บทที่7

'ฟอดดดดด'

ผมยักคิ้วเข้มยิ้มกรุ่มกริ่มและมองไปที่เธอ หลังจากที่จมูกโด่งโด่งของผมจัดการเข้ากับแก้มนุ่มๆ ของเธอได้สำเร็จ "หึ" หน้าเธอตอนนี้น่าตลกชะมัด ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงระเรื่อ ตากลมโตเบิกกว้าง ปากเล็กเล็กอ้าค้างอยู่นานนับนาที คงจะตกใจที่โดนผมจู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมที่กำลังจะก้มไปจัดการกับแก้มหอมหอมของเธออีกข้างนั้น

"โอ๊ะ โอ๊ยยย มิน มิน เตอร์เจ็บ ไม่แกล้งแล้วๆ" กลับกลายเป็นผมที่โดนเธอกระโดดกอดคอแล้วงับเข้าที่แก้มสากข้างขวา ดูท่าแล้วราตรีนี้ยังอีกยาวไกล และการกลับไปนอนที่ห้องตัวเองก็ไม่ได้อยู่ในแผนของผมในคืนนี้ซะด้วยสิ ผมใช้สองมือหนาของผมล๊อคเข้าที่ต้นขาของเธอให้พอตั้งหลัก เธอพลาดเองที่เอาสองขาเล็กเล็กมาเกี่ยวเข้ากับเอวสอบของผมไว้คงจะกลัวตก จากนั้นผมเดินพาเธอไปวางไว้บนเตียงก่อนจะพาตัวผมลงไปนอนทาบกับตัวเธอ โดยใช้ข้อศอกทั้งสองข้างยันไว้กับที่นอนเพื่อช่วยยกตัวผมขึ้นให้ห่างจากเธอเล็กน้อย อยากจะมองหน้าหวานหวานนี้ใกล้ใกล้อีกครั้งและอีกครั้ง... 

"เตอร์​นอนด้วยนะ นอนเฉยเฉย" 

"ไม่น่าไว้ใจตรงนอนเฉยเฉยนี่แหละ" 

"หึ ได้หรอ" ผมเลิกคิ้วแกล้งถามเธอเล่น

"ไอ้บ้าเตอร์! " 

"โอเค โอเค เตอร์ไม่แกล้ง ไม่แกล้งจริง เตอร์พูดจริง" 

ผมรีบดันตัวลุกขึ้นยืนแล้วยกมือขึ้นบอกเธออย่างยอมแพ้ ตอนนี้ต้องยอมยอมไปก่อน เพราะกว่าจะง้อได้เล่นเอาผมเหงื่อตก ข้างในมันร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก งัดทุกแผนที่พอจะคิดออกขึ้นมาใช้ทั้งหมด มินนี่นะ บทจะงอนก็ง้อยากสุดสุด เป็นงานหินของผมเลยก็ว่าได้ เพราะในชีวิตผมยังไม่เคยง้อผู้หญิงคนไหนมาก่อน ฝากไว้ก่อนเถอะมิน "หึ" ผมแอบคาดโทษเธอไว้ในใจ ว่าแล้วผมก็รีบเดินไปอีกฝั่งของเตียงแล้วแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับเธอ นอนมองเธอที่นอนตะแคงข้างหันหลังให้ผม นานหลายนาทีกว่าผมจะแน่ใจว่าเธอน่าจะหลับแล้วเพราะเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ ผมที่แทบจะกลั้นหายใจ ค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปทีละนิด ทีละนิด จนสามารถสวมกอดเธอได้ การมีหมอนข้างที่มีลมหายใจมันดีแบบนี้นี่เอง เริ่มอยากจะมีอย่างนี้ตลอดไปแล้วสิ

