ตอนที่6 พี่น้องแบบงอน 2/2

10นาทีผ่านไป

หลังจากที่จัดการตัวเองเรียบร้อย ร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อชอปสีแดงเข้มกับกางเกงสแล็คสีดำก็ออกจากห้อง ลงบันได คว้าหมวกกันน็อกพร้อมกับกุญแจบิ๊กไบก์ที่วางอยู่ข้างกันบนชั้นวางรองเท้า 

ทว่ายังไม่ทันจะได้ปิดล็อคประตูบ้านก็เหมือนจะฉุดคิดอะไรขึ้นมาได้ เท้าหนาจึงเดินกลับเข้าไปในบ้าน ตรงไปยังที่ห้อยกุญแจต่างๆตรงทางขึ้นบันได คว้าเอากุญแจรถยนต์ BMW พร้อมกับเก็บหมวกกันน็อกกลับเข้าที่เดิม

ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาทีก็สามารถพาตัวเองมาอยู่หน้าคณะเรียน ดวงตาเฉียบคมมองไปทั่วทั้งใต้ตึกและสนามหญ้า มองหาคนที่อยากเจอหน้ามากที่สุด จนกระทั่งเห็นว่าเธอนั่งก้มหน้าก้มตาเขียนหนังสือกับเพื่อนตรงใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างสนาม

“ไอ้คิณ มึงมาทันด้วยเหรอวะ?” อาเธอร์ที่พึ่งจะมาถึงเหมือนกันเอ่ยทัก เมื่อคืนกว่าพวกเขาจะออกจากร้านของเพทายได้ก็เกือบสว่าง ทว่าอคิณกลับเดินผ่านไหล่ไปราวกับมองไม่เห็นเขาอยู่ตรงนี้ ทำเอามาวินที่เดินมาข้างกันงุนงงไม่น้อย แต่เหนือสิ่งอื่นใด สายตากลับมองเห็นบางอย่าง

“แล้วใครไปเขียนหน้ามันแบบนั้น?”

“กูว่าไม่ใช่เรื่องดีล่ะ” ถึงกับตื่นตระหนกเมื่อเห็นคนที่ว่าเดินตรงไปหาเด็กสาวที่ชื่อเป็นของกิน เป็นเรื่องให้ทั้งคู่ต้องวิ่งตาม หวั่นใจว่าจะเกิดเรื่อง

“ไอ้คิณ เดี๋ยวไอ้คิณ” 

“ใจเย็นนะไอ้เพื่อนเวร ไอ้คิณ!”

ชื่อและน้ำเสียงที่ฟังคุ้นหูทำให้ปลาทูช้อนใบหน้าขึ้นมอง ก่อนจะอุทานด้วยความตื่นกลัว “เวรล่ะ!” 

“เป็นอะไรปลาทู?” คนไม่รู้เรื่องที่นั่งฝั่งตรงข้ามได้ยินเสียงอุทานก็สงสัย แต่ท่าทีถมึงทึงของร่างสูงโปร่งที่เดินตรงมา มันเต็มไปด้วยรังสีอันตรายทำให้ปลาทูไม่สามารถอยู่เฉย อธิบายอะไรได้ รีบเก็บข้าวของอย่างรนราน

“ฉันไปก่อนนะ” 

ใครจะอยู่ก็อยู่ ปลาทูขอไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ยิ่งกลางหน้าผากคนน่ากลัวไม่ยอมลบคำนั้นออกยิ่งต้องอยู่ให้ไกล 

หมับ!

วินาทีความเป็นความตายเท่ากัน ร่างเล็กกำลังหมุนตัวออกจากโต๊ะถูกฝ่ามือหนาจับเข้าที่ข้อมือ ทำเอาสะดุ้งราวกับโดนไฟช๊อต ไม่กล้าหันไปมอง ดวงใจตกลงตาตุ่ม ภาวนาเรียกร้องหาแต่พ่อแก้วแม่แก้ว

“ไอ้คิณมึงใจเย็นๆก่อนนะเพื่อน” มาวินเข้าช่วยพูด กลัวเหลือเกินว่ายัยตัวเล็กจะถึงฆาต ไม่ต่างจากประธานรุ่นที่ดวงใจดุ้มๆดอนๆ 

