บทที่2

"เฮือก"...

หลินลดา รับรู้ได้ถึงการหายใจของร่างกายอีกครั้ง...หายใจ เธอต้องหายใจ...... หลินลดา รู้แค่เธอต้องหายใจ

โกยเข้าไปอีก โกยเข้าไปอีก.... เสียงในหัวมันดังแบบนั้นอยู่เนิ่นนานหลายนาที สายตาที่พร่าเบลอก็ถูกปรับให้มองได้ชัดเจนขึ้น หลินลดากวาดสายตาสำรวจรอบตัวโดยสัญชาตญาณ สิ่งที่เธอมองเห็นอยู่เบื้องหน้าตอนนี้คือ..

ป่า! ใช่ ป่า ต้นไม้ที่มีลำต้นสูงใหญ่เป็นอย่างมาก ถ้าเทียบจากโลกที่นางจากมา คงเป็นป่าลึก

"โอ้ย!".... "ฮึก"

 ความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัวไม่หยุด หลินลดาต้องเอามือขึ้นมากุมหัว ความเจ็บนี้ทำให้เธอเผลอกัดปากจนเลือดโดยไม่รู้ตัว ภาพต่างๆ ความรู้สึกต่างๆ ของร่างนี้ทยอยเข้ามาในหัวไม่หยุด

หลินลดาได้แต่ทนรับข้อมูลต่างๆ จนในที่สุดความเจ็บก็เบาบางลงไป ความทรงจำทุกอย่างของร่างนี้เธอได้รับมาหมดแล้ว เธอสะบัดหัวไล่ความมึนงงออกไป หลินลดาทบทวนความจำที่ได้มา

 "ฉัน..ไม่สิต้องพูดว่า"

"ข้า ข้าย้อนมาเป็นเด็กสาว 15 ปี ไม่ๆ .. ต้องบอกว่า 15 หนาว"

 ยุคจีนโบราณ หน้าตาน่าเอ็นดู ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต ปากนิดจมูกหน่อย แต่เพราะผิวที่คล้ำแดด แตกแห้ง และผอมกะหร่อง ทำให้ความงามลดหายไปในทันตา

จากความทรงจำของหลินหลินคนก่อน นางเป็นเด็กสาวที่ถูกเลี้ยงโดยป้า บิดามารดาป่วยเป็นไข้ป่าตายจากไปแล้ว

อย่างตอนนี้...ร่างนี้ต้องขึ้นเขาเพื่อมาหาของป่ากลับไปให้ครอบครัวท่านป้าที่เลี้ยงนางมา หากหาได้ของดีนางต้องนำไปขายเพื่อนำตำลึงมาให้ท่านป้า แต่หากเจอเพียงแค่ผักป่า ร่างนี้ต้องนำกลับไปทำอาหารให้ครอบครัวนั้นกิน

ครอบครัวป้าก็เอาเปรียบนางทุกอย่าง ให้กินแต่ของเหลือ หรือน้ำต้มผักอยู่ทุกวัน ร่างนี้จึงป่วยไข้ แต่แม้จะป่วยก็ยังต้องทำงาน ซักผ้า กวาดบ้าน และหาของป่า

ก่อนที่นางจะตายจากโลกนี้ไป หลินหลินนางโดนทุบตีอย่างหนักเพราะผู้เป็นป้าอารมณ์ไม่ดี ร่างนี้ไม่รู้ด้วยซ้ำว่านางต้องทำอย่างไร ให้ป้าพอใจ .....ป้องกันตัวเองไม่ได้ เพียงได้แต่จำยอมเป็นที่ระบายอารมณ์ให้ผู้เป็นป้าตีจนเหนื่อยและหมดแรงไปเอง

รุ่งเช้ามา...ผู้เป็นป้าก็สั่งให้หลินหลินขึ้นเขามาหาของป่าไปให้คนที่บ้านกิน หากหาไม่ได้ไม่ต้องลงมา ครั้งนี้หลินหลินตั้งใจเข้าป่าให้ลึกหน่อยเพื่อจะได้มีของกลับไปเยอะๆ แต่ดวงชะตาไม่เข้าข้างนาง ร่างนี้หลงป่า และหมดสติจากพิษไข้ ตกตายจากไป -จนหลินหลินคนใหม่ได้เข้ามาแทน

