ตอนที่แปด
หนีไปแล้ว
สาวใช้คนสนิทเห็นด้วยกับการไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องยุ่งยากอีกทั้งยังเสนอที่จะนำเรื่องไปบอกกล่าวแก่แม่เล้าใหญ่เพื่อให้ระวัง
คืนต่อมา ฮัวซินฮวาจึงพยายามเลี่ยงจากทั้งคุณชายอู๋และคุณชายซินซึ่งมุ่งมั่นจะเข้ามาใกล้อย่างตั้งอกตั้งใจ
ตงต๋าหยางช่วยเหลืออย่างที่รับปากโดยพาพรรคพวกเข้ามาเหมาจองเวลาของเซียนสุราสาวเอาไว้ทั้งหมด พวกเขายึดพื้นที่ภายในห้องจนแน่นขนัด
นั่นจึงทำให้สองคุณชายซึ่งพลาดจากได้ใกล้ชิดสาวงามยืนโต้เถียงกันหน้าดำหน้าแดงอยู่ด้านหน้าห้องร่ำสุราอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใคร
องครักษ์ซุนพยายามงัดให้คุณชายอู๋อ้าปากคายความลับเรื่องอัญมณีออกมาให้ได้
ส่วนคุณชายอู๋ซึ่งรู้หลบเป็นปีกรู้หลีกเป็นหาง ย่อมรู้สถานการณ์พูดจาหลบเลี่ยงอย่างช่ำชองพลางโยนความสงสัยไปให้เซียนสุราฮัวซินฮวาอย่างตั้งใจ
ทันทีที่คนของตงต๋าหยางเข้ามารายงาน เซียนสุราสาวถึงกับขว้างจอกสุราสบถหยาบคายก่นด่าคุณชายอู๋อย่างไม่ไว้หน้าผิดกับท่าทางออดอ้อนอ่อนหวานซึ่งแสดงออกยามต้อนรับแขกเหรื่อ
“ไอ้คนไร้ยางอาย ขี้ขลาดตา
เอาล่ะ ฮัวซินฮวา เจ้าฟังให้ดี ข้าตงต๋าหยางชื่นชอบเจ้ามาก คราแรกอาจด้วยรูปร่างหน้าตาซึ่งดึงดูดแต่แรกเห็น ยิ่งได้พบว่าเจ้ามีหลายอย่างที่ไม่เหมือนสตรีทั่วไป ข้ายิ่งชอบมากขึ้นเรื่อยๆ จนตัดสินใจยื่นมือแสดงตัวตนออกมาเจ้าดื่มสุราได้เก่งมาก นั่นช่างเหมาะกับข้านัก คนนอกด่านอย่างพวกเราอยู่ในสถานที่หนาวเย็นจึงดื่มสุราต่างน้ำมาตั้งแต่เยาว์วัยเจ้าไม่ใช่สตรีเหยาะแหยะน่ารำคาญ พูดจาตรงไปตรงมา เด็ดขาดมีความจริงใจ แล้วยังมีเหตุมีผล เอาเป็นว่า ทุกอย่างที่เป็นเจ้าล้วนถูกใจข้าดังนั้น ฮัวซินฮวา เจ้าไปอยู่กับข้าเถอะ”ได้ฟังคำป้อยอ หญิงสาวทุกคนย่อมรู้สึกดี แต่เซียนสุราสาวกลับยังไม่ไว้เนื้อเชื่อใจชายซึ่งเพิ่งพบหน้าไม่นาน“พูดง่ายเกินไปหรือไม่” แม้จะรู้สึกดีที่มีชายมาสารภาพรัก แต่ฮัวซินฮวาเป็นสาวงามซึ่งยังมีทางเลือกมากมาย ชายนอกด่านคนหนึ่งหรือจะคู่ควรตอนที่เก้า หนาวหรือ“เจ้าอาจยังลังเลใจ เอาเป็นว่า ข้าจะค่อยๆแสดงตัวตนให้เจ้าเห็นความจริงใจ จากนั้นค่อยตัดสินใจอีกคราแต่ยามนี้พวกเราคงต้