“มะ มีอะไรค่อยๆคุยกันนะมึง แค่น้องเขียนหน้าผากนิดเดียว มึงไม่เอาถึงกับตายหรอกใช่ไหมวะเพื่อน” ทั้งประโยคและน้ำเสียงของสองหนุ่มหล่อที่ฟังดูน่ากลัว ทำผู้คนที่ต่างก็มองด้วยความสนใจ ขณะที่ปลาทูก็เริ่มวิตก เบะปากคล้ายจะร้องไห้ มือไม้สั่นระริก วันนี้เธอไม่รอดแน่แล้ว 

ทว่า…

“ฉันขอโทษ” ทุกอย่างผิดคาดทำเอากรรมการอึ้ง ทุกคนอึ้ง รวมทั้งคนที่กำลังจะเบะร้อง

“มึงว่าอะไรนะ?” อาเธอร์แคะหูพร้อมเอียงใบหน้าเข้าไปใกล้ ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง มาวินเองก็นิ่งค้างไปเลย ไม่รู้จะดีใจที่ไม่มีเรื่องอย่างที่คิดหรือคาใจกับคำพูดของเพื่อนดี

ร้อยวันพันปีไม่ว่าจะผิดหรือถูก อคิณไม่เคยแม้แต่จะเอ่ยปากพูดคำว่าขอโทษออกมาสักครั้ง แบบนี้จะไม่ให้ทุกคนอึ้งได้ยังไง แม้แต่คนอื่นๆรอบข้างที่มองมายังแปลกใจ

ขณะที่เกิดความเงียบขึ้น อคิณถอดหายใจยาวเสียงดังพรืด ยอมพูดคำนั้นออกไปอีกครั้งพร้อมเขย่าข้อมือน้อยเบาๆ “ฉันขอโทษ”

เขาเองก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ทำแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำอะไรมันก็ไม่สบายใจ ไม่อยากให้เธอโกรธหรืองอนแล้วไม่พูดไม่คุยกับเขาเหมือนทุกวัน

“ขอโทษ ได้ยินหรือเปล่า” พอเห็นว่าอีกฝ่ายยังนิ่งงันมือหนาจึงเขย่าแรงๆอีกครั้ง สองเพื่อนรักที่เริ่มเห็นว่าตัวเองกำลังจะกลายวิญญาณไม่มีใครมองเห็นก็ปล่อยแขนอคิณแล้วก้าวถอยหลัง มองดูห่างๆอย่างห่วงๆ

“ได้ยิน” พอเห็นว่าทุกอย่างไม่ได้แย่อย่างที่คิดและคนน่ากลัวที่ว่าก็ยอมเป็นฝ่ายมาขอโทษ เด็กน้อยจึงยอมหันกลับไปเผชิญหน้า ถึงได้เห็นว่าใบหน้าถมึงทึงที่ว่านั้นไม่ใช่ แต่เป็นกังวนซะมากกว่า

นี่เขากำลังกลัวว่าเธอจะงอนจริงๆ เลยตามมาขอโทษเหรอ?

“เมื่อคืนฉันดื่มเยอะ กว่าจะกลับก็เช้า ถ้าไม่เชื่อเธอลองถามไอ้สองตัวนั้นดูก็ได้” 

อยู่ๆก็โดนลากเข้ามาในบทสนทนา สองหนุ่มจึงก้าวขาเข้ามาแล้วพยักหน้าตอบรัวๆราวกับกำลังช่วยเพื่อนแก้ต่างกับเมียมัน “ใช่ๆ” 

“แล้วทำไมไม่ส่งข้อความมาบอก ทีส่งข้อความมาขู่ยังทำได้” 

“ก็ตอนนั้นมันเมาแล้ว แค่ขับรถกลับมาบ้านปลอดภัยก็ถือว่าปาฏิหาริย์มากแล้ว” 

“แต่คนรอมันรู้สึกแย่นะ” ปั้นหน้ารับบทเหงื่อ “พี่คิณส่งข้อความมาขู่จะให้ปลาทูวิ่งรอบตึก ปลาทูก็รีบแทบตายเพราะกลัวพี่คิณรอนาน แต่ที่ไหนได้พี่ยังไม่ตื่น แถมไปปลุกแล้วยังจะกรนใส่กันอีก”

“รู้ว่าผิด ถึงได้มาขอโทษนี้ไง” เรื่องนี้เขาผิดอย่างไม่มีข้อแก้ตัว พลันเลื่อนฝ่ามือลงมาจับที่มือน้อง แววตาเว้าวอน “หายงอนไหม?” 

ถามแบบนี้ก็เข้าแผนน่ะสิ!