บทที่7

"กรี๊ดดดด........นี่มัน!!!" 

นางลอกคราบ...นางเป็นงูหรอ...เอ้ย..นางเป็นคนสินางเป็นคน  หลินหลินเธอต้องตั้งสติ.....

ความเจ็บปวดที่เพิ่งผ่านพ้นไปยังคงทิ้งร่องรอยไว้บนร่างกาย  ผิวหนังที่หลุดลอกเป็นแผ่น ๆ ทำให้หลินหลินอดคิดถึงงูที่ลอกคราบไม่ได้  ความรู้สึกแสบร้อนยังคงติดตรึงอยู่บนผิวหนังทุกตารางนิ้ว  เหมือนถูกไฟลนแผดเผาจนแทบสลาย

หลินหลินค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามแขนเรียวอย่างระมัดระวัง  ผิวหนังเก่าที่แห้งกร้านและหมองคล้ำกำลังถูกผลัดออกไปทีละน้อย  เผยให้เห็นผิวใหม่ที่ขาวเนียนสวยราวกับไข่มุกเบื้องล่าง  ความเจ็บปวดเริ่มจางหายไป  แทนที่ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นและประหลาดใจ

"กระจก"

  หลินหลินพึมพำเรียกหาสิ่งที่จะสะท้อนภาพของเธอในตอนนี้

พรึบ! กระจกขนาดไม่ใหญ่มากปรากฏขึ้นเบื้องหน้า  หลินหลินมองภาพสะท้อนของตัวเองด้วยความตกตะลึง  นางงดงามกว่าดาราจีนในยุคของนางเสียอีก  งามแบบไม่น่ามีอยู่จริงบนโลก

 "งานพอ ๆ กับเล่อปาเลยอิอิ"

หลินหลินเหม่อมองภาพที่ปรากฏอยู่  เหมือนนางมองสาวงามล่มเมือง  ร่างกายสวยงามที่สมส่วนรับกัน  เครื่องหน้าทั้งห้า  งดงามไร้ที่ติ  ทุกอย่างลงตัวเหมือนสวรรค์สร้าง  ผิวเนียนขาวใส  ใบหน้าเรียวรีรูปไข่  ดวงตายคมดุจหงส์  จมูกโด่งสันได้รูป  แพขนตางอนงามดุจขนนก  ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ  ชวนให้น่าสัมผัส

แต่พอหลินหลินนึกถึงความเจ็บปวดที่ได้รับก็สยดสยองมากเช่นกัน  มันเหมือนกับร่างกายของเธอกำลังถูกสร้างขึ้นมาใหม่ทุกอณูเนื้อ  กระดูกทุกชิ้นถูกหลอมและจัดเรียง  เส้นเลือดทุกเส้นถูกสร้างขึ้นมาใหม่  มันเป็นความเจ็บปวดที่เกินกว่าจะบรรยาย  เป็นความเจ็บปวดที่ทำให้เธออยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ อีกครั้ง

หลินหลินทำความสะอาดเรือนร่างทุกสัดส่วนอย่างทะนุถนอม  ลุกขึ้นจากน้ำ  หยิบเสื้อคลุมมาสวมใส่

 "เอ... เหมือนนางสูงขึ้นนะเนี่ย"

หลินหลินหันกลับไปมองธารน้ำตกตรงหน้าอีกครั้ง  นางแอบคิดนะว่านี่อาจจะเป็นน้ำตกวิเศษก็เป็นได้

 "ไว้ค่อยถามระบบวันหลังดีกว่า"

หลินหลินกลับเข้าเรือนไม้  วันนี้เธออยากนอนในมิติ  เมื่อร่างกายสัมผัสกับเบาะนอนที่แสนนุ่ม  และกลิ่นที่คุ้นเคย  หลินหลินก็หลับลึกทันที  เธอไม่กังวลเพราะเวลาในนี้กับข้างนอกต่างกันมาก  1 วันข้างนอก  เท่ากับนางใช้ชีวิตในนี้ได้ถึง 1 เดือน

หลินหลินหลับใหลโดยไม่รู้การเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายของเธอแม้แต่น้อย  หากเธอลืมตาขึ้นมาสักนิดเธอจะเห็นภาพน่ามหัศจรรย์ที่ลูกแก้วสีขาว  สีฟ้า  สีแดง  และสีน้ำตาล  ทยอยหลั่งไหลเข้าไปในตัวเธออย่างไม่ขาดสาย  คนทั่วไปจะมีได้แค่ 1-2 ธาตุ  แต่เธอกับมี 4 ธาตุ  ดิน  น้ำ  ลม  ไฟ  นั่นแปลว่าเธอสามารถใช้เวทได้ถึง 4 เวทเลยทีเดียว

หากมีใครรู้ว่าสตรีนางนี้เป็นผู้ใช้เวททั้ง 4  แผ่นดินคงต้องสั่นสะเทือนเพื่อตามหานาง  แม้วันเวลาผันผ่านไปแต่หลินหลินยังคงหลับไหลไม่ตื่นขึ้นมา  ร่างกายของหลินหลินยังคงดูดลูกแก้วเวทเข้าตัวอย่างต่อเนื่องไม่มีทีท่าที่จะหยุดแต่อย่างใด...