"พวกเราจะมีชีวิตที่อิสระ เป็นที่นับถือของผู้คนในเผ่า ไม่ต้องคร่ำเคร่งเหน็ดเหนื่อย หากเจ้าอยากหมักสุรา ย่อมทำได้ตามอำเภอใจ พี่จะช่วยเจ้าขายหาเงินมาซื้อของที่เจ้าอยากได้ ไม่ว่าเรื่องใดขอให้ไว้ใจ พี่จะจัดการให้เจ้าทุกเรื่อง"ฮัวซินฮวานอนเคลิบเคลิ้มไปกับคำหวานและลีลาเร่าร้อนซึ่งค่อยๆคืบคลานมาทีละน้อย นี่ไม่ใช่ชีวิตในฝันที่เธออยากได้หรอกหรือ ชีวิตที่ไม่ต้องทำงานเช้าจรดค่ำ ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน แล้วยังไม่ได้ใช้เงินที่ตัวเองหามา ชีวิตที่มีผู้ชายที่ทั้งรักและจริงใจคอยดูแลปกป้อง ที่สำคัญคือ ชีวิตที่ได้เสพสุขอย่างเต็มอิ่มโดยไม่ต้องซื้อกิน
ด้วยราคะเร่าร้อน ตงต๋าหยางจึงกระหน่ำสอดใส่ตัวตนเข้าร่องสวาทอย่างหื่นกระหาย ทุกแรงกระแทกส่งท่อนเอ็นยาวครูดเน้นย้ำจุดกระสันด้านในจนเสียวซ่านแทบขาดใจ“อ๊ายยย ไม่ไหวแล้ว ซี้ดดดด”ฮัวซินฮวาถูกตอกย้ำจนสุดกลั้นเกร็งร่างสั่นกระตุกเห็นสวรรค์ชั้นฟ้าไปก่อนชายหนุ่มเร่งตอกท่อนเอ็นเข้าร่องคับแน่นจนเสียวซ่านปล่อยน้ำรักตามออกมาจนท่วมนองหญิงสาวนอนหอบหายใจถี่ทั้งยังหลับตาด้วยความเหน็ดเหนื่อย นางรู้สึกเพียงว่าชายหนุ่มด้านข้างลุกออกไปครู่หนึ่งก่อนจะกลับเข้ามาอีกคราผ้าอุ่นถูกจับเช็ดส่วนอ่อนนุ่มพร้อมล้วงควักน้ำกามาด้านในให้ไหลออกอืม...ดีจัง เสร็จกิจยังรู้จักดูแลหญิงสาวนอนยิ้มด้วยรู้สึกดีก่อนจะรู้ตัวอีกทีเมื่อขาเรียวถูกจับพาดไว้บนไหล่หนาแล้วชายหนุ่มขยับสะโพกเข้าหาร่องดอกไม้ซึ่งเริ่มบวมเป่งแล้วส่งท่อนกายแข็งเข้าไปโดยไม่บอกไม่กล่าว มือหนาประคองขาขาวเนียนเอาไว้แล้วเริ่มตอกกระแทกเร็วแรงจนตัวโยกโยนฮัวซินฮวานอนลืมตาขึ้นมองเห็นใบหน้าคร้ามแดดซึ่งตั้งอกตั้งใจทิ่มแทงดุ้นลำเข้าใส่ความชุ่มฉ่ำโดยแทบไม่มองหน้า เขาจับขาขาวขึ้นสูงเ
ตอนที่สิบเอ็ด ทำอย่างอื่นกัน จนถึงจุดพักแรมซึ่งพอมีที่ทาง พวกเขาจึงสร้างกระโจมหลังหนึ่งเอาไว้ให้ฮัวซินฮวาได้พักผ่อนผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า “เรื่องเป็นอย่างไรมาอย่างไร เล่าได้หรือยัง” หญิงสาวเก็บความสงสัยไว้หลายวันไม่ได้พูดจาจนน้ำลายเริ่มบูดแล้ว “พวกเราทำอย่างอื่นกันก่อนแล้วค่อยเล่าเถอะ เรื่องมันยาว” มือไม้ของตงต๋าหยางเริ่มเลื้อยไล่ปลดเสื้อผ้าจนร่างบางเปิดเปลือย ฮัวซินฮวาไม่อยากยินยอมแต่เมื่อโดนเล้าโลมไม่นานก็อ่อนระทวยคล้อยตามไปจนได้ ร่างเล็กลืมตัวแอ่นกลีบดอกไม้ให้ชายหนุ่มได้กลืนกิน เพียงลิ้นร้อนรุกเลียสองกลีบก็เสียวสะท้านจนสั่นไหวยิ่งลิ้นอุ่นเลียปาดไปปาดมา เดี๋ยวไล่ไปด้านหน้าจนถึงเนินอูม เดี๋ยวลากผ่านไปเกือบถึงรูหยักด้านหลัง แล้ววกกลับมาบดเน้นติ่งเกสร หญิงสาวยิ่งบิดร่างเกร็งเร้าจนปวดท้อง
