บทที่ 2.4 ปกป้องคนสำคัญ

ไป๋อิงที่เห็นภาพอันน่าสยดสยองหลับตาปี๋ก่อนจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงของลู่เฟยเทียน

“ไป๋อิง เจ้าไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่” เขาถามนางด้วยความเป็นห่วง

นางกอดลู่เฟยเทียนอยู่เนิ่นนานราวกับต้องการคนปลอบใจ ภาพที่นางเห็นนั้นช่างน่ากลัวเกินบรรยาย เขาจึงโอบกอดนางและค่อย ๆ ลูบหัวนางให้ใจเย็นลง

“ลู่เฟยเทียน” นางเรียกชื่อเขาน้ำตานองหน้า

ลู่เฟยเทียนไม่อยากให้นางต้องคิดมากจึงพูดแกล้งนาง

“ครั้งนี้เจ้าไม่ต้องปีนต้นแปะก๊วยหรอก เดี๋ยวข้าพาเจ้าเดินเข้าข้างหน้า”

“อื้อ” ไป๋อิงเดินตามเขามาโดยไม่สงสัยว่าเขารู้ว่านางมาที่นี่ทำไมเพราะสติของนางยังคงกลับมาไม่ครบถ้วน

ไป๋อิงที่กำลังเหม่อลอยและเศร้าสร้อยนั่งฟังลู่เฟยเทียนพูดคุยหารือกับหรงหรงอย่างเงียบ ๆ หลังจากหรงหรงออกจากห้องไปเขาจึงถามไป๋อิง

“ไป๋อิง เจ้าเป็นอันใดถึงได้เงียบงันเช่นนี้”

“ข้า... เพิ่งจะพบเจอเรื่องที่น่ากลัวมา” นางมองหน้าเขา

“เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่” ลู่เฟยเทียนตั้งใจฟังเรื่องที่นางเล่าพลางปลอบใจนาง

“ยังดีที่เจ้าไม่เป็นอันใด ครั้งนี้ข้าสัญญาว่าจะปกป้องเจ้าให้ได้”

“อื้อ กินถังหูลู่กันไหม ร่างกายต้องการความหวาน” นางชวนเขา

ลู่เฟยเทียนจึงพานางไปเดินเล่นและหาของกินที่ตลาดเพื่อผ่อนคลายจิตใจ

“ถังหูลู่ของเจ้า เอาซาลาเปาด้วยไหม เนื้อตุ๋นล่ะเจ้าอยากกินไหม” เขาถามนาง

“อื้อ ขอกินทุกอย่างที่มีเลยได้หรือไม่”

“ตามใจเจ้า ข้าเลี้ยงได้” เขาตอบพลางยิ้มให้นาง

ทั้งสองต่างพากันเดินชมนู่นนี่ทั่วทั้งเมืองก่อนขึ้นเขาไปนั่งชมดวงตะวันลับฟ้า

“ดีขึ้นบ้างหรือไม่” เขายังคงเป็นห่วงนาง

“อื้ม ขอบคุณท่านมากนะ คุณชายลู่”

ท้องฟ้าสีครามกำลังแปรเปลี่ยนเป็นสีทองอร่ามยามที่ดวงอาทิตย์อัสดง สายลมพัดพาใบต้นแปะก๊วยร่วงหล่นลงมาดูสวยงาม ทั้งเมืองเริ่มจุดโคมไฟตามบ้านเรือน เผยให้เห็นแสงไฟยามค่ำคืน เมื่อมองจากด้านบนเขานั้นให้ความรู้สึกแตกต่าง ไป๋อิงอยากหยุดเวลาที่เงียบสงบไว้เพียงเท่านี้

“ค่ำแล้ว เรากลับกันเถิด ข้าจะไปส่งเจ้าที่สำนัก” เขาบอกนางพลางนั่งลงข้างหน้าแล้วชี้ให้นางขี่หลังเขา

“ลู่เฟยเทียน...” นางได้แต่มองเขาอย่างแปลกใจ ลู่เฟยเทียนไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนก็ยังคงทำแบบเดิมเสมอ แม้ตอนแรกนางจะรู้สึกว่าเขาดูเป็นคนประหลาดก็ตาม หากตื่นจากฝันแล้วเจอคนแบบเขาคงจะดีไม่น้อย

ลู่เฟยเทียนให้นางขี่หลังแล้วเดินมาส่งถึงหน้าประตูสำนักตามที่ได้บอกไว้ เขายื่นนกหวีดที่ผูกกับสร้อยแล้วส่งให้นาง

