LOGINShare
บทที่ 101
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 102
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จ ลู่เจ๋อก็ปล่อยเธอไปอาบน้ำเมื่อออกมาอีกครั้งเขาก็แต่งตัวอย่างหรูหรา แต่เฉียวซุนยังอยู่ในสภาพที่น่าสมเพช ไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเคลื่อนไหวลู่เจ๋อมองไปที่เธอสักพัก ก็เดินออกไปพร้อมเสียงเยาะเย้ยตอนเขาเข้าไปในรถเบนท์ลีย์สีดำ เขาไม่ได้ออกจากวิลล่าทันที แต่จุดบุหรี่และสูบอย่างเงียบ ๆจริงๆแล้ว ตอนนี้เฉียวซุนไม่สบาย เขาไม่มีความสุขมาก เขาไม่ได้รักกัน เขาไม่มีความสุขเลยควันสีเทาอ่อนบางๆปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา เพิ่มหมอกมัวให้กับเขา ในหมอกควันนี้ เขากำลังคิดถึงภรรยาของเขาและสิ่งที่เธอพูดกับเขาเธอถามเขา ว่าพร้อมจะรักเธอไหม? จะทุ่มเทความรู้สึกให้ไหม?ลู่เจ๋อหัวเราะเยาะตัวเองเขาเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่บิดเบี้ยวตั้งแต่เด็ก เขารักใครไม่เป็น เขาไม่ต้องการที่จะรักใครเลย... แต่เขากลับหมกมุ่นอยู่กับความรักของเฉียวซุนที่มีต่อเขา เขาไม่เข้าใจว่าทำไม?บางที เพราะได้อ่านไดอารี่ของเธอเขาอยากเก็บเธอไว้ข้างกาย ดูเธอจม มองดูเธอรักโดยไม่มีเงื่อนไข... นั่นก็หรูพอสำหรับลู่เจ๋อของที่หรูหรา มักจะแพงกว่าเสมอ!ลู่เจ๋อถอนหายใจเบาๆ เลิกกังวล แล้วขับรถไปที่บริษัท……เพราะความว
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 103
เธอยื่นเสื้อผ้าให้คนรับใช้ แต่คนรับใช้ไม่เห็นค่าเธอ "มาดาม!"เฉียวซุนสงบมาก "ทำหน้าที่ไปสิ!"เมื่อเทียบกับการทรมานเล็กๆ น้อยๆ ของลู่เจ๋อ จริงๆสิ่งเหล่านี้ไม่ได้มีค่าอะไรเฉียวซุนไม่รู้ว่าลู่เจ๋ออยู่ในรถด้วย มองจากด้านนอก จะไม่เห็นด้านในของรถอาร์วี สีดำ คนใช้จึงคิดว่าเป็นผู้ช่วยที่มาด้วยรถพิเศษของตัวเองหลังจากประตูรถปิดลง ลู่เจ๋อก็เอนกายพิงเบาะหลัง ถามอย่างสบายๆ ว่า "ภรรยาผมพูดว่าอะไรนะ"ลู่เจ๋อเป็นเหมือนถังน้ำมันในบริษัท อีกนิดก็จะระเบิดแล้วผู้ช่วยตอบอย่างระมัดระวัง "ไม่ได้พูดอะไรเลย! แต่ว่า คุณนายเหมือนกำลังออกไปข้างนอกครับ"ลู่เจ๋อไม่ได้ถามคำถามอีกเมื่อรถสตาร์ท เขาคิดกับตัวเองว่า ช่วงนี้เฉียวซุนดูเหมือนจะยุ่งมาก!ก่อนเที่ยงเฉียวซุนไปที่สำนักงานกฎหมายของเมิ่งเยี่ยนหุย เขาต้องการคุยกับเธอเรื่องความคืบหน้าของคดีสำนักงานขนาดประมาณ 30 ตารางเมตร ไม่ได้หรูหราบนชั้นหนังสือทั้งแถว เต็มไปด้วยหนังสือเมิ่งเยี่ยนหุยสวมชุดสูทสามชิ้นสไตล์อังกฤษ นั่งอยู่ที่โต๊ะริมหน้าต่าง ม่านด้านหลังเขาเปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ส่องแสงและสาดเงาใส่เขาเป็นจุดๆ... เขาถือซิการ์ไว้ระหว่างปลายนิ้ว ดูสง่างามมาก
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 104