"เห้อ...ชีวิตรันทด น่าสงสารจริงๆ ระบบข้าไม่อาจใช้ชีวิตในร่างของนางต่อได้ หากไม่ขอนางก่อน ข้ารู้สึกเหมือนมาขโมยร่างคนอื่นใช้..... ข้าสามารถติดต่อกับเจ้าของร่างเดิมได้หรือไม่"

ระบบ: "ขอทำการตรวจสอบให้สักครู่"

.....

ผ่านไปหลายอึดใจ ก็มีเสียงระบบดังขึ้นมาอีกครั้ง..... 5 นาทีเท่านั้น

แสงสีฟ้าของหน้าจอปรากฏขึ้น พร้อมกับรูปหลินหลินคนเดิมในหน้าจอ หลินลดามองผ่านหน้าจอ มุมบนขวามือมีตัวเลขนับถอยหลัง 04.59

หลินลดารีบเข้าเรื่องทันที

 "สวัสดี ข้าชื่อหลินลดา เป็นคนที่เบื้องบนเลือกให้มาใช้ร่างของเจ้า หลังเจ้าหมดอายุไขกับร่างนี้ไปแล้ว"

"ข้าไม่ได้มาขออนุญาตเพราะเราทั้งสองคนไม่สามารถตัดสินใจเลือกที่จะอยู่หรือไปจากร่างนี้ได้ ดังนั้นสิ่งที่ข้าจะบอกคือ...ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะไม่ใช้ร่างของเจ้าในทางที่ไม่ดี และข้ามีคำถาม"

"เจ้าต้องการให้ข้าแก้แค้นแทนหรือไม่ ไหนๆ ก็มาแทนเจ้าแล้ว ข้าสามารถแก้แค้นแทนเจ้าได้"

หลินหลินร่างเดิมกลับส่ายหน้าปฏิเสธ ความเศร้าตีรวนขึ้นในใจของนางทำให้น้ำตาที่เอ่อล้นไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น

หลินลดามอง นางเป็นเพียงแค่เด็กสาวชาวบ้านใช้ชีวิตธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น ในดวงตาไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าคำว่าใช้ชีวิตต่อไปในทุกๆ วัน

หลินลดามองภาพนี้ช่างเป็นความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ร่างนี้ตกตายเพราะคนพวกนั้นกลับไม่แค้นใครเลยสักคน

 "ถ้าอย่างนั้นอยากให้ข้าทำอะไรให้ไหม"

หลินหลินคนเก่า: ร่างบางส่ายหน้าอีกครั้ง รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏเบาบาง

"ข้าพอใจแล้วเจ้าค่ะ"

"พอใจ? เจ้าพอใจสิ่งใดกัน"

คิ้วสวยขมวดเป็นปม

หลินหลินคนเก่า: "สิ่งที่ข้าปรารถนาคือการได้ไปพบท่านพ่อ ท่านแม่เจ้าค่ะ ตอนมีชีวิตอยู่ข้าทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ อยากจะชดเชยให้ท่านป้า ดังนั้นแม้จะเป็นความตาย ข้าก็ปรารถนามัน.... "

"หากเส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ทำให้ข้าได้มีโอกาส ได้พบท่านพ่อท่านแม่เพื่อกล่าวขออภัยสักครั้งเจ้าค่ะ"

"และข้าไม่ได้อยากเป็นตัวโชคร้ายของใคร ที่พวกเขาเกลียดชังข้า เป็นเพราะท่านพ่อไปยืมเงินมารักษาข้าตอนข้าป่วย ยังไม่ทันได้ใช้คืนท่านพ่อท่านแม่ก็จากไปเสียก่อน เป็นพวกเขาที่ต้องใช้แทน ไม่แปลกที่พวกเขาจะเกลียดชังข้าเจ้าค่ะ"

