บทที่ 8 เฟยเฟยพาสำรวจมิติ

บทที่ 8 เฟยเฟยพาสำรวจมิติ

ติ๊ง!

เมื่อลิฟต์ถึงชั้นสามแล้ว หลี่เฟยหย่าจึงก้าวเดินออกไปสำรวจสิ่งดีๆ ที่รอเธออยู่ทันที ตามที่เจ้าเฟยเฟยบอกอย่างมุ่งมั่น โดยมีเจ้านกน้อยบินนำทางเธอไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องห้องหนึ่ง ตรงหน้าเธอตอนนี้คือประตูไม้บานใหญ่ มีลูกบิดประตูอยู่ในระดับที่เด็กวัยสองขวบเปิดไม่ได้แน่นอน เด็กหญิงตัวน้อยจึงทำหน้ามุ่ยมองประตูตรงหน้าอย่างขัดใจ

“เจ้านายเอามือแตะบานประตูได้เลย มันจะเปิดให้เองครับ”

เฟยเฟยรีบบอกเจ้านายตัวน้อยของมัน เมื่อเห็นหน้ายุ่งๆ ของเธอ เจ้าตัวน้อยก็ทำตามที่เฟยเฟยบอกอย่างไม่รอช้าทันที ประตูตรงหน้าค่อยๆ เปิดออก เธอจึงมองสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง นี่มันห้างสรรพสินค้ากิจการของครอบครัวเธอ

ที่เธอรู้ว่านี่คือห้างสรรพสินค้าของครอบครัว เพราะว่าประตูที่เปิดออกมันไม่ได้พาเข้าไปในห้างทันที มันอยู่ที่หน้าทางเข้าที่มีป้ายชื่อตัวอักษรใหญ่ๆ ติดอยู่ตรงตัวตึกตรงหน้าเธอ

“ว้าว!! นี่มันสุดยอดมากเฟยเฟย ท่านเทพดีที่สุด! เรารีบเข้าไปดูข้างในกันเถอะ ฉันอยากรู้เร็วๆ แล้วว่าห้องต่อไปมันคืออะไร ”

คราวนี้เด็กน้อยรีบเดินเข้าประตู ตรงดิ่งไปที่ตัวห้างสรรพสินค้าทันที โดยไม่รอให้เฟยเฟยนำหน้าอีกแล้วเมื่อเดินผ่านเข้าไปในประตูเลื่อนอัตโนมัติแล้ว เธอก็เห็นแสงไฟที่เปิดสว่างจ้า ทางเดินที่ปกติจะมีผู้คนเดินกันมากมาย สมกับเป็นแหล่งช็อปปิ้งใจกลางเมือง ตอนนี้กลับดูโล่งไร้สิ่งมีชีวิตอื่นอย่างที่ไม่เคยเห็น ซึ่งเธอชอบที่มันเป็นแบบนี้มาก

เด็กน้อยขึ้นลงลิฟต์สำรวจร้านต่างๆ ที่มีสินค้าวางขายอยู่เต็มไปหมด เมื่อเธอลงไปชั้นล่างสุดที่เป็นช็อปขายอาหารสด อาหารแห้ง ผักผลไม้ต่างๆ ก่อนจะลองหยิบแอปเปิลเขียวออกมาหนึ่งแพ็ค ก็มีแอปเปิ้ลเขียวแพ็คใหม่เติมเข้ามาแทนของเดิมทันที ตามที่เจ้าเฟยเฟยอวดจริงๆ

เมื่อสำรวจจนพอใจแล้ว จึงพากันออกมาจากห้องเพื่อไปดูห้องถัดไป ห้องที่สองนี้เป็นโชว์รูมรถหรูหลายยี่ห้อ ทุกรุ่นที่จอดโชว์อยู่นี่มีอย่างละคัน แต่ถ้าเธอเอาออกไปใช้ข้างนอกแบบถาวรแล้ว มันจะมีคันใหม่มาแทนที่

ห้องที่สามเป็นโรงงานผลิตและเย็บผ้า แต่แน่นอนว่ากิจการบ้านเธอมันจะเล็กๆ ได้ยังไง โรงงานนี้ใหญ่มากกินพื้นที่ไปหลายไร่เลย มีเครื่องจักรสำหรับการผลิต แบบอุตสาหกรรมอยู่หลายเครื่อง