ในออฟฟิศเงียบมากเมิ่งเยี่ยนหุยมองดูข้อมือเรียวบางของเธอที่สวมนาฬิกาสีทอง และถือนามบัตรแพลทินัม ที่มีหมายเลขโทรศัพท์ส่วนตัวของเขาเฉียวซุนรับมันมาอย่างอ่อนโยนเธอจ้องมองเขาอยู่นานก่อนถามเบาๆ "ทำไมถึงอยากช่วยฉันล่ะ ทนายเมิ่ง ฉันคิดว่าคุณจะช่วยลู่เจ๋อมากกว่า"เมิ่งเยี่ยนหุยไม่ตอบเธอ เขาเอนหลังบนเก้าอี้ สูบซิการ์เงียบๆอันที่จริงเขาไม่ทราบเหตุผลแต่ถ้าต้องหาเหตุผล บางทีอาจเป็นวันนั้นในโรงพยาบาล เขาเห็นรอยแผลเป็นที่น่าตกใจบนข้อมือของเธอ เหมือนกับที่แม่ของเขาโดนในตอนนั้น! ที่ต่างกันคือ แม่ของเขาอยากตาย เพราะงั้นเธอจึงจากไปสำหรับเฉียวซุน เธออยากมีชีวิตอยู่จริงๆเมิ่งเยี่ยนหุยคิดย้อนกลับไป บางทีนี่ อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้เขารู้สึกสงสารเล็กน้อย!…เมื่อเฉียวซุนจากไปเธอจับนามบัตรไว้แน่น ฝ่ามือของเธอแทบจะชุ่มเหงื่อเมื่อกลับมาอยู่กับลู่เจ๋อ ภายนอกเธอดูสวย แต่เบื้องหลังกลับไม่มีความสุข... แต่เธอไม่คิดที่จะจาก ลู่เจ๋อไป เพราะแค่คิดก็ยังไม่กล้า และตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นความหวังริบหรี่ในความสิ้นหวังลิฟต์ที่เธอขึ้นมาถึงชั้นหนึ่งแล้วเมื่อเดินผ่านห้องโถงเวียน ก็พบกับเหอจี้ถางโดยบั
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 105
ลู่เจ๋อไม่เคยรักใครเลย แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้วิธีจัดการความสัมพันธ์ในรถเงียบลู่เจ๋อคิด หากทุ่มเทความรู้สึกจริงๆแล้วได้รับความรักจากเฉียวซุนอีกครั้ง... งั้นเขาก็ไม่สนใจ และกลายเป็นคู่รักที่น่ารักกับเธออย่างแท้จริง…ช่วงเย็นวันหยุดสุดสัปดาห์รถอาร์วี สีดำขับกลับไปที่วิลล่า คนขับออกมาและเอากระเป๋าเดินทางของลู่เจ๋อไป พูดด้วยความเคารพ "ประธานลู่ ต้องการให้ผมช่วยยกกระเป๋าเดินทางไหมครับ"ลู่เจ๋อสวมชุดดำทั้งตัวดังคำที่ว่า ผู้ชายหล่อเหลา ก็ต้องคู่กับสีดำเมื่อยืนอยู่ในยามสนธยาแบบนี้ เขาดูหล่อมาก แม้แต่คนรับใช้ที่เก่ากว่าของบ้านก็อดไม่ได้ที่จะมองดูสักนิด... ลู่เจ๋อถามเบา ๆ ว่า "คุณนายล่ะ?"ก่อนที่คนรับใช้จะพูด เสียงไวโอลินก็ดังมาจากชั้นสามเพลงนุ่มนวล ไพเราะยิ่งขึ้นในยามสนธยาคนรับใช้อดไม่ได้ที่จะพูดสิ่งดีๆ ให้เฉียวซุน "คุณนายเล่นไวโอลินเก่งมาก! คุณผู้ชายอยากไปฟังไหมครับ"ลู่เจ๋อยิ้มเบา ๆเขายกกระเป๋าเดินทางขึ้นไปชั้นบน เปิดประตูห้องอ่านหนังสือ ก็เห็นเฉียวซุนสวมกระโปรงยาวถึงเอวสีควันเทา ผมสีเข้มยาวสยายอยู่บนแผ่นหลังบางของเธอด้านหลังสวยมาก!เขาชื่นชมเงียบๆ อยู่พักหนึ่ง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 106
