เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 3 สร้างบุพเพให้กับน้องสาว 1
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-04-01 13:39:53บทที่ 3
สร้างบุพเพให้กับน้องสาว
ตั้งแต่วันนั้นที่เย่ปิงปิงไปตัดชุดที่ร้านอาภรณ์ นางก็ไม่ได้ย่างกรายออกไปจากเรือนเลย หญิงสาวนั่งอยู่หน้าโต๊ะหนังสือแล้วคัดตัวอักษรอยู่เป็นนาน นางกำลังคิดทบทวนเรื่องราวในชาติก่อนเพื่อใช้ให้เกิดประโยชน์ในชาตินี้
บุคคลที่นางจะต้องชำระแค้นคือ ‘องค์รัชทายาทกงหนิงหลง’ ผู้ที่หลอกใช้ความรักของนางได้อย่างเลือดเย็น และสังหารนางราวกับนางเป็นเพียงมดปลวกที่ไร้ค่า
ส่วนคนถัดไปคือน้องสาวที่ทำตัวราวกับแม่ดอกบัวขาวอย่างเย่ม่าน น้องสาวอสรพิษที่พร้อมจะฉกนางให้ตายเมื่อนางพลั้งเผลอ
ผู้คนที่ทำร้ายนาง นางจะไม่มีวันปล่อยไปเป็นอันขาด หนี้เลือดนี้จักต้องชำระด้วยเลือด!!
“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ คุณหนูรองมาขอเข้าพบเจ้าค่ะ”
ซีซีเดินเข้ามารายงาน
“บอกน้องรองว่าข้ารู้สึกเวียนหัว ช่วงนี้ข้าขอพักที่เรือน”
“เอ่อ...แต่ตอนนี้องค์รัชทายาทเสด็จมาที่จวนด้วยนะเจ้าคะ”
“เจ้าบอกไปตามนั้น”
“เจ้าค่ะ”
ซีซีเดินถอยหลังจากไปเพื่อแจ้งให้เย่ม่านทราบ แม้นางจะแปลกใจที่คุณหนูไม่ออกไปพบองค์รัชทายาทด้วย แต่นางเป็นเพียงแค่บ่าวจะกล้าไปสอดเรื่องของเจ้านายได้อย่างไร
เย่ม่านที่ได้รับคำรายงานจากซีซีก็ทำหน้าแปลกใจ
“พี่หญิงใหญ่ไม่สบายมากเลยหรือ”
“เอ่อ...เจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่เวียนหัวเจ้าค่ะ แต่หากนอนพักก็คงจะดีขึ้นเจ้าค่ะ”
เย่ม่านแสร้งถอนลมหายใจ “เฮ้อ...แต่นี่องค์รัชทายาทเสด็จมาหาถึงจวน เช่นนั้นข้าคงต้องออกไปรับรองพระองค์ด้วยตัวเองสินะ เจ้าเองก็ดูแลพี่หญิงใหญ่ให้ดีด้วยเล่า”
“เจ้าค่ะ”
เย่ม่านยกยิ้มด้วยความดีใจ โอกาสที่นางจะได้สนทนากับองค์รัชทายาทตามลำพังนั้นมีน้อยมาก แต่คิดไม่ถึงว่านังเย่ปิงปิงจะมาเปิดโอกาสให้นางเช่นนี้
ดีล่ะ! นางจะใช้เสน่ห์ของนางมัดใจองค์รัชทายาทให้จงได้!!
เย่ม่านเดินจากไปด้วยรอยยิ้มหวาน นางบรรจงไปเปลี่ยนอาภรณ์ให้งดงามมากขึ้น แล้วเดินออกไปต้อนรับองค์รัชทายาทที่ศาลาไม้ข้างสระดอกเหลียนฮวา
เย่ม่านเดินเข้ามาที่ศาลาด้วยท่าทางอ่อนหวาน กิริยาของนางดูนุ่มนวลมองแล้วสบายตา กงหนิงหลงจับจ้องคุณหนูรองผู้นี้ตาไม่กะพริบ
“หม่อมฉันถวายบังคมองค์รัชทายาทเพคะ ต้องขอประทานอภัยที่พี่หญิงใหญ่ไม่สามารถออกมารับรองพระองค์ได้เพคะ”
“ลุกขึ้นเถิดคุณหนูรอง แล้วคุณหนูใหญ่เป็นอะไรหรือ”
สายตาคมมองร่างบอบบางของเย่ม่านด้วยความพึงพอใจ ในตอนที่นางยอบกายคารวะเขานั้น สายตาของเขาดันเผลอไปมองเนินอกขาวผ่องของนางโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เขาก็ไม่ได้ละสายตาไปในทันที
“เอ่อ...พี่หญิงใหญ่รู้สึกไม่ค่อยสบายเพคะ แต่หากนอนพักก็คงดีขึ้นแล้วเพคะ”
“เช่นนั้นหรือ น่าเสียดายที่ข้ามาเสียเที่ยว แต่การที่ได้คุณหนูรองมาสนทนาเป็นเพื่อนข้าแทนก็นับว่าไม่เลวเลย”
“หากองค์รัชทายาทไม่ว่าอะไร ข้าจะเล่นพิณเพื่อสร้างความสำราญให้พระองค์ได้หรือไม่เพคะ”
“ดียิ่ง”
เย่ม่านหันไปพยักหน้ากับสาวใช้ของนาง รอไม่นานบ่าวรับใช้ก็ยกพิณมาวางที่กลางศาลา กงหนิงหลงนั่งจิบชารอฟังสาวงามบรรเลงพิณให้ฟังด้วยความสำราญใจ
เย่ม่านเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้าอ่อนหวาน ดวงตาคู่สวยของนางหยาดเยิ้มยิ่งนัก ชายใดที่ได้สบตากับนางล้วนตกอยู่ในภวังค์ทั้งนั้น รวมถึงกงหนิงหลงด้วย
