บทที่8

หลินหลินนั่งเอนหลังบนเก้าอี้ม้าโยก  มองระบบเก็บเกี่ยวผลผลิตและขายออกแบบอัตโนมัติ  ผลผลิตนางตั้งระบบไว้  เก็บ 50% ขายออก 50%  แต่ผลผลิตก็ออกไวมาก  ทำให้นางต้องอัปเดตโกดังอยู่ตลอด

 ตอนนี้นางมีเงินในระบบจากการขายแจกันและของจากระบบเยอะมาก  เรียกได้ว่าโจรปล้น 100 ครั้งก็ยังไม่หมดตัว  ฮ่าๆๆ  เมื่อมองดูแล้วนี่คงใกล้รุ่งเช้าแล้ว  หลินหลินจึงออกจากมิติไปยังห้องพัก

พรึ่บ..

หลินหลินมองห้องที่มืดสนิท  ข้างนอกคงยังไม่สว่าง  แต่มีแสงของพระอาทิตย์โผล่พ้นขึ้นมาบ้างแล้ว  นางลองเปิดประตูออกไปข้างนอก  ไม่คิดว่าจะเจอใคร  แต่กลับพบเสี่ยวเอ้อนั่งอยู่ตรงริมสุดทาง  หรือว่าที่นี่เสี่ยวเอ้อรอให้บริการแขกตั้งแต่รุ่งเช้า....   

เสี่ยวเอ้อไม่รอช้ารีบเข้ามาสอบถามนางทันที  แต่ก็ต้องชะงักกับความงามของสตรีตรงหน้า  เพราะคุณหนูท่านนี้ไม่ใช่คุณหนูคนเมื่อวาน  แต่เป็นห้องนี้แน่  เพราะเมื่อวานเป็นเขาเองที่พานางมาส่ง  คุณหนูท่านนี้งดงามมาก.. มากกว่าทุกคนที่เขาเคยพบเห็นมา  เสี่ยวเอ้อเรียกสติตนเอง  โค้งตัวก้มหน้าลง  และสอบถามทันที

 "คุณหนูต้องการสิ่งใดหรือไม่ขอรับ"

หลินหลินยืนนิ่ง.... คิดในใจว่าเสี่ยวเอ้อต้องจำนางไม่ได้แน่  ถึงได้ตกใจขนาดนั้น  ระหว่างที่คิดอยู่นั้น....  เสี่ยวเอ้อ.. ที่เห็นคุณหนูไม่ตอบก็กลัวว่านางจะไม่พอใจ  จึงรีบสอบถาม

"คุณหนูต้องการน้ำชาเพิ่มหรือไม่ขอรับ  หรือให้ข้าน้อยยกน้ำมาใส่อ่างให้อาบเลยหรือไม่ขอรับ"

หลินหลินพยักหน้าให้เสี่ยวเอ้อ

 "รบกวนเจ้าเปลี่ยนกาน้ำชาใหม่ให้ข้า  และเอาน้ำมาเติมในอ่างด้วย"

เสี่ยวเอ้อรีบรับคำและโค้งจากไปทำตามคำสั่งทันที  หลินหลินคิดว่าที่นี่ให้บริการดีมากๆ  วันหลังคงต้องใช้บริการโรงเตี๊ยมจันทราอีกแน่

แต่ที่นางไม่รู้คือเสี่ยวเอ้อที่บริการนางนั้น  เขาฝ่าฝืนกฎของโรงเตี๊ยม  มารอคอยอย่างมีความหวังที่หน้าห้องพักชั้น 3  ซึ่งเกินขอบเขตหน้าที่ของเขา  เสียงหัวใจของเขาเต้นระรัวด้วยความกังวล  ไม่ใช่เพราะกลัวถูกลงโทษ  แต่เพราะความหวังอันริบหรี่ที่จะได้เงินมาช่วยมารดาที่กำลังจะจากเขาไป

ภาพของท่านแม่อันเป็นที่รักที่นอนซมด้วยความเจ็บปวดปรากฏขึ้นในมโนสำนึกของเขา  ทุกครั้งที่เขาเห็นน้ำตาแห่งความทุกข์ทรมานของท่านแม่