ระบบ: "01.10 เวลากำลังจะหมด 1.00 น. สุดท้าย"

หลินลดา: "ข้าเข้าใจแล้ว"

หลินหลินคนเก่า: "ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะ และท่านใช้ร่างกายนี้ได้เลยเจ้าค่ะ ข้าไม่ใช่เจ้าของมันอีกต่อไปแล้วเจ้าค่ะ"

หลินลดา: "ขอให้เจ้าสมหวัง พบเจอกับครอบครัวอันเป็นที่รัก"

00.00 ตื้ด... สัญญาณถูกตัดกับภาพสุดท้าย คือรอยยิ้มแห่งความหวัง

นางคงมีความหวังที่จะได้พบบิดามารดาอีกครั้ง เธอเข้าใจความรู้สึกนี้ดี..... ถ้าอย่างนั้นข้าก็ขอเอาใจช่วยให้เจ้าสมปรารถนานะ สายลมวูบหนึ่งพัดผ่าน คล้ายรับรู้สิ่งที่นางพูด

"เห้อ..เริ่มต้นใหม่กัน คนก็ตายไปแล้ว ข้าไม่คิดแก้แค้นเพราะร่างเดิมก็ไม่ได้ต้องการ หรือหากให้ตอบแทนยิ่งไม่มีวันเพราะนางไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม ไม่ใช่คนใจดีขนาดนั้น ต่างคนต่างอยู่อย่ามาทำร้ายนาง นางก็จะปล่อยไป"

ระบบ: "ระบบเลือกคนไม่ผิด กรรมดีไม่มี กรรมชั่วไม่ปรากฏ"

หลินลดารู้สึกเหมือนถูกด่า แต่ช่างเถอะ เธอขี้เกียจจะใส่ใจเพราะต้องใช้ชีวิตในโลกที่ไม่คุ้นเคยนี้ เธอต้องหาข้อมูลและศึกษาอะไรอีกเยอะ ร่างเดิมไม่ค่อยมีความทรงจำอะไรมากมาย แทบไม่มีความรู้เลย ดีนะที่ความรู้ในชาติก่อนตามติดนางมาด้วย ไม่เช่นนั้นนางคงแย่แน่ๆ

"หลินลดา เธอต้องทำได้ มาเรียนรู้โลกใบใหม่นี้กัน สู้ๆ"

****หลังจากนี้จะเรียกนางเอกว่าหลินหลินนะคะ*****

ระบบ: "ของขวัญต้อนรับผู้ถูกเลือกหลินหลิน กดดูได้ที่มิติ"

หลินหลินหันไปสนใจหน้าจอตรงหน้าอีกครั้ง ปรากฏข้อความให้รับของขวัญแลกเข้า นางกดตกลงทันที มุมขวามีแสงแวบผ่านและขึ้นตัวเลข

**10 เหรียญทอง** นางมีเงินในระบบ 10 เหรียญทอง! นางรวยใช่หรือไม่นะ?

"ระบบ ข้าจะเข้าไปในมิติได้อย่างไร"

"แค่ท่านกำหนดคำว่า 'เข้า' ผ่านจิตที่นึกถึงมิติ ท่านก็จะเข้าไปได้เลย"

"ขอบคุณ 'เข้ามิติ'"

วูบบบบ

หลินหลินมองภาพตรงหน้า อ้าปากค้าง !