ห้องที่สี่ห้องสุดท้ายเป็นห้องที่เธอชอบมากที่สุด เพราะเปิดประตูเข้าไปก็จะเห็นเป็นชายหาด และน้ำทะเล ท่าเรือที่นี่เป็นท่าเรือที่กว่างโจว มีเรือสปีดโบ๊ท และเรือเฟอร์รี่หลายลำจอดอยู่

ห้องนี้ไม่ได้มีแค่ท่าเรือ หาดทรายและริมน้ำทะเลเพื่อเอาไว้เป็นท่าเรือเท่านั้น แต่มันเป็นทะเลกว้างมีภูเขาสลับซับซ้อน ผืนน้ำกว้างไกลสุดสายตาจะมองเห็น

นับว่าเธอได้มิติซ้อนมิติเลยทีเดียว จะมีใครโชคดีเหมือนเป็นที่รักของสวรรค์แบบเธอบ้างไหมนะ ช่างน่ายินดีจนแทบบ้าเลยจริงๆ หลี่เฟยหย่าคิดแล้วก็ฉีกยิ้มกว้าง จนดวงตากลมโตหยีลงแทบปิดเลยทีเดียว

พอสำรวจครบทุกห้องแล้วเด็กน้อยจึงลงไปชั้นสอง เธอจำได้ว่าในห้องทำงานของพ่อ มีห้องลับอยู่แต่เธอยังไม่เคยเข้าไปดูเลย เมื่อเข้าไปในห้องแล้ว หลี่เฟยหย่าก็มองทุกอย่างในห้องอย่างคิดถึง ที่นี่ยังมีกลิ่นอายของครอบครัวเธออยู่

เด็กหญิงตัวน้อยเดินไปตรงหน้าโต๊ะทำงานของพ่อ เปิดพรมผืนใหญ่ออกจากพื้น และเดินอ้อมไปหลังโต๊ะทำงาน ก่อนเด็กหญิงจะใช้ลำตัวน้อยๆ มุดเข้าใต้โต๊ะไปกดสลักตรงพื้นห้องมุมซอกโต๊ะ

พื้นห้องที่เธอเอาพรมออกมีเสียงคลิ๊ก จากการปลดล็อกของกลไกห้องลับ ประตูเลื่อนออกเผยให้เห็นบันไดลงด้านล่างสู่ห้องใต้ดิน

เจ้าเฟยเฟยบินตามเจ้านายของมันลงบันไดไปโดยไม่ถามอะไร มันรู้อยู่แล้วว่ามีอะไรอยู่ในห้อง อย่างที่มันเคยบอกไว้ มันรู้ทุกซอกทุกมุมของมิตินี้ ไม่เว้นคฤหาสน์ของเจ้านายมันด้วยเช่นกัน เมื่อลงมาถึงพื้นห้องใต้ดินแล้ว หลี่เฟยหย่าก็เห็นคลังแสงอาวุธทุกชนิด วางอยู่ในตู้กระจกนิรภัยอย่างดี

มันเยอะมากตู้กระจกที่ใช้เก็บอาวุธถูกจัดเรียงเป็นล็อกๆ อย่างเป็นระเบียบ แยกประเภทอาวุธ พวกนี้ไว้อย่างดี เพื่อง่ายต่อการนำมาใช้งาน เมื่อหยิบออกมาใช้งานแล้วก็จะมีของใหม่ขึ้นมาแทนที่

เด็กหญิงตัวน้อยเดินดูอาวุธต่างๆ อย่างสนใจ เธอก็รู้แหละว่าที่บ้านไม่ใช่นักธุรกิจธรรมดา แต่เธอไม่คิดว่าพ่อและพี่ชายทั้งสามของเธอจะมีอาวุธเยอะมากขนาดนี้ จนเรียกว่าคลังแสงได้เลยก็ว่าได้ มันมีทุกประเภทจริงๆ ระเบิดบางอย่างที่วางโชว์อยู่นี่เธอยังไม่รู้จักเลย หรืออีกธุรกิจที่เธอไม่รู้จะเป็นการค้าอาวุธกันนะ

หลี่เฟยหย่าได้แต่คิดในใจ แต่หาคำตอบอะไรไม่ได้ ก็เลิกคิดไม่สนใจจะสงสัยอะไรอีก ก่อนจะหยิบปืนสั้นกระบอกเล็กสีเงินเงาวับ เหมาะสำหรับผู้หญิงถือออกมาลูบๆ คลำๆ อย่างชอบใจ

