บทที่9

เตอร์ขับรถมาส่งฉันที่คอนโดตามปกติก่อนจะรีบร้านของเขาต่อ แถมยังใจดีถือของขึ้นมาให้อีก บทจะน่ารักก็น่ารัก บทจะน่าหยุมก็สุดสุด ฉันที่ตอนนี้นั่งจัดของที่ซื้อมาก็ต้องส่ายหัวให้กับความไม่มีสติของตัวเอง เสื้อผ้าเอย เครื่องประดับกระจุกกระจิกเอย ไหนจะชุดพาเลตแบรนด์ดังอีก สงสัยคงต้องงดช๊อปสักสองเดือน ไม่อย่างนั้นมีหวังใส่ไม่ทันแน่แน่ 

"ยัยซื่อบื่อ เสร็จยัง" ผมนั่งเล่นเกมส์รอเธอแต่งตัวอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วก็ยังไม่ออกมา จะแต่งอะไรเยอะแยะ 

แกร๊ก

เสียงประตูดังขึ้น พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมอ่อนอ่อนที่เธอชอบใช้ประจำ ผมรีบหันไปมองเตรียมจะบ่นสักหน่อย

"มิน" 

เสียงผมแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยินทันทีที่เห็น เธอใส่เสื้อครอปสายเดี่ยวที่หนาประมาณสองนิ้วผ้าลูกไม้สีขาวลายดอกไม้สีชมพูโชว์เอวขาวบางนิดหน่อย ทำผมอยากจะเดินเข้าไปหยิกสักทีสองที กับกระโปรงยาวสีขาวผ้าลูกไม้ลายเดียวกัน ผมสีน้ำตาลคาราเมลม้วนลอนถูกเกล้าขึ้นสูงพร้อมผูกโบว์ดูน่ารัก ไหนจะปากเล็กเล็กที่ทาด้วยลิปสีชมพูพีชและตากลมโตที่มีเส้นสีอายไลเนอร์​ตรงหางตา เธอน่ารักมาก...น่ารักเหมือนตุ๊กตาจนผมอยากเข้าไปกอด ใจเตอร์มันสั่นไหวไปหมดแล้วมิน

"เตอร์" 

ผมได้สติเมื่อเธอเดินเข้ามาเรียกชื่อผมใกล้ใกล้ พร้อมกับโบกมือเล็กเล็กไปมาตรงหน้าผม

"ห๊ะ" 

"เป็นอะไรไป มินไม่สวยหรอ" เธอทำหน้างอแงเอ่ยถามผม

"อืม ไม่สวย" ผมตอบเธอแค่นั้น ก่อนจะหยิบกระเป๋ากล้องขึ้นมาสะพายแล้วเดินนำออกไปที่ประตู

"นี่เตอร์ พูดแบบนี้ มินขาดความมั่นใจนะ" 

"มินไม่สวย แต่มินน่ารัก" 

"น่ารักมาก" 

ผมหันหลังกลับไปตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง ใบหน้าของเธอกับแก้มพองพองแดงระเรื่อกับคำตอบของผม แต่คิ้วของผมก็ต้องขมวดแน่นที่เห็นเธอกำลังเดินซอยเท้าสั้นสั้นเพื่อตามผมให้ทัน ผมกลัวว่าเธอที่ใส่รองเท้าส้นเข็มสูงประมาณสองนิ้วจะเท้าพลิกเลยเอื้อมมือไปจับมือบางของเธอมาผสานเอาไว้กับมือหนาของผม และพากันเดินไปที่รถสปอร์ตหรูคันโปรดโ ผมจอดไว้หน้าคอนโด

"ใช้กล้องกูถ่าย" ผมยื่นกล้องของผมให้ไอ้หมอนั่นพร้อมอุปกรณ์และกระเป๋าใส่เลนส์ที่ผมเตรียมมาให้ครบทุกฟังก์ชัน​ อันที่จริงผมเป็นคนหวงของมากไม่ชอบให้คนอื่นมาใช้ด้วย ขนาดเพื่อนของผมอย่างไอ้นายกับไอ้กายมาขอยืม ผมยังไม่เคยให้พวกมันเลย ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น

"ถ่ายเสร็จ เดี๋ยวกูเลือกรูปส่งไฟล์ให้" 

ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินไปยังเก้าอี้ที่ผมยกมานั่งเพื่อจับตาดูตากล้องหน้าจืด

ปึก! 

