ตอนที่4.

ตอนที่4.

บ้าจัง นังยอดแกคิดอะไรของแกเนี่ย..  หญิงสาวเอ็ดตัวเองในใจอย่างขัดเขิน

“เมื่อคืนพี่ไปนอนที่ห้องคุณยายมา”

ก่อนที่เธอจะคิดอะไรเลยเถิดไปไกล เจคอปก็เอ่ยขึ้นขัดความคิดฟุ้งซ่านของเธอเสียก่อน ยอดนรีพยักหน้ารับรู้ก่อนจะรีบเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวอย่างรวดเร็วแล้วออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าเขาไปยืนทอดสายตามองไปที่ท้องทะเลกว้าง ไหล่หนาบึกบึนตั้งตรงเรือนผมเต็มเล็มได้รูปปลิวน้อยๆ ตามแรงลม

ผู้ชายคนนี้หล่อมาก ขนาดมองข้างหลังก็ยังหล่อออร่าทิ่มตาแทงใจ.. ยอดนรีถอนใจอย่างอ่อนล้า เธอยอมรับกับตัวเองอย่างไม่อายเลยว่า หลงรัก เจคอปเข้าให้แล้ว รักตั้งแต่ตอนไหนนั้นเธอไม่รู้เลย หรืออาจจะวันแรกที่เขาพาเธอเข้าไปอยู่ในบ้านของเขาในฐานะแม่บ้านก็เป็นได้ จะว่าไปเจคอปเหมือนเทพเจ้ามาโปรดเธอเลยก็ว่าได้ หากไม่มีเขาเธอเองก็ไม่รู้จะอยู่อย่างไร จะกลับไปเป็นภาระแม่ครูที่บ้านเด็กกำพร้ารึเปล่า แต่เธอก็รู้ตัวและเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ว่าไม่คู่ควรกับเขาแม้แต่น้อย หญิงสาวถอนใจแล้วรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยแล้วเดินไปยืนข้างๆ เขา 

“อะไร วิ่งผ่านน้ำรึเปล่าเนี่ย ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนอาบน้ำเร็วขนาดนี้มาก่อนเลย” เขาหันมามองแล้วขมวดคิ้วยุ่งเหยิง

“ก็เห็นแล้วนี่ไง ยอดน่ะสิๆๆ” หญิงสาวทำหน้าทะเล้น

“ฟอกสบู่รึเปล่าเนี่ย..” เขาทำจมูกฟุดฟิดๆ อยู่รอบๆ กายของเธอ เหมือนไม่อยากเชื่อว่าเธอจะอาบน้ำสะอาด

“รับรองสะอาดน่า เร็วแต่มีคุณภาพ ดมดูได้เลย”

หญิงสาวนึกสนุกโดยไม่ได้คิดอะไรมากกว่านั้น เอียงแก้มซ้ายขวาให้เขาเสียเลย

เจคอปชะงักไปเล็กน้อยมองแก้มใสๆ นวลปลั่งนั้นอย่างเผลอไผลแล้วกดจมูกลงไปบนแก้มนั้นเสียเลย

หอม.. หอมกลิ่นเนื้อนางอย่างที่คิดไว้จริงๆ ชายหนุ่มสูดความหอมของแก้มสาวเข้าเต็มปอด ในขณะที่เจ้าของแก้มนิ่งงันคาดไม่ถึงว่าเขาจะหอมแก้มเธอจริงๆ

“อืม.. สะอาดแท้แน่นอน” เจคอปทำหน้าตาย แต่เจ้าของแก้มนี่อายแทบมุดดิน

“พี่เจค ทำอะไรเนี่ย..” ยอดนรีกุมแก้มร้อนผ่าวและคงแดงก่ำของตนไว้แล้วมองเขาอย่างขุ่นเขิน

“อ้าว สมองปลาทองแล้วเราเนี่ย ก็บอกให้พี่ดมดูไม่ใช่เหรอ ให้เขาหอมเองยังจะมาทำง้องแง้ง”

“ก็แค่แกล้ง ไม่ได้ให้ทำจริงๆ”

“ก็อยากทำจริงๆ อยากทำมากกว่านี้อีก”

ยอดนรีอ้าปากค้างมองเขาตาโต เจคอปยกยิ้มน้อยๆ แล้วเดินออกไปจากห้องหน้าตาเฉย และหันมาบอก

“อ้าว รีบตามมาเร็วสิ จะพาไปกราบคุณยาย”

“ค่ะๆๆ” ยอดนรีที่ตื่นจากความตกตะลึงรีบละล่ำละลักกระวีกระวาดเดินตามเขาไปทันที

หนุ่มสาวจูงมือกันเดินไปยังปีกซ้ายของคฤหาสน์หลังงามด้วยท่าทางที่แสนสนิทสนมทำให้คนที่แอบมองอยู่ด้วยความริษยายิ่งเดือดดาลยิ่งขึ้นไปอีก

“แก.. จะมาชุบมือเปิบเหรอ ไม่มีทาง..”

แล้วเจ้าของคำมาดร้ายนั้นก็หลบออกไป ในใจก็ครุ่นคิดถึงวิธีที่จะทำให้ หญิงสาวคนนั้นหายไปจากชีวิตของเจคอป และให้ตนได้ครอบครองที่แต่เพียงผู้เดียว เธอจะต้องได้ครอบครองเป็นเจ้าของเกาะนี้ รวมถึงเจ้าของเกาะด้วย...

