้อยแต่เพราะเขาไม่กล้าออกหน้าขายเองโดยตรง จึงเลือกขายผ่านโหวซื่อไคเหตุที่เขาไม่กล้าบอกที่มาของน้ำตาลขาว ก็เพราะกลัวหยุนเจิงล่วงรู้เรื่องนี้ หากหยุนเจิงรู้เข้า ไม่เพียงแต่เขา แม้แต่ผางลู่ซานก็ต้องเอาชีวิตมาทิ้ง!หลังจากเล่าเรื่องทั้งหมดจบ โหวซื่อไคยังหยิบตั๋วเงินหนึ่งพันตำลึงออกมายัดใส่มือหย
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1591
ตอนเที่ยวันรุ่งขึ้นง โหวซื่อไคถูกเชิญไปที่จวนซูซ่งฝู่อีกครั้งเพื่อดื่มสุราวันนี้ ไม่เพียงแต่มีซูซ่งฝู่และซูเฮ่อเหนียน ยังมีหยางหุยโจวร่วมอยู่ด้วยหลายคนมิได้ร่วมรับประทานอาหารกันในเรือนหลักของจวนซูซ่งฝู่ แต่เลือกไปยังศาลาเย็นในสวนหลังบ้าน ดูจากท่าทีแล้วชัดเจนว่ามีเรื่องจะพูดคุยกัน“หลานรัก ข้าจะแนะนำให้เจ้ารู้จัก นี่คือใต้เท้าหยาง หยางหุยโจว ผู้ช่วยที่ปรึกษาจวนรัชทายาท!”ซูซ่งฝู่กล่าวพลางหัวเราะ พลางแนะนำโหวซื่อไค“ข้าน้อยคารวะใต้เท้าหยาง”โหวซื่อไครีบคารวะหยางหุยโจวทันที“โหวซื่อไค เจ้ายอมรับความผิดหรือไม่?”หยางหุยโจวมองโหวซื่อไคด้วยสายตาเย็นชา ใบหน้าฉายแววไม่พอใจเจ้ายอมรับความผิดหรือไม่?ประโยคแรกที่หยางหุยโจวเอ่ยออกมา ทำให้โหวซื่อไคถึงกับตกตะลึงโหวซื่อไคมองอย่างงุนงง “ข้าน้อยโง่เขลาเกินไป มิทราบว่าใต้เท้าหยางกล่าวถึงเรื่องใด?”“ในเมื่อเจ้าคิดจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ ข้าก็จะเตือนเจ้าให้สักหน่อย”หยางหุยโจวจ้องโหวซื่อไคด้วยสายตาเย็นเยียบ “น้ำตาลขาว!”น้ำตาลขาว?แววตาของโหวซื่อไคพลันส่องประกายความเข้าใจขึ้นมาวูบหนึ่งเข้าใจแล้วพวกเขามุ่งเป้ามาที่น้ำตาลขาวนี่เอง!นี่ช่
องค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน บทที่ 1590
หลังจากออกจากตระกูลซู โหวซื่อไคก็รีบเดินทางไปยังหัวเมืองสี่ทิศเพื่อทำการซื้อขายน้ำตาลแดงหัวเมืองสี่ทิศแทบจะเรียกได้ว่าเป็นอาณาเขตของตระกูลซูโดยสมบูรณ์ การกระทำของโหวซื่อไค ย่อมไม่อาจเล็ดลอดสายตาของคนในตระกูลซูไปได้จากพฤติกรรมของโหวซื่อไค พวกเขาก็สามารถคาดเดาได้ทันทีว่า น้ำตาลขาวนั้นผลิตขึ้นจากน้ำตาลแดงที่ผ่านกระบวนการกลั่นให้บริสุทธิ์เมื่อคิดถึงกำไรอันมหาศาลของน้ำตาลขาว ซูซ่งฝู่ก็รีบเรียกประชุมผู้อาวุโสทั้งหกของตระกูลซูในทันที เพื่อหารือกันว่าจะเข้าไปมีส่วนร่วมในธุรกิจน้ำตาลขาวนี้ได้อย่างไรโอกาสอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว!หากมีเงินให้หา ยังนิ่งเฉยอยู่ ก็คงเป็นพวกโง่งมเต็มที!แต่ว่า โหวซื่อไคกลับปากแข็งเกินไปและที่สำคัญ ดูเหมือนว่าโหวซื่อไคจะไม่ต้องการให้ตระกูลซูเข้ามาแบ่งส่วนแบ่งในธุรกิจนี้เลย!หากต้องการเข้ามาในธุรกิจน้ำตาลขาว ก็ต้องหาทางให้โหวซื่อไคเปิดปากให้ได้ขณะที่ทุกคนกำลังหารือกันว่าจะบีบให้โหวซื่อไคพูดออกมาได้อย่างไร จู่ๆ ก็มีคนจากจวนของซูเฮ่อเหนียนรีบรุดเข้ามา เขาก้มกระซิบข้างหูซูเฮ่อเหนียนอย่างลับๆ“ว่าอย่างไรนะ!?”ซูเฮ่อเหนียนถึงกับลุกพรวดขึ้นทันที ก่อนจะลากพ่อบ้