ฉันหันไปตามเสียง ก็เห็นเขากำลังก้มเก็บโทรศัพท์​มือถือที่หล่นลงพื้น ทุกครั้งที่กันต์เข้ามาใกล้ฉันเพื่อขอให้ช่วยโพสต์ท่า​ทางตามที่กันต์อยากได้ ก็มักจะมีเสียงดังเกิดขึ้น ทั้งเสียงเลื่อนเก้าอี้ เสียงกระแอมไอ และเสียงของตกมากกว่าสิบครั้ง ถ้าถ่ายเสร็จ ฉันจะขอดูของที่เขาทำตกสักหน่อยว่ามันพังไปหรือยัง "เฮ้อ" แต่ตอนนี้ฉันคงทำได้แค่ถอนหายใจ

"โอ๊ยยย มิน เตอร์เจ็บ" 

พอถึงคิวถ่ายของสองสาว ฉันที่คาดโทษเขาไว้ในใจ ก็รีบเดินมาหยิกเข้าที่ต้นแขนแกร่งของเขาสุดแรงจนเขาทำหน้างอเหมือนปลาทู

"สมน้ำหน้า อยากแกล้งมินก่อน" 

"เตอร์เปล่า วันนี้มือเตอร์ไม่มีแรง" 

"หรอออออ" ยัยมายกับลลิลพากันประสานเสียงถามเขา และเบะปากพร้อมกันให้กับคำแก้ตัวน้ำขุ่นๆ จนน่าหมันไส้ของนายตัวป่วน

"เหนื่อยมั้ย​ เตอร์ไปซื้อน้ำให้" เขายื่นมือมาจับมือฉันและรีบเฉไฉเปลี่ยนเรื่องทันที 

​​​​​​"ชานมไข่มุกนะ" ฉันตอบรับข้อเสนอของเขาและพาร่างของฉันนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเขา ขนาดถ่ายไปแค่สองชุดแต่ทำไมรู้สึกเหนื่อยชะมัด ไม่เห็นเหมือนตอนที่ถ่ายกันเล่นๆ เลย จากนั้นฉันก็กลับไปโฟกัสสองสาวหน้ากล้องกับตากล้องหนุ่มหล่อ ถ้ามองไม่ผิดฉันเห็นกันต์มองมาทางฉันกับเตอร์อยู่บ่อยครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มเจื่อนๆ สายตาดูเศร้า สงสัยเพราะไม่ได้ใช้กล้องตัวเองนั่นแหละ... จะว่าไปนั่งเป็นผู้ชมสบายกว่าตั้งเยอะ คงเพราะความสวยและสดใสของเพื่อนสาวทั้งสองคนด้วย ที่พาให้ฉันยิ้มหัวเราะสนุกไปกับท่าทางและแอคติ้งของพวกนาง

ผมเดินกลับมาพร้อมชานมไข่มุก โดยไม่ลืมที่จะซื้อมาเผื่อสองสาว แถมผมยังใจดีซื้ออเมริกาโน่เย็นมาฝากไอ้ตากล้องนั่นด้วย เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่มีน้ำใจกับเพื่อนร่วมโลก ผมนั่งมอร์นิเตอร์ดูรูปผ่านหน้าจอที่เชื่อมต่อกับกล้อง รูปของมินมีแต่คำว่าน่ารักสดใสเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นรอยยิ้มหวานๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มตากลมแก้มป่อง กับการโพสต์ท่าทางที่ดูเป็นธรรมชาติจนผมเผลอยิ้มตามไม่ได้ ขณะที่เธอให้ความสนใจเพื่อนๆ อยู่ ผมก็ถือโอกาสเลือกเฉพาะรูปของเธอไปเก็บในโฟลเดอร์​ส่วนตัวของผม จนเหลือเฉพาะรูปของลลิลกับมายที่กำลังถ่ายชุดสุดท้ายกันอยู่ ซึ่งผมก็แอบชื่นชมในความเป็นมืออาชีพของพวกเธอ แต่เพื่อความแนบเนียนผมทำทีเป็นเลือกเช็ครูปมาปรับแต่งแสงให้ออกมาดูมิติมากขึ้น โดยผมเลือกรูปมายขึ้นมาทำก่อน เพราะนึกสนุกอยากให้เพื่อนผมคนหนึ่งได้เห็น "หึ" ผมยิ้มเจ้าเล่ห์​ทันทีที่นึกถึงก่อนจะหยิบโทรศัพท์​ขึ้นมาถ่ายภาพบนหน้าจอแล้วเข้าห้องแชทกดส่งรูปไป

"เป็นยังไงบ้างกันต์ ได้ตรงตามเรฟที่อยากได้มั้ยอะ" ผมนั่งกอดอกเหล่มองเธอที่ทำเสียงเล็กเสียงน้อยคุยกับไอ้หน้าจืดที่ยืนยิ้มส่งสายตาหวานมาให้เธอ

"เกินคาดเลยคับมิน ขอบคุณสาวสาวมากๆเลย"

ปึก!

"เมมของมึง กูปรับแสงในรูปให้หมดแล้ว"

"เออ ขอบใจมึงด้วย" 

"มิน กันต์​อยากเลี้ยงข้..."

"มินไม่หิว" ผมตอบแทนเธอโดยไม่ปล่อยให้หมอนั่นพูดจบ แล้วบอกลามายกับลลิลที่มีคนมารอรับ ก่อนจะจูงมือมินเดินออกมา

"ลลิล แกว่ามั้ย ยัยมินโสด เพราะโดนเพื่อนสนิทคุมกำเนิดนี่แหละ"

"ฉันเห็นด้วยกับแก มาย ป่ะกลับกัน"

#ป่วนเก่ง

#อ่านเพลินๆ เน้นฟิลกู้ด ขำๆ กันเนอะ💚