 หัวใจของเขาก็แทบแหลกสลาย  เขาทำงานหนักทุกวัน  แทบไม่ได้หยุดพัก  แต่เงินที่หามาได้ก็ยังไม่เพียงพอต่อการรักษา

“หากสวรรค์ยังมีเมตตา  โปรดประทานปาฏิหาริย์ให้ข้าด้วยเถิด"

  เขาภาวนาในใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า  หวังว่าวันนี้จะเป็นวันที่โชคชะตาจะยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเขาและมารดา  เมื่อวานที่ได้ตำลึงไปทำให้เขาคิดได้  หากเขาโชคดีแบบนี้อีกสักครั้งสองครั้ง .... หากคุณหนูนางเมตตาให้ตำลึงกับเขาอีก  เขาจะรวบรวมตำลึงไปรักษามารดาที่เจ็บป่วยได้ไวขึ้น  ตอนนี้ยังขาดอีก 3 ตำลึง

 ท่านหมอบอกให้เขาทำใจ  เขาภาวนาต่อสวรรค์ให้เมตตาเขาสักครั้ง..... ให้เขาได้มีโอกาสได้รักษามารดา  เป็นคำอธิษฐานของเขาตลอด 1 ปีที่ผ่านมา

แม้เขาจะพยายามทำงานหนักแค่ไหน... ค่าแรงก็ไม่เพียงพอ  เพราะเขาต้องซื้ออาหารให้คนทั้งบ้าน  จ่ายค่าเช่าบ้าน  และต้องแบ่งเงินมาซื้อยาให้ท่านแม่เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดอีกด้วย"

หลินหลินรอเสี่ยวเอ้อไม่นาน  เสี่ยวเอ้อก็มาพร้อมกับกาน้ำชาชุดใหม่

 "เสี่ยวเอ้อรีบนำกาน้ำชาวางลงบนโต๊ะ  ดูก็รู้ว่าเขารีบร้อนแค่ไหน  เพราะมือของเสี่ยวเอ้อแดงเป็นเทือก  น่าจะเผลอทำน้ำร้อนลวกมือตนเองเป็นแน่

หลินหลินสำรวจเสี่ยวเอ้ออยู่เงียบ ๆ  เสี่ยวเอ้อกลับออกไปขนถังน้ำร้อนใบใหญ่ขึ้นมาเทลงอ่างไม้และเดินไปเปิดจุกกั้นน้ำที่ส่งต่อน้ำลงมายังถังอาบน้ำเพื่อผสมน้ำให้อุ่น 

ทุกการกระทำเสี่ยวเอ้อดูเร่งรีบ  หันออกไปมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะโผล่พ้นขอบฟ้าอยู่บ่อยครั้ง  ใบหน้าชื้นเหงื่อทั้งที่อากาศหนาวเย็น  แสดงว่าต้องกังวลหรือไม่ก็กลัวอะไรบางอย่าง

หลินหลินลองใช้ดวงตาตรวจสอบทันที  ไม่นานก็มีป้ายขึ้นเต็มไปหมด  ป้ายแรกที่อยู่บนสุดคือ

*อยากรักษามารดาที่ป่วยหนัก (อ่านเพิ่มกด)*

*คาดหวังว่าจะได้ตำลึงเพิ่ม (อ่านเพิ่มกด)*

*กังวลผู้ดูแลมาพบเจอ (อ่านเพิ่มกด)*

*ผิดหวังไม่พบคุณหนูท่านเมื่อวาน (อ่านเพิ่มกด)*

ฮ่าๆๆๆ ..... ดวงตาตรวจสอบแม้จะบอกแบบไม่เจาะจง  แต่ก็มีรายละเอียดให้อ่านเพิ่มเติม  นางลองกดป้ายที่ 2  คาดหวังว่าจะได้ตำลึงเพิ่ม  กดคำอธิบายเพิ่มเติม ......จากที่อ่านสรุปออกมาคือ  เสี่ยวเอ้อคนนี้ชื่อว่า  ฉางอี้  เป็นคนดี  ซื่อสัตย์  และใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก  เลี้ยงดูแม่ที่ป่วยและน้องสาวตัวน้อย  ตอนนี้ต้องการหาตำลึงเพิ่มอีก 3 ตำลึง  เพื่อไปจ่ายค่าหมอและค่ายาให้มารดา