“พรุ่งนี้ข้าจะมารอเจ้าแต่รุ่งสาง” เขาบอกนางก่อนเดินกลับไป

“อื้อ”

----------------------------------------------------------------------

เช้าวันต่อมา

ไป๋อิงที่นอนหลับสนิททั้งคืนด้วยความเหนื่อยใจลืมตาตื่นด้วยความสดชื่น วันนี้นางพร้อมแล้วที่จะตั้งหลักสู้กับทุกสิ่งอย่างไม่ย่อท้อ เมื่อออกมาหน้าสำนักนางเห็นลู่เฟยเทียนยืนอยู่

“ซาลาเปาให้เจ้ากินมื้อเช้า” เขายื่นซาลาเปาให้นางสองลูก

ไป๋อิงหยิบมาถึงไว้ในมือทั้งสองข้างก่อนจะกินไปเดินเล่นไปอย่างเบิกบานใจ

“เจ้าช่างเหมือนใครบางคนยิ่งนัก” ลู่เฟยเทียนพูดกับตัวเองเบา ๆ

“คุณชายลู่ ครั้งนี้ถ้าผ่านไปได้ ข้าจะเลี้ยงเจ้าตอบแทนสักหนึ่งปีเลยดีหรือไม่”

“ถือว่าตกลง เจ้าอย่าได้ลืม” เขายิ้มมุมปาก

ก่อนวันเกิดเหตุหนึ่งวัน ลู่เฟยเทียนได้มาหาไป๋อิงที่สำนัก

“ไป๋อิง ข้าจะกลับมาหาเจ้าให้เร็วที่สุด”

“อื้ม ข้าจะรอ” นางตอบเขาราวกับรู้ว่าครั้งนี้เขาจะมาช่วยนางได้แน่นอน

เมื่อถึงเวลาที่ลางบอกเหตุเริ่มต้นขึ้น ไป๋อิงทำทุกอย่างตามเดิมเพื่อพาทุกคนไปที่หลบภัย ก่อนจะเดินไปหาหรงหรง

“หรงหรง นี่ใช่แมวของหวังจางเหว่ยหรือไม่” ไป๋อิงถาม

“ใช่ ข้าพบระหว่างทางมาที่นี่”

ไป๋อิงรีบวิ่งเข้าเมืองและอุ้มแมวของหวังจางเหว่ยไปด้วย ในใจได้แต่ภาวนาให้เขาเชื่อนางแล้วรีบหนีให้ทันท่วงที นางรอเขาที่จุดเดิมเพื่อตะโกนเรียกเขา ก่อนไปดักรอเขาที่ห้าแยก

“หวังจางเหว่ย นี่แมวของเจ้า รีบหนีไปซะ” นางชูแมวของเขาขึ้นแล้วบอกให้เขารีบวิ่งหนีไปทางด้านขวา

“ลู่ลู่ของข้า” เขาดีใจน้ำตาไหลที่หาแมวของตนเจอก่อนจะวิ่งหนีไปตามทางที่นางบอกแต่โดยดี ระยะทางข้างหน้าอีกไม่กี่สิบลี้ก็จะถึงที่หลบภัยแล้ว ไป๋อิงวิ่งหนีด้วยความหวัง แต่ทว่าโจรคนหนึ่งกระโดดขวางระหว่างหวังจางเหว่ยและไป๋อิง โจรหันมาทางนางด้วยจุดประสงค์บางอย่าง นางจึงบอกให้หวังจางเหว่ยรีบหนีไป

“เจ้าหยุดเดี๋ยวนี้” โจรตาบอดข้างหนึ่งสั่งนาง

ไป๋อิงไม่สนใจรีบวิ่งหนีอย่างรวดเร็วก่อนที่จะรู้สึกว่าไม่ว่าจะวิ่งเร็วแค่ไหนก็ไปไม่ถึงจุดหมายที่อยู่ข้างหน้าสักที

โธ่เอ๊ย กับดักฝัน เวลาจะวิ่งหนี ทำไมภาพต้องช้าขนาดนี้ แล้วจะวิ่งหนีทันได้อย่างไร ไป๋อิงนึกถึงเวลาที่นางวิ่งหนีในฝัน

พลันมือข้างหนึ่งคว้าที่ชายเสื้อของไป๋อิงได้ นางจึงหันมาเตะและปล่อยหมัดใส่โจรอย่างแรง