ตอนที่สิบสอง ทำพร้อมกัน มิน่า พวกเขาจึงถึกทนนัก เสร็จแล้วเสร็จอีกหลั่งน้ำออกมาราวกับไม่มีวันหมด ที่แท้ก็สลับตัวกันไปมานี่เอง ขี้โกงจริงๆ สองคนรุมนางคนเดียว สาวงามบนเตียงค้อนไปค้อนมาสายตาปะหลับปะเหลือก“เช่นนั้นพวกเราทำพร้อมกัน น้องซินซินจะได้มีเวลาพักบ้าง ดีหรือไม่”“หา...พร้อมกัน” หญิงสาวร้องออกมาด้วยความตกใจ ยังไม่ทันได้ตั้งหลักก็โดนชายหนึ่งในสองจับใบหน้าให้หงายขึ้นเพื่อรองรับการจุมพิตอย่างตะกละตะกลาม สองมือหนาช้อนรองเต้าตูมเต่งบดคลึงขยำขยี้ด้วยแรงอารมณ์ร้อนเขาน่าจะเป็นตงต๋าเหยา ด้วยเมื่อครู่นางเพิ่งกระแทกสอดใส่กับตงต๋าหยางจนเสร็จสม เขาคงยืนมองดูอยู่นานจนทนไม่ไหวชายหนุ่มไม่รีรอเลื่อนตัวลงด้านล่างแล้วล้วงควานน้ำกามาในร่องสวาทออกก่อนจะสอดท่อนลำของตัวเองเข้าไปจนเต็มร่องรู ชายหนุ่มจับเอวเล็กเอาไว้แล้วแทงท่อนเอ็นงัดขึ้นมากระแทกร่องอย่างเต็มแรงจนกายบางสั่นสะเทือน“โอ๊ยย เบาหน่อย”ฮัวซินฮวาเอ่ยได้แค่ไหนก็ต้องร้อ
ตอนที่สิบสาม แยกแยะพี่น้อง เซียนสุราสาวเหลียวหันด้วยความแตกตื่นเมื่อเริ่มรับรู้ว่ากำลังจะโดนกระทำสิ่งใดแต่ไม่อาจดิ้นรนหลีกหนีอย่านะ อย่าใส่เข้ามา ตายแน่ๆ รูก้นอันบริสุทธิ์ต้องฉีกขาดแหกกว้างด้วยท่อนลำใหญ่โตแน่ ชายหนุ่มตั้งหน้าตั้งตาหันไปหยิบขี้ผึ้งลื่นมาชโลมทาไปทั่วท่อนเนื้อใหญ่ก่อนจะจ่อเข้ากับช่องทางด้านหลังแล้วดันดุ้นลำอวบเข้าไปในรูหยักสีแดงเล็กจนสุดแรงทีเดียวจมหายไปทั้งลำ“โอ๊ยยยยยย” ฮัวซินฮวาร้องลั่นน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บซึ่งพุ่งเข้ามาโดยไม่คาดฝันแท่งเนื้อเข้าลึกสุดความยาวขณะรูเล็กโดนเสียบแทงด้วยทวนด้ามใหญ่จนทั้งเจ็บแสบทั้งเสียวซ่านไปพร้อมกันหญิงสาวดิ้นรนจะหลีกหนีด้วยรู้สึกอึดอัดจากสองลำเอ็นซึ่งคับแน่นคาสองร่องรูฮือๆๆๆ ใกล้ตายแล้ว โดนของใหญ่อัดพร้อมกันถึงสองท่อนขนาดนี้ตงต๋าหยางที่ด้านล่างรีบขยับแท่งเนื้อขึ้นลงเพื่อช่วยให้หญิงสาวได้ซ่านเสียว มือข้างที่ว่างอ้อมมาเขี่ยติ่งสวาทด้านหน้าจนร่างเล็กเกร็งกระตุกสั่นไม่หยุด ขณะท่อนกายอีกอันที