มืด...มันมืดมาก มองอะไรไม่เห็นเลย ไม่เหมือนที่คุยกันไว้

 "ระบบบบบบบบ!!! เรียกไม่ตอบหูดับเลยนะ " 

หลินหลินใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏออกมา

 "เปิดมิติ"

แสงสว่างเกิดขึ้นจากใต้เท้าของนาง....จากวงกลมเล็กๆ ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นและวิ่งขยายตัวออกไปเหมือนแสงแรกของวันใหม่ มันเป็นภาพที่สุดยอดมาก

"ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้ชีวิตข้าได้พบสิ่งมหัศจรรย์เช่นนี้"

 เบื้องหน้าของหลินหลินมีจอสีฟ้าติดตามไปด้วยทุกแห่ง นางจะสำรวจมิติที่ได้รับมาสักหน่อย

ตอนนี้นางอยู่หน้าประตูทางเข้าฟาร์มเหมือนในเกมอย่างไงอย่างนั้น มือบางเอื้อมไปเปิดประตูรั้วไม้ที่สูงแค่เอว นางมองทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่สุดสายตา ที่น่าแปลกใจทางขวามือ มีเรือนไม้ของนางมาอยู่ที่นี่ด้วย นางมองเก้าอี้ไม้โยกเบาะรองที่นางสั่งทำมาพิเศษก็ติดตามมาด้วย วิเศษ วิเศษมาก

 "ขอบคุณระบบ"

หลินหลินเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตัวโปรดอย่างคุ้นเคย แค่คิดเล่นๆ ว่ามันจะโยกอัตโนมัติได้ไหมนะ เจ้าเก้าอี้รู้ใจก็โยกให้นางเบาๆ

"ฮ่าๆ ช่างรู้ใจเสียจริง" 

นางเหม่อมองออกไปในทุ่งหญ้า และกำลังวางแผนว่าจะเอาอย่างไรต่อดี

คงต้องศึกษามิตินี้ก่อน หลังจากนั้นค่อยออกไปดูวิถีชีวิตคนที่นี่ ไหนจะธรรมเนียม ค่าเงิน กฎต่างๆ อีก เรียนรู้กันใหม่หมดเลยสินะ สู้ๆ หลินหลิน คงไม่มีอะไรยากไปกว่าชาติที่แล้วหรอกน่า

ในชาติก่อนหากคนนอกมองเข้ามาจะพูดว่าเธอนั้นโชคดีที่ได้รับเงินมากมายมหาศาล มีกินมีใช้ตลอดชีวิต เป็นหนูตกถังข้าวสาร แต่ใครไหนเลยจะรู้ว่าเธอต้องพบเจออะไรบ้าง

การถูกตามฆ่าไม่เว้นวัน ถูกทรยศจากคนใกล้ตัว ไม่ว่าจะเป็นการใส่ร้ายต่างๆ เธอเจอมาทุกรูปแบบ แต่ในความโชคร้าย เธอก็พบความโชคดีเช่นกัน

ในวันที่เธอถูกตามฆ่า เธอเสียท่าเพราะคนสนิทหักหลัง แต่ดวงเธอคงยังไม่ถึงฆาต จึงเกิดเรื่องที่พลิกชีวิตเธอไปตลอดกาล

ในวันนั้นเธอบังเอิญหนีเข้าไปในถิ่นของคุณอาริชาร์ด เพื่อนสนิทของพ่อบุญธรรม อาริชช่วยชีวิตเธอไว้...แต่เธอไม่สามารถซ่อนตัวได้ไปตลอด

และในตอนนั้นเอง อาริชถามเธอว่าหลังจากนี้จะเอาอย่างไร วงการนี้มันมีแค่ 2 ทางเลือก คือ 1 หนีไปจนตาย หรือ 2 จะสู้จนตาย ตอนนั้นเธอตัดสินใจเลือกที่จะสู้จนตาย เพราะอย่างไรก็ต้องตาย ถ้าอย่างนั้นก็ขอสู้ให้สุดไปเลย

เธอได้รับการฝึกจากอาริช ไม่ว่าจะเป็นการต่อสู้ด้วยมือเปล่าหรือ ปืน มีด ธนู ดาบ ทุกอย่างถูกใช้ให้เป็นอาวุธได้หมด ไม่เว้นแม้แต่แหวนที่เธอใส่ ของเครื่องประดับทุกชิ้นถูกสั่งทำพิเศษ มันจะมีกลไกเพื่อเป็นอาวุธ รวมถึงการใช้สารพิษ เพียงเพื่อให้เธอได้มีคำว่า …โอกาส โอกาสมีชีวิตต่อไป