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!  เสียงระเบิดดังขึ้นติดกัน 4 ครั้งทำให้หลินหลินรู้สึกตัวตื่น  ตอนนี้  หลินหลินไม่ได้รู้ตัวเลยว่าเธอนอนหลับในมิติ  ยาวนานถึง 15 วัน

"ระบบ  เสียงอะไร  ทำไมเสียงเหมือนระเบิด  ดังใกล้ตัวเธอขนาดนี้"

ระบบ: "เสียงการเปิดใช้ธาตุในตัวของผู้ถูกเลือกขอรับ  ขอแสดงความยินดีด้วยขอรับ....ตอนนี้ผู้ถูกเลือกสามารถใช้เวททั้ง 4 ได้แล้วขอรับ"

หลินหลินปรับจูนข้อมูลที่เธอได้รับจากระบบมา  เพราะเธอเพิ่งตื่นจึงโหลดข้อมูลช้า

"ห๊ะ.... 4 เวท  นี่นางต้องเป็นลูกรักพระเจ้าแน่ ๆ  ขอบคุณพระเจ้าเจ้าค่ะ  หลินหลินจะใช้ชีวิตให้ดี  ให้สมกับโอกาสที่ท่านมอบให้"

หลินหลินลุกขึ้นนั่งบนที่นอนบิดตัวไล่ความเมื่อยล้าเล็กน้อย  นางลองรวบรวมสมาธิ  กำหนดจิต  ดิน  น้ำ  ลม  ไฟ  กำหนดสลับไปสักพัก  ก็เห็นลูกแก้วทั้ง 4 อยู่ตรงจุดตันเถียน  นางเพ่งสมาธิเข้าไปก็สัมผัสถึงลูกแก้วทั้ง 4  หากนางเพ่งสีแดง  ร่างกายนางจะเริ่มร้อนขึ้น  หากนางเพ่งสีฟ้า...

ร่างกายก็เย็นสบายเหมือนสายน้ำโอบอุ้มไว้  เมื่อเพ่งลูกแก้วสีขาวใบต่อไป  นางกลับรู้สึกว่าตัวนางเบาไร้น้ำหนัก  ล่องลอยอยู่ในอากาศราวกับไร้แรงโน้มถ่วง

หลินหลินย้ายจิตไปที่ลูกแก้วสีน้ำตาลลูกสุดท้าย  ลูกนี้นางสัมผัสได้ถึงความหนักแน่นและแข็งแกร่ง  มั่นคงดุจขุนเขา  เมื่อสำรวจลูกแก้วทั้ง 4 จนพอใจแล้ว  หลินหลินก็ถอนสมาธิออกมาทันที

นางถามระบบว่านางนอนไปกี่ชั่วโมงแล้ว  เมื่อได้คำตอบหลินหลินกลับต้องตกใจว่านางนอนนานขนาดนั้นได้ยังไงกัน  แต่นางก็ขี้คร้านจะหาคำตอบ  โลกนี้มันมหัศจรรย์ตั้งแต่ที่นางมาอยู่ที่นี่แล้ว

วันนี้หลินหลินเลือกใส่ชุดสีขาวไล่สีผสมกับสีเทาเงิน  มีความพริ้วไหวระยิบระยับในเนื้อผ้า  ชุดนี้เป็นชุดเวทระดับสูง  ป้องกันการโจมตีระดับสูงสุด  สามารถทำความสะอาดตัวเองได้  และปรับสภาพให้เป็นอุณหภูมิปกติ  ผู้สวมใส่จะรู้สึกถึงอากาศสบายตลอดเวลา  ชุดนี้นางซื้อมาจากระบบถึง 50 เหรียญทองเชียวนะ

เมื่อสวมใส่เสร็จแล้วหลินหลินก็เดินไปนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้งที่นางสั่งซื้อจากระบบมา  หลินหลินเลือกจัดแต่งทรงผมอย่างง่าย ๆ โดยการรวบผมครึ่งหัวแบบไม่แน่น  แล้วปักปิ่นหยกสีขาวระย้าโค้งตามทรงผม  มือเรียวเอื้อมไปหยิบต่างหูที่เข้าคู่กับปิ่น

