ตอนที่สอง ยอดหญิงเซียนพิณผีผา

ตอนที่สอง

ยอดหญิงเซียนพิณผีผา

แสงสีขาวสว่างจ้าจนต้องหลับตาก่อนหูจะได้ยินเสียงดนตรีเครื่องสายบรรเลงอย่างไพเราะ เมื่อฟ้าลืมตาขึ้นพบแสงวับแววจากเทียนไขซึ่งจุดจนสว่างไปทั่วบริเวณพาให้หญิงสาวตื่นตะลึงยืนอึ้งอยู่กับที่

            ที่นี่คือที่ไหนกัน?

          สำนักงานของเธอมีห้องแบบนี้ด้วยหรือ?

            สาวใหญ่ยังไม่ทันได้สอดส่องให้ถ้วนทั่วก็ถูกมือเล็กคู่หนึ่งดึงรั้งจากด้านหลังแล้วลากให้เดินตามไปโดยเร็ว

            “เฟยเฟย เหตุใดมาหลบอยู่ตรงนี้ เหล่าคุณชายถามหาเจ้ากันให้จ้าละหวั่น มาเร็วเข้า ผู้คนรอฟังเสียงพิณผีผาอันชวนหลงใหลจนส่งเสียงโหวกเหวกวุ่นวายสนั่นห้องโถงแล้ว” เสียงบ่นพร่ำพลางจูงมือน้อยลัดเลาะหลบหลีกมาถึงด้านหลังเวทีซึ่งมีผ้าม่านกั้นอย่างเป็นสัดส่วน

            ฟ้ายังคงมึนงงกับสถานการณ์ตรงหน้าจึงยืนนิ่งเฉยพาให้มือเล็กคู่เดิมเอื้อมมาแตะตรงหน้าผาก

            “เจ้าไม่สบายหรือ เหตุใดทำสีหน้าเช่นนั้น ไปนั่งพักที่ด้านข้างก่อนดีกว่า ข้าจะบอกแม่เล้าใหญ่ให้จัดคนออกร่ายรำไปพลางๆ” ร่างเล็กผลุนผลันออกไปทิ้งให้หัวหน้างานสาวใหญ่นั่งงุนงงอยู่คนเดียว

            หญิงสาวมองสำรวจไปโดยรอบ เมื่อเห็นบรรดาสาวงามแต่งกายด้วยชุดกรีดกรายแต่ทว่าเบาบางเห็นส่วนสัดวับแวมเดินเยื้องย่างไปมาจึงอดตกใจไม่ได้

            ทำไมคนที่นี่แต่งตัวแปลกจัง

            เมื่อก้มลงมองร่างกายของตนเอง สาวใหญ่ถึงกับสะดุ้งโหยงผุดลุกขึ้นยืนลูบไล้ไปทั่วร่างกายอันไม่คุ้นเคย

            เฮ้ย!...นี่ตัวเธอหรือ

            ฟ้าหันซ้ายมองขวา เมื่อเห็นวัสดุทรงกลมซึ่งพอจะสะท้อนเงาได้จึงพุ่งเข้าไปหยิบฉวยมาส่องใบหน้าและเรือนร่าง

            “ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหม”

            ใบหน้าขาวผ่องเย้ายวนตาอีกทั้งเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นคาดคะเนได้ว่าอยู่ในวัยไม่เกิน20ปีซึ่งสะท้อนออกมาเรียกสีหน้าตื่นตะลึงจากหัวหน้างานสาวโสด

            เธอไม่ใช่คนสวยอีกทั้งอายุ40กว่าแล้ว ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงเป็นอีกคนในชั่วพริบตาแบบนี้

          หรือว่านี่คือความฝัน ต้องใช่แน่ๆ

          อย่าบอกนะว่าเธอฝันซ้อนฝัน

            หัวหน้างานสาวพยักหน้าให้กับการคาดคะเนของตนเองพลางมองไปรอบข้างอีกครั้ง

            ที่นี่สวยจัง คึกคัก น่าสนุก

อย่างน้อยก็ดีกว่าฝันว่าไปแอบดูคนอื่นกำลังร่วมรักกัน

          ว่าแต่...เธอต้องทำอย่างไรต่อไปล่ะ

          ฟ้าทรุดนั่งสงบสติแล้วหลับตาคิดทบทวนตามความเคยชินของหัวหน้างานเมื่อยามต้องเผชิญปัญหา

            ทันทีที่ความมืดมิดเข้าครอบงำ ความทรงจำของร่างงามก็หลั่งไหลเข้ามาดั่งสายน้ำหลาก

            ‘ฮัวเฟยฮวา’

          ยอดหญิงเซียนพิณผีผาซึ่งมีพลังในการแสดงสูงส่ง สามารถบรรเลงดีดเส้นเสียงดังก้องกังวานได้ทั้งคืน

            อดีตสาวใหญ่หัวหน้างานลืมตาเด้งร่างขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก

            เดี๋ยวนะ ‘ฮัวเฟยฮวา’ นี่ไม่ใช่ชื่อเดียวกับที่ชายหนุ่มหญิงสาวคู่นั้นซึ่งกำลังตอกกระหน่ำกันอย่างถึงพริกถึงขิงพูดถึงอยู่หรือ

          เซียนพิณผีผา?