ตอนที่สิบสี่ หัวหน้าหญิง ผู้ใดจะคาดคิดว่าคนทั้งสามในกระโจมจะสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวได้อย่างเหมาะเจาะ พวกเขามอบประสบการณ์สุดลึกล้ำให้แก่กันจนเกือบฟ้าสางฮัวซินฮวาตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองนอนอยู่คนเดียวในรถม้าซึ่งกำลังวิ่งไม่หยุด หญิงสาวลุกขึ้นเปิดผ้าม่านมองข้างหน้าพบว่ามีแต่ต้นไม้ใบหญ้าไร้ผู้คน“ตื่นแล้วหรือ หิวหรือไม่” น้ำเสียงอ่อนโยนดังเข้ามาพร้อมชายร่างใหญ่ซึ่งขี่ม้ามาประกบด้านข้าง“หิวจนกินม้าได้ทั้งตัวแล้ว” หญิงสาวพูดตรงๆอย่างไม่เก็บอาการแง่งอน“ฮ่า ฮ่า อย่ากินม้าเลย ให้มันพาพวกเรากลับบ้านเถอะ เอาแผ่นแป้งปิ้งกับเนื้อย่างไปกินรองท้องเสียก่อน อีกครู่พวกเราจะพักที่ใกล้น้ำตก เจ้าจะได้อาบน้ำชำระล้างร่างกายแล้วปิ้งปลาย่างกินกัน”ฮัวซินฮวาได้ลงไปแหวกว่ายอาบน้ำอย่างสดชื่นโดยมีหนึ่งในฝาแฝดคอยยืนเฝ้าด้วยสายตาหื่นกระหาย โชคดีที่เขาไม่ได้ลงมารังแกนางต่อด้วยยังต้องเร่งรีบเดินทางหญิงสาวไม่คิดมาก่อนว่าปลาซึ่งจับมาเมื่อครู่หลังจากย่างไฟแล้วจะเอร็ดอร่อยเพียงนี้
”คณิกาผู้เร่าร้อนคือหัวหน้าผู้เคร่งขรึมงั้นหรือ”หัวหน้างานซึ่งทั้งชีวิตหมดไปกับการทำงานอย่างน่าเบื่อหน่าย เธอแทบไม่อยากเชื่อว่าจู่ๆจะกลายเป็น เซียนพิณผู้เร่าร้อนในหอคณิกา ชีวิตที่พบเจอช่างแตกต่างแล้วยังท่านอ๋องหนุ่มผู้นั้นอีกเล่าแนะนำตัวละครฮัวเฟยฮวา คณิกาผู้เร่าร้อนหรือหัวหน้างานผู้เคร่งขรึมอันอัน เด็กสาวผู้คอยดูแลฮัวเฟยฮวาในหอเหลียงฮัวอ๋องเก้าหวงหนิงหลง ท่านอ๋องว่างงานผู้ลอยตัวอยู่เหนือกฎเกณฑ์คุณชายตง บุตรชายขุนนางใหญ่ผู้ชื่นชอบหลงใหลในตัวของฮัวเฟยฮวา คุณชายกัว พ่อค้าต่างเมืองซึ่งมักนำของกำนัลมีค่ามามอบให้ฮัวเฟยฮวา ลู่เจียหลิว บุตรสาวเจ้ากรมปกครองผู้ได้รับการวางตัวให้เป็นชายาเอกของอ๋องเก้าเรื่องที่หนึ่ง”คณิกาผู้เร่าร้อนคือหัวหน้าผู้เคร่งขรึมงั้นหรือ”หัวหน้างานซึ่งทั้งชีวิตหมดไปกับการทำงานอย่างน่าเบื่อหน่าย เธอแทบไม่อยากเชื่อว่าจู่ๆจะกลายเป็น เซียนพิณผู้เร่าร้อนในหอคณิกา ชีวิตที่พบเจอช่างแตกต่างแล้วยังท่านอ๋องหนุ่มผู้นั้นอีกเล่า2.คณิกาสุดแสบคือสาวบัญชีผู้เรียบร้อยงั้นหรือสาวบัญชีผู้เรียบร้อยทะลุประตูมิติกลายเป็นเซียนหมากล้อมผู้งดงามชาญฉลาดสุดแสบสัน ชีวิตในหอคณิกาที่พบเจอช