กับดักฝันอย่างที่สอง เตะต่อยอย่างนุ่มนวล แล้วอย่างนี้โจรจะเจ็บไหมเล่า ไป๋อิงได้แต่ท้อในใจ นางขอให้ใครสักคนมาช่วยนาง ใบหน้าของลู่เฟยเทียนปรากฎขึ้นในความคิด ไป๋อิงจึงรีบหยิบนกหวีดออกมาเป่า โดยที่นางไม่รู้เลยว่าเขาจะมาเมื่อใดและจะช่วยนางไว้ได้หรือไม่

สิ้นเสียงนกหวีดดัง แสงวาบจากปลายมีดพกลอยเข้ามาปักหัวของโจรตาบอดในทันใด ไป๋อิงมองขึ้นไปด้านบนหลังคาเห็นชายชุดดำปิดหน้าผู้หนึ่งกำลังวิ่งบนหลังคาก่อนกระโดดมาทางนาง

“อย่านะ” นางตะโกนเพราะคิดว่าคงวิ่งหนีไม่ทัน

“ไป๋อิง นี่ข้าเอง” เขาพูดกับนางก่อนขยับผ้าปิดครึ่งหน้าลง

“ลู่เฟยเทียน นี่เจ้า...” ก่อนที่ไป๋อิงจะได้เอ่ยอันใดไปมากกว่านี้ เขารีบจูงมือนางวิ่งไปทางข้างซ้าย

“เจ้าตัวใหญ่หน้าบากกำลังมาทางนี้”

ไป๋อิงแทบจะไม่ต้องถามต่อ นางรู้ว่าโจรหน้าบากคือคนที่ทำร้ายนางได้ จึงพยายามเร่งฝีเท้าหนีอย่างสุดกำลัง

เสียงหอกลอยลิ่วตัดผ่านอากาศ ลู่เฟยเทียนโอบร่างของไป๋อิงหลบไปอีกทางก่อนที่หอกปักลงพื้นด้วยความเร็วแสงเพื่อหยุดการหนีของทั้งสองคน ทางด้านบนมีลูกธนูพุ่งตรงมาหาลู่เฟยเทียนก่อนที่เขาจะใช้ดาบตวัดป้องกันตัว ด้านหน้า ด้านหลัง ด้านบนหลังคาล้วนแต่มีกลุ่มโจรจ้องจะเอาชีวิตของเขา

ก่อนที่โจรบนหลังคาจะได้ยิงธนูดอกที่สอง ชายชุดดำอีกคนหนึ่งก็โผล่มาช่วยทั้งสองไว้พอดี ก่อนจะรีบวิ่งไปช่วยคนอื่น ๆ ต่อ ลู่เฟยเทียนไม่รอช้าหยิบมีดพกปาใส่โจรที่อยู่ด้านหน้า ก่อนจะหันกลับมารับคมดาบจากโจรหน้าบาก แต่พละกำลังของโจรหน้าบากนั้นมหาศาลนักแม้ว่าจะถูกลู่เฟยเทียนตัดกำลังไปบ้างแล้วก่อนหน้านี้ ทั้งยังความโกรธจัดที่สู้กับลู่เฟยเทียนอยู่ดี ๆ เขาก็วิ่งหนีไปที่อื่น

โจรหน้าบากใช้กำลังทั้งหมดฟาดดาบใส่ลู่เฟยเทียนจนทำให้ดาบของเขาสะบัดกระเด็นไปอีกทาง ไป๋อิงไม่รอช้าให้เขาได้ลงดาบอีกครั้งรีบวิ่งไปขวางข้างหน้าลู่เฟยเทียน

ทันทีที่เห็นนางวิ่งมา ลู่เฟยเทียนโอบเอวนางหมุนตัวกลับ ก่อนจะดึงปิ่นปักผมของนางมาเป็นอาวุธ แล้วตัดเส้นเลือดใหญ่ที่คอของโจรหน้าบาก เลือดของมันพุ่งทะลักออกมาไม่ขาดสายก่อนล้มลงไป จากนั้นเขาพาไป๋อิงไปที่หลบภัย ระหว่างทางได้พบกับชายชุดดำอีกคนหนึ่งที่มาแจ้งข่าว

“ข้าจะพาเจ้าไปที่หลบภัยก่อน หากข้างนอกปลอดภัยแล้วข้าจะกลับมารับเจ้า” ลู่เฟยเทียนบอกนาง