เสียงบรรเลงพิณในท่วงทำนองอ่อนหวานดังขึ้นที่ศาลาไม้ เย่ม่านนั่งดีดสายพิณเป็นท่วงทำนองอ่อนหวานไพเราะ กงหนิงหลงที่สบเข้ากับใบหน้าของเย่ม่านนั้นชะงักค้างไปด้วยความตกตะลึง กอปรกับเสียงเพลงที่อ่อนหวานและใบหน้าที่งดงามของเย่ม่านนั้น ทำให้หัวใจของบุรุษสั่นไหวอย่างรุนแรง ดวงตาคู่คมมองเย่ม่านโดยมิอาจจะละสายตาไปจากนางได้เลย
เย่ม่านที่เห็นท่าทางขององค์รัชทายาทพลันใบหน้าของนางเห่อร้อนด้วยความขัดเขิน นางเอียงอายแย้มยิ้มมุมปากแล้วหันมาตั้งใจบรรเลงพิณด้วยความตั้งใจ
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนเย่ม่านบรรเลงพิณจนจบเพลง กงหนิงหลงปรบมือให้กับนางด้วยความชื่นชม
“คุณหนูรองช่างเก่งกาจสมคำเล่าลือ เพลงเมื่อครู่นี้ทำให้หัวใจของข้าล่องลอยไปไกลเสียแล้ว”
“ขอบพระทัยเพคะ”
เย่ม่านช้อนสายตามองกงหนิงหลงด้วยความเขินอาย คำกล่าวของพระองค์เมื่อครู่หมายความว่านางทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวใช่หรือไม่
“หากข้าอยากมาฟังเจ้าบรรเลงพิณอีกจะได้หรือไม่”
“หม่อมฉันจะกล้าปฏิเสธพระองค์ได้อย่างไรเพคะ” นางก้มหน้างุดด้วยความเขิน
“เช่นนั้นข้าจะถือว่าเจ้าอนุญาตแล้วนะ วันพรุ่งข้าจะไปล่องเรือที่ทะเลสาบ คุณหนูรองสนใจไปกับข้าหรือไม่”
เย่ม่านดวงตาลุกวาวด้วยความสนใจ แต่นางยังต้องสงวนท่าที
“เอ่อ...จะดีหรือเพคะ”
“ย่อมดีสิ เจ้าก็ชวนพี่สาวของเจ้าไปด้วยไง ข้าหวังว่าวันพรุ่งนี้นางจะไม่ปฏิเสธคำขอของข้าอีกหรอกนะ”
“หม่อมฉันจะนำความไปแจ้งพี่หญิงใหญ่เพคะ”
“เช่นนั้นข้าขอตัวกลับก่อนนะคุณหนูรอง”
กงหนิงหลงลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะกลับวังบูรพาของเขา
“หม่อมฉันจะเดินไปส่งพระองค์ที่รถม้าเพคะ”
ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินออกมาจากศาลานั้น เย่ม่านกลับลื่นล้มเพราะพื้นตรงนั้นลื่นกว่าปกติ
"ว้าย!!”
ร่างของนางซวนเซจนแทบจะล้มลงไปกองกับพื้น แต่ได้กงหนิงหลงเข้ามาโอบเอวของนางเอาไว้ได้ทันท่วงที
บทที่เกี่ยวข้อง
หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 3 สร้างบุพเพให้กับน้องสาว 2
“อ๊ะ! ขอบพระทัยเพคะ”ใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงแค่เอื้อม ดวงตาทั้งสองคู่สบตากันราวกับเวลาหยุดนิ่ง กงหนิงหลงไม่อาจจะระงับความต้องการของตัวเองได้ลง เขาโน้มใบหน้าลงมาประทับที่ริมฝีปากอวบอิ่มของเย่ม่านอย่างดูดดื่มเย่ม่านเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ก่อนที่นางจะหลับตาพริ้มรับสัมผัสอันวาบวามจากชายหนุ่มที่นางพึงพอใจ“ตายแล้ว องค์รัชทายาทกับคุณหนูรองทำสิ่งใดกันเพคะ!!”เสียงร้องดังลั่นที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ทั้งสองผละกายออกจากกันด้วยความตกใจ ใบหน้าของเย่ม่านแดงซ่านด้วยความเขินอายและอับอายที่มีคนมาเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่สตรีที่ร้องเสียงดังนั้นคือท่านป้าของเย่ปิงปิง นางได้รับจดหมายจากหลานสาวให้มาที่เรือนในเวลานี้ แต่นางไม่คิดเลยว่านางจะได้มาพบเห็นภาพนี้ได้ว่าที่คู่หมั้นกับน้องสาวของหลานสาวนางกำลังทำเรื่องไร้ยางอายได้อย่างไรกัน?“เอ่อ...เป็นเรื่องที่เข้าใจผิดกันนะเจ้าคะ”เย่ม่านพยายามแก้ตัวพัลวัน ทำไม ‘จ้าวเว่ย’ ท่านป้าของเย่ปิงปิงถึงมาอยู่ที่นี่ได้กัน?“ไม่น่าจะใช่นะ ข้าคิดว่าข้าเข้าใจถูกต้องแล้ว หากองค์รัชทายาทกับคุณหนูรองมีใจให้แก่กันก็ควรทำเรื่องให้มันถูกต้อง ปิงเอ๋อร์ของข้าจะได้ไม่ต้องมาเจ็บช