ตอนที่สิบสี่ หัวหน้าหญิง ผู้ใดจะคาดคิดว่าคนทั้งสามในกระโจมจะสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวได้อย่างเหมาะเจาะ พวกเขามอบประสบการณ์สุดลึกล้ำให้แก่กันจนเกือบฟ้าสางฮัวซินฮวาตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองนอนอยู่คนเดียวในรถม้าซึ่งกำลังวิ่งไม่หยุด หญิงสาวลุกขึ้นเปิดผ้าม่านมองข้างหน้าพบว่ามีแต่ต้นไม้ใบหญ้าไร้ผู้คน“ตื่นแล้วหรือ หิวหรือไม่” น้ำเสียงอ่อนโยนดังเข้ามาพร้อมชายร่างใหญ่ซึ่งขี่ม้ามาประกบด้านข้าง“หิวจนกินม้าได้ทั้งตัวแล้ว” หญิงสาวพูดตรงๆอย่างไม่เก็บอาการแง่งอน“ฮ่า ฮ่า อย่ากินม้าเลย ให้มันพาพวกเรากลับบ้านเถอะ เอาแผ่นแป้งปิ้งกับเนื้อย่างไปกินรองท้องเสียก่อน อีกครู่พวกเราจะพักที่ใกล้น้ำตก เจ้าจะได้อาบน้ำชำระล้างร่างกายแล้วปิ้งปลาย่างกินกัน”ฮัวซินฮวาได้ลงไปแหวกว่ายอาบน้ำอย่างสดชื่นโดยมีหนึ่งในฝาแฝดคอยยืนเฝ้าด้วยสายตาหื่นกระหาย โชคดีที่เขาไม่ได้ลงมารังแกนางต่อด้วยยังต้องเร่งรีบเดินทางหญิงสาวไม่คิดมาก่อนว่าปลาซึ่งจับมาเมื่อครู่หลังจากย่างไฟแล้วจะเอร็ดอร่อยเพียงนี้
ตอนที่สิบสาม แยกแยะพี่น้อง เซียนสุราสาวเหลียวหันด้วยความแตกตื่นเมื่อเริ่มรับรู้ว่ากำลังจะโดนกระทำสิ่งใดแต่ไม่อาจดิ้นรนหลีกหนีอย่านะ อย่าใส่เข้ามา ตายแน่ๆ รูก้นอันบริสุทธิ์ต้องฉีกขาดแหกกว้างด้วยท่อนลำใหญ่โตแน่ ชายหนุ่มตั้งหน้าตั้งตาหันไปหยิบขี้ผึ้งลื่นมาชโลมทาไปทั่วท่อนเนื้อใหญ่ก่อนจะจ่อเข้ากับช่องทางด้านหลังแล้วดันดุ้นลำอวบเข้าไปในรูหยักสีแดงเล็กจนสุดแรงทีเดียวจมหายไปทั้งลำ“โอ๊ยยยยยย” ฮัวซินฮวาร้องลั่นน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บซึ่งพุ่งเข้ามาโดยไม่คาดฝันแท่งเนื้อเข้าลึกสุดความยาวขณะรูเล็กโดนเสียบแทงด้วยทวนด้ามใหญ่จนทั้งเจ็บแสบทั้งเสียวซ่านไปพร้อมกันหญิงสาวดิ้นรนจะหลีกหนีด้วยรู้สึกอึดอัดจากสองลำเอ็นซึ่งคับแน่นคาสองร่องรูฮือๆๆๆ ใกล้ตายแล้ว โดนของใหญ่อัดพร้อมกันถึงสองท่อนขนาดนี้ตงต๋าหยางที่ด้านล่างรีบขยับแท่งเนื้อขึ้นลงเพื่อช่วยให้หญิงสาวได้ซ่านเสียว มือข้างที่ว่างอ้อมมาเขี่ยติ่งสวาทด้านหน้าจนร่างเล็กเกร็งกระตุกสั่นไม่หยุด ขณะท่อนกายอีกอันที