ประสบการณ์ในชาติก่อน เรียกว่าเธอใช้สิ่งที่เรียนมาอย่างคุ้มค่าเลยทีเดียว

หลินหลินนึกอยากรู้ว่าภายในเรือนไม้ของเธอยังคงเดิมหรือไม่ สองขาก้าวลุกจากเก้าอี้ไปทางประตู มือเรียวใช้มือทาบกับประตูที่ไม่มีลูกบิดเพราะมันใช้การสแกนลายนิ้วมือทั้ง 5 ของเธอเท่านั้น รอไม่นานประตูก็เปิดออก

หลินหลินหลุดยิ้มออกมาทันที ด้านในยังเหมือนเดิม ของที่เธอสะสมไว้อยู่ครบ ภาพถ่ายครอบครัวที่เธอหวงแหนติดตามมาด้วย ต้องขอบคุณระบบ สิ่งที่ระบบมอบให้มามันมีคุณค่าทางจิตใจมากจริงๆ

ภายในห้องไม่ได้มีอะไรมาก ด้านซ้ายมือมีเพียงเตียงนอนที่เป็นเตียงไม้โบราณถูกปูทับด้วยเบาะที่หนานุ่มมากเป็นพิเศษ แค่มองดูด้วยตาก็รู้ว่ามันนุ่มมากเพียงใด ความหนานุ่มนี้หากใครได้สัมผัสคงไม่อยากลุกออกจากมันแน่นอน

หลินหลินกวาดสายตามองรอบห้อง ทุกอย่างยังเหมือนเดิม บนผนังตรงกลางเป็นรูปครอบครัวของเธอ หลินหลินยิ้มให้รูปตรงหน้า

"สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะคุณแม่ หลินคิดถึงพ่อกับแม่มากเลยค่ะ คิดถึงอ้อมกอดของแม่ และเสียงดุของพ่อ "

หลินหลินพูดไปพลางหัวเราะน้อยๆไป

"ตอนนี้พระเจ้าให้โอกาสหลินมาพักผ่อนท่องเที่ยวในโลกที่ไม่มีใครรู้จักเรา ไม่มีใครตามฆ่าเรา เหมือนได้ชีวิตใหม่ตามคำขอเลยค่ะ พ่อกับแม่อยู่ทางโน้นสบายดีกันไหมคะ อย่าลืมคิดถึงหลินบ้างนะคะ... และเอาใจช่วยหลินด้วยนะคะ"

รอยยิ้มบางเบาถูกส่งไปยังภาพอย่างเคยชินอีกครั้ง เธอทำแบบนี้มาจนนับครั้งไม่ถ้วน ภาพนี้เป็นภาพที่มีความหมายต่อเธอที่สุด

หลินหลินตัดใจละสายตาออกจากภาพ มองไปมุมขวามือที่มีเพียงโต๊ะหนังสือที่เป็นโต๊ะไม้เก่าๆ เธอมองหนังสือเก่าๆ ที่กองทับกัน แต่ใครไหนเลยจะรู้ว่านี่คือทางเข้าห้องลับ

หลินหลินบิดหนังสือเล่มที่ 3 ไปทางขวา บิดเล่มที่ 4 ไปทางซ้าย รอไม่นานพื้นตรงกลางห้องด้านล่างก็เปิดออก หลินหลินเดินลงไปด้านล่างทันที

พื้นที่ด้านล่างนั้นกว้างมาก ตอนสร้างหลินหลินสั่งให้สร้างเป็นห้องโล่งๆ กินพื้นที่ถึง 30 เมตร ทุกอย่างที่ใช้เป็นสีขาวทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นพื้นหรือผนังของห้องนี้ ถูกปูด้วยหินอ่อนสีขาว หลอดไฟแบบฝังผนังแต่ขอบนั้นเป็นคริสตัลส่องแสงระยิบระยับ ทุกอย่างดูหรูหราต่างจากข้างบนลิบลับ