หลินหลินยิ้มให้กับตัวเอง  การแต่งตัวจัดผมแบบนี้นางคิดว่าง่ายดี  นางชอบ  นางไม่ชอบอะไรที่ยุ่งยาก"

หลินหลินสังเกตเห็นกลางหน้าผากตนเองมีสัญลักษณ์บางอย่างปรากฏขึ้น  แต่มันกลับเรืองแสง  หากให้เดานางคิดว่าสัญลักษณ์นี้ไม่น่าจะมีใครมองเห็นแน่นอน

หลินหลินออกจากเรือนไม้มาตรวจสอบฟาร์มในมิติต่อ  นางยังมีเวลาอีกมาก  หลินหลินไม่รอช้า  เธออยากรู้ว่ามีอะไรให้เธอซื้อบ้างนะ

เมื่อเห็นระบบปลดล็อกโรงไม้แปรรูป  หลินหลินกดซื้อทันที  นางอยากจะกระโดดกอดระบบ

โรงไม้แปรรูปอันนี้มันจะช่วยนางได้มาก  เพราะนางกำลังคิดจะสร้างจวน....

เมื่อในฟาร์มไม่ได้มีอะไรให้ซื้อแล้ว  หลินหลินก็มานั่งอัปเดตโกดังแทน  ตอนนี้เนื้อสัตว์ในโกดังนางมีจำนวนมาก  เรียกว่าเลี้ยงคนทั้งแคว้นได้เลย  แต่นางไม่วางใจ  นางเชื่อว่าในอนาคตนางต้องได้ใช้ของพวกนี้แน่นอน

วันนี้หลินหลินเลือกที่จะกินอาหารจากระบบ  ในมิติของนางมีโรงงานแปรรูปอาหาร 1 โรง  นางเคยสั่งทำอาหารต่าง ๆ ไว้มากมาย  วันนี้มีโอกาสขอลองชิมสักหน่อย

หลินหลินเลือกซาลาเปาไส้หมูแดง 1 ลูก  ไส้หมูสับไข่เค็ม 1 ลูก  เกี๊ยวกุ้ง 1 ชาม  เมื่อกดตกลง  ของที่เลือกก็ปรากฏลอยอยู่ในอากาศตรงหน้าหลินหลินทันที

หลินหลินมองซ้ายขวา  นางลืมซื้อโต๊ะกินข้าว  ที่ชานหน้าเรือนที่นี่ไม่มีที่นั่งกินข้าวเลย  ทั้งในอดีตและปัจจุบัน  มีแต่โต๊ะทรงกลมเล็ก ๆ วางถ้วยน้ำชาเท่านั้น

หลินหลินปล่อยให้อาหาร 2 อย่างลอยอยู่อย่างนั้น  นางเลือกเข้าระบบไปหาโต๊ะกินข้าวก่อน  เลือกไม่นานก็เจอโต๊ะไม้พร้อมเก้าอี้  เรียบ ๆ  แต่ดูหรู  โต๊ะชุดนี้ในระบบขายอยู่ 10 เหรียญทอง

หลินหลินจัดการซื้อทันที  เมื่อโต๊ะพร้อมแล้วหลินหลินแค่คิด  อาหารทั้งหมดก็ลอยมาอยู่บนโต๊ะทันที  หลินหลินงงว่าเธอไม่ต้องสั่งการผ่านระบบหน้าจอหรอ  ก็มีเสียงสวรรค์ของระบบอธิบายทันที

ระบบ: "ของที่อยู่ในมิติท่านไม่ต้องสั่งการผ่านจอขอรับ  แต่ของที่ท่านจะซื้อใหม่  อัพเดตหรือขายออก  แลกเปลี่ยน  รวมทั้งติดต่อกับผู้ถูกเลือกรายอื่น  จำเป็นต้องสั่งการผ่านจอระบบขอรับ"

หลินหลินลองดู  นางตั้งจิตเปลี่ยนชุด  แค่นึกถึงชุดในตู้อีกชุด  บนร่างของนางก็เกิดการเปลี่ยนแปลงทันที 

"เจ๋ง......." 