เมื่อถึงที่หลบภัยไป๋อิงรู้สึกเบาใจที่เห็นหวังจางเหว่ยนั่งพักอยู่ตรงมุมเสากับแมวของเขา คิดในใจว่าอีกประเดี๋ยวเรื่องราวร้าย ๆ ก็จะไป แล้วนางก็อาจจะตื่นจากฝัน หลังจากรอคอยผ่านไปสองชั่วยาม ท้องฟ้าเริ่มสว่างไสวขึ้นมาอีกครั้ง ไป๋อิงยังคงรอคอยลู่เฟยเทียนกับมาหานางอย่างใจจดใจจ่อ ทั้งยังเป็นห่วงเขาเดินวนไปวนมาเป็นเวลานานแล้ว

หรงหรงที่เห็นนางเป็นกังวลจึงเดินมาหา

“ไป๋อิง เจ้านั่งพักบ้างเถิด เขาไม่เป็นอันใดหรอก” หรงหรงเอ่ย

“ป่านนี้ยังไม่เห็นเขา ข้ายังวางใจไม่ได้” นางตอบพลางชะเง้อมองไปข้างหน้า

ทันใดนั้น ไป๋อิงเห็นคนผู้หนึ่งค่อย ๆ เดินอย่างอ่อนล้า

“ลู่เฟยเทียน” นางรีบวิ่งไปหาเขา

“เลือด ท่านบาดเจ็บที่ใด” นางถามเขา

“เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าแค่เดินจนเหนื่อย แล้วก็ไม่ใช่เลือดข้า” เขาตอบนางให้หายร้อนใจ

ไป๋อิงประคองลู่เฟยเทียนไปนั่งพักก่อนที่เขาจะแจ้งข่าวแก่คนอื่น ๆ

“เวลานี้ในเมืองปลอดภัยแล้ว พวกท่านกลับเรือนให้สบายใจเถิด” เขาบอกทุกคนในที่หลบภัย

“โจรที่ยังรอดชีวิตถูกทางการจับกุมตัวไว้หมดแล้ว”

“อื้ม ท่านพักที่นี่ก่อน หายเหนื่อยแล้วเราค่อยกลับเข้าเมือง” นางพูดพลางเช็ดเลือดที่เปื้อนใบหน้าของเขา

ลู่เฟยเทียนยิ้มมุมปากก่อนจะขอพิงเสาเพื่อหลับตาสักพัก

---------------------------------------------------------------------

เมื่อมีเสียงเล่าลือว่ากลุ่มโจรพวกนี้จู่ ๆ ก็ปรากฎตัวขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ครั้นทำลายบ้านเมืองและคร่าชีวิตของชาวเมืองจนสาแก่ใจแล้วก็อันตรธานหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ทางวังหลวงจึงคอยตามสืบข่าวนี้มานาน คาดการณ์ว่าเมืองที่อยู่ในแคว้นนี้อาจจะเป็นรายต่อไป จึงส่งกลุ่มรัตติกาลแฝงตัวหาข่าวตามเมืองต่าง ๆ คอยสอดแนมและวางแผนรับมือ เมื่อลู่เฟยเทียนส่งข่าวกลับไปถึงเวลาที่แน่ชัดของลางบอกเหตุ แผนการทั้งหมดจึงเริ่มต้นขึ้น กลุ่มรัตติกาลที่เป็นมือปราบฝีมือดีจากวังหลวงและทหารประจำเมืองร่วมมือกันเพื่อปกป้องชาวเมืองและจับกุมโจรทมิฬ ไม่ให้พวกมันเข่นฆ่าทำร้ายใครได้อีก

สองคืนก่อนหน้านั้น ลู่เฟยเทียนส่งกลุ่มชายชุดดำดักซุ่มตามจุดต่าง ๆ ที่เขาวางแผนเอาไว้รอบนอกเมือง คอยซุ่มโจมตีทำให้กำลังคนของกลุ่มโจรทมิฬถูกลดทอนลงไปบางส่วน และด้วยพละกำลังที่มากเกินคนของโจรพวกนี้ ราวกับรู้ว่าเรื่องสนุกกำลังจะเริ่มต้นขึ้น พวกมันเร่งบุกเข้ามาในเมืองหวังจะทำลายทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลอง แต่ทว่าบ้านเรือนกลับไร้ผู้คนราวกลับเป็นเมืองร้าง ทั้งยังมีกองทหารคอยตั้งรับอยู่ ทำให้ความโมโหเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ พวกมันฟาดดาบ ยิงธนู ปาหอกใส่ทหารไม่ยั้งจนแทบจะพลิกโอกาสให้กลับมาชนะได้แต่แล้วกลุ่มชายชุดดำที่เหลืออยู่และลู่เฟยเทียนเข้ามาช่วย สถานการณ์ได้พลิกผันอีกรอบ โจรตัวใหญ่หน้าบากจึงเดินดุ่ม ๆ มาทางลู่เฟยเทียน ทั้งสองสู้รบกันอยู่พักหนึ่ง ลู่เฟยเทียนก็สบโอกาสหนีไปอีกทาง ทิ้งให้โจรหน้าบากสะสมความโกรธจัดขึ้นไปอีก

