ตอนที่สาม ข้าคือฮัวเฟยฮวา

ตอนที่สาม

ข้าคือฮัวเฟยฮวา

อี้จี้หรือ?

            ฮัวเฟยฮวาทบทวนความจำของร่างงามจนได้ความว่านางเคยเป็นบุตรสาวขุนนางต้องโทษและถูกขายมาเป็นคณิกาของสำนักเริงรมย์หอเหลียงฮัวแห่งนี้ตั้งแต่หลายปีมาแล้ว

ด้วยผิวกายขาวผ่อง ใบหน้าผุดผาดและเรือนร่างอันชวนหลงใหลบวกกับฝีมือการบรรเลงผีผาจึงได้รับการจัดให้เป็นหนึ่งในอี้จี้ดาวเด่นซึ่งไม่ต้องรับแขกทั่วไป

            แต่คำกล่าวที่ว่า'ขายเพียงศิลปะไม่ขายเรือนร่าง' หรือจะเป็นเรื่องจริง นั่นเป็นเพียงคำอ้างเพื่อบอกปัดชายผู้ไม่มีเงินทองและอำนาจยศศักดิ์ต่างหาก

ถึงอย่างไรหอเหลียงฮัวก็เป็นหอคณิกา ดังนั้นหญิงสาวอย่างฮัวเฟยฮวาจึงไม่ได้บริสุทธิ์ผุดผ่องมาตั้งแต่อายุ15แล้ว เพียงแค่สามารถเลือกแขกที่พึงใจและไม่ต้องใช้ช่องทางสีหวานอย่างสิ้นเปลือง

            ถึงไม่อยากยินยอมแต่เพื่อความอยู่รอดของตนเองและหอเหลียงฮัว เหล่าชายผู้มีอำนาจซึ่งล้วนเอาแต่ใจหรือจะปล่อยให้ หญิงสาวผู้มีความเย้ายวนอย่างฮัวเฟยฮวาหลุดรอดจากเงื้อมมือไปได้ โชคดีที่นางยังไม่ต้องรับแขกมากหน้าหลายตาจึงยังคงความเป็นที่สนิทเสน่หามาได้หลายปี

            เมื่อหันไปมองบรรดาหญิงสาวซึ่งถูกเรียกว่าเซ่อจี้ พวกนางต้องขายเรือนร่างเพื่อให้ความสุขและยินยอมสมสู่กับชายทุกคนที่จ่ายเงินให้โดยไม่อาจเลือกมาก

            หญิงสาวเหล่านั้นบ้างนั่งตักจ่อจอกสุราเข้ากับปากของเหล่าชายหนุ่ม บ้างออดอ้อนออเซาะซบหน้ากับวงแขนแกร่ง บ้างเดินไปมาเพื่อเชิญชวนให้ชายหนุ่มเลือกนางเป็นคู่นอนในค่ำคืนนี้

            ภาพตรงหน้าชวนให้คิดถึงความฝันเมื่อครู่ก่อนหน้า

            “อ้า...คุณชาย กระแทกแรงๆเข้ามาอีกเจ้าค่ะ”

            ปัก ปัก ปัก

            ยามคิดถึงการโยกกระแทกตอกทิ่มพร้อมเสียงครางกระเส่า ฮัวเฟยฮวาถึงกับหน้าแดงหายใจถี่จนแทบควบคุมมือตนเองไม่อยู่

            เด็กสาวร่างเล็กซึ่งยืนรออยู่ด้านข้างรีบส่งสัญญาณบอกผู้ควบคุมเวที ฮัวเฟยฮวาจึงจบเพลงสุดท้ายก่อนจะลุกขึ้นย่อตัวโค้งให้ผู้ชมแล้วเดินลงจากพื้นสูงท่ามกลางเสียงปรบมือชื่นชม

            “เหนื่อยหรือไม่ เฟยเฟย เจ้านั่งพักจิบน้ำชาก่อน วันนี้มีคุณชายติงกับคุณชายกัวมานั่งรออยู่ในห้องพิเศษ เจ้าอยากเลือกต้อนรับผู้ใด หรือจะจัดสรรเวลาให้ทั้งสอง แต่ข้าว่าวันนี้อาการเจ้าไม่ค่อยดี ปฏิเสธไปทั้งสองคนเลยน่าจะดีกว่า” หญิงสาวซึ่งทำหน้าที่คล้ายผู้จัดการของฮัวเฟยฮวาเอ่ยถามพลางจูงมือของสาวงามให้มานั่งพักผ่อนอย่างห่วงใย

            เซียนพิณคนงามเงยหน้ามองพลางค้นหาในความทรงจำ

            “อันอัน”

            “ว่าอย่างไร เฟยเฟย”

            อืม...สาวน้อยนางนี้มีนามว่า’อันอัน’นั่นเอง ฮัวเฟยฮวาไปพบนางถูกบิดาพามาเร่ขายตั้งแต่เมื่อหลายปีที่แล้วจึงขอให้แม่เล้าใหญ่รับซื้อเอาไว้และให้นางอยู่ช่วยดูแลตนเองดั่งสาวใช้ประจำตัว