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 4 จอมโจรเด็ดบุปผา 1
บทที่ 4จอมโจรเด็ดบุปผาคล้อยหลังจากที่ท่านหมอเดินจากไป บรรยากาศหน้าห้องของเย่ปิงปิงพลันร้อนระอุด้วยความเคร่งเครียด จ้าวเว่ยผู้เป็นพี่สาวของมารดาเย่ปิงปิงมองมาทางองค์รัชทายาท และเย่ม่านด้วยความไม่พอใจ ในสายตาฮูหยินใหญ่ของจวนตระกูลไป๋มีความเคลือบแคลงใจฉายชัดนางเป็นถึงฮูหยินตราตั้งและยังมีศักดิ์เป็นท่านป้า ซึ่งเป็นผู้อาวุโสของเย่ปิงปิงจึงมิใคร่พอใจที่ว่าที่คู่หมั้นของหลานสาวกระทำการที่เป็นการหยามหมิ่นเช่นนี้“เชิญองค์รัชทายาทเสด็จไปคุยที่ห้องรับรองดีกว่าเพคะ เรายังมีเรื่องที่ต้องเจรจากันอีกมากมายนัก”“อืม”กงหนิงหลงเดินตามไปที่ห้องรับรองของเรือนเสวี่ย หัวคิ้วทั้งสองขมวดมุ่นจนแทบเป็นปมเพราะปัญหาครานี้เกรงว่าเขาอาจจะต้องเสียเย่ปิงปิงไป ซึ่งนี่เป็นเรื่องที่เขาไม่ปรารถนาหลังจากที่ทุกคนนั่งกันที่เก้าอี้ไม้เรียบร้อยแล้ว จ้าวเว่ยก็ไม่รอช้าที่จะพูดเรื่องที่สำคัญทันที“วันนี้ข้าได้รับจดหมายจากปิงเอ๋อร์ให้มาหานางที่จวน แต่ในตอนที่ข้าเดินผ่านศาลากลับพบว่าองค์รัชทายาทกับเย่ม่านกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม โดยไม่เกรงสายตาผู้ใดเลย นี่ยังดีที่เป็นข้าที่มาเห็นเองกับตา หากเป็นปิงเอ๋อร์ของข้า นางคงปวดใจมากท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 4 จอมโจรเด็ดบุปผา 2
เย่ปิงปิงที่ได้รับอิสระรีบกอบโกยลมหายใจเข้าไปเต็มปอด นางมองเขาตาเขียวขุ่นด้วยความโกรธเคือง“ออกไป!”“ได้...อึก”เขากำลังจะลุกจากไปเพราะมั่นใจว่าคนที่ไล่ล่าเขามันคงไปไกลแล้ว แต่เขาได้รับบาดเจ็บและเสียเลือดมากจึงได้ล้มฟุบลงมาทับร่างของเย่ปิงปิง“นี่เจ้า ออกไปเลยนะ”เย่ปิงปิงดันใบหน้าของเขาให้ออกจากลำคอขาวผ่องของนาง แต่ไร้การตอบรับกลับมา เมื่อนางมองให้ดีจึงเห็นว่าเขาสลบไปแล้ว“โอ๊ย นี่เจ้าจะทรมานข้าไปถึงไหนกันเนี่ย”เย่ปิงปิงผลักร่างของเขาให้นอนกลิ้งไปด้านข้าง นางลุกขึ้นนั่งแล้วพิจารณาบุรุษที่บุกรุกเข้ามาในห้องนอนของนาง ใบหน้าคมคายที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าคลุมหน้าสีดำ ทำให้เย่ปิงปิงตกใจเสียยิ่งกว่าที่เขาขโมยจูบแรกของนางไปเสียอีก“ชินอ๋องกงซ่างเหว่ย!! เหตุใดถึงเป็นท่าน?”เย่ปิงปิงขมวดคิ้วมุ่น ก่อนที่นางจะนึกถึงเหตุการณ์ในชาติก่อน ครานั้นจำได้ว่าเคยมีข่าวลือว่าชินอ๋องลอบเข้าไปยังจวนขุนนาง แล้วถูกโจมตีจนได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่หลังจากนั้นข่าวลือก็จางหายไปเมื่อข่าวลือซาลง ชินอ๋องก็มาปรากฏกายอีกครั้งในวันที่กองทัพเคลื่อนขบวนกลับมาจากการทำศึกกับแคว้นข้างเคียง ในวันนั้นมีท่านพ่อกับท่านพี่ของนางอยู่ใ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 5 กลับเมืองหลวง 1