ตอนที่สิบสอง ทำพร้อมกัน มิน่า พวกเขาจึงถึกทนนัก เสร็จแล้วเสร็จอีกหลั่งน้ำออกมาราวกับไม่มีวันหมด ที่แท้ก็สลับตัวกันไปมานี่เอง ขี้โกงจริงๆ สองคนรุมนางคนเดียว สาวงามบนเตียงค้อนไปค้อนมาสายตาปะหลับปะเหลือก“เช่นนั้นพวกเราทำพร้อมกัน น้องซินซินจะได้มีเวลาพักบ้าง ดีหรือไม่”“หา...พร้อมกัน” หญิงสาวร้องออกมาด้วยความตกใจ ยังไม่ทันได้ตั้งหลักก็โดนชายหนึ่งในสองจับใบหน้าให้หงายขึ้นเพื่อรองรับการจุมพิตอย่างตะกละตะกลาม สองมือหนาช้อนรองเต้าตูมเต่งบดคลึงขยำขยี้ด้วยแรงอารมณ์ร้อนเขาน่าจะเป็นตงต๋าเหยา ด้วยเมื่อครู่นางเพิ่งกระแทกสอดใส่กับตงต๋าหยางจนเสร็จสม เขาคงยืนมองดูอยู่นานจนทนไม่ไหวชายหนุ่มไม่รีรอเลื่อนตัวลงด้านล่างแล้วล้วงควานน้ำกามาในร่องสวาทออกก่อนจะสอดท่อนลำของตัวเองเข้าไปจนเต็มร่องรู ชายหนุ่มจับเอวเล็กเอาไว้แล้วแทงท่อนเอ็นงัดขึ้นมากระแทกร่องอย่างเต็มแรงจนกายบางสั่นสะเทือน“โอ๊ยย เบาหน่อย”ฮัวซินฮวาเอ่ยได้แค่ไหนก็ต้องร้อ
ตอนที่สิบเอ็ด ทำอย่างอื่นกัน จนถึงจุดพักแรมซึ่งพอมีที่ทาง พวกเขาจึงสร้างกระโจมหลังหนึ่งเอาไว้ให้ฮัวซินฮวาได้พักผ่อนผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า “เรื่องเป็นอย่างไรมาอย่างไร เล่าได้หรือยัง” หญิงสาวเก็บความสงสัยไว้หลายวันไม่ได้พูดจาจนน้ำลายเริ่มบูดแล้ว “พวกเราทำอย่างอื่นกันก่อนแล้วค่อยเล่าเถอะ เรื่องมันยาว” มือไม้ของตงต๋าหยางเริ่มเลื้อยไล่ปลดเสื้อผ้าจนร่างบางเปิดเปลือย ฮัวซินฮวาไม่อยากยินยอมแต่เมื่อโดนเล้าโลมไม่นานก็อ่อนระทวยคล้อยตามไปจนได้ ร่างเล็กลืมตัวแอ่นกลีบดอกไม้ให้ชายหนุ่มได้กลืนกิน เพียงลิ้นร้อนรุกเลียสองกลีบก็เสียวสะท้านจนสั่นไหวยิ่งลิ้นอุ่นเลียปาดไปปาดมา เดี๋ยวไล่ไปด้านหน้าจนถึงเนินอูม เดี๋ยวลากผ่านไปเกือบถึงรูหยักด้านหลัง แล้ววกกลับมาบดเน้นติ่งเกสร หญิงสาวยิ่งบิดร่างเกร็งเร้าจนปวดท้อง
ด้วยราคะเร่าร้อน ตงต๋าหยางจึงกระหน่ำสอดใส่ตัวตนเข้าร่องสวาทอย่างหื่นกระหาย ทุกแรงกระแทกส่งท่อนเอ็นยาวครูดเน้นย้ำจุดกระสันด้านในจนเสียวซ่านแทบขาดใจ“อ๊ายยย ไม่ไหวแล้ว ซี้ดดดด”ฮัวซินฮวาถูกตอกย้ำจนสุดกลั้นเกร็งร่างสั่นกระตุกเห็นสวรรค์ชั้นฟ้าไปก่อนชายหนุ่มเร่งตอกท่อนเอ็นเข้าร่องคับแน่นจนเสียวซ่านปล่อยน้ำรักตามออกมาจนท่วมนองหญิงสาวนอนหอบหายใจถี่ทั้งยังหลับตาด้วยความเหน็ดเหนื่อย นางรู้สึกเพียงว่าชายหนุ่มด้านข้างลุกออกไปครู่หนึ่งก่อนจะกลับเข้ามาอีกคราผ้าอุ่นถูกจับเช็ดส่วนอ่อนนุ่มพร้อมล้วงควักน้ำกามาด้านในให้ไหลออกอืม...