บทที่ 2 ดวงใจของครอบครัว

บทที่ 2 ดวงใจของครอบครัว

คุณย่าจางยื่นมือไปรับหลานสาวตัวน้อยมากอดไว้แนบอกอย่างรักใคร่ เมื่อได้ยินว่าลูกสะใภ้ปลอดภัยดีแล้วก็หมดห่วง ทำเมินสายตาสี่คู่ของหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ไม่สนใจอะไรอีก นอกจากหลานสาวตัวน้อยของเธอ

ส่วนลูกชายหลายชายนั้น แม้จะอยากเข้าไปดูสะใภ้ของเธอแค่ไหนก็ยังเข้าไปไม่ได้ เพราะในห้องยังจัดการไม่เรียบร้อยดีนัก ทุกคนจึงได้เข้ามาห้อมล้อมคุณย่าจาง ขอดูสมาชิกใหม่ของบ้านอย่างตื่นเต้น

"ดีๆ ดีจริงๆ! ทั้งสองปลอดภัยก็ดีแล้ว หย่าเออร์ของย่าไหนให้ย่าดูหน้าชัดๆ หน่อยสิคะ"

คุณย่าจางพูดออกมาด้วยความสุขจนแทบล้นแสดงออกผ่านน้ำเสียงหวานๆ ที่กล่าวกับเจ้าก้อนซาลาเปานุ่มนิ่มในอ้อมกอด หลานสาวตัวน้อยของเธอมีผิวขาวอมชมพู หน้าตาหลังจากทำความสะอาดหลังคลอดแล้ว ดูน่ารักน่าเอ็นดูที่สุด!

สมกับที่มีพ่อแม่หน้าตาดี เป็นที่หมายปองของเหล่าคนหนุ่มสาวในวงสังคมของเมืองหลวงจริงๆ ดวงตากลมโตสีดำขลับ ราวลูกองุ่นของหลานสาวจ้องมองเธออย่างสนใจ

ริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูน้อยๆ ยิ้มกว้างโชว์เหงือกสีแดงมาให้อย่างน่ารัก รอยยิ้มนี้ ใบหน้านี้ เหมือนกับในความฝันเมื่อคืนของเธอไม่มีผิด!

“ที่รัก! คุณดูหน้ายัยหนูสิคะว่าเหมือนในฝัน ที่คุณเห็นเมื่อคืนรึเปล่า”

คุณย่าจางถามสามีด้วยความตื่นเต้น พลางขยับตัวเข้าไปใกล้ๆ คุณปู่หลี่อีกนิด เพื่อจะเห็นกันได้ชัดๆ เด็กทารกในห่อผ้าแพรสีน้ำนม ที่ถูกอุ้มอยู่ตอนนี้ใครเลยจะรู้ว่าเนื้อในจริงๆ แล้ว

หาใช่จิตวิญญาณของทารกพึ่งคลอด ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเหมือนทารกปกติจริงๆ กัน! เธอเป็นหญิงสาวที่กำลังจะเข้ามหาลัย ใช้ชีวิตในช่วงนั้นอย่างสนุกสนานให้สมกับอิสระ ที่มีโอกาสได้ลองออกมาอยู่คนเดียวในเพนเฮ้าส์อย่างที่ต้องการมาตลอด ไม่ต้องคอยอยู่ในสายตาของพ่อแม่หรือเหล่าญาติๆ สนิททั้งหลาย ที่คอยดูแลราวดวงใจน้อยๆ ของพวกเขาอีก

เธอเป็นลูกสาวหลานสาวคนเล็กสุดของตระกูล หรือจะเรียกอีกอย่างว่าลูกหลงก็ได้ เพราะแม่มีเธอตอนอายุมากแล้ว ทุกคนจึงรักเธอมาก เพราะแบบนี้เธอจึงไม่เคยออกมามีอิสระข้างนอกเองเลย

แต่สุดท้ายเป็นยังไงล่ะ เพราะความเอาแต่ใจนี่แหละเธอถึงตามเพื่อนใหม่ ที่รู้จักตอนไปรายงานตัวเข้ามหาลัย และเริ่มสนิทกันหลังรู้จักมาหลายเดือน พากันเข้าคลับหรูแห่งหนึ่ง เพราะความอยากรู้อยากเห็นทั้งที่อายุยังไม่ถึงแท้ๆ

ไม่รู้เพราะถึงคราวซวยหรือยังไง เลยโดนลูกหลงจากการมีเรื่องกันของผู้ชายกลุ่มหนึ่ง ลูกกระสุนจากปืนพกกระบอกสั้น ที่ไม่รู้ว่าพวกมันแอบเอาเข้ามากันได้ยังไง เจาะเข้ากลางหน้าผากของเธออย่างแม่นยำราวจับวาง

สุดท้ายได้มาเกิดใหม่ ในโลกเสมือนโลกใบเดิมของเธอแบบนี้ เพียงแต่ต่างยุคกันเท่านั้น ดีที่ชีวิตเก่าไม่เคยทำบาปทำกรรม หรือเคยทำร้ายใครมาก่อน เพียงแค่มีนิสัยเอาแต่ใจไปบ้าง ตามประสาลูกรักหลานรักของคนทั้งบ้านเท่านั้น

ตลอดชีวิตจึงมีแต่ผลบุญที่ทำมา เพราะการไปงานการกุศลหรือมีบริจาคสิ่งของ บริจาคเงินที่เธอเคยติดตามญาติๆ ผู้หญิง และไปกับคุณแม่ทุกครั้งที่มีงานบุญ เธอจะไม่พลาดต้องเข้าร่วมด้วยทุกครั้ง