บทที่ 5กลับเมืองหลวงจวนชินอ๋องกงซ่างเหว่ยทะยานตัวกลับมาที่จวนในเวลาเพียงครึ่งเค่อ แต่ถ้าเดินทางโดยใช้รถม้าจะใช้เวลากว่าครึ่งชั่วยาม วิชาตัวเบาของเขานั้นเป็นเลิศที่สุดในแผ่นดิน“ชินอ๋อง? เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้เล่าพ่ะย่ะค่ะ”เกากงกง ขันทีคนสนิทของชินอ๋องตรงดิ่งเข้ามาดูอาการของผู้เป็นนาย ยิ่งเห็นว่ามีคราบเลือดด้วยแล้ว เขายิ่งรู้สึกหวั่นวิตก“ข้าแค่ถูกสุนัขมันลอบกัด ไม่ได้เป็นอะไรมาก”“จะไม่เป็นอะไรได้อย่างไรพ่ะย่ะค่ะ”เกากงกงส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจ ชินอ๋องของเขานั้นช่างปากหนักยิ่งนัก เจ็บจนหน้าซีดเผือดยังมาบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก“ใครอยู่ข้างนอกไปตามท่านหมอหวังมาเร็วเข้า”“ขอรับ”บ่าวรับใช้ด้านนอกรีบวิ่งไปตามท่านหมอหวัง ผู้เป็นท่านหมอประจำแห่งจวนชินอ๋องหลังจากท่านหมอหวังได้ตรวจดูบาดแผลแล้ว เขาจึงได้ทูลให้ชินอ๋องทรงทราบ“บาดแผลไม่น่าเป็นห่วงพ่ะย่ะค่ะ โชคดีที่ได้รับการรักษาก่อนหน้านี้มาก่อน”“ขอบคุณมาก ท่านหมอหวังไปพักเถิด”“พ่ะย่ะค่ะ”เมื่อท่านหมอหวังได้จากไปแล้ว กงซ่างเหว่ยจึงได้หันไปสั่งความกับองครักษ์ข้างกาย ผู้เปรียบเสมือนมือขวาของเขา“ที่จวนอู่มีห้องลับอยู่ภายในห้องหนังสือจริง ๆ ด้วย ค
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 5 กลับเมืองหลวง 2
“เหตุใดคุณหนูถึงสั่งท่านพ่อบ้านอย่างนั้นเล่าเจ้าคะ จะเกิดเหตุอะไรในเมืองหลวงหรือเจ้าคะ”“ข้าแค่อยากมีเสบียงไว้อุ่นใจเท่านั้น”เย่ปิงปิงไม่ได้ไขความสงสัยให้แก่ซีซี บางครั้งก็ไม่จำเป็นต้องบอกทุกเรื่องที่คิดให้ผู้อื่นฟัง ถึงในชาติก่อนซีซีจะไม่ได้ทำร้ายนาง แต่ผู้ใดจะรู้ว่าซีซีอาจจะกระทำสิ่งใดลับหลังก็ได้ ในชาตินี้นางจะไม่เชื่อใจผู้ใดทั้งนั้น นอกจากตัวเอง!!กองทัพของชินอ๋องที่ไปออกรบกับแคว้นข้างเคียงได้กลับมาแล้ว ผู้คนในเมืองหลวงต่างออกมารอรับด้วยความปีติยินดี รวมถึงเย่ปิงปิงด้วย นางได้จองห้องพักของโรงเตี๊ยมชั้นสามเพื่อมาชมขบวนที่ยิ่งใหญ่ของกองทัพชินอ๋องโดยเฉพาะเลย“เฮ้ เฮ้ ชินอ๋องทรงพระเจริญ ฮ่องเต้ทรงพระเจริญ!!”เสียงแซ่ซ้องของชาวเมืองดังกระหน่ำทั่วสารทิศ แม้แต่เด็กน้อยยังออกมารอชมขบวนของชินอ๋องตึง ตึง ตึง!!เสียงชุดเกราะและม้าศึกที่เดินเข้ามายังเมืองหลวงดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ พาลให้หัวใจของทุกคนรู้สึกฮึกเหิมไปด้วย ด้านหน้าของกองทัพมีร่างของบุรุษในชุดเกราะสีเงินนั่งอยู่บนหลังอาชาสีนิลถัดไปทางด้านหลังเป็นท่านแม่ทัพใหญ่เย่ตงจื่อ และท่านรองแม่ทัพเย่ที่อายุยังน้อยแต่ประสบความสำเร็จอย่างก้า
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 6 ขอรับรางวัล 1
บทที่ 6ขอรับรางวัล เย่ซานเดินนำเย่ปิงปิงมาที่ห้องหนังสือ เขาอยากจะรู้เรื่องราวทั้งหมด ใจหนึ่งเขารู้สึกดีใจที่อาจจะสามารถถอนหมั้นองค์รัชทายาทได้ แต่อีกใจก็รู้สึกสงสารเย่ปิงปิง เพราะที่ผ่านมานางพึงใจองค์รัชทายาทมานานแล้ว“เจ้า...เสียใจมากหรือไม่ที่องค์รัชทายาททำเช่นนี้”หลังจากที่เย่ซานนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เนื้อหอม เขาก็เอ่ยถามน้องสาวทันที แววตาคู่คมมองน้องสาวด้วยความเห็นใจและโล่งใจในเวลาเดียวกัน“ไม่เจ้าค่ะ ข้ารู้สึกดีใจมากกว่าที่พระองค์ทำเรื่องเช่นนี้”“หมายความว่าอย่างไร พี่งงไปหมดแล้ว”เย่ปิงปิงคลี่ยิ้มอ่อนหวาน แล้วบอกเล่าทุกแผนการของตัวเอง อย่างไรให้พี่ใหญ่รู้ตอนนี้ย่อมดีที่สุด เขาจะได้มาเป็นกำลังให้กับนางด้วย“คราแรกที่พี่ได้อ่านจดหมายจากอิงฮวา พี่ก็แค่แปลกใจ แต่พอได้มาเห็นด้วยสายตาตัวเองว่าเจ้าเปลี่ยนไปแล้ว พี่รู้สึกดีใจนัก”“ที่ผ่านมาข้าคงทำเรื่องโง่เขลามามากเลยใช่ไหมเจ้าคะ”สีหน้าของเย่ปิงปิงพลันเศร้าหมองลงขึ้นมาทันใด“คนเราย่อมหลงเชื่อคำหวานได้ง่ายดาย และเพราะท่านแม่ด่วนจากไปเสียก่อน เราสองพี่น้องเลยไร้คนให้พึ่งพิง”“บัดนี้ข้ารู้ซึ้งถึงจิตใจผู้คนแล้วเจ้าค่ะ พี่ใหญ่เจ้าคะ เรื่อง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 6 ขอรับรางวัล 2