เฉียวซุนพูดเสียงต่ำว่าไม่จากนั้นเธอก็เปิดตา มองออกไป พูดด้วยเสียงเบาลง "บนตัวฉัน ยังไม่สะอาดเลย"ลู่เจ๋อตกใจเล็กน้อยเมื่อรู้สึกตัว เขาก็อดไม่ได้ที่จะสัมผัสใบหน้าเล็กๆอันอบอุ่นของเธอเบาๆ ปกติเฉียวซุนจะไม่แต่งหน้าที่บ้าน ผิวก็ขาวเนียนและนุ่ม เขาไม่อยากปล่อยมือหลังจากลูบไล้เธอเขามองไปที่เธอ หัวเราะอย่างโง่เขลา "เฉียวซุน ในใจคุณผมเป็นคนเลวเหรอครับ? ตัวคุณไม่สะอาด ผมจะบังคับให้คุณทำแบบนั้นได้ไง"ดวงตาของเฉียวซุนชื้น ไม่ได้ตอบเขารู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ เขาอาจเป็นผู้ชายที่ใส่ใจแต่เรื่องความสบายของตัวเอง ไม่ใส่ใจสุขภาพของภรรยา เป็นเรื่องจริงที่ในอดีตเขาไม่ได้ปฏิบัติต่อเธออย่างดี เขาชอบความรุนแรงบนเตียง แต่ดูเหมือนเขาก็ไม่ได้รุนแรงกับเธอเหมือนตอนประจำเดือนของเธอมาใช่ไหม?ลู่เจ๋อจับข้อมือบางๆของเธอ ค่อยๆดึงเธอขึ้นมานั่งบนตักเขาเฉียวซุนไม่คุ้นเคยกับความใกล้ชิดแบบนี้เธอกับลู่เจ๋อไม่เคยสนิทกันขนาดนี้ ในอดีตเขาจะกอดเธอเฉพาะตอนที่อยากทำแบบนั้นกับเธอ เขาจะไม่ยอมให้เธอนั่งแบบนี้...ลู่เจ๋อมองไปที่ดวงตาสีแดงของเธอ สัมผัสเธอเบาๆ เขามองเข้าไปในดวงตาของเธอ แล้วถามอย่างอ่อนโยนว่า "ครั้งที่แล้
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 107
เฉียวซุนใช้มือจับประตูรถ แล้วค่อยๆ ลดระดับลงบรรยากาศในรถตึงเครียดลู่เจ๋อกลับมาหลังจากทริปธุรกิจแล้วไปที่คฤหาสน์ของลู่อีก จริงๆเขาเหนื่อยนิดหน่อย เขาวางมือข้างหนึ่งบนพวงมาลัย ขมวดคิ้ว พูดอย่างเหลืออด "คุณจะสร้างปัญหาไปถึงเมื่อไหร่?" ถึงตอนนี้ เขาแค่รู้สึกว่าเธอกำลังสร้างปัญหาเฉียวซุนแสดงอาการเย็นชา เธอนั่งตัวตรงและมองไปด้านหน้ารถ จากนั้นไม่นาน เธอก็พูดเบาๆ "ลู่เจ๋อ ฉันจริงจัง! ฉันไม่อยากอยู่กับคุณ"ลู่เจ๋อก็หันไปมองด้านข้างเธอทันทีเขาหน้าตาดี ใบหน้ามีมิติชัดเจน เฉียวซุนเคยหลงใหลใบหน้านี้ แต่ตอนนี้เธอไม่รู้สึกแล้ว ไม่เลย...ลู่เจ๋อจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีเข้ม แล้วปลดเข็มขัดนิรภัยมือเดียว "ลงจากรถ!"เขาพูดเสียงเบา แล้วปลดล็อครถเฉียวซุนลงจากรถทันที เดินไปที่ทางเข้าวิลล่า... หลังของเธอตั้งตรงท่ามกลางแสงสลัวๆ หนักแน่นพอๆกับความมุ่งมั่นที่จะหย่าร้างลู่เจ๋อสูบบุหรี่ ลงจากรถแล้วเดินตามไปชั้นบนพวกเขาจบกันอย่างไม่มีความสุขคืนนั้น เฉียวซุนนอนอยู่ในห้องรับแขก ในใจลู่เจ๋อโกรธเกินกว่าจะเกลี้ยกล่อมเธอได้... เขาเปลี่ยนชุดนอนแล้วนอนลง เขาแตะพื้นที่ว่างข้างๆ ตอนที่นอนหลับ ซึ่งไม่คุ้
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 108
เฉียวซุนค่อยๆ บิดถังเก็บความร้อนหลังจากล็อกให้แน่น เธอก็ก้มศีรษะลงพูดเบาๆ"ยังมีทางออกเสมอ! เงินจากการขายแหวนแต่งงานเพียงพอสำหรับค่ารักษาพยาบาลของพ่อครึ่งปี ค่าทนายของพี่ชายฉัน... ฉันวางแผนที่จะขายบ้านหลังนี้ แล้วฉันจะออกไปทำงานหาเลี้ยงครอบครัวด้วย ”พูดจบ ดวงตาของเฉียวซุนก็ชื้นบ้านหลังนี้แม่ทิ้งไว้ แต่ก่อนจะยากลำบากแค่ไหน ก็ไม่คิดจะแตะต้องเซิ่นชิงตกตะลึงเธอไม่โน้มน้าวอีก แต่ในใจยังไม่เห็นด้วยเฉียวซุนจัดอาหารเสร็จ ทั้งสองก็ไปโรงพยาบาลหลังการรักษา อาการของเฉียวต้าซุ่นค่อนข้างคงที่ แต่อารมณ์ค่อนข้างหงอย มักจะคิดถึงอนาคตของเฉียวซื่อเยี่ยนลูกชายคนโตของเขาเฉียวซุนไม่ได้เอ่ยถึงการหย่าร้างช่วงบ่าย