คุณยายจำปูน สิริพัฒน์พนา คุณยายแท้ๆ ของเจคอปเป็นหญิงชราวัย 78 ปี ร่างผอมระหงเรือนผมขาวโพลนทั้งศีรษะ ใบหน้ามีเค้าความงดงามให้เห็นชัดเจน สมัยสาวๆ คงสวยผุดผาดบาดตาบาดใจทีเดียว ผิวสีน้ำผึ้งนั้นแม้วัยล่วงเลยมาแล้วกว่าเจ็ดสิบปียังคงดูสดใสเปล่งปลั่ง แม้ในตอนนี้จะนอนนิ่งอยู่บนเตียง ทำได้เพียงกลอกตาไปมา ไม่สามารถพูดหรือขยับกายได้เพราะก่อนหน้านี้คุณยายประสบอุบัติเหตุตกบันไดจนต้องนอนอยู่แบบนี้นั่นเอง

“คุณยายครับ เจคพาหลานสะใภ้มาฝาก เธอชื่อยอดนรี”

เจคอปนั่งบนขอบเตียงแล้วกุมมือของยายจำปูนไว้ ท่าทางของเขาอ่อนโยนมากเลยทีเดียว ยอดนรีมองเขาด้วยความชื่นชมและเปี่ยมด้วยความรักไม่ปิดบัง และคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก็ได้เห็นแววตาของเธอ

“ยอดมานี่สิ” เขาเรียก ยอดนรีรีบปรับสีหน้าแล้วเดินเข้าไปหาอย่างไม่เกี่ยงงอน

“สวัสดีคะคุณยาย” หญิงสาวไหวผู้สูงวัยอย่างอ่อนช้อยไม่ได้ประดิษฐ์ด้วยจริตแต่อย่างใด คุณยายกะพริบตารับรู้ แล้วทำเสียงในลำคอที่เจคอปพอจะเข้าใจว่า ผู้เป็นยายนั้นชื่นชอบยอดนรี มันทำให้เขาพอใจมาก

“คุณยายท่านชอบยอดนะ”

“จริงหรือคะ ขอบคุณค่ะคุณยาย”

ยอดนรียิ้มหน้าบานเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างเตียงของท่าน แล้วเจคอปก็ยกมือคุณยายวางบนศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน หนุ่มสาวสบตากันด้วยความรู้สึกที่อิ่มเอมในใจ

“แหม.. อยู่กันที่นี่เอง ป้าก็ตามหาเสียทั่ว นึกว่าไปไหนกันเสียอีก..”

เสียงของนางจารุวรรณนั่นเอง นางเดินเข้ามาพร้อมกับ นางอรุณี แม่บ้านวัยห้าสิบเศษที่ทำงานอยู่ที่นี่มานานตั้งแต่สมัยที่ คุณเจนิสา กับ คุณแองเจลอส พ่อแม่ของเขายังมีชีวิตอยู่ ในมือของนางมีถาดอาหารมาด้วย

“ผมว่าจะทานข้าวเป็นเพื่อนคุณยาย รบกวนน้านีช่วยยกอาหารมาที่นี่ได้ไหมครับ” เจคอปบอกกับนางอรุณีอย่างสุภาพ

“ได้ค่ะคุณเจค”

“ทำไมไม่ไปนั่งกินด้วยกันที่ห้องอาหารล่ะเจค มากินในห้องนี้รบกวนคุณแม่เปล่าๆ”

สุ่มเสียงนั้นนุ่มนวลมากทีเดียว แต่คุณยายกลับมีท่าทางกระสับกระส่ายมองนางจารุวรรณเขม็งทีเดียว ทั้งร่างกายยังเกร็งไปหมดจนยอดนรีที่กุมมือของท่านอยู่รู้สึกถึงแรงบีบจากมือนั้น แม้มันจะเป็นแรงที่แผ่วเบา เหมือนว่าท่านรวบแรงกำลังทั้งหมดที่มีออกแรงนั้น

“ไม่เป็นไรครับคุณป้า นั่นอาหารของคุณยายใช่ไหม เดี๋ยวผมป้อนท่านเอง”

“จะดีเหรอจ๊ะ เจคไม่เคยดูแลคนป่วย ให้ป้าทำดีกว่า”

“ไม่เป็นไรครับ ผมกับเมียจะทำหน้าที่นั้นแทนเอง และนับจากนี้ต่อไป ผมกับยอดจะทำหน้าที่ดูแลคุณยายเอง ไม่รบกวนใครอีกแล้ว”

“แต่ว่า..”

“พวกเราทำได้จริงๆ ครับคุณป้า” เจคอปย้ำน้ำเสียงหนักแน่น นางจารุวรรณจึงต้องยิ้มรับแบบไม่ค่อยจะเต็มใจนัก

“ป้าน่ะก็กลัวว่าเจคกับเมียจะทำไม่ได้นั่นล่ะ แต่ไม่เป็นไร ป้าหวังว่าเมียเราน่ะคงทำได้นะ เคยดูแลคนแก่ คนป่วยมั้ยจ๊ะหนูยอด”

“เคยค่ะคุณป้า.. ยอดน่ะทั้งดูแลคนเจ็บคนป่วยมาค่ะ ไม่ต้องห่วง แค่ดูแลคุณยายยอดทำได้ค่ะ”

แม้จะไม่เคยก็คงต้องบอกว่าเคยอยู่แล้ว ยอดนรีรับคำอย่างรู้งาน แล้วยิ้มหวานให้นางจารุวรรณ เจคอปแทบกลั้นหัวเราะกับท่าทางคนเคยดูแลคนป่วยไม่ไหว จึงทำหน้าขรึมๆ กลบเกลื่อน

“คุณป้าไม่ต้องห่วงนะครับ” 

“จ้ะ งั้นป้าไปก่อนนะ”