เขาที่ยึดมั่นในบุญคุณที่เย่ปิงปิงเคยมอบให้นั้น จะไม่ใช้โอกาสนี้เล่นงานศัตรูของนางได้อย่างไรเล่ากงซ่างเหว่ยที่เดินออกมาจากห้องทรงอักษรผุดยิ้มที่ริมฝีปาก เขาคิดว่าคืนนี้คงจะต้องไปเยือนเรือนเสวี่ยเสียหน่อยแล้ว เพื่อไปแจ้งข่าวและขอรับรางวัลจากเย่ปิงปิงด้วย“มีสิ่งใดที่ท่านพี่พอใจหรือขอรับ”กงเฟยหรงที่นั่งอยู่บนรถเข็นเอ่ยถามพี่ชายต่างมารดา เขาสังเกตว่ากงซ่างเหว่ยดูอารมณ์ดีกว่าทุกครา ทั้งเมื่อกี้เขายังเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของพี่ชายผู้นี้ด้วย“แค่มีเรื่องสนุกนิดหน่อยนะ นี่เจ้าจะกลับจวนเลยหรือไม่”“ใช่แล้วขอรับ คนเช่นข้ามิกล้าออกไปปรากฏตัวที่ใดหรอกขอรับ”สีหน้าของกงเฟยหรงดูเศร้าหมองลงกงซ่างเหว่ยรีบเข้ามาตบไหล่น้องชาย “อย่าได้คิดเช่นนั้น ในแผ่นดินนี้จะมีผู้ใดที่ฉลาดเช่นเจ้าอีก ทุกแผนการออกรบที่ทำให้ชนะศึกได้ก็มาจากกลยุทธ์ของเจ้าทั้งนั้น หากผู้ใดกล้าพูดจาดูแคลนเจ้า ข้าจะตัดลิ้นมันให้สิ้น จะได้ไม่ต้องเปล่งวาจาสุนัขออกมาให้ระคายหูของเจ้าได้อีก”“ฮ่ะฮ่ะ ขอบคุณขอรับท่านพี่ ข้าขอตัวก่อนนะขอรับ”กงเฟยหรงพลันหลุดขำกับท่าทางที่จริงจังของกงซ่างเหว่ย เขาจากไปโดยมีขันทีข้างกายช่วยเข็นรถเข็นให้เขาด้วย เมื
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 7 ทวงคืน 1
บทที่ 7ทวงคืนจวนชินอ๋องกงซ่างเหว่ยกลับทาถึงจวนก็พอดีกับที่เสวี่ยไป๋ องครักษ์ข้างกายของกลับมาถึงพอดี“ทูลชินอ๋อง บัดนี้องค์รัชทายาทมีการเคลื่อนไหวแปลก ๆ ขอรับ หลังจากที่พระองค์รู้ว่าต้องเปลี่ยนตัวคู่หมั่้น ก็มีการลักลอบซื้อยากำหนัดขนาดแรงมาจากตลาดมืด ไม่รู้ว่าองค์รัชทายาทจะใช้เพื่อสิ่งใดขอรับ”ดวงตาคู่คมสว่างวาบเมื่อคิดสิ่งใดได้ กลิ่นอายสังหารแผ่ขยายออกมาจากร่างสูงอย่างเข้มข้น จนบรรยากาศภายในห้องดูหนักอึ้งขึ้นทันใด“จับตาให้ดี หากมันถูกใส่ไปในอาหารหรือน้ำชาของปิงปิง เจ้ารีบมาแจ้งข้าทันที”“ปิงปิงหรือขอรับ?”เสวี่ยไป๋มองหน้าชินอ๋องด้วยความไม่เข้าใจ“คุณหนูใหญ่เย่ปิงปิงอย่างไรเล่า”“อ้อ...คุณหนูใหญ่นี่เอง เข้าใจแล้วขอรับ”เสวี่ยไป๋ลอบยิ้มขำกับท่าทางของเจ้านาย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นชินอ๋องทรงเสียอาการเช่นนี้“ชินอ๋องพ่ะย่ะค่ะ”เกากงกงขออนุญาตเดินเข้ามา พร้อมกับนำเทียบเชิญมาส่งให้กับชินอ๋อง“อะไร”“ตระกูลเย่ส่งเทียบเชิญมาพ่ะย่ะค่ะ อีกเจ็ดวันข้างหน้าจะถึงงานคล้ายวันเกิดของคุณหนูใหญ่เย่พ่ะย่ะค่ะ จะให้ข้าน้อยปฏิเสธเลยไหมพ่ะย่ะค่ะ”“ไม่ต้อง ข้าจะไป”“พ่ะย่ะค่ะ?”เกากงกงถึงกลับมองหน้าเสวี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-04-01
บทล่าสุด
หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 21 เคราะห์กรรมของเย่ม่าน 2
หลายวันผ่านไปเย่ม่านรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในยามสายของวันที่เจ็ด นางสบสายตาเข้ากับดวงตาของพระสวามีที่นั่งอยู่ไม่ไกล เย่ม่านพลันยิ้มกว้างออกมาด้วยความยินดี"อื้ออี้!"