ตอนที่หนึ่ง น่าเบื่อหน่าย (กรุบกริบ)

ตอนที่หนึ่ง น่าเบื่อหน่าย

“คุณชายเบาหน่อยสิเจ้าคะ เหตุใดรุนแรงเช่นนี้”

“เพียงคิดว่าได้ขย่มบนร่างของน้องเฟยเฟย ข้าจะเบาได้อย่างไร”

“แต่ข้ามิใช่ฮัวเฟยฮวา ข้าชื่ออาจิว คุณชายอย่าได้โหมแรงเช่นนี้สิเจ้าคะ”

“อย่าได้พูดมาก โอ้ววววว น้องเฟยเฟยของข้า”

ฟ้าเบิกตามองภาพตรงหน้าด้วยนัยน์ตาเหลือกลาน นี่เธอฝันบ้าบออะไร ฝันว่ามาแอบถ้ำมองคนกำลังสอดใส่ร่วมรักกันเนี่ยนะ

ภาพตรงหน้าช่างเด่นชัดราวเธอกำลังยืนอยู่ข้างเตียง พวกเขาต่างเปลือยร่างโยกเข้าโยกออกอย่างไม่มีออมแรง แม้ฝ่ายหญิงสาวจะร้องบอกให้เบา แต่ร่างบางกลับยังคงเด้งขึ้นลงตอบรับพร้อมเปล่งเสียงครวญครางซ่านกระเส่า

หัวหน้างานสาวจดจ้องมองภาพการขับเคลื่อนอย่างไม่วางตา โชคดีที่พวกเขามองไม่เห็นว่ามีคนยืนดูอยู่อย่างใกล้ชิดจึงยังคงดำเนินกิจกรรมเข้าจังหวะอย่างเต็มแรง

ชายหนุ่มสอดใส่แท่งเนื้อของตนเองมุดหายเข้าไปจนมองไม่ทันก่อนจะชักดึงออกมาแลเห็นแท่งเนื้อซึ่งอาบชุ่มไปด้วยน้ำเหนียวสีขาวฉ่ำเยิ้ม

เขาชักเข้าดึงออกเร่งเร็วอยู่เช่นนั้นจนร่างเปลือยขาวโพลนของหญิงสาวโยกคลอนสั่นไหวไม่หยุด

ทรวงอกใหญ่โตถูกมือใหญ่บีบเคล้นจนไหลไปไหลมาแทบบี้แบน ร่างทั้งสองเต็มไปด้วยเหงื่อซึ่งอาบท่วมบ่งบอกได้ว่าทุ่มเทแรงกายไปกับกิจกรรมตรงหน้ามากเพียงใด

“อื้อ...คุณชาย ข้าใกล้แล้ว”

“อย่าเพิ่ง รอข้าก่อน อ้า...”

ชายหนุ่มเร่งแรงโหมกระหน่ำกดสะโพกตอกอัดดังตับตับสะเทือนเลื่อนลั่นจนหญิงสาวที่ลอบมองอยู่ถึงกับสูดปากด้วยความเจ็บแทนสาวร่างบางข้างใต้

ทำไมต้องรุนแรงขนาดนั้น ไม่เจ็บกันบ้างหรือ ดูสิ ทั้งหน้าอก ทั้งช่องทางรัก ถูกบดขยี้ไม่มีเบามือ

ผู้ชายคนนี้นี่ช่างดุเดือดเสียจริง

แน่นอนว่าสาวโสดอย่างหัวหน้างานผู้ไม่เคยมีแม้แต่คนคบหาย่อมไม่เข้าใจเรื่องเช่นนี้

จวบจนชายด้านบนตอกทิ่มครั้งสุดท้ายพร้อมเปล่งเสียงร้องครางดังยาวราวถูกเชือดและสั่นกระตุกไปทั้งกาย ขณะร่างชื้นเหงื่อของหญิงสาวด้านล่างหดเกร็งทั้งแขนขาใบหน้าบิดเบี้ยว

สาวใหญ่ผู้กำลังใจเต้นระทึกกับภาพเร่าร้อนจึงได้ออกจากความฝันพร้อมสะดุ้งตื่นน้ำลายเปียกปอนจนต้องรีบปาดเช็ดอย่างหวาดระแวง

บ้าจริงเชียว ถ้าใครรู้ว่าแอบงีบหลับแล้วฝันขนาดนี้คงโดนแซวจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

เฮ้อ!...ฝันจนเปียกทั้งบนแฉะทั้งล่าง

หัวหน้างานสาวขยับขาซึ่งร่องกลางฉ่ำนองไปด้วยน้ำใสจากอารมณ์ร่วมกับสองหนุ่มสาวในความฝัน

ว่าแต่ คนอื่นเป็นอย่างไรกันบ้างแล้ว

หญิงสาววัยสี่สิบต้นรีบเงยหน้าขึ้นมองลูกน้องสาวแต่ละคนซึ่งยังคงก้มหน้าก้มตาหมกมุ่นอยู่กับงานของตนเองอย่างไม่พร้อมจะสื่อสารกับใคร

พวกเขาใช้ชีวิตอยู่อย่างนั้นโดยแทบลืมกินข้าวกินปลาจนโรคกระเพาะแทบถามหาแล้ว

“เฮ้อ...”

เสียงถอนหายใจดังออกมาอย่างโล่งอกที่ไม่มีใครเห็นว่าเธอแอบหลับ ร่างของสาวใหญ่เลิกสนใจคนอื่นแล้วเดินโซซัดโซเซมายังห้องเตรียมอาหารส่วนกลางซึ่งอยู่ทางด้านหลัง

คงต้องพึ่งกาแฟอีกแก้วเสียแล้ว ไม่ไหว มึนหัวงัวเงียตาลายไปหมด

          ฟ้าเปิดประตูเข้ามาหยิบแก้วและช้อนออกมาเพื่อเตรียมชงเครื่องดื่มให้ตนเองอย่างที่ใจคิด ระหว่างรอให้น้ำเดือดสายตาไพล่ไปเห็นม่านสีแดงซึ่งปกติมักจะปิดสนิทมิดชิดแต่ตอนนี้กลับเปิดอ้าอยู่

            “เอ๊ะ...ใครมาเปิดม่านเอาไว้แล้วไม่ยอมปิด เจ้าพวกนี้นี่”

            สาวใหญ่บ่นพึมพำตามประสาก่อนจะขยับตัวเอื้อมมือมาจับม่านเพื่อรูดปิดให้สนิท

            “เดี๋ยวนะ ทำไมตรงนี้มีประตู”

            หัวหน้างานสาวยืนงงเพราะจำได้ว่าด้านนี้เป็นหน้าต่างกระจกจึงต้องทำม่านมาบังแสงเอาไว้

            แม้จะแทบไม่ได้ย่างกรายเข้ามาในห้องนี้ด้วยปกติมักมีแม่บ้านคอยชงกาแฟหรือจัดอาหารไปวางไว้ให้ถึงโต๊ะ แต่เธอเป็นถึงหัวหน้า หากมีการเปลี่ยนแปลงใดอย่างเช่นเปลี่ยนหน้าต่างเป็นประตูก็ควรจะรู้บ้างมิใช่หรือ

            เมื่อตั้งสติได้จึงเอื้อมมือไปเปิดประตูปริศนาซึ่งจู่ๆก็โผล่ขึ้นมาด้วยความสงสัยใคร่รู้

            วาบ...