จุ๊บ ฝันดีนะมิน

ตั้งแต่วันนั้น นี่ก็ผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วที่เตอร์เนียนพาตัวเองมาเป็นรูมเมทฉัน ไม่ถามความสมัครใจของฉันเลยสักนิด เขาหาข้ออ้างต่างๆ นานา ไม่ว่าจะเป็น ต้องทำรายงาน แอร์เสีย ฝ้าที่เพดานรั่ว หรือแม้แต่มีแมลงสาบเข้าห้อง เหตุผลที่แสนเอาแต่ใจเหล่านี้ ก็เพื่อที่จะได้มาแย่งที่นอนของฉัน มีแค่ตอนอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเท่านั้นที่เขาเดินกลับไปจัดการตัวเองที่ห้อง กับตอนที่เขาต้องออกไปดูร้านเหล้าซึ่งก็ไปบ้างไม่ไปบ้าง ทำให้ฉันได้พอมีเวลาพักหัวใจที่คอยทำงานหนักตลอดเวลาเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ ว่าแต่... เขาหายไปไหนแต่เช้านะ เมื่อคืนก็กลับเข้ามานี่นา หรือฉันจะหลอนจนฝันถึงเขา

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด แกร๊ก

ฉันเดินไปชะโงกหน้ามองจากประตูห้องนอน ก็เห็นว่าเขาถือของพะรุงพะรังมาเต็มสองมือ

"มิน หิวรึยัง เตอร์ว่าจะทำข้าวต้มกุ้งที่มินชอบ" เขายกสองแขนแกร่งโชว์วัตถุดิบในมือให้ฉันดูพร้อมกับรอยยิ้มเบาเบาตามสไตล์ของเขา

"เตอร์เนี่ยนะ อารมณ์ไหน ไหวหรอ" 

"อารมณ์ดีคับ มียูทูป ยังไงก็รอด" เขาพูดอวด แถมยังยักคิ้วลิ่วตาใส่ฉันอีก ร้ายขึ้นทุกวัน

"มินจะเข้าคาเฟ่ตอนไหน เตอร์ได้เตรียมตัวไปส่ง"

"หืมม เตอร์ มินลืมบอก วันนี้มินนัดกับสองสาวไว้ จะไปหาชุดถ่ายรูปกันหน่ะ"

"ถ่ายรูป?" เธอชอบถ่ายรูป อันนี้ผมรู้เพราะผมเป็นคนถ่ายให้ตลอดและแสกนทุกรูปที่เธอลง ผมแค่กลัวว่าเธอจะลงรูปที่ผมถ่ายไม่สวย เดี๋ยวยอดไลค์น้อยจะพาลมาบ่นผมอีก

"ใช่ กันต์เป็นตากล้องหน่ะ เขาขอไว้เป็นโปรไฟล์ แหะๆ sorry น๊าา มินลืมเล่าอีกแล้ว"

"ลืมเก่ง" มาแล้ว... เสียงเข้ม ๆ เขาจ้องหน้าฉันนิ่ง ก่อนจะก้มไปตักข้าวต้มกุ้งคำโตเคี้ยวตุ้ยๆ

"ชงกาแฟเก่งด้วยนะ รับสักแก้วมั๊ยคะ" จังหวะนี้ฉันต้องใช้ลูกอ้อนเข้าสู้ เพื่อที่เราจะได้อยู่ร่วมกันอย่างสันติ

"อืม อืม" ผมแพ้อีกแล้ว แพ้ให้กับรอยยิ้มอ้อนอ้อนของยัยซื่อบื่ออีกแล้ว

"จะไปก็บอก เตอร์ไปส่ง" 

"วันที่ถ่ายก็ด้วย" 

"ทั้งหล่อ รวย เรียนก็เก่ง แถมใจดีสุดสุด แบบนี้ มีแฟนยังจ๊ะ" ฉันอวยเขาอย่างหยอกล้อ ส่วนคำถามตอนท้าย ฉันแค่ถามเล่นๆ เพราะรู้คำตอบอยู่แล้วว่า 'ไม่มี'​ 

"จะเป็นมั๊ยละ"