น้ำเสียงที่เปล่งออกมากลับอู้อี้ไม่เป็นคำ เย่ม่านรู้สึกลำคอของนางแห้งผากเป็นผุยผง ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว"อั่นอี้""ท่านหมอ พระชายารองฟื้นแล้ว"กงหนิงหลงเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงติดเย็นชา สายตาที่เขามองเย่ม่านราวกับมองตัวไร้ประโยชน์ท่านหมอเดินเข้ามาตรวจจับชีพจร และแตะที่บริเวณเส้นเสียงของลำคอ เขายังสั่งให้หญิงสาวอ้าปากเพื่อตรวจสอบดูด้วย ท่านหมอใช้เวลาอยู่ครู่หนึ่งจึงเดินเข้ามารายงานอาการของเย่ม่านด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก"พระชายารองถูกพิษร้ายแรงมาก พิษชนิดนี้มีฤทธิ์กัดกร่อนอวัยวะภายใน แม้ว่าจะขับพิษออกมาหมดแล้ว และสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ แต่ลำคอไล่ลงมาถึงกระเพาะอาหารเสียหายหนักมาก ทำให้เส้นเสียงเสียหาย พระชายารองจึงไม่สามารถเปล่งเสียงได้เหมือนคนปกติ และกระเพาะอาหารเองก็ทำงานไม่เหมือนเดิม ต่อไปนี้พระชายารองจึงเสวยได้เพียงอาหารอ่อนเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ"
หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 21 เคราะห์กรรมของเย่ม่าน 1
บทที่ 21เคราะห์กรรมของเย่ม่าน ในห้องอันมืดสลัวที่ไร้แสงใดเล็ดลอดเข้ามา สตรีนางหนึ่งนอนคุดคู้อยู่บนเตียงที่มีแต่กลิ่นเหม็นอับ และกลิ่นเหม็นหืน นางนอนกอดตัวเองด้วยความหวาดหวั่นต่อชะตาชีวิตต่อจากนี้ สตรีที่ถูกผู้เป็นสามีเกลียดชังจะมีชีวิตที่ดีได้อย่างไร เย่ม่านพลันย้อนนึกกลับไป ถ้าหากนางไม่พยายามไขว่คว้าองค์รัชทายาท และหันไปหาชินอ๋องแทน นางจะมีความสุขดั่งเช่นเย่ปิงปิงหรือไม่หญิงสาวได้แต่คร่ำครวญในใจที่นางเดินหมากผิดผลัวะ!เสียงบานประตูถูกผลักออก พร้อมกับร่างของสตรีที่เดินกรีดกรายเข้ามาพร้อมกับสมุนของนาง เย่ม่านมองลี่หลินที่เดินเข้ามาอย่างไม่ใส่ใจนัก "องค์รัชทายาทสั่งให้เจ้ามาปล่อยตัวข้าหรือ"ในแววตาคู่สวยหวานมองมาด้วยความคาดหวัง แม้นางจะแปลกใจว่าเหตุใดลี่หลินถึงมาที่นี่ด้วยตัวเอง แต่เย่ม่านกลับคิดว่ากงหนิงหลงได้ให้อภัยนางแล้ว"ไม่ใช่เพคะ หม่อมฉันแค่นำของกินมาให้พระชายารอง ด้วยรู้ดีว่าหลายวันที่ผ่านมานี
หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 20 ความลับของลี่หลิน 2
"น้องหญิงไม่น่าห้ามพี่เลย พูดจาไม่มีหัวคิดเช่นนี้สมควรถูกตบให้ปากแตก"เย่ปิงปิงขยับกายเข้ามาใกล้กงซ่างเหว่ย นางตบที่ท่อนแขนของเขาเป็นการปลอบประโลม"ท่านพี่อย่ามีโทสะไปเลยเพคะ น้องมีเรื่องอยากรบกวนท่านพี่เพคะ""สิ่งใดหรือ ขอแค่น้องหญิงเอ่ยปากพี่ยอมทำทุกอย่าง"หญิงสาวยกชายแขนเสื้อขึ้นมาปิดปากเพื่อกลั้นเสียงหัวเราะ เพราะเขาเป็นเช่นนี้อย่างไรเล่า นางถึงได้รักเขา ต่อให้เขาจะโหดเหี้ยมหรือใจร้ายต่อทุกคนบนใต้หล้า ขอแค่เขารักและถนอมนางแค่คนเดียวก็เพียงพอแล้ว"ท่านพี่ช่วยส่งคนไปตรวจสอบเจ้าเมืองต้าอู๋ที่ชายแดนใต้ให้น้องได้ไหมเพคะ ในช่วง 10 ปีมานี้เขาได้ติดต่อกับใครบ้าง น้องอยากทราบโดยละเอียดเพคะ และขอคนไปช่วยจับตาดูจวิ้นอ๋องด้วยได้หรือไม่เพคะ"กงซ่างเหว่ยเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ "เรื่องเจ้าเมืองต้าอู๋พี่จะรีบส่งคนไปเดี๋ยวนี้ แต่น้องหญิงมีสิ่งใดที่อยากจะบอกกับพี่หรือไม่เรื่องของอาหรง""ตอนนี้น้องยังไม่มั่นใจเพคะ ถ้าน้องมั่นใจว่าสิ่งที่น้องคิดเป็นเรื่องจริง น้องจะบอกทุกอย่างเลยเพคะ ถึงแม้ว่าท่านพี่ได้ฟังแล้วจะคิดว่าน้องวิปลาส น้องก
หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 20 ความลับของลี่หลิน 1