          ด้วยหน้าตาแสนธรรมดาอีกทั้งรูปร่างเล็กแกร็น อันอันจึงวิ่งไปวิ่งมาในหอเหลียงฮัวตั้งแต่นั้นโดยไม่มีผู้ใดใส่ใจ

            “ข้าขอพักอีกครู่ก็แล้วกัน จากนั้นค่อยไปต้อนรับพวกเขา ว่าแต่ คุณชายท่านใดมาก่อนหรือ” ฮัวเฟยฮวายังไม่วายติดนิสัยหัวหน้างานซึ่งต้องจัดลำดับก่อนหลังอย่างเสมอภาค

          “พวกเขามาถึงเกือบพร้อมกัน แต่หากจะนับว่าผู้ใดเรียกหาเจ้าก่อน ย่อมเป็นคุณชายติง”

            “เช่นนั้น เข้าไปห้องคุณชายติงก่อนก็แล้วกัน จากนั้นค่อยไปห้องคุณชายกัว”

            “ได้ อีกครู่ข้าจะมาพาเจ้าไป กินขนมนี่เพื่อรองท้องสักหน่อยก่อนเถิด” อันอันยกจานขนมมาวางให้ก่อนจะเดินออกไปจัดการแจ้งแม่เล้าใหญ่

            ความจริงแม่เล้าใหญ่สั่งให้อันอันเรียกขานฮัวเฟยฮวาว่าคุณหนูเฟย เพื่อบ่งบอกฐานะนายบ่าว แต่สาวงามไม่อยากได้สาวใช้ นางอยากได้เพื่อนผู้รู้ใจต่างหาก จึงบอกให้เด็กสาวเรียกเพียงชื่อเท่านั้น

            ฟ้าในร่างของฮัวเฟยฮวาคิดถึงการบรรเลงเพลงเมื่อครู่ ทุกอย่างช่างลื่นไหลราวตัวเธอคือฮัวเฟยฮวา

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เธอก็จะใช้ชีวิตเป็นสาวงามนางนี้อย่างหนำใจตราบเท่าที่ยังคงอยู่ในฝันดี

            ทุกสิ่งที่ไม่เคยกระทำมาก่อน ย่อมสามารถทำได้เมื่ออยู่ที่นี่ ชีวิตที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงทำให้หัวหน้างานสาวใหญ่ตื่นเต้นไร้ความเคร่งขรึมอย่างที่เคย

เมื่อได้เวลาที่อันอันมาพาฮัวเฟยฮวาเดินเยื้องย่างไปส่งยังห้องของคุณชายติง บุตรชายขุนนางใหญ่ซึ่งร่ำสุราสังสรรค์อยู่กับเพื่อนสนิทอีกสองคน สาวงามจึงไม่อิดออดแต่เร่งเดินเข้าไปด้วยความกระตือรือร้น

            “น้องเฟยเฟยมาแล้ว มานั่งข้างๆข้าเร็วเข้า” คุณชายติงรีบกุลีกุจอเดินมารอรับพลางจูงมือนุ่มไปนั่งลงเคียงข้างกัน

            ผู้ใดจะไม่รับรู้บ้างว่าฮัวเฟยฮวาเป็นอี้จี้ซึ่งเชิญตัวมานั่งพูดคุยไม่ง่ายนัก แม้หญิงสาวจะมีหน้าที่ต้อนรับและปรนนิบัติแขกเหรื่อให้ดื่มกินอย่างอิ่มหนำ แต่นางย่อมเลือกตอบรับและปฏิเสธได้ตามแต่ใจ

ถึงกระนั้นเหล่าชายหนุ่มทั้งหลายต่างแย่งชิงกันส่งมอบของขวัญและเอาอกเอาใจเพื่อซื้อเวลาการนั่งเป็นเพื่อนคุยเพียงแค่ไม่ถึงชั่วยาม ด้วยหญิงสาวทั้งงดงาม เย้ายวน ฉลาดเฉลียว อีกทั้งยังดูแลต้อนรับอย่างชำนิชำนาญ ไม่ไร้เดียงสาจนน่าเบื่อหน่าย

เพียงได้พบหน้าสาวงามอย่างใกล้ชิด ชายหนุ่มเหล่านั้นก็เก็บไปพร่ำเพ้อและคุยโม้โอ้อวดได้อีกหลายวันแล้ว

ฮัวเฟยฮวานั่งลงยิ้มแย้มรินสุราให้แก่คุณชายติงอย่างอ่อนช้อย นางเอาอกเอาใจพวกเขาอีกทั้งยังเออออไปกับทุกเรื่องที่พูดคุยโดยไม่ขัดเขินสร้างความพอใจจนได้รับก้อนทองเป็นของกำนัลอย่างโอ้อวดความร่ำรวย

โอ้...แค่นั่งคุยไม่นานก็ได้ทองคำเป็นก้อน สตรีที่นี่ช่างร่ำรวยเสียจริง