แต่ระบบดวงตาตรวจสอบนี่สุดยอดไปเลย  ยิ่งกว่านักสืบอีก  รู้ลึก  รู้ดี  จริง ๆ   หลินหลินปิดดวงตาตรวจสอบลง

"เสี่ยวเอ้อ ...ที่นี่มีบริการออกไปซื้อของให้ลูกค้าหรือไม่"

"มีขอรับ...คุณหนูอยากได้อะไรขอรับ"

"ข้าอยากได้ปิ่นปักผม  เครื่องประดับ  สักหลาย ๆ ชิ้นหน่อย  ข้าจะนำไปแจกบ่าวในเรือน"

ฉางอี้ครุ่นคิด  เขาอยากจะรับงานนี้แต่กลัวว่าจะเลือกมาไม่ถูกใจคุณหนูท่านนี้...

หลินหลินไม่ปล่อยให้ฉางอี้คิดนาน  นางรู้ว่าเขากังวลอะไร

  "เจ้าไม่ต้องเลือกแบบที่หรูหรามาก  เอาที่เจ้าชอบก็ได้  ข้าแค่จะนำไปแจกให้บ่าวไพร่ในเรือน  หรือเจ้าเข้าไปในร้านแล้วก็เลือก ๆ ชี้ ๆ มาเลยก็ได้  ทำได้หรือไม่"

ฉางอี้ยิ้มกว้าง

 "ทำได้ขอรับ  ข้าทำได้"

หลินหลินให้เหรียญทองไปถึง 1 เหรียญ  นางบอกฉางอี้ว่านางจะรออยู่ที่นี่  หากไม่พอให้เอาเงินนี้มัดจำและให้คนของทางร้านมาเก็บเงินที่นางเพิ่ม

ที่นางทำแบบนี้นางก็แค่อยากจะพิสูจน์.....ระบบขึ้นว่าฉางอี้เป็นคนดีซื่อสัตย์  เมื่อเขาเจอเงินก้อนใหญ่  เขาจะโลภเอาของคนอื่นมาเป็นของตนหรือไม่  เขาจะขโมยเงินนี้แล้วทำให้ครอบครัวตนเองสุขสบายหรือไม่  ถ้าฉางอี้เลือกข้อนี้นางก็ไม่กังวล  ถือซะว่าสวรรค์ตอบแทนในความอดทน  อดกลั้น  และซื่อสัตย์ที่ผ่านมาของเขา  ทำให้เขามาเจอนาง  แต่หากเขาเลือกความซื่อสัตย์  ไม่ละโมบของผู้อื่น 

นางนี่แหละขอเป็นตัวแทนสวรรค์  ส่งมอบของขวัญให้คนดี ๆ แบบนี้เอง

ระหว่างรอฉางอี้  หลินหลินก็เดินไปเปิดหน้าต่างนั่งตรงตั่ง  มองออกไปข้างนอก  คิดวางแผนว่าวันนี้นางจะทำอะไรบ้าง  อย่างแรกวันนี้นางจะไปเหมาเครื่องประดับตามร้านต่าง ๆ มาประมูลในระบบ  นางอยู่ที่เมืองนี้แค่พรุ่งนี้เท่านั้น  นางจะออกเดินทางไปทางใต้  อยากไปปักหลักที่นั่น

ภารกิจแรก  เหมาเครื่องประดับ  จานชาม  ให้มากที่สุด  แต่จะเหมายังไงให้ไม่มีใครรู้ว่าเป็นนาง  เพื่อความปลอดภัยนางควรจะปิดบังไม่ให้ใครรู้ว่าของทั้งหมดอยู่ที่นาง  คิดได้ดังนั้น  ก็นึกไปถึงชายชรากับเด็กน้อย  นางคิดแผนดี ๆ ได้แล้ว  ในเมื่อนางอยู่ที่เมืองนี้อีกแค่ 1 คืน  ถ้างั้นก็ลุยเลยล่ะกัน

หลินหลินคิดได้ว่าในระบบมีชุดเวทระดับสูง  แล้วจะมีเครื่องมือเวทปิดบังตัวตนพวกนี้ไหมนะ  ร่างบางจึงเปิดจอเข้าระบบซื้อขายแลกเปลี่ยน  หาอยู่นานในที่สุดก็เจอ.....