บทที่ 20ความลับของลี่หลิน สายของอีกวันก็ได้มีคนมาเยือนถึงจวนชินอ๋องตั้งแต่เช้า ลู่เมิ่งที่เพิ่งทราบข่าวเรื่องบทลงโทษของบุตรสาว นางร้อนใจเป็นอย่างมากจึงได้รีบเร่งมาขอพบเย่ปิงปิงถึงจวนชินอ๋อง ด้วยหวังว่าเย่ปิงปิงจะช่วยออกหน้ากับองค์รัชทายาทให้ละเว้นโทษของเย่ม่าน แม้ว่าคราแรกจะถูกทหารยามเฝ้าประตูสั่งห้าม แต่เพราะเย่ปิงปิงอนุญาต ทหารจึงเปิดทางให้กับลู่เมิ่ง"พระชายาจะไปพบฮูหยินใหญ่จริง ๆ หรือเพคะ""ใช่ ข้าอยากจะดูโรงงิ้วของแม่รองเสียหน่อย""เช่นนั้นบ่าวจะพาฮูหยินใหญ่ไปรอที่เรือนรับรองนะเพคะ""อืม อย่าลืมเตรียมชุดน้ำชาที่ชินอ๋องเพิ่งประทานมาให้ข้าด้วยเล่า"ซีซีผุดยิ้มด้วยรู้ทันจุดประสงค์ของเจ้านายสาว นางยิ้มรับคำสั่งของพระชายา แล้วจึงเดินปลีกตัวไปจัดการตามคำสั่งนั้น เย่ปิงปิงได้บรรจงแต่งกายด้วยความประณีต ไม่ว่าจะเป็นอาภรณ์ล้ำค่าที่ถักทอจากผ้าไหมแห่งแดนเหนือ ปิ่นทองระย้าที่แกะสลักอย่างงด
หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 19 ความสงสัยของชินอ๋อง 2
เย่ปิงปิงจากที่คราแรกจะห้ามปรามกงซ่างเหว่ย แต่เมื่อนางถูกจูบของเขามอมเมา หญิงสาวจึงได้โอนอ่อนตามการชักจูงของผู้เป็นพระสวามี"อื้อ....อ่า"เสียงร้องหวานครางกระเส่าไม่เป็นภาษา นางแอ่นกายขึ้นมาทันทีเมื่อสัมผัสถึงความเปียกชื้นที่เนินอกขาวผ่องของตน"อื้อ...ท่านพี่"รอยฝากรักที่เริ่มจางลงไปแล้ว บัดนี้ได้ถูกทำให้เป็นรอยมากกว่าครั้งก่อน กงซ่างเหว่ยขบเม้มไปทั่วเนินอกขาวผ่องของภรรยาด้วยความหลงใหล ไม่มีส่วนใดที่รอดพ้นจากริมฝีปากของเขาไปได้เลยเม็ดตุ่มไตสีชมพูระเรื่อที่แข็งตั้งขึ้นมาก็ได้ถูกริมฝีปากของเขาเข้าครอบครอง เขาทั้งดูดทั้งดึงเม็ดทับทิมสีหวานด้วยความชอบใจ ยิ่งได้ยินเสียงหวานของเย่ปิงปิงที่ร้องครางเพราะความเสียวซ่าน กงซ่างเหว่ยก็ยิ่งแลบลิ้นปาดเลียรัวเร็วที่เม็ดทับทิมขึ้นไปอีก เขาดูดเม้มสลับกันไปมาซ้ายขวาด้วยความชอบใจฝ่ามือหนาของเขาก็ไม่น้อยหน้า เมื่อมันได้เคลื่อนต่ำลงไปที่เนินเนื้อกึ่งกลางกายสาว นิ้วเรียวยาวกรีดลงมาที่กลีบดอกไม้งามตามรอยแยก แล้วทำการเขี่ยที่ติ่งกระสัน ก่อนจะสอดปลายนิ้วเข้าไปในร่องรักช้า ๆ"อื้อ อ่า ท่านพี่ ห
หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 19 ความสงสัยของชินอ๋อง 1
บทที่ 19ความสงสัยของชินอ๋อง “ท่านพี่ช่วยกอดหม่อมฉันให้แน่นกว่านี้ได้หรือไม่เพคะ”เย่ปิงปิงร้องขอด้วยเสียงอันสั่นเทา นางรู้สึกสับสนไปหมดแล้ว“หากพี่กอดแน่นไป เจ้าต้องเตือนพี่นะ”กงซ่างเหว่ยกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ร่างทั้งสองแนบชิดจนแทบจะเป็นหนึ่งเดียวกัน เย่ปิงปิงที่ตกใจกับความจริงที่ได้รู้หลับตาลงเพื่อพิจารณาเรื่องราวในชาติก่อนตอนนี้นางไม่รู้แล้วว่าความจริงคือสิ่งใดกันแน่ เย่ปิงปิงวนเวียนกับความคิดของตัวเองในหัว ก่อนที่นางจะผล็อยหลังไปทั้งอย่างนั้น กงซ่างเหว่ยที่รู้สึกถึงลมหายใจที่สม่ำเสมอก็อุ้มร่างของเย่ปิงปิงเดินเข้าไปยังเรือนนอนเขาวางร่างที่แสนบอบบางของเย่ปิงปิงลงอย่างอ่อนโยน แม้ภายนอกเย่ปิงปิงของเขาจะดูเข้มแข็ง และเฉลียวฉลาดจนเขาประหลาดใจหลายครั้ง แต่เนื้อแท้จิตใจของนางนั้นอ่อนโยนและบอบบางเป็นอย่างมาก หากไม่ระวังเกรงว่าเย่ปิงปิงที่อยู่ตรงหน้าเขาจะบุบสลายไปในพริบตา“ปิงปิงของพี่ สิ่งใดที่เจ้าปราร
หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 18 วังบูรพาลุกเป็นไฟ 2