คุณหมอมาตรวจที่วอร์ดเหอจี้ทัง แพทย์ผู้เชี่ยวชาญด้านศัลยกรรมสมอง อายุยังน้อย หน้าตาดี สูง 185 ซม. และนิสัยมีเสน่ห์หลังตรวจเสร็จ เขาก็เหลือบมองเฉียวซุน "ออกไปคุยกันครับ"เฉียวซุนตกตะลึงทันทีที่เธอวางของในมือลง พูดกับคุณพ่อเฉียวเบาๆว่า "พ่อ หนูออกไปข้างนอกนะ"จากนั้นไม่นาน พวกเขาก็เดินไปตามทางเดินที่เงียบสงบเมื่อเห็นความกังวลใจของเธอ เหอจี้ทังก็ยิ้มให้เธออย่างมั่นใจจากนั้น เ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 109
เฉียวซุนรู้สึกทนไม่ไหว "ลู่เจ๋อ นี่โรงพยาบาลนะ!""แน่นอนผมรู้"ลู่เจ๋อไม่สะทกสะท้าน เขากดร่างเธอไว้ ใบหน้าหล่อเหลาแนบชิดหูของเธอ เสียงยิ่งอันตรายขึ้น "รู้ไหมว่าเขาเป็นใคร"เฉียวซุนเดาความคิดที่ซ่อนอยู่ของเขาเขาเป็นประธานของลู่ซื่อกรุ๊ป มีสถานะ มีตำแหน่ง ไม่อนุญาตให้ภรรยาเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นมากเกินไปเฉียวซุนยิ้มอย่างขมขื่นเธอพูด "ลู่เจ๋อ ฉันไม่มีความคิดสกปรกแบบคุณ ไม่มีความรู้สึกอย่างนั้น... วางใจได้ ก่อนเราจะหย่ากัน ฉันจะไม่มีความสัมพันธ์กับคนอื่น"พูดจบ เธอผลักเขาออกไป หันหลังกลับ และเข้าไปในห้องผู้ป่วยลู่เจ๋อผลักประตูให้เปิดแล้วเข้าไปพอเข้าไป ก็ขมวดคิ้ว ไม่ใช่ห้องเดี่ยวเซิ่นชิงขยับเก้าอี้ให้เขา กระซิบเบาๆ "รีบนั่ง! ฉันจะให้เฉียวซุนปอกผลไม้ให้คุณ ... เฮ้ เฉียวซุนอย่าเพิ่งตะลึง! อีกแปบเธอก็กลับกับลู่เจ๋อล่ะกัน ฉันจะอยู่ที่นี่ดูแลพ่อคุณให้เอง!”ลู่เจ๋อนั่งลง พูดคุยกับเฉียวต้าซุนโดยปกติเขาเย็นชากับเฉียวซุน แต่เขาประพฤติตนไร้ที่ติต่อหน้าเฉียวต้าซุน เขาอยู่ในโลกธุรกิจมาหลายปี ตราบใดที่เขาเอาใจ เต็มที่ ก็ทำให้คนประทับใจเขาได้ง่ายเฉียวต้าซุนชอบเขามาโดยตลอดเมื่อลู่เจ๋อเ
Latest chapter
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 445
ใบหน้าของเมิ่งเยียนซีดลงเธอก้มศีรษะลง นิ้วเรียวเล็กสีขาวของเขาแตะท้องตัวเองเบา ๆ เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในนี้จะมีเด็กแล้วจริง ๆ แต่สามีของเธอกลับถามเธอ......ถามเธอว่าใครคือพ่อของเด็กนอกจากเขาแล้ว ยังจะเป็นใครไปได้อีกกัน?ลูกของเหอโม่รึไง?ในอดีต ในช่วงสองปีที่ผ่านมา เหมือนกับว่าเมิ่งเยียนจะเป็นฝ่ายที่ตกหลุมรักเขาก่อน แต่เมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเห็นรูปถ่ายของเขาที่จูบกับผู้หญิงคนอื่น เธอรู้ดี......เขาไม่ได้รักเธอเธอเองก็ไม่ได้โง่ เธอเคยแอบตรวจสอบมาบ้างแล้วเหมือนกันเลขาของพี่ชายพยายามบอกเธออย่างคลุมเครือว่าอย่ายั่วยุเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไร บอกว่าเขากับพี่ชายไม่ลงรอยกัน แต่เธอไม่ใช่แค่ยั่วยุเขา เมื่อหนึ่งปีที่แล้วเธอถึงขั้นแต่งงานกับเขาเลยด้วยซ้ำเมิ่งเยียนไม่ได้อธิบายอะไรเธองอเรือนร่างเพรียวบางของเธอ และโค้งเอวลงเล็กน้อย ราวกับพยายามปกป้องทารกตัวน้อยในครรภ์ของเธอ เธอบ่นพึมพำกับเฉียวสือเยี่ยนว่า “คุณยังต้องการเด็กคนนี้อยู่ไหม? ”เป็นคำถามที่ยากจะให้คำตอบ......หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวสือเยี่ยนก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา จึงทำให้เมิ่งเยียนเข้าใจได้ในท
