บทที่6

"มิน รอเตอร์ก่อน" ผมรีบวิ่งไปจับนิ้วก้อยเล็กเล็กของเธอมาเกี่ยวไว้กับนิ้วก้อยของผม มินงอนผมตั้งแต่ผมขึ้นเสียงใส่เธอในรถ ก็เธอเล่นพูดว่าจะสนิทกับไอ้หมอนั่นมากกว่าผม ใครจะทนไหว ผมไม่มีทางยอมง่ายง่ายแน่ ไหนจะตอนที่อยู่ในร้านอีก ทำไมต้องนั่งใกล้กันขนาดนั้น ผมไม่เข้าใจ น่าหงุดหงิดชะมัด แทนที่ควรจะเป็นผมที่ต้องคิดบัญชีกับเธอ กลับกลายเป็นผมที่ต้องวิ่งตามเธออย่างตอนนี้ พอเข้ามาในร้านปิ้งย่างที่พวกนั้นนั่งรออยู่ก่อน ผมรีบดันตัวเธอให้เข้าไปนั่งด้านในก่อนที่ผมจะแทรกตัวเข้าไปนั่งข้างๆ เพราะกลัวว่าเธอจะหนีไปนั่งข้างแก๊งค์เพื่อนสาว

"ชาเขียวเย็นไม่หวานสอง" ผมรีบสั่งน้ำของมินกับผม เผื่อว่าน้ำเย็นๆ ชื่นๆใจ จะช่วยลดอาการงอนของเธอลงบ้าง นิดหน่อยก็ยังดี ระหว่างที่ผมกับเพื่อนๆ ย่างเนื้อกันอยู่ ผมก็ไม่ลืมที่จะคอยย่างและคีบเนื้อไปวางไว้ในจานเธอโดยเฉพาะเห็ดออรินจิที่เธอชอบ ส่วนมือข้างที่ว่างอยู่ก็ไปดึงมือนุ่มนิ่มของเธอมาจับไว้บีบเล่นอยู่ใต้โต๊ะ เพราะไม่อยากให้พวกนั้นเห็นแล้วแซวผมกับมิน เดี๋ยวเธอจะเอามาพาลงอนผมอีก แค่ข้อเดียวตอนนี้ ผมก็ร้อนรนจะแย่

"มาย ลลิล ไปกินไอติมกันต่อมั๊ย เราเลี้ยงเอง" ผมที่กำลังงัดแผนสองขึ้นมาง้อมิน ซึ่งเธอไม่มีทางปฏิเสธได้อยู่แล้ว เพราะไหนจะเพื่อนของเธอและของชอบอย่างไอติมอีก ไม่มีใครรู้ใจเธอเท่าผมแน่นอน

"ป๋ามากกก" "ไปสิ" ฉันได้แต่นั่งบรึนปากให้กับความเห็นแก่กินของยัยเพื่อนตัวแสบสองคนนั่น ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าที่เตอร์ทำอยู่ตอนนี้ เพราะเขากำลังพยายามง้อฉัน อันที่จริง ใจฉันหน่ะ มันอ่อนยวบตั้งแต่เขาวิ่งมาเกี่ยวก้อยฉันแล้วแหละ แต่อยากจะขอดัดนิสัยเอาแต่ใจของเขาอีกสักหน่อย

​​​​​​"มิน เป่าผมให้เตอร์​หน่อยสิ ไดร์ที่ห้องเตอร์เสีย" 

ผมถือวิสาสะ​เปิดประตูห้องนอนมินเข้ามา แต่ภาพที่ผมเห็นทำผมยืนมองเธอตาค้างก้าวขาไม่ออก มินนั่งชันเข่าทาโลชั่นที่ขาขาวขาว กางเกงนอนขาสั้นลายการ์ตูนของเธอล่นลงมาจนเห็นขาอ่อนเล็กน้อยเกือบเห็นอะไรต่อมิอะไร 'อึก'​ ผมถึงขนาดกลืนน้ำลายลงด้วยความยากลำบาก ต้องเบี่ยงเบนสายตาคมมองไปรอบๆ ห้อง ที่ผมเคยเข้ามานอนแล้ว จนไปสะดุดกับรูปคู่ของผมกับมินตอนรับน้องสมัยปีหนึ่งที่ตั้งอยู่บนชั้นวางของรวมกับภาพหมู่เพื่อนๆ ของเราสองคน รูปนั้นอาจจะดูเป็นรูปธรรมดา แต่สำหรับผม มันคือการถ่ายรูปคู่กับคนอื่นนอกจากครอบครัวครั้งแรก ที่สำคัญ รอยยิ้มของเธอทำหัวใจแกร่งของผมละลายเหลวตั้งแต่วันนั้น...มุมปากผมยกขึ้นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงความทรงจำครั้งแรกที่ผมมีต่อเธอ

"วุ่นวายจังนะเตอร์" เสียงของมินดึงสติผมให้หันกลับมาที่เธอ ผมไม่ได้เถียงเธอกลับไปแต่รีบพาตัวเองเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้แทนเธอเพราะกลัวเธอจะไล่ผมให้ออกไปรอข้างนอก มินเสียบปลั๊กไดร์เป่าผมและเดินมายืนซ้อนข้างหลังใช้มือเล็กเล็กค่อยๆ ปัดเส้นผมไปมา นอกจากแม่แล้วไม่มีผู้หญิงคนไหนสามารถจับหัวของผมได้

มีก็แต่...มินคนนี้คนเดียว

ผมนั่งมองเธอผ่านกระจกเงาตรงหน้า ถึงแม้เธอจะสูงประมาณหนึ่งร้อยหกสิบห้ารูปร่างสมส่วนพอดิบพอดี แต่ยังห่างกับผมยี่สิบเซนติเมตรเห็นจะได้ ขนาดผมนั่งอยู่ที่เก้าอี้เธอตอนนี้ ศีรษะของผมยังสูงเกือบๆ ถึงคางของเธอเลย ผมขยับตัวลงเล็กน้อยทิ้งศีรษะไปข้างหลังเงยหน้าขึ้นมองสบตาของเธอ

"มินหายงอนเตอร์นะ" 

ตึก ตึก ตึก

เสียงหัวใจที่เต้นรัวของฉันมันดังแข่งกับเสียงไดร์เป่าผมที่เปิดอยู่ เตอร์จะรู้ตัวมั๊ยว่าสายตาอ้อนอ้อนเหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจของเขานั้น มันกำลังทำลายกำแพงของฉันลงทีละนิดทีละนิด จนเขาเกือบจะก้าวเข้ามาอยู่ข้างในใจฉัน หรืออันที่จริงเขาไม่เคยอยู่นอกกำแพงตั้งแต่แรกเลยต่างหาก

"อื้ม" ฉันตอบเตอร์กลับไปเบาเบาก่อนจะใช้นิ้วเล็กเล็กดีดหน้าผากของเขาด้วยความหมันเขี้ยว ทำให้เขามองฉันตาขวางแต่เพียงแวบเดียวเท่านั้นแววตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเจ้าเล่ห์ขึ้นมาทันที ก่อนจะหันมาแย่งไดร์ในมือของฉันไปวางที่โต๊ะกระจกและใช้มือใหญ่รวบข้อมือเล็กทั้งสองของฉันไม่ให้หนีไปไหน

'ฟอดดดดด'