หญิงสาวเหลียวมองไปยังเครื่องดนตรีที่มีลำตัวยาวรีคล้ายลูกสาลี่ผ่าซีกซึ่งวางอยู่บนโต๊ะด้านข้าง

นี่เรียกว่าพิณผีผาหรือ?

มือเรียวขาวเอื้อมไปหยิบพิณผีผามาวางไว้บนตัก ใช้มือซ้ายประคองไว้และแตะนิ้วมือข้างขวาไล่ไปตามสายอย่างคุ้นชินราวนี่คือสิ่งที่เธอใช้อยู่เป็นประจำ

            หญิงสาวร่างเล็กซึ่งเป็นคนแรกที่พบเจอเดินเร็วเข้ามาอีกครั้ง เมื่อเห็นสาวงามหยิบผีผาขึ้นมาแล้วจึงมีรอยยิ้มโล่งใจ

            “เฟยเฟย เจ้าดีขึ้นแล้วหรือ เช่นนั้นเตรียมตัวเถอะ”

            เตรียมตัว?

หมายความว่าจะให้เธอเล่นเครื่องดนตรีชนิดนี้หรือ จะได้อย่างไรกัน

            เด็กสาวเข้ามาช่วยหยิบคันทวนและเล็บเทียมขึ้นมาแล้วจูงร่างงามให้เดินตามไปยืนรออยู่ที่หลังผ้าม่านทึบ

            ฟ้าหรือขณะนี้คือฮัวเฟยฮวายังคงมีท่าทางอิดออดคล้ายลังเลใจจนผิดสังเกต

            “เจ้าเป็นอันใดไป หากไม่ไหวก็เร่งบอกมาข้าจะได้รีบไปแจ้งแม่เล้าใหญ่ หรือจะบรรเลงสักไม่กี่บทเพลงแล้วรีบลงมา” เด็กสาวซึ่งยืนอยู่ด้านข้างละล้าละลัง

            ฮัวเฟยฮวายังไม่ทันตอบคำถาม เสียงปรบมือและโห่ร้องเรียกชื่อก็ดังสนั่นกึกก้องจนแสบแก้วหูทันทีที่สิ้นเสียงประกาศเปิดการแสดงของเซียนพิณผีผาฮัวเฟยฮวา

            “เฟยเฟย เฟยเฟย เฟยเฟย”

            น่าแปลกที่บัดนี้นางกลับไม่รู้สึกแตกตื่นหรือลนลานอย่างที่คาดราวกับสิ่งนี้คือเรื่องที่คุ้นเคย

            ฮัวเฟยฮวาตัดสินใจย่างก้าวอ่อนช้อยด้วยลีลาเย้ายวนไปยังเก้าอี้กลางเวที ใบหน้างดงามแย้มยิ้มเล็กน้อยคล้ายเชิญชวนอยู่ในทีขณะนิ้วเรียวผ่องซึ่งสวมเล็บปลอมเริ่มดีดกดเปลี่ยนระดับเสียงเพื่อบรรเลงบทเพลงอันมีชื่อเสียงแห่งยุค

            เสียงเพลงอันน่าทึ่งสะกดผู้คนให้เคลิบเคลิ้มราวอยู่ในห้วงฝัน ยิ่งบวกกับท่วงท่าอันสูงส่งกับหน้าตาน่าทะนุถนอมชวนให้เหล่าชายหนุ่มต่างพร่ำเพ้อถึงสาวงามด้วยไม่อาจจับต้อง

            ฮัวเฟยฮวาบรรเลงบทเพลงขับกล่อมเพลงแล้วเพลงเล่าอย่างไม่มีเหน็ดเหนื่อยด้วยรอยยิ้มที่ได้สร้างเสียงแห่งความสุขแก่แขกเหรื่อในสำนักเริงรมย์แห่งนี้

            ฟ้าในร่างของสาวงามกลมกลืนไปกับท่วงท่าลีลาที่แสดงออกมาจนแทบลืมไปว่ากำลังอยู่ในร่างของผู้อื่น

ในขณะบรรเลงเสียงเพลงหญิงสาวก็ลอบมองสังเกตท่าทีของผู้คนรายล้อมไปด้วยพร้อมกัน

            “นับวันน้องเฟยเฟยยิ่งบรรเลงเพลงได้ไพเราะจับใจ น่าเสียดายที่ข้าไม่มีโอกาสได้เอื้อมถึงนาง”

            “ได้ฟังบทเพลงของนางก็ควรพอใจแล้ว ยังคิดจะแตะต้องนางอีกหรือ ขนาดขุนนางตำแหน่งสูงตั้งหลายคน นางยังไม่เหลือบแล”

            “นั่นสิ เจ้าก็รู้ว่านางเป็นหนึ่งในอี้จี้ตัวเด่นของที่นี่ซึ่งขายเพียงศิลปะและความบันเทิง ไม่ขายเรือนร่าง หากเจ้าทนไม่ไหวก็ออกไปหาเซ่อจี้ที่ยืนถือพัดอยู่ด้านนอกนั่น หรือจะเรียกแม่เล้ามาจัดหาให้สักคนก็ย่อมได้”

            “อย่ามัวพูดมากกันอยู่ ข้าจะฟังบทเพลงอันไพเราะ ดูสิ นางขึ้นเพลงใหม่แล้ว เพลงนี้ช่างเร่าร้อนยิ่งนัก”