“หม่อมฉันหมายถึงว่าทำเช่นนี้มันสกปรกเพคะ หากจะห้ามเลือดแค่กดที่บาดแผลก็ใช้ได้แล้วเพคะ ถ้านิ้วของหม่อมฉันอักเสบจนต้องตัดนิ้วจะทำอย่างไรเพคะ”กงซ่างเหว่ยชะงักไปด้วยความอึ้ง เขาค่อย ๆ ปล่อยนิ้วของเย่ปิงปิงที่อมอยู่ในปากให้เป็นอิสระ เย่ปิงปิงรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดคราบน้ำลายที่ติดอยู่ที่ปลายนิ้ว และกดตรงบาดแผลชั่วครู่ ไม่นานเลือดก็หยุดไหล“ท่านพี่ช่วยหยิบขวดหยกตรงโต๊ะให้หน่อยได้ไหมเพคะ”“อะ อื้อ”กว่าที่กงซ่างเหว่ยจะหาเสียงเจอเพราะความอึ้ง เวลาก็ผ่านไปหลายชั่วลมหายใจแล้ว เขาเดินไปหยิบขวดหยกที่ใส่ยามาให้กับเย่ปิงปิง นางรับมาแล้วขอบคุณเขา ก่อนจะเทผงยาลงไปตรงบาดแผล“วันนี้ท่านพี่กลับเร็วนะเพคะ”เย่ปิงปิงที่จัดการใส่แผลเสร็จแล้ว หันมาเอ่ยถามคนที่กลับจวนเร็วด้วยความแปลกใจ แต่เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูหงอยของเขา นางกลับยิ่งแปลกใจมากกว่า“น้องหญิงรังเกียจพี่หรือ”“เพคะ?”“กะ ก็เจ้าบอกว่าพี่สกปรก”เย่ปิงปิงอยากจะตบหน้าผากของตัวเอง มองบุรุษช่างน้อยใจด้วยความเอ็นดู“ท่านพี่มานั่งใกล้ ๆ กับหม่อมฉันตรง
หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 18 วังบูรพาลุกเป็นไฟ 1
บทที่ 18วังบูรพาลุกเป็นไฟ ลี่หลินที่นั่งอยู่ภายในห้องของตนได้หยิบแผ่นกระดาษสีขาวใบเล็กขึ้นมาอ่าน เมื่อนางอ่านจบรอยยิ้มมุมปากจึงกดลึกลง แววตาที่เคยออดอ้อนพลันแข็งกร้าวขึ้น เนื้อหาในจดหมายลับฉบับนี้มีเพียงนางคนเดียวเท่านั้นที่อ่านได้'จัดการนางซะ!'กระดาษแผ่นเล็กในมือถูกนำไปเผาไฟให้ไหม้เกรียม เพื่อไม่ให้ทิ้งหลักฐานใดเอาไว้ได้แท้จริงแล้วลี่หลินได้ลอบติดต่อกับคนผู้หนึ่ง ซึ่งคนผู้นี้คือคนที่นางรักมากที่สุด รักมากจนสามารถตายแทนกันได้ การที่นางมาเป็นสาวใช้อุ่นเตียงขององค์รัชทายาทก็เพื่อลอบสืบข่าวให้แก่เขา งานใหญ่จะสำเร็จไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะนาง นางยังจดจำถึงคำมั่นสัญญานั้นได้ดีว่าถ้าหากเขาสมหวังแล้ว เขาจะรับนางขึ้นเป็นสนมเอก แม้ไม่ได้เป็นฮองเฮา แต่นางจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไปตลอดชีวิต เพราะเช่นนี้เองลี่หลินจึงได้ยอมเสียตัวให้กับองค์รัชทายาท เป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียงที่ดูไร้ค่าในสายตาของผู้คน เวลาล่วงเ
หวนคืนครานี้ไม่เป็นแล้วสตรีโง่งม บทที่ 17 ความผิดหวังของพระชายารอง 2
เย่ม่านตื่นขึ้นมาด้วยอาการเจ็บแปลบตรงกึ่งกลางกายสาว แต่เมื่อนางมองเห็นหยดเลือดพรหมจรรย์ของตัวเองบนที่นอน และค่ำคืนที่แสนร้อนแรงนั้น นางกลับยกยิ้มด้วยความพึงพอใจในวันนี้นางจะต้องไปคารวะฮ่องเต้และฮองเฮาที่พระราชวัง เย่ม่านจึงต้องลุกขึ้นมาแต่งกายตั้งแต่เช้า เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย นางก็เดินไปที่หน้าเรือนขององค์รัชทายาท แต่เย่ม่านกลับเห็นว่าองค์รัชทายาทกำลังหยอกล้อกับสตรีนางหนึ่งที่แต่งกายงดงามกว่าสาวใช้ทั่วไปมาก“องค์รัชทายาท แม่นางผู้นี้คือใครหรือเพคะ”เย่ม่านมิอาจทนเก็บความสงสัยเอาไว้ได้ ยิ่งเห็นใบหน้าที่งดงามหมดจดของสตรีนางนี้ หัวใจของนางพลันร้อนรุ่มด้วยความกังวลใจ“อ่า พระชายารองมาพอดี ข้าคงต้องไปแล้ว คืนนี้เจ้าก็เตรียมตัวให้พร้อมแล้วกัน”“เพคะ หม่อมฉันจะเฝ้ารอเวลาที่ได้ปรนนิบัติองค์รัชทายาทนะเพคะ" ลี่หลินหันกายไปคารวะเย่ม่าน "ถวายพระพรพระชายารองเพคะ” ลี่หลินเดินจากไปด้วยท่าทางสงบเย่ม่านทำได้เพียงพยักหน้า นางยังคงไม่ได้รับคำตอบจากกงหนิงหลง หัวใจของเย่ม่านพลันยิ่งร้อนรนไปกันใหญ่“นางเป็นใครเพคะ”เย่ม่านถาม