หลินหลินกลับไปใส่ชุดเดิม  และลองสั่งเก็บเกี่ยวสตรอว์เบอร์รี  ทันใดนั้นสตรอว์เบอร์รีก็ถูกเก็บเกี่ยวเข้าไปยังโกดัง

 " ขอบคุณระบบ  มันสะดวกสบายขึ้นเยอะเลย"

ระบบ : "เป็นเพราะผู้สร้างอัพเดตระบบของผู้ถูกเลือก  ระบบเลยได้อัพเกรดไปด้วยขอรับ"  (เขาจะบอกนางได้ยังไง... ว่าขนาดระบบยังแอบคิดว่านางต้องเป็นลูกรักผู้สร้างแน่ ๆ)

หลินหลินมองดูซาลาเปาอวบอ้วนตรงหน้า

 "น่ากินจัง"

 เมื่อหลินหลินหยิบซาลาเปาขึ้นมากัด  ร่างบางหลับตายิ้มพริ้มไปกับรสชาติที่ได้

"มันอร่อยมากๆ"

  รสชาตินี้เหมือนในภัตตาคารอาหารจีนระดับ 5 ดาวเลย  แป้งของซาลาเปานุ่มฟู  กัดไปเจอกับไส้หมูแดงทรงเครื่องที่ทีรสหวานเค็มกำลังพอดี  กลิ่นเครื่องเทศตีขึ้นจมูกทำให้หลินหลินรู้สึกได้ถึงความลงตัวของรสชาติ 

"แค่ก ๆ ๆ  น้ำ  ขอน้ำหน่อย"

 ในมือของหลินหลินปรากฏกระบอกไม้ไผ่ใส่น้ำขึ้นมาทันที  หลินหลินรีบดื่มน้ำลงไปทันที  นี่นางไม่ได้สำลักนะ  นางแค่รีบกลืนเพราะอยากกัดคำต่อไปแค่นั้น 

“ฮ่า ๆ ๆ"

ขนาดนางที่กินอาหารเลิศรสมานับไม่ถ้วนยังรู้สึกว่ามันอร่อยขนาดนี้  ไม่ต้องพูดถึงคนในยุคนี้เลย  นางต้องขายดีมากแน่ ๆ

“ฮ่า ๆ ๆ  เงินจ๋า รอแม่ก่อน"

หลินหลินตักเกี๊ยวกุ้งมาชิม

 "โอ้ว.... ใส่กุ้งเป็นตัวเลยหรือนี่  ดีจัง อึ้ย..... อร่อยมาก" 

มืออีกข้างเอื้อมไปหยิบซาลาเปาไส้หมูขึ้นมากัด...

"สุดยอด.... มันสุดยอดมาก”

 ข้างในหมูก้อนใหญ่มาก  ตรงกลางมีไข่เค็มด้วย  รสชาติกลมกล่อมลงตัว

ทำไมอาหารจากระบบถึงอร่อยขนาดนี้นะ  ถ้าไม่ติดว่านางกินไม่หมดนางจะสั่งอย่างอื่นมาลองกินอีก  หลินหลินนั่งกินไปจนหมด  ปกตินางไม่กินเยอะขนาดนี้  แต่มันอร่อยมาก

 “ หยุดกินไม่ได้เลย"

ร่างบางเอามือลูบท้องและตบเบา ๆ 

"เห้อ... อิ่มลุกไม่ขึ้นเลย" 

หลินหลินอยากรู้ว่าในระบบอัปเดตโรงงานแปรรูปอาหารให้ทำอาหารอะไรไว้อีกบ้าง  จึงเข้าไปดูที่หน้าจอ 

"หืม.... มีหมด  ของเยอะมาก  ทั้งไทย  จีน  ฝรั่ง  กิมจิผักดองเกาหลี  ก็ยังมี  ฮ่า ๆ ๆ  ระบบฉันรักนายนะ รักมาก"

ระบบ : "ข้าน้อยก็รักผู้ถูกเลือกขอรับ"  (ระบบเขินอาย)

หลินหลินไม่ได้รับรู้ว่าตอนนี้ระบบเขินอายอยู่  จึงไม่ได้ล้อเลียนอะไรไป  หากรู้นางคงไม่ปล่อยไปแน่...

หลินหลินเลื่อนดูของในโรงงานแปรรูป  มีสินค้าหลายตัวที่นำไปขายข้างนอกมิติได้  เช่น  ไข่เค็ม  ผักดอง  ปลาตากแห้ง  ปูดอง  หอยดอง  เธอจะขายให้ใคร...ขายที่ไหนดี  คงต้องคิดให้รอบครอบกว่านี้  จากที่เถ้าแก่ร้านแจกันบอกมา  เธออยากลงใต้  เธอชอบทะเล..ไว้เธอจะวางแผนสอบถามคนที่นี่อีกที  ทะเลจ๋า...รอแม่ก่อน......