ลู่เฟยเทียนในเวลานั้นไม่คิดที่จะสู้กับโจรหน้าบากให้ยืดเยื้อ เขาแค่อยากลดพละกำลังของมันลงเพื่อถ่วงเวลา แล้วรีบวิ่งไปช่วยไป๋อิงก่อนที่โจรหน้าบากจะตามมาทัน เขาไม่อยากเห็นภาพคืนวันนั้นอีกเป็นครั้งที่สอง

--------------------------------------------------------------

“ลู่เฟยเทียน ท่านตื่นแล้วหรือ เพิ่งจะผ่านไปหนึ่งชั่วยาม ท่านจะพักต่ออีกหรือไม่” ไป๋อิงถามเขา

“กลับสำนักเจ้ากันเถิด ข้าจะไปส่ง แม่หมอคงกำลังเป็นห่วงเจ้า”

“อื้อ”

ทั้งสองเดินกลับสำนักด้วยความโล่งใจ ในที่สุดเหตุการณ์ร้าย ๆ ที่เกิดขึ้นวนไปวนมาได้สิ้นสุดลงเสียที ไป๋อิงคิดในใจว่าคืนนี้อาจจะเป็นคืนสุดท้ายก่อนที่นางจะตื่นจากฝัน

“ลู่เฟยเทียน ท่านอยากได้อะไรหรือไม่” นางถามเขา

“เอาไว้พรุ่งนี้ วันนี้เจ้ากลับไปพักผ่อนแล้วนอนให้เต็มอิ่มเถิด” เขาตอบพลางลูบหัวนาง ผมยาวสีดำของไป๋อิงที่ไม่มีปิ่นปักผมปลิวไสว

“พรุ่งนี้เกรงว่าไม่ได้ อาจจะสายไป ต้องวันนี้เท่านั้น”

“เจ้ารู้อันใดมาหรือ” ลู่เฟยเทียนรู้สึกแปลกใจ

“เปล่า ข้าแค่อยากตอบแทนท่าน”

“เวลานี้ในเมืองคงจะไม่มีใครทำอะไรมากนัก เจ้ามานั่งเล่นเป็นเพื่อนข้าก็พอ”

“อื้อ”

ลู่เฟยเทียนพานางไปที่หอสูง เขาหยิบสุราที่เก็บไว้ตรงมุมมาหนึ่งมาดื่มพลางชี้ไปที่ดวงดาวท่ามกลางผืนฟ้ากว้างใหญ่

ไป๋อิงทอดสายตามองไปที่ดวงดาวระยิบระยับ นางถอนหายใจยาวนึกถึงเรื่องที่นางพบเจอ

“ลู่เฟยเทียน ท่านเป็นใครหรือ” นางถามเขาเพราะเห็นเขาแต่งกายเหมือนชายชุดดำคนอื่น ๆ

“กลุ่มรัตติกาล มือปราบจากวังหลวง ข้าเป็นหัวหน้ากลุ่มที่มาเมืองนี้” เขาตอบนางสบาย ๆ

“มิน่าเล่า แต่ท่านควรจะหลบซ่อนตัวไม่ใช่หรือ เหตุใดข้าเห็นท่านทั้งวันเพียงนั้น”

“จะหาข่าวก็ต้องกลมกลืนไปกับชาวเมือง” เขาเลิกคิ้วข้างหนึ่ง

“รวมถึงการต้องเป็นคุณชายเจ้าสำราญที่หอโคมแดงด้วยน่ะหรือ”

“เรื่องนั้นก็ใช่ หรงหรงก็เป็นสายข่าวข้าเหมือนกัน เจ้าสบายใจได้”

“นั่นเรื่องของท่าน ข้าไม่ได้สงสัยตรงนั้น” ไป๋อิงเริ่มเลิ่กลั่ก นางรีบถามเรื่องอื่นต่อ