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 444
เมิ่งเยียนขดตัวอยู่ตรงมุมมุมหนึ่งหากเป็นเมื่อก่อน เธออาจจะถูกเขาทำให้ตกใจจนร้องไห้ไปแล้ว แต่วันนี้เธอกลับไม่ได้เป็นแบบนั้น เธอถึงขั้นกล้ามองมองตาเขา แล้วถามกลับ “คุณไม่รักฉัน! คุณมาขอฉันแต่งงานทำไม? ”อันที่จริงคำตอบนั้นง่ายมากหากต้องการแก้แค้น บางครั้งก็ควรที่จะบอกเรื่องจริงกับเธอ จากนั้นก็รอดูสีหน้าที่ตกตะลึงของเธอแต่เฉียวสือเยี่ยนกลับไม่ได้ทำแบบนั้น กลับกัน ในใจเขารู้สึกหงุดหงิดมากกว่า เขาใช้แรงที่มีดูดบุหรี่ที่เหลืออยู่จนหมดในคราวเดียว จากนั้นก็ดับบุหรี่ลง......ต่อมา เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาไม่แม้แต่จะมองเธอด้วยซ้ำแต่เมื่อกลับมาถึงบ้านพักที่เปรียบเสมือนคุกหลังนั้น หลังจากที่เขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว เขาก็คว้าข้อมือของเธอเอาไว้ แล้วลากเธอเข้าไปในบ้านพัก...... เมิ่งเยียนตระหนักได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง เธอจึงปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแต่เฉียวสือเยี่ยนเป็นคนใจแข็งเขาอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเธอไปที่ห้องนอนหลักบนชั้นสอง เขาโยนเธอลงบนเตียงนุ่ม ๆ แล้วเริ่มลงโทษเธอ เขาถอดเสื้อผ้าของเธอออก ซึ่งถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของการกบฏในใจเธอเขากดศักดิ์ศรีของเธอลงจนจมดินร่างกายของเธอเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 443
ร้านอาหารสุดหรู แจกันฝรั่งเศสสีน้ำเงิน เชิงเทียนเงินสเตอร์ลิงเมิ่งเยียนจ้องมองดูหนังสือพิมพ์อยู่นานมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีข้อความไลน์เด้งขึ้นมา เป็นคนแปลกหน้าที่ส่งเข้ามา [สวัสดีนักเรียนเมิ่ง! ผมชื่อว่าเหอโม่ ผมอยากรู้จักคุณ ได้ไหม? ] ประโยคประโยคนั้น เมิ่งเยียนจ้องมองอยู่พักใหญ่จู่ ๆ เธอก็อยากรู้ว่าการที่ได้รับความรักที่แท้จริงมันรู้สึกยังไง จากนั้นเธอก็หน้ามืดตามัวตอบออกไปว่า [ตกลง]......สามวันต่อมา คนรับใช้ในคฤหาสน์ก็โทรหาเฉียวสือเยี่ยน บอกว่าหลังจากที่คุณนายเลิกเรียน ก็มักจะขึ้นรถบัสกลับบ้านเสมอคำพูดของคนรับใช้เหมือนมีนัยบางอย่างอยู่ด้วย “คุณนายอารมณ์ดีมากเลยค่ะ”เฉียวสือเยี่ยนพูดอย่างใจเย็น “รู้แล้ว! ”หลังจากที่เขาวางสายโทรศัพท์ เขาก็โน้มตัวไปกดโฟนอินภายในทันที “เลขาจิน มานี่หน่อย”สักพัก เลขาจินคนสวยก็เดินเข้ามา “ประธานเฉียวคะ มีเรื่องอะไรจะสั่งเหรอคะ? ”เฉียวสือเยี่ยนเอนหลังพิงเก้าอี้ เขาเอื้อมมือไปลูบผมสีดำที่หวีเรียบร้อย แล้วมองขึ้นไปที่แสงไฟด้านบน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า “ไปตรวจสอบตารางเรียนวันนี้ของคุณนายที”เลขาจินยิ้ม “ได้ค่ะ ประธานเฉียว”เธอจัดการไ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 442