อีกทั้งคุณแม่เธอชอบทำบุญ มีครั้งหนึ่งเคยร่วมทำบุญใหญ่ด้วยกัน ตอนที่เกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ในประเทศ เธอกับคุณแม่จึงร่วมกันช่วยเหลือคนประสบภัยครั้งใหญ่ตอนนั้นด้วย นั่นน่าจะเป็นบุญใหญ่ที่สุด ที่เธอทำเลยก็ว่าได้

พอดีตายขึ้นมาจริงๆ เธอจึงได้เจอกับท่านเซียน หรือท่านเทพเธอก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน ท่านคอยดูแลเหล่าทารกน้อยทั้งหลาย ที่มีไม่ถึงสิบคนในห้องโถงใหญ่ พอมองออกไปทางหน้าต่างบานใหญ่ ก็เห็นแต่ปุยเมฆมากมายลอยไปมาอยู่เต็มไปหมด

ในโถงใหญ่แห่งนั้นตกแต่งอย่างหรูหรามีแจกันสวยๆ และเครื่องปั้นที่เธอเรียกชื่อไม่ถูก จัดวางไว้อย่างน่ามองพร้อมด้วยดอกไม้ ที่เธอก็ไม่เคยเห็น ถูกจัดช่อประดับตกแต่งไว้ได้อย่างสวยงาม มองไปทางไหนก็ราวกับมีแสงระยิบระยับตาไปหมด

เธอไม่รู้ว่าอยู่ที่นั่นนานแค่ไหนแล้ว เพราะทำได้แค่กินและนอนตามประสาทารกน้อย บางทีก็กลอกตามอง ตามท่านผู้เฒ่าเคราขาวชอบสวมชุดขาวผู้นั้นทำสิ่งต่างๆ

บางทีก็คอยก้มมองหยกแผ่นบางเรืองแสงสว่าง ที่มักจะแวบมาอยู่ในมือ เมื่อเขาต้องการดูอะไรบางอย่าง พอดูเสร็จก็จะอุ้มทารกน้อยเหินกายหายออกไปจากห้องโถงใหญ่นี่ตลอด

จนมาถึงคิวเธอถูกอุ้มออกไปบ้าง ถึงได้รู้ว่าผู้เฒ่าเคราขาวผู้นี้ ทำหน้าที่ส่งทารกน้อยเข้าสู่อ้อมอกเหล่าแม่ๆ ก่อนถึงเวลาคลอด เหมือนกับที่เธอเจอคุณแม่คนใหม่ ในความฝันของท่านนั่นเอง

ท่านผู้เฒ่ายังบอกเธอก่อนจะพาไปส่งให้คุณแม่ว่า เพราะมีผลบุญที่เคยทำมา จึงส่งให้ไปเกิดกับครอบครัวที่ดี เหมือนชาติที่แล้วของเธอที่ทุกคนต่างรักเอ็นดูเธอ การเกิดใหม่ครั้งนี้ให้ทำดีสะสมผลบุญต่อไป เพื่อเป็นผลดีต่อเธอเอง

จนตอนนี้ได้มาอยู่ในอ้อมกอดคุณย่า แม้ดวงตาของเด็กทารกจะยังมองอะไรไม่ชัดเจน แต่ก็ยังอยากสร้างความประทับใจ ในครั้งแรกที่พบหน้ากันให้กับทุกคนในครอบครัว

เจ้าก้อนกลมยิ้มกว้างโชว์เหงือกแดงแจ๋ จนดวงตากลมโตเป็นประกายระยับอย่างน่ารักให้คุณปู่ ที่ก้มลงมามองเธอใกล้ๆ จนคนแก่ ที่ปกติจะทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ตลอด เพราะหน้าที่การงานกลับผ่อนคลายสีหน้าลง ยิ้มตอบหลานสาวก่อนจะพูดออกมาเสียงเบาๆ อย่างอ่อนโยน เพราะกลัวหลานน้อยตกใจอย่างที่ไม่เคยทำ

“แอ๊ แอ๊..…” ทารกน้อยกำหมัดเล็กๆ โบกแขนให้คุณปู่หลี่ เมื่อเห็นคุณปู่มองเธออยู่

“หื้ม? หน้าเหมือนกับในความฝันผมเลย หลานสาวตัวน้อยของปู่เป็นเด็กอารมณ์ดีสินะ ยิ้มหวานให้ปู่ด้วย ”

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า นางฟ้าตัวน้อยของย่า เป็นเด็กอารมณ์ดีจริงๆ" คุณย่าจางหัวเราะเอ็นดูหลานสาวอย่างชอบใจ

“คุณย่า ให้ผมดูน้องบ้างสิครับ น้องต้องสวยมากแน่ๆ เพราะคุณแม่ของพวกผมสวยมาก”

หลี่เฟยเจินแฝดคนน้อง เริ่มส่งเสียงประท้วงผู้อาวุโสของบ้าน เมื่อเห็นคุณปู่กับคุณย่าไม่นั่งลง ให้พวกเขาพี่น้องได้เจอหน้ากันสักที

“คุณย่านั่งก่อนเถอะครับยืนนานๆ ไม่ดีนักหรอกครับ”

หลี่เฟยฮุ้ยแฝดคนพี่พูดขึ้นอย่างมีชั้นเชิง เพื่อจะได้ดูหน้าน้องสาวโดยไม่ขัดจังหวะคนแก่เห่อหลานสาว ให้โดนสายตาคาดโทษอย่างน้องชาย