ดีจัง เสร็จกิจยังรู้จักดูแลหญิงสาวนอนยิ้มด้วยรู้สึกดีก่อนจะรู้ตัวอีกทีเมื่อขาเรียวถูกจับพาดไว้บนไหล่หนาแล้วชายหนุ่มขยับสะโพกเข้าหาร่องดอกไม้ซึ่งเริ่มบวมเป่งแล้วส่งท่อนกายแข็งเข้าไปโดยไม่บอกไม่กล่าว มือหนาประคองขาขาวเนียนเอาไว้แล้วเริ่มตอกกระแทกเร็วแรงจนตัวโยกโยนฮัวซินฮวานอนลืมตาขึ้นมองเห็นใบหน้าคร้ามแดดซึ่งตั้งอกตั้งใจทิ่มแทงดุ้นลำเข้าใส่ความชุ่มฉ่ำโดยแทบไม่มองหน้า เขาจับขาขาวขึ้นสูงเ
"พวกเราจะมีชีวิตที่อิสระ เป็นที่นับถือของผู้คนในเผ่า ไม่ต้องคร่ำเคร่งเหน็ดเหนื่อย หากเจ้าอยากหมักสุรา ย่อมทำได้ตามอำเภอใจ พี่จะช่วยเจ้าขายหาเงินมาซื้อของที่เจ้าอยากได้ ไม่ว่าเรื่องใดขอให้ไว้ใจ พี่จะจัดการให้เจ้าทุกเรื่อง"ฮัวซินฮวานอนเคลิบเคลิ้มไปกับคำหวานและลีลาเร่าร้อนซึ่งค่อยๆคืบคลานมาทีละน้อย นี่ไม่ใช่ชีวิตในฝันที่เธออยากได้หรอกหรือ ชีวิตที่ไม่ต้องทำงานเช้าจรดค่ำ ไม่เห็นเดือนเห็นตะวัน แล้วยังไม่ได้ใช้เงินที่ตัวเองหามา ชีวิตที่มีผู้ชายที่ทั้งรักและจริงใจคอยดูแลปกป้อง ที่สำคัญคือ ชีวิตที่ได้เสพสุขอย่างเต็มอิ่มโดยไม่ต้องซื้อกิน
เอาล่ะ ฮัวซินฮวา เจ้าฟังให้ดี ข้าตงต๋าหยางชื่นชอบเจ้ามาก คราแรกอาจด้วยรูปร่างหน้าตาซึ่งดึงดูดแต่แรกเห็น ยิ่งได้พบว่าเจ้ามีหลายอย่างที่ไม่เหมือนสตรีทั่วไป ข้ายิ่งชอบมากขึ้นเรื่อยๆ จนตัดสินใจยื่นมือแสดงตัวตนออกมาเจ้าดื่มสุราได้เก่งมาก นั่นช่างเหมาะกับข้านัก คนนอกด่านอย่างพวกเราอยู่ในสถานที่หนาวเย็นจึงดื่มสุราต่างน้ำมาตั้งแต่เยาว์วัยเจ้าไม่ใช่สตรีเหยาะแหยะน่ารำคาญ พูดจาตรงไปตรงมา เด็ดขาดมีความจริงใจ แล้วยังมีเหตุมีผล เอาเป็นว่า ทุกอย่างที่เป็นเจ้าล้วนถูกใจข้าดังนั้น ฮัวซินฮวา เจ้าไปอยู่กับข้าเถอะ”ได้ฟังคำป้อยอ หญิงสาวทุกคนย่อมรู้สึกดี แต่เซียนสุราสาวกลับยังไม่ไว้เนื้อเชื่อใจชายซึ่งเพิ่งพบหน้าไม่นาน“พูดง่ายเกินไปหรือไม่” แม้จะรู้สึกดีที่มีชายมาสารภาพรัก แต่ฮัวซินฮวาเป็นสาวงามซึ่งยังมีทางเลือกมากมาย ชายนอกด่านคนหนึ่งหรือจะคู่ควรตอนที่เก้า หนาวหรือ“เจ้าอาจยังลังเลใจ เอาเป็นว่า ข้าจะค่อยๆแสดงตัวตนให้เจ้าเห็นความจริงใจ จากนั้นค่อยตัดสินใจอีกคราแต่ยามนี้พวกเราคงต้