“ผ้าคลุมล่องหน?...” 

เห้ยนางไม่ได้จะไปปล้นใครนะ  จะเอาผ้าคลุมล่องหนมาทำไม? แต่ก็น่าสนใจอยู่นะ  เหมือนพ่อมดแม่มดอะไรทำนองนี้

หลินหลินเลือกดูต่อไปจนไปพบผ้าคลุมภาพลวงตา  ความวิเศษ  สามารถทำให้คนที่พบเห็นท่านในแบบที่ท่านตั้งค่าไว้

"หืม......น่าสนใจมาก"

 หลินหลินกดอ่านรายละเอียด  ก็พบว่าของชิ้นนี้เหมาะกับนางมาก  เพราะนางต้องเดินทางไกล  แม้มันจะเขียนว่าสามารถตั้งค่า  ทำให้ผู้สวมใส่งดงาม  หรือขี้เหร่ได้  หลินหลินกดซื้อทันที  ผ้าคลุมตัวนี้เป็นเหมือนชุดคลุมมีหมวกปิดขึ้นมาที่หัว  พอนางลองสวมใส่ก็มีให้นางตั้งค่า ....เมื่อนางตั้งค่าเสร็จก็หัวเราะออกมาทันที 

“ฮ่า ๆ ๆ" 

นางถอดเสื้อคลุมออก  นางคิดว่าฉางอี้คงกำลังมาแล้ว  และเป็นตามคาด

“ก๊อก ๆ ๆ ๆ”

"คุณหนู  ข้าน้อยซื้อของมาให้แล้วขอรับ"

"เข้ามาได้" 

ฉางอี้เปิดประตูเดินเข้ามา  เขาไม่ปิดประตู 2 บาน  แต่เลือกแง้มไว้ 1 บาน  เพื่อเป็นการให้เกียรตินาง  ฉางอี้เดินตรงมายังโต๊ะกลางห้องพร้อมทั้งวางห่อผ้าและใบยืนยันซื้อขายกับทางร้าน

หลินหลินเปิดห่อผ้าดู  ฉางอี้เลือกเป็นปิ่น  ต่างหู  นางเดาว่าที่เขาไม่เลือกแหวนเพราะคงกลัวว่าผู้รับจะใส่ไม่พอดี

หลินหลินยิ้มน้อย ๆ  สิ่งที่นางสนใจไม่ใช่ว่าเขาเลือกอะไรมา  แต่เป็นใบบันทึกการซื้อขายกับทางร้าน  เขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์เหมือนที่ระบบบอกไว้จริง ๆ

หลินหลิน ยื่นถุงผ้าให้ฉางอี้  เขาขอบคุณนางหลายต่อหลายครั้ง  ในมือกำเหรียญไว้แน่น 

ฉางอี้มั่นใจว่าเขาต้องได้มากถึง 1 ตำลึงแน่นอน  ขอบคุณสวรรค์  ขอบคุณสวรรค์  เขาพยายามใช้ชีวิตต่อไป....

ฉางอี้เก็บถุงเงินเข้าอกเสื้อ  เพราะยังไม่ถึงเวลาเข้างาน  ฉางอี้จึงตัดสินใจกลับบ้าน  เอาเงินไปเก็บที่บ้านย่อมปลอดภัยกว่า 

เมื่อมาถึงบ้าน  ฉางอี้ก็รีบเดินตรงเข้าไปในห้องนอน  เขาซ่อนเงินเก็บไว้ใต้โต๊ะเขียนหนังสือเก่าๆ ใกล้พังตัวหนึ่ง  ความจริงโต๊ะตัวนี้ถูกทิ้งไว้ในซอยเปลี่ยว  เขาเก็บมันมาและพยายามซ่อมมัน  จึงได้รู้ว่ามันมีลิ้นชักลับ 

เมื่อรู้ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้สภาพมันพังอย่างเดิม  แต่ใช้ช่องลับแทน  ใครที่มาเห็นก็จะคิดว่าแค่โต๊ะพังๆ ตัวหนึ่ง  ไม่น่าสนใจอะไร

