ตอนที่2.

ตอนที่2.

และเหมือนว่า เขาเคยชินกับการที่มียอดนรีอยู่ในชีวิตไปแล้ว ในระยะเวลาเพียงสั้นๆ เท่านั้นเอง มันเป็นไปได้อย่างไรเขาก็ไม่อาจจะรู้ได้ แต่มันเป็นไปแล้ว โดยที่เขาก็ไม่อาจจะปฏิเสธได้ด้วย 

“หึ.. สบายใจล่ะสิ ตัวเองไม่ได้จ่ายสักบาทแต่เอาหน้าเสียยกใหญ่”

เจคอปแกล้งประชดประชัน ความจริงแล้วเงินที่จ่ายไปกว่าเจ็ดหลักให้กับสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเหล่านั้นเขาไม่ได้เสียดายสักนิด ยังคิดว่ามันน้อยเกินไปด้วยซ้ำ เพราะที่นั่นมีเด็กนับร้อยชีวิต ความเป็นอยู่ก็ไม่ได้ถือว่าดีนัก เนื่องจากมีเด็กหลายคนและยังมีพนักงาน เจ้าหน้าที่ ที่ต้องดูแลพวกเด็กๆ อีก เขาคิดว่าจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อเด็กๆ เหล่านั้นในอนาคต

“แหม.. ตอนนี้เราก็เหมือนคนคนเดียวกัน ของผัวก็เหมือนของเมียแหละน่า แม้จะแค่หลอกๆ ชั่วคราวก็เถอะ ผัวที่ดีต้องให้เมียออกนอกหน้าสิ”

หญิงสาวทำทีค้อน เจคอปส่ายหน้ากับความแสบสันของเจ้าหล่อนนัก ยอดนรีไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาเคยพบเจอมาก่อนเลย

แน่นนอนว่า ชีวิตหนุ่มโสดหล่อรวย หน้าที่การงานดีอย่างเขา ย่อมมีหญิงสาวมากมายวนเวียนเข้ามาในชีวิต สมัยที่เขาอยู่อิตาลีคู่ควงของเขาก็ล้วนแล้วแต่เป็นสาวสังคมสวย รวย เก่งทั้งเรื่องงานและเรื่องบนเตียง พอเขาเข้ามาทำงานในหน่วยงานตำรวจก็ไม่เคยขาดผู้หญิงเช่นกัน

แต่ผู้หญิงที่เขาเคยพบพานมานั้น พวกเจ้าหล่อนจะต้องทำตัวสวยอยู่เสมอ ต้องสมบูรณ์แบบในทุกๆ เรื่อง จนบางทีเหมือนการแสดง โดยเฉพาะเมื่อต้องควงคู่กับเขา พวกเธอไม่มีความเป็นธรรมชาติ ใช่.. แบบนั้นล่ะ สิ่งที่เขารู้สึก ไม่ว่าจะกินจะเดินหรือจะนอนก็ต้องมีการวางแผน คำพูดคำจาก็ล้วนแต่ประดิษฐ์ขึ้นมาเพื่อเอาใจเขา ทำให้เขาพอใจ ถามว่าเขาชอบไหม ก็ชอบอยู่นะกับการมีผู้หญิงสักคนมาเอาอกเอาใจ เขาได้ความสุขทางกาย ผ่อนคลายความต้องการทางเพศที่มีอยู่มากมายนั้นได้เสมอ แต่สิ่งที่เขาไม่เคยได้รับจากผู้หญิงเหล่านั้นคือความอิ่มเอมใจ ความจริงใจ ไม่ได้มีความสุขที่ห่อหุ้มให้หัวใจอุ่นซ่าน เหมือนอย่างตอนนี้..

ตอนนี้บ้าอะไรวะ.. แกคิดบ้าอะไรของแกไอ้เจค.. ชายหนุ่มตกใจกับความคิดของตัวเองแล้วรีบปัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไป...

“โอ้ โห... นั่นหรือเกาะจำปูนของคุณตำหนวด เอ๊ย พี่เจค” หญิงสาวตาโตด้วยความตื่นตาตื่นใจกับเกาะแสนสวยตรงหน้า คฤหาสน์หลังงามตั้งตระหง่านอยู่บนหน้าผาดูราวกับภาพวาดปราสาทในการ์ตูนดิสนีย์

“ใช่.. แล้วอย่าลืมสิ่งที่พี่บอกล่ะ ทุกอย่างต้องระมัดระวัง อย่าให้มีพิรุธและอย่าไว้ใจใครง่ายๆ แม้แต่คนที่ดูใสซื่อจริงใจที่สุด”

เจคอปบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ยอดนรียืดตัวตรงปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เพื่อให้ชินกับความงดงามอลังการตรงหน้าเมื่อเห็นว่าที่ท่าเรือมีคนจำนวนหนึ่งมายืนเรียงแถวรอต้อนรับ..

ตอนนี้เธอกับเจคอปต้องแสดงละครว่าเป็นผัวเมียที่รักกันมาก สรรพนามต่างๆ ก็ต้องปรับเปลี่ยนเพื่อให้ดูรักใครสนิทสนมกันมากกว่าที่เป็นอยู่

เพื่อเงิน.. หญิงสาวบอกตัวเองอย่างนั้น แต่ลึกๆ ในใจของตนนั้นรู้ดีว่ามันมีอะไรที่มากกว่านั้น ดังนั้นยอดนรีจึงเงยหน้าขึ้นยิ้มสดใสให้เขา

“ยอดจะจำไว้ค่ะพี่เจค จะระลึกถึงเสมอทั้งก่อนและหลังเวลาอาหารทั้งเช้า กลางวัน เย็นและก่อนนอนเลย”

“หึ.. ให้มันจริงเถอะ ไม่ใช่พอเจออะไรใหม่ๆ ถูกใจเข้าหน่อยก็หลงลืมที่พี่บอก”

“ยอดไม่ลืมแน่นอน งานนี้เดิมพันด้วยหัวใจ..”