ตอนที่แปดหนีไปแล้ว สาวใช้คนสนิทเห็นด้วยกับการไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องยุ่งยากอีกทั้งยังเสนอที่จะนำเรื่องไปบอกกล่าวแก่แม่เล้าใหญ่เพื่อให้ระวังคืนต่อมา ฮัวซินฮวาจึงพยายามเลี่ยงจากทั้งคุณชายอู๋และคุณชายซินซึ่งมุ่งมั่นจะเข้ามาใกล้อย่างตั้งอกตั้งใจตงต๋าหยางช่วยเหลืออย่างที่รับปากโดยพาพรรคพวกเข้ามาเหมาจองเวลาของเซียนสุราสาวเอาไว้ทั้งหมด พวกเขายึดพื้นที่ภายในห้องจนแน่นขนัดนั่นจึงทำให้สองคุณชายซึ่งพลาดจากได้ใกล้ชิดสาวงามยืนโต้เถียงกันหน้าดำหน้าแดงอยู่ด้านหน้าห้องร่ำสุราอย่างไม่มีใครยอมแพ้ใครองครักษ์ซุนพยายามงัดให้คุณชายอู๋อ้าปากคายความลับเรื่องอัญมณีออกมาให้ได้ส่วนคุณชายอู๋ซึ่งรู้หลบเป็นปีกรู้หลีกเป็นหาง ย่อมรู้สถานการณ์พูดจาหลบเลี่ยงอย่างช่ำชองพลางโยนความสงสัยไปให้เซียนสุราฮัวซินฮวาอย่างตั้งใจทันทีที่คนของตงต๋าหยางเข้ามารายงาน เซียนสุราสาวถึงกับขว้างจอกสุราสบถหยาบคายก่นด่าคุณชายอู๋อย่างไม่ไว้หน้าผิดกับท่าทางออดอ้อนอ่อนหวานซึ่งแสดงออกยามต้อนรับแขกเหรื่อ“ไอ้คนไร้ยางอาย ขี้ขลาดตา
ตอนที่เจ็ด อัญมณีศักดิ์สิทธิ์ “เจ้าไม่ใช่คนของแคว้นเราหรอกหรือ” หญิงสาวถามขัดขึ้น“มิใช่ พวกเรานับเป็นคนนอกด่าน ไม่ขึ้นตรงกับแคว้นใดแคว้นหนึ่ง อาศัยอยู่รายล้อมภูเขาศักดิ์สิทธิ์เพื่อพิทักษ์ปกป้องรักษา” ชายหนุ่มเชิดหน้าบ่งบอกความภาคภูมิใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้ซักถามอีก ตงต๋าหยางจึงเล่าต่อ“พวกเราเฝ้าติดตามอัญมณีอยู่นานกว่าจะได้รู้ว่ามีคนใจกล้าขโมยออกมาจากคลังหลวงได้แล้ว พวกเขาไม่อาจทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วยอัญมณีไร้ที่มา จึงได้แต่ส่งคนออกตามหาองครักษ์ซุนคือคนที่วังหลวงส่งให้ติดตามพวกหัวขโมยมาจนถึงที่นี่ แต่ทุกสิ่งกลับหายไปโดยไร้ร่องรอย”“อัญมณีถูกซ่อนอยู่ที่นี่หรือ” ฮัวซินฮวาถามด้วยความสงสัย“อาจจะใช่ หรืออาจจะไม่ใช่ คนที่พวกเราสงสัยคือคุณชายอู๋ผู้ซึ่งเป็นแขกประจำของเจ้า เขาเพิ่งโผล่มาเมื่อเดือนก่อนและซุกตัวอยู่ที่นี่เกือบทุกวันใช่หรือไม่”“อืม...ใช่”“ความจริงเขาเป็นยอดฝีมือแน่ แต่จะนำอัญมณีไปซ่อนไว้ที่