เธออยากจะลองปืนกระบอกนี้จริงๆ มันสวยมาก แต่เธอตัวเล็กเกินไปกระดูกยังอ่อนอยู่ มือน้อยอ้วนๆ นี่ทำอะไรมากไม่ได้เลยจริงๆ

แน่นอนว่าเธอยิงปืนเป็นแน่นอน ในชีวิตเก่าครอบครัวที่มีพร้อมมักจะส่งเสริมให้เด็กๆ มีทักษะต่างๆ ให้มีความสามารถหลากหลายด้าน เธอที่มีไอคิวสูงขนาดนี้จึงเรียนรู้ได้ไว มีทักษะหลายด้านตามที่ครอบครัวส่งเสริม และทำมันออกมาดีเสมอ

“เจ้านายจะสำรวจห้องอื่นๆ อีกรึเปล่า เฟยเฟยจะพาสำรวจต่อเองหรือจะไปสำรวจข้างนอกต่อ ที่นี่กว้างมากนะยังมีพื้นที่ในป่าบนภูเขาน้ำตกอีก”

เฟยเฟยน้อย พยายามเอ่ยชักชวนเจ้านายตัวน้อย ให้อยู่กับมันต่อนานๆ ด้วยการเอาการสำรวจมิติมาอ้าง ก็ในนี้มีมันอยู่ตัวเดียวนี่ เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้ ก่อนจะมาอยู่กับเจ้านาย มันก็เฝ้าน้ำตกมรกตของท่านเทพตัวเดียวตลอด ไม่ว่าจะตอนไหนๆ มันก็อยู่ตัวเดียว เฟยเฟยเหงามาก!

“หย่าเออร์ ลูกไม่หิวนมเลยเหรอ หนูนอนมาหลายชั่วโมงแล้วนะคะ”

ก่อนที่หลี่เฟยหย่าจะตอบอะไรเจ้าเฟยเฟยไป ก็ได้ยินเสียงคุณแม่ของเธอเอ่ยปลุกซะก่อน

“ฉันต้องออกไปแล้วละคุณแม่เดี๋ยวเป็นห่วง จะรีบเข้ามาหานายแน่นอน อีกอย่างฉันสามารถคุยกับนาย ตอนที่ฉันอยู่ข้างนอกได้ใช่ไหม”

เจ้าตัวน้อยรีบพูดปลอบอีกฝ่าย เมื่อเห็นเจ้าเฟยเฟยน้อยดูผิดหวังเมื่อเธอต้องออกไปแล้ว

“แน่นอนครับเจ้านายสามารถคุยกับเฟยเฟย ตอนอยู่ข้างนอกได้ แค่คิดในใจ ผมก็ได้ยินเสียงเจ้านายแล้วละ”

เจ้านกน้อยพูดออกมาอย่างร่าเริง หมดความห่อเหี่ยวในตอนแรกไปทันที ซ่งผู่เย่วเห็นลูกสาวตัวน้อยของเธอ นอนนานเกินสามชั่วโมงแล้วจึงปลุกเจ้าตัวน้อยขึ้นมากินนมระหว่างที่เธอตั้งท้องใกล้คลอดมีคุณหมอเสิ่นคอยอยู่ดูแล เธอได้ความรู้หลายๆ อย่าง มันฟื้นฟูสิ่งที่ลืมไปหลายปี หลังลูกชายฝาแฝดโตขึ้น

ทารกพึ่งคลอดอย่างลูกสาวของเธอ ไม่ควรนอนกลางวันนานเกินสามชั่วโมง เมื่อนอนนานอย่างเจ้าตัวน้อยละก็ จะต้องปลุกขึ้นมากินนมทันที

“หย่าเออร์… เจ้าตัวน้อยลูกตื่นได้แล้วค่ะ”

ซ่งผู่เย่วอุ้มลูกสาวเธอขึ้นมากอดแนบอก พลางตบก้นน้อยเบาๆ ปลุก

“หาว~…… แอ๊ แอ๊ ”

หลี่เฟยหย่าตื่นขึ้นมาในร่างทารกน้อยอีกครั้ง อ้าปากน้อยๆ หาวออกมาอย่างน่ารัก มองคุณแม่คนสวยของเธอตาแป๋ว ก่อนจะฉีกยิ้มส่งเสียงให้อย่างร่าเริง