หญิงสาวยิ้มจนตาหยีแล้วก็รีบเมินหน้าหนีดวงตาคมที่มองมาอย่างจริงจัง ใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ และยอดนรีก็รู้สึกโล่งใจที่เขาไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดต่อไปอีก ไม่อย่างนั้นเธอคงเผลอแสดงอะไรๆ ออกไปมากกว่านี้แน่ๆ

“ถึงแล้ว.. พร้อมไหม” เสียงนุ่มทุ้มและลมหายใจอุ่นๆ ของเขารินรดพวงแก้มเมื่อเจคอปก้มลงมากระซิบเบาๆ ท่าทางดูสนิทสนม ยอดนรีพยายามข่มความตื่นเต้นแล้วพยักหน้าเร็วๆ

“อื้ม พร้อม พร้อมค่ะ..”

“ดี มาเถอะ..” เขาถือวิสาสะกุมมือเธอแล้วเดินขึ้นไปบนสะพานไม้ที่ทอดตัวยาวไปยังหาดทรายสีขาวกระจ่าง ขาวราวปุยนุ่นตรงหน้าด้วยก้าวย่างที่มั่นคง ยอดนรีสูดหายใจลึกๆ แล้วก้าวตามเขาไปด้วยท่วงท่าที่มั่นใจ และเงยหน้ามองเขาเป็นระยะ และเจคอปก็ก้มลงยิ้มให้เธอด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน และละลายใจ จนเธอตาพร่าไปหมดแล้ว

รู้อยู่หรอกว่าเขาน่ะหล่อเหลาสมบูรณ์แบบ หล่อมากเหมือนดารานายแบบ หรืออาจจะมากกว่าเสียอีก แต่ไม่คิดว่าเมื่ออยู่ใกล้ๆ กันแบบนี้ และได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้มันจะส่งผลให้หัวใจเธอเอียงกะเท่เร่แบบนี้นี่นา..

ไม่นะนังยอด แกจะแสดงอาการออกนอกหน้าไม่ได้.. แกต้องเก็บทรงเก็บอาการ.. หญิงสาวบอกตัวเองลั่นอก... 

“มากันแล้วหรือจ๊ะ ป้าล่ะคิดถึง นึกว่าเจคจะไม่มาเสียแล้ว”

นางจารุวรรณ ผู้เป็นป้าสะใภ้เอ่ยขึ้นด้วยท่าทางแสนตื่นเต้นดีใจ เจคอปไหว้ทุกคนอย่างนอบน้อม อันเป็นบุคลิกของเขาโดยไม่ต้องปรุงแต่ง แม้เขาจะดูเงียบขรึม มุทะลุดุดันในบางที บางครั้งก็ดูเย่อหยิ่งจนเอื้อมไปไม่ถึง แต่ความนอบน้อมถ่อมตนของเจคอปมีให้เห็นเสมอ นั่นคือสิ่งที่ยอดนรีซึมซับเรื่องราวของเขาไว้ในความทรงจำโดยไม่รู้ตัว

“ยังไงผมก็ต้องมาอยู่แล้วล่ะครับ เพราะคิดถึงคุณยายและลุงๆ ป้าๆ ทุกคนเลย”

ชายหนุ่มยิ้มให้ทุกคนอย่างจริงใจ เจคอปรู้ดีว่าเขาจะต้องมาที่นี่ด้วยภาพลักษณ์แบบไหน ซ่อนลาย ไว้ก่อน เพื่อรอดูท่าทีของคนที่นี่

“มาก็ดีแล้ว ที่นี่จะได้มีคนจัดการให้เรียบร้อย”

นายจรัญผู้เป็นลุงแท้ๆ ของเขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ สายตามองมาที่ยอดนรีไม่วางตาเช่นเดียวกับ จารณ ผู้เป็นลูกชาย

“อ้อ.. ผมลืมแนะนำ นี่ยอด ยอดนรี ภรรยาของผม เราเพิ่งแต่งงานกัน แต่แต่งกันเงียบๆ ไม่ได้บอกให้ใครได้รับรู้ เพราะเราไม่ชอบความวุ่นวาย ยอดจ๊ะนี่คุณลุงคุณป้า ส่วนนั่นน้องชายพี่ ชื่อจิม หรือ จารณ ลูกชายของคุณป้าจารุวรรณกับลุงจรัญ”

“หวัดดีครับน้องยอด” จารณยิ้มให้เธอ แต่เป็นรอยยิ้มที่ยอดนรีรู้สึกว่ามันแปลกๆ อยู่ไม่น้อย หรือเธออาจจะคิดมากไปเอง หญิงสาวซ่อนความไม่สบายใจเอาไว้แล้วยิ้มกว้างรับ

เจคอปเห็นสายตาของสองพ่อลูกก็หันไปดึงยอดนรีมาโอบกอดแล้วแนะนำหญิงสาวให้ทุกคนรู้จัก

“สวัสดีค่ะยอดขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”

ยอดนรียิ้มหวานไหว้ทักทายทุกคนอย่างอ่อนช้อยน่ารัก และการมาของเธอพร้อมกับตำแหน่งภรรยาของเขา แต่การมาของเธอก็ทำให้มีคนไม่พอใจหลายคน และหลากหลายความรู้สึกส่วนลึกในใจ และหนึ่งในนั้นมีสายตาชิงชังของหญิงสาวคนหนึ่งมองมาที่ยอดนรีด้วยความอาฆาตมาดร้าย...