“ถ้าเช่นนั้น แบบใดคือตัวจริงของท่าน”

“แบบที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เจ้าเวลานี้”

“ขี้เมาน่ะหรือ” นางแกล้งตอบเขากลบเกลื่อน

“ไป๋อิง เจ้านี่ เดี๋ยวนะเจ้าหน้าแดงอีกแล้ว ไม่สบายหรือ” เขาแกล้งถามต่อพลางเอามือแตะหน้าผากนาง

“ท่านเมาจนตาฝ้าฟางแล้วลู่เฟยเทียน”

“เอาล่ะ ดึกดื่นแล้ว เดี๋ยวข้าไปส่งเจ้าที่สำนักเยว่เทียน”

“อื้อ”

ทั้งสองต่างพากันเดินผ่านสถานที่หลายแห่งที่คุ้นเคยก่อนจะมาถึงหน้าสำนัก

“ไป๋อิง รุ่งเช้าข้าจะมารอเจ้าที่นี่” ลู่เฟยเทียนบอกนาง

“อื้ม” ไป๋อิงมองหน้าเขาก่อนจะยิ้มให้ราวกับเป็นการเอ่ยลา

ไป๋อิงยืนมองเขาจนลับตาก่อนกลับเข้าสำนัก เพื่อบอกลาเมิ่งเจียอีกคน

ค่ำคืนนี้คงจะเป็นคืนสุดท้ายแล้ว หวังว่าพวกท่านจะอยู่ดีมีสุขในความฝันนี้ นางมองดวงดาวบนฟ้าก่อนนอนหลับใหล

------------------------------------------------------------------

เช้าวันต่อมา

“ไป๋อิง วันนี้เจ้าไม่ออกไปข้างนอกหรือ” เสียงเมิ่งเจียดังมา

เมื่อได้ยินเสียง นางรีบลืมตาแล้วมองไปรอบห้อง

นี่ข้ายังอยู่ในฝันหรือ ไป๋อิงคิดในใจนึกเหตุผลไม่ออกว่าทำไมนางจึงยังคงอยู่ในฝันนี้ต่อ

“ไป๋อิง ลู่เฟยเทียนมารอเจ้าที่หน้าประตูแล้ว” เมิ่งเจียบอกนางอีกรอบเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ

“เจ้าค่ะ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” นางรีบตอบก่อนหันไปพูดกับลู่เฟยเทียน

“ท่านคงเจอคนผู้นั้นแล้วใช่หรือไม่”

“ข้าเจอนางแล้ว” เขาตอบพลางยิ้มเขิน

“ดวงชะตาของนางซับซ้อนนัก ราวกับมีชะตาของคนหลายคนรวมอยู่ด้วย ข้ามองไม่ชัดเท่าใด แต่เร็ว ๆ นี้ฤกษ์หมั้นหมายปรากฏชัด คืนที่จันทร์เต็มดวง เดือนเจ็ด”

“เดือนเจ็ดหรือ” เขาถามด้วยความสงสัย

“ใช่ ท่านต้องคอยดูแลนางให้ดีนะคุณชายลู่” เมิ่งเจียฝากฝังเขา

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ไป๋อิงแวะไปหาเมิ่งเจียก่อนออกมาหาลู่เฟยเทียน

“ไปเที่ยวกัน วันนี้ข้าเลี้ยง” ลู่เฟยเทียนบอกนางให้ทำตัวตามสบาย

เขาพานางเดินไปทุกที่ที่นางอยากไป ก่อนแวะที่ร้านปิ่นปักผม

“เจ้าชอบอันไหน ข้าจะซื้อให้แทนอันเก่า” เขาถามนางพลางชี้ไปที่ปิ่นปักผมหลากหลายแบบ

“สวยไปหมด เลือกไม่ถูก” นางตอบด้วยความลังเลใจ

ลู่เฟยเทียนจึงหยิบปิ่นปักผมดอกไม้สีขาวให้นางลอง เมื่อเห็นสีหน้าพอใจของไป๋อิง เขาก็ค่อย ๆ ปักปิ่นให้นาง ก่อนจัดผมให้เรียบร้อย

โบราณว่าอย่างไรนะ เขาซื้อปิ่นปักผมให้ข้า ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง แต่ไม่หรอก ไม่น่าใช่ ไป๋อิงทะเลาะกับตัวเองในใจ

คืนนั้น ไป๋อิงมองดูปิ่นปักผมที่ลู่เฟยเทียนซื้อให้ก่อนหลับตานอนอย่างมีความสุข