ฉางอี้หยิบถุงผ้าออกจากอกเสื้อ  เขาเทเหรียญตำลึงออกมาเพื่อเก็บลงลิ้นชัก  แต่ต้องขยี้ตา....เพราะไม่ใช่เหรียญเงิน  แต่เป็นเหรียญทอง!..... 2 เหรียญทองประกบติดกัน  ร้อยด้วยด้ายแดง

น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินอย่างไม่อายใคร  เสียงร้องไห้ที่ดังออกมาทำให้มารดาของฉางอี้ที่อยู่ห้องข้างๆ ต้องรีบพยุงตัวลุกขึ้นจากเสื่อ 

นางใช้เรี่ยวแรงที่มีทั้งหมด  รีบเข้ามาหาลูกชายและกอดเขาเอาไว้เท่าที่แรงนางมี

“อาอี้  แม่อยู่นี่  ลูกเป็นอะไรเจ้า  แค่กๆ  แค่ก  เป็นอะไรร้องไห้ทำไม  แค่กๆ “

"ท่านแม่.... ท่านแม่ ...ฮือๆ ข้าดีใจขอรับ  ดีใจเหลือเกิน  สวรรค์ท่านเมตตาพวกเราแล้ว  ท่านได้ยินคำขอของข้าแล้ว  ฮือๆ "

นางฉางหยู  เมื่อได้ยินว่าไม่ใช่เรื่องร้าย  ก็ได้แต่รอให้ลูกของนางสงบลงโดยโอบกอดลูกของนางไว้

ฉางอี้เมื่อได้ระบายออกมาแล้ว  เขาก็สวมกอดมารดา

 "เรามีเงินรักษาท่านแล้วขอรับ"

 ฉางอี้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มารดาฟัง  เมื่อฟังจบมารดาก็คุกเข่าโขกหัวขอบคุณสวรรค์  เด็กน้อยฉางลี่ลี่เห็นอย่างนั้นก็ทำตาม

 "ลี่ลี่ขอบกุนสาวันเจ้าคร้า" (ลี่ลี่ขอบคุณสวรรค์เจ้าค่ะ)

ทั้ง 3 กอดกันกลม  นี่เป็นความรู้สึกที่โล่งใจ  สบายใจ  ดีใจครั้งแรกในชีวิตพวกเขา....

ฉางอี้วางแผนจะรักษามารดาก่อนอย่างแรก  เขาต้องเดินทางขึ้นเหนือถัดจากเมืองนี้ไป 2 เมือง  ฉางอี้ปรึกษามารดา  เขาจะลาออกจากงานวันนี้และออกเดินทางพรุ่งนี้ 

พวกเราจะไปตั้งรกรากอาศัยอยู่ยังเมืองที่ท่านหมออยู่  ฉางอี้ตั้งใจจะหางานทำในเมืองที่มารดารักษาตัวเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย  แม้มีเงิน....แต่เขาก็ยังเลือกที่จะประหยัดทุกทาง  ใช้จ่ายทุกอย่างให้รัดกุม  วันนี้เขาจะกลับไปลาออกเลยและเก็บของ  ติดต่อเช่าเกวียนเพื่อออกเดินทางพรุ่งนี้

เขาจำได้ว่าคุณหนูเข้าพัก 3 คืน  นางจะอยู่ถึงพรุ่งนี้  เขาอยากจะไปขอบคุณคุณหนูอีกครั้ง  วันนี้จึงมาดักรอที่โรงเตี๊ยม  รอแล้วรออีกจนดึกแล้วก็ยังไม่พบ  จึงถามเสี่ยวเอ้ออีกคน  ก็ได้คำตอบว่านางออกจากห้องหลังฉางอี้ไปแป๊บเดียว

ฉางอี้รอตั้งแต่ยามซื่อ - ยามซวี (09.00-20.59)  แต่ก็ไม่พบคุณหนูท่านนั้น  นางไม่ได้กลับมาโรงเตี๊ยม...

ความผิดหวังถาโถมเข้าใส่ฉางอี้  ราวกับแสงสว่างที่ริบรี่