เขามองดูใบหน้าที่แดงระเรื่อของเธอเธอยังเด็ก และไม่มีประสบการณ์มาก่อน เธอไม่สามารถเก็บซ่อนหรือควบคุมอะไรได้......แค่ครั้งเดียวเขาก็แทบจะครอบครองทุกอย่างที่มีในตัวเธอ แต่เฉียวสือเยี่ยนกำลังอยู่ในช่วงวัยที่ต้องการเรื่องพวกนี้มากที่สุด แค่นี้มันจะไปพอได้ยังไง?อีกอย่าง เขาเองก็ไม่ได้กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์แล้วด้วย!หลังจากที่ทำกับเธอไปจนถึงตอนสุดท้าย ทุกอย่างมันก็ยุ่งเหยิงไปหมด เมิ่งเยียนก็เหนื่อยหอบจนหมดสติไป......เฉียวสือเยี่ยนก้มศีรษะลง และจ้องมองไปยังหญิงสาวที่อยู่บนโซฟาเธอช่างน่าสังเวชจริง ๆสักพัก เขาก็เช็ดเธอด้วยเสื้อเชิ้ตของเขา จากนั้นก็อุ้มเธอไปที่เตียงในห้องนอนชั้นสอง แน่นอนว่าเขาจะไม่ช่วยเธออาบน้ำ แล้วก็ไม่มีความรักระหว่างสามีภรรยาอะไรแบบนั้นด้วยเช่นกันเขาห่มผ้าห่มให้เธอ แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากที่ได้ระบายออกไป เขาก็ไม่ได้มีความคะนึงหาอยู่เลยแม้แต่น้อยพอเมิ่งเยียนตื่นขึ้นมา เฉียวสือเยี่ยนก็แต่งตัวเสร็จแล้ว และกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก......เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที และถามเขาอย่างระมัดระวัง “คุณจะไปอีกแล้วเหรอ? ”เฉียวสือเยี่ยนบีบแก้มเธอเบา ๆ ด้
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 441
หลังจากนั้นไม่นาน เฉียวซุนก็พูดขึ้นว่า “พี่คะ นี่พี่บ้าไปแล้วเหรอ!”เธอไม่เคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อนเฉียวสือเยี่ยนเองก็ตกตะลึงเช่นกันในเวลานี้ เขาพักอยู่ที่คฤหาสน์สุดหรูในเมืองเซียง คฤหาสน์ทั้งหลังตกแต่งด้วยงาช้างและของตกแต่งที่ทำมาจากทองคำ แลดูฟุ่มเฟือยเป็นอย่างมาก และนี่ก็เป็นบ้านสีทองที่เฉียวสือเยี่ยนมีไว้เพื่อเก็บซ่อนของสวย ๆ งาม ๆ เอาไว้เมิ่งเยียน น้องสาวของเมิ่งเยียนหุยในตอนที่เมิ่งเยียนอายุได้ 20 ปี เธอก็ได้กลายเป็นคุณนายไปแล้ว หลังจากแต่งงาน เธอก็ถูกเฉียวสือเยี่ยนจัดแจงให้อาศัยอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ทุก ๆ วันเธอจะนั่งรถสุดหรูส่วนตัวไปเรียนที่สถาบันวิจิตรศิลป์ พอเลิกเรียน เธอก็จะละทิ้งการเข้าสังคมทั้งหมด และกลับมาที่บ้านพักแห่งนี้ หลังจากผ่านไปหนึ่งปี ข้างกายเธอก็ไม่มีเพื่อนเหลืออยู่อีกเลย ราวกับว่าเธอเพิ่งจะถูกตัดแขนขาออก และกลายเป็นภรรยาตัวน้อยของเขาเท่านั้นเขาแทบไม่อยากจะให้เธอเรียนรู้อะไรเลยเขายิ่งไม่ต้องการให้เธอทำงานบ้าน และไม่ต้องการให้เธอเรียนรู้อะไรจากคุณนายคั่วเลยด้วยซ้ำ เขาแค่อยากเป็นคนเลี้ยงดูเธอ เธอต้องการที่จะเลี้ยงดูเธอให้กลายเป็นคนที่นอกจากเ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 440
