บทที่ 4

กุลนิภาวางกระเป๋าบนเตียงแล้วทิ้งร่างลงตาม เหมือนไร้เรี่ยวแรงที่จะทรงตัวยืน เมื่อกระบอกตาร้อนผ่าว เธอจึงยกสองมือขึ้นมาลูบใบหน้าแรงๆ อย่างต้องการปลุกปลอบตัวเอง เธอไม่อยากร้องไห้อีก เพราะวันนี้เธอร้องไห้มามากพอแล้ว 

 เธอเสียน้ำตา เสียหัวใจ เสียร่างกายให้กับผู้ชายที่ชื่อชนกันต์ หากทุกสิ่งที่เธอเสียให้เขาไปนั้นมันช่างไร้ค่าสิ้นดี 

 กุลนิภาเข้าไปอาบน้ำด้วยหวังจะให้ร่างกายสดชื่นมากขึ้น เมื่อได้สัมผัสสายน้ำเย็น มันจึงทำให้จิตใจของเธอดีขึ้นตามไปด้วย 

 นานเกือบครึ่งชั่วโมงที่หญิงสาวใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำ เมื่อเธอเปิดประตูออกมา กวาดสายตามองรอบห้องนอน ความทรงจำเก่าก่อนก็ย้อนกลับมา

 ห้องนี้เป็นห้องส่วนตัวของเธอตั้งแต่เด็ก เธออยู่ที่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่จำความได้ ภาพจำในวัยเด็กนั้นช่างมีความสุข ครอบครัวของเธอประกอบด้วย พ่อ แม่ กวินซึ่งเป็นพี่ชาย และตัวเธอ 

 แม่เป็นผู้หญิงอารมณ์ดี ส่วนพ่อเป็นผู้ชายตัวโตที่แสนใจดี...ชีวิตของเธอจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ

 หากความสุขนั้นกลับไม่ยั่งยืน เมื่อวันหนึ่งพ่อพาเด็กผู้ชายวัยโตกว่าเธอและพี่ชายมาอยู่ที่บ้าน พ่อบอกว่าเขาชื่อพี่นิค เขาเป็นพี่ชายต่างมารดาของเธอ และเขาจะเป็นลูกชายคนโตของบ้านหลังนี้ เพราะเขาอายุมากกว่าเธอกับกวิน 

 กุลนิภายอมรับพี่ชายคนใหม่ได้ แต่กวินมีอาการต่อต้านอยู่บ่อยครั้ง หากเด็กชายทั้งสองคนเลือกวิธีต่างคนต่างอยู่ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่มีปัญหาต่อกัน

 ทว่าการเข้ามาอยู่ร่วมบ้านของพี่นิคกลับก่อให้เกิดปัญหาขึ้นกับแม่...ในวันหนึ่งพ่อกับแม่ทะเลาะกันยกใหญ่ พ่อตะโกนใส่หน้าแม่ว่าจะไม่ทนอยู่ที่บ้านหลังนี้อีกต่อไป เพราะแม่ทำร้ายพี่นิค กุลนิภาได้เห็นรอยช้ำบนร่างกายของพี่ชายคนโต เธอจำได้ว่าเนื้อตัวของตัวเองชาวูบไปเลย เพราะมันน่ากลัวเหลือเกิน เธอสงสารพี่นิคจับใจ

 หากกุลนิภายังเชื่อใจแม่ เพราะในสายตาของเธอนั้น แม่เป็นผู้หญิงอ่อนโยน แม่ไม่มีทางทำร้ายพี่นิคได้ ดังนั้นกุลนิภาจึงตั้งท่าจะเถียงพ่อแทนแม่ แต่เธอแค่อ้าปาก เสียงหัวเราะพลิ้วของแม่ก็ดังแทรกขึ้นมาเสียก่อน...คล้ายกับว่าเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นนั้นมันช่างไร้สาระเสียเหลือเกิน

 ‘ฉันตีมันเอง เพราะลูกของพี่ดื้อเหมือนวัวเหมือนควาย ฉันให้มันช่วยทำงานบ้านหลังเลิกเรียน แต่มันขี้เกียจ ทำแบบขอไปที ฉันสั่งให้ล้างจาน มันก็ล้างจานไม่สะอาด พอบอกให้มันกวาดบ้านจัดบ้าน มันก็ทำแบบลวกๆ ฉันเลยต้องตีสั่งสอน แล้วพี่มีปัญหาอะไร’