 หลินหลินกวาดตามองทรัพย์สิน เงินสดเต็มตู้เซฟ ทองคำ เพชร พลอย เครื่องประดับ อาวุธต่างๆ อยู่ครบ

แต่ที่เธองงคือ ทำไมเงินถึงตามมาด้วย เพราะที่นี่ไม่ใช่ยุคปัจจุบัน เรียกได้ว่าเป็นมิติคู่ขนานจะดีกว่า ตามประวัติศาสตร์โลกของเธอไม่มีพลังเวท ไม่มีของวิเศษพวกมิติ ดังนั้นต้องคนละโลกกันแน่นอน

เมื่อสำรวจจนพอใจแล้วหลินหลินก็กลับขึ้นมาด้านบน เธอเดินออกมานั่งมองทุ่งหญ้าที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา

"ระบบ มิตินี้ใช้งานยังไง"

ระบบ: "ใช้การสั่งการผ่านหน้าจอ คล้ายกับการเล่นเกมในยุคก่อนของท่านขอรับ"

หลินหลินเปิดหน้าจอขึ้นมาก็พบกับข้อความต้อนรับ และต้องเบิกตากว้างขึ้นเมื่อมันคือ มิติฟาร์มเวอร์ชั่นล่าสุด ที่เด็กบุญธรรมของเธอเขียนมันขึ้นมาและเคยเอามาให้เธอเล่น

 "พระเจ้าขอบคุณพระองค์ แค่นี้ก็ไม่มีทางอดตายแล้ว"

หลินหลินเริ่มกดเริ่มสร้างทันที

อย่างแรกที่เธอลองเลือกคือ แปลงข้าว และข้าวโพด ในหน้าจอพื้นที่มันเริ่มให้ที่ 10 แปลงเธอจึงแบ่งให้เป็น ข้าว 5 แปลง ข้าวโพด 5 แปลง

เมื่อเธอเลือกเสร็จก็ต้องตกใจอีกครั้ง เพราะมิติเธอเปลี่ยนแปลงทันที มันไวมาก มองตามแทบไม่ทัน แปลงข้าว และแปลงข้าวโพดที่ถูกไถและหว่าน ปรากฏตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว

หลินหลินกลับไปสนใจที่หน้าจออีกครั้งและทำการเริ่มซื้อทันที เธอมี 10 เหรียญทอง ดังนั้นสิ่งที่ควรซื้ออย่างแรกคือ เพิ่มแปลงที่นาก่อน หลินหลินซื้อที่นาไปอีก 10 แปลง มันถูกจำกัดซื้อได้สูงสุดเพียงเท่านี้ ตามด้วยเล้าไก่ 5 เล้า เล้าเป็ด 5 เล้า คอกหมู 3 คอก และโรงงานแปรรูปอาหารสัตว์ทั้ง 3

กดซื้อเสร็จเธอต้องปวดใจเพราะเงินของเธอเหลือเพียง 1 เหรียญทอง นี่ขนาดเธอใช้ส่วนลด 50% ของการเข้าใช้มิติวันแรกนะเนี่ย ถ้าไม่มีส่วนลดเธอคงไม่อยากจะคิดเลย

"ระบบ เหรียญจะเพิ่มจากการขายของในระบบใช่ไหม"

"ใช่ ท่านสามารถขายของที่ท่านปลูก เช่น ข้าว ข้าวโพด หรือสัตว์ที่ท่านเลี้ยง แต่หากมีภารกิจแล้วท่านทำสำเร็จ ช่องแลกเปลี่ยนข้ามมิติจะถูกเปิดใช้งาน"

"ภารกิจ? แล้วตอนนี้มีภารกิจให้ทำไหม"

"ตอนนี้ไม่มีภารกิจ แต่มีสารขอความช่วยเหลือจากผู้ถูกเลือกหมายเลข 8798451444765 ท่านต้องการเปิดดูหรือไม่"

"ข้าต้องการ"

พรึบ! "นี่มัน............ "