เฉียวซุนเต็มใจที่จะให้อภัย แต่เขาไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้......ในช่วงกลางดึก ลู่เจ๋อลงมายังชั้นล่างจางหยวนยังคงอยู่ที่นั่นเธอเพิ่งทำสิ่งที่น่าละอาย และด้วยความรู้สึกผิด ทันทีที่เธอเห็นลู่เจ๋อกำลังลงมา เธอก็เริ่มพูดใส่ร้ายทันที “ประธานลู่คะ คุณเฉียวล้ำเส้นเกินไปแล้วนะคะ เรื่องในคฤหาสน์เดิมทีเธอไม่ควรเข้ามายุ่งเลยด้วยซ้ำ”“ไม่งั้นจะให้ใครจัดการ? ”เสียงของลู่เจ๋อดูเย็นชา เขามองดูหมอสาวที่อยู่ตรงหน้า แม้ว่าเขาต้องการที่จะไล่เฉียวไป แต่เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่คลุมเครือกับผู้ดูแลสาวคนนี้เลย และเขาก็ไม่เคยบอกใบ้ให้ท่าอะไรกับเธอด้วยจางหยวนตกตะลึงลู่เจ๋อบอกเธอไปตรง ๆ ว่าเขาจะใช้เส้นสายของเขาเพื่อเพิกถอนใบอนุญาตประกอบวิชาชีพของเธอ ซึ่งหมายความว่าเธอจะไม่สามารถเป็นหมอได้อีกต่อไป“นอกจากนี้...... ”ลู่เจ๋อพูดออกไปด้วยความเย็นชา “ออกจากเมือง B ภายในสองวัน! อย่าคิดที่จะหลีกเลี่ยง ผมจะให้คนไปเก็บกระเป๋าเดินทางของคุณ และส่งคุณไปยังเมืองซีเป่ย......ต่อไป พวกเขาจะคอยจับตาดูคุณเอาไว้! ”“ตอนที่คุณกินข้าว พวกเขาก็จะอยู่ข้าง ๆ”“ตอนคุณนอน หรือเข้าห้องน้ำ พวกเขาก็จะคอยดูแลคุณ”“หมอจาง
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 439
ลู่เจ๋อไม่สามารถตอบคำถามได้ในตอนนี้ เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะถามหาคำตอบอยู่แล้ว พวกเขาทำได้แค่อดทนอยู่ใต้แสงไฟ รอคอยการมาถึงของเสิ่นชิง......ตกกลางดึก ก็มีเสียงรถดังขึ้นตรงลานหน้าบ้าน เสิ่นชิงมาถึงห้องนอนหลักชั้นสองอย่างรวดเร็วพอเห็นว่าเธอมาถึง เฉียวซุนก็พอที่จะหายใจได้ด้วยความโล่งอก และอดไม่ได้ที่จะตะโกนด้วยเสียงต่ำ “ป้าเสิ่น”“พาป้าไปดูเด็ก ๆ หน่อย”เสิ่นชิงดูสงบมาก เธออุ้มเจ้าหนูลู่เหยียนขึ้นมาแล้วตบเบา ๆ จากนั้นก็ตรวจเช็คอุณหภูมิ เธอพูดกับเจ้าหนูลู่เหยียนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา......เจ้าหนูลู่เหยียนยังคงตกอยู่ในฝันร้ายหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ร้องไห้และเรียกหาคุณยาย จากนั้นก็พูดอย่างคลุมเครือว่า “ป้าจางนั่นทำให้หนูตกใจ เธอบอกว่าพ่อปฏิบัติกับแม่ไม่ดี บอกว่าพ่อส่งแม่ไปขังไว้ที่บ้านพักรักษา เธอบอกว่าพ่อไม่ต้องการแม่อีกต่อไป และกำลังจะหาภรรยาใหม่...... ”หัวใจของเสิ่นชิงเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลายเธอเอ็นดูเจ้าหนูลู่เหยียนเอามาก ๆ เธอยิ่งเอ็นดูเฉียวซุน ใจของเธอแทบจะแตกสลาย แต่เธอยังคงเอาหน้าแนบชิดกับใบหน้าของเจ้าหนูลู่เหยียน และปลอบเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก “สิ่งเหล่านั้นก็
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 438
จริง ๆ แล้วเขาก็ใส่ใจเรื่องนี้มาโดยตลอดผู้ชายคนไหนที่ไม่มีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกันล่ะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนอย่างลู่เจ๋อเลย......เฉียวซุนจ้องมองตามแผ่นหลังของเขา จากนั้นก็ลดเปลือกตาลง......มีบางอย่างอยู่ในใจของเธอไม่เช่นนั้น คืนนี้เธอคงสามารถจับลู่เจ๋อให้อยู่หมัดได้ เดิมทีร่างกายของเขาก็มีความต้องการอยู่แล้ว บวกกับที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามาตั้งหลายปี ก็แค่คืนนี้เธออารมณ์ไม่ค่อยดีก็เท่านั้น เลยไม่ได้รู้สึกอยากทำเท่าไหร่เธอยังคงนึกถึงสิ่งที่เมิ่งเยียนหุยเคยพูด และนึกถึงเรื่องที่พี่ชายตัวเองแต่งงานกับเมิ่งเยียน พอมีเรื่องพวกนี้เพิ่มเข้ามา มันกลับยังคงถูกกดเอาไว้ส่วนลึกในใจของเธออยู่เฉียวซุนรอลู่เจ๋ออยู่ตลอดแต่เธอก็ยังไม่เห็นลู่เจ๋อ กลับกัน เป็นป้าแม่บ้านที่วิ่งลงมาแทน น้ำเสียงของป้าแม่บ้านค่อนข้างลนลาน “คุณนายคะ เกิดเรื่องกับคุณหนูเหยียนเหยียนแล้วค่ะ จู่ ๆ คุณหนูก็ละเมอขึ้นมาอย่างรุนแรง! คุณผู้ชายเชิญให้คุณไปดูหน่อยค่ะ”“เรื่องนี้เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? ”เฉียวซุนพลางถาม พลางก้าวเท้าเดินอย่างรวดเร็วไปยังคฤหาสน์เธอเดินเร็วมาก ป้าแม่บ้านเองก็เดินตามเธอมาติด ๆ แล้วพูดขึ
ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม บทที่ 437
เฉียวซุนไม่อยากให้เขาเห็นเธอเบือนหน้ามองออกไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง “เปล่าค่ะ! ”เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ “คุณช่วยบอกให้ป้าแม่บ้านอุ้มลูกลงมาที ฉันไม่ขึ้นไปแล้วล่ะค่ะ”ลู่เจ๋อไม่ได้ขยับแต่อย่างใดภายใต้แสงจันทร์สลัว ดวงตาสีดำของเขาจ้องมองเธออย่างใกล้ชิด โดยไม่ละสายตาจากเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ถึงขั้นที่ถามเธอออกไปตรง ๆ “ร้องไห้มาก่อนแล้วเหรอ? ”“เปล่า! ”เฉียวซุนทนต่อสายตาแบบนี้ของเขาไม่ได้ เธอจึงรีบลงจากรถ “ฉันจะไปเรียกเอง”ทันทีที่เธอก้าวเท้าลง ก็ถูกใครบางคนคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้ลู่เจ๋อจับเธอเอาไว้ได้ เขาจ้องมองเสื้อผ้าที่สวยงามและเซ็กซี่ของเธอท่ามกลางแสงจันทร์ และตรงข้อมือของเธอยังคงหลงเหลือรอยแดงจาง ๆ อยู่ด้วย......ด้วยความดื้อรั้น เขาจึงค่อย ๆ ดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาร่างกายของเฉียวซุนสั่นเล็กน้อยพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ลู่เจ๋อค่อย ๆ ใช้มือลูบไปบนใบหน้าของเธอ จากนั้นก็ปาดน้ำตาออกอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงของเขาแทบจะคาดเดาอะไรไม่ได้เลย เขาถามขึ้นว่า “ที่ตัวสั่นขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องที่แอบเล่นชู้ หรือว่าเรื่องอื่นกันล่ะ? ”เธอนึกอะไรขึ้นมาได้เขาจับเอว
