บทที่16

" ฮะแฮ่ม...พวกเจ้าทำอะไรกันอยู่หรือ..."

ท่านลุงเจียงแกล้งเอ่ยถาม แต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่อาหารบนโต๊ะไม่วางตา

" ท่านพี่ มานั่งก่อนเจ้าค่ะ ข้ากับหลินเอ๋อร์กำลังรอท่านอยู่พอดี"

" หลินเอ๋อร์?"

 สายตาลุงเจียงย้ายจากอาหารมามองที่หลินหลินทันที หลินหลินยิ้มหวานให้หนึ่งที

"ท่านพี่...ตอนนี้ข้ารับหลินเอ๋อร์เป็นหลานสาวแล้ว ข้าชวนนางอยู่ด้วยกันทีนี่ แต่...นางใจแข็งยิ่งนักเจ้าค่ะ หลินเอ๋อร์อยากไปอยู่ทางใต้ หากนางตกลงจะอยู่ที่นี่สักนิดข้าคงให้ท่านสร้างเรือนเพิ่มที่จวนของเราพรุ่งนี้เลยเจ้าค่ะ เอ๊ะ..ท่านพี่หรือเราย้ายไปทางใต้ไปอยู่กับหลินเอ๋อร์ดีเจ้าคะ"

"ฮ่าๆๆๆ ท่านป้าใจเย็นๆ ก่อนเจ้าค่ะ ข้ายังไม่รู้เลยว่าจะไปที่เมืองใดเจ้าค่ะ ไว้ได้ข้าสร้างจวนเสร็จข้าจะรีบส่งข่าวมาบอกท่านนะเจ้าคะ เผื่อท่านอยากหนีท่านลุงไปอยู่กับข้า "

"แค่กๆ หลินเอ๋อร์ ป้าเจ้าอยู่ที่ใดลุงก็อยู่ที่นั่นแหละ เจ้าอย่าให้ทางนางหนีจากลุงเด็ดขาด ฮ่ะๆๆ"

สี่เสียงหัวเราะประสานขึ้นมาพร้อมกัน

" ท่านลุง เชิญดื่มน้ำใบเตยก่อนเจ้าค่ะ แล้วเราค่อยลงมือทานอาหารกัน ท่านป้าหิวแย่แล้ว"

แม่นมเตรียมตัวจะลุกขึ้น หลินหลินจับมือแม่นมเพื่อจะประคอง

 "แม่นมจะไปไหนเจ้าคะ?"

" ข้าจะยืนรอให้คุณหนูทานก่อนเจ้าค่ะ แม้ยามปกตินางจะทานพร้อมกับนายท่านและฮูหยิน แต่ตอนนี้มีคุณหนูหลินหลินมาเป็นแขก นางจะเสียมารยาทไม่ได้ เพราะไม่มีจวนใดเขาให้บ่าวนั่งทานข้าวพร้อมกับเจ้านายเหมือนอย่างนายท่านกับฮูหยิน นางควรลุกและถอยไปรอให้คุณหนูทานเสร็จก่อนดีกว่า"

" ท่านลุงท่านป้าให้แม่นมทานด้วยกันกับเราได้ไหมเจ้าคะ"

" ปกติพวกเราก็ทานพร้อมกันอยู่แล้วหลินเอ๋อร์ แต่แม่นมคงเกรงใจเจ้า"

" แม่นมนั่งๆ เจ้าค่ะ ไม่ต้องเกรงใจข้านะเจ้าคะ ข้าไม่ถือเจ้าค่ะ เดี๋ยวหนักเจ้าค่ะ ฮ่าๆๆๆ"                  

ทุกคนนั่งลงยังที่เดิมอีกครั้ง หลินหลินรอให้ผู้ใหญ่เปิดอาหารก่อน ทางท่านลุงท่านป้าก็เกรงใจนางยังไม่ลงมือซะที วันนี้จะได้กินไหมเนี้ย!

"ท่านลุงท่านป้าลองนี่เจ้าค่ะ"

หลินหลินใช้ช้อนกลางตักชิ้นปลาพร้อมผักนึ่งวางลงบนจานของทั้งสอง

"ปลานึ่งซีอิ้วเจ้าค่ะ ความจริงตัวนี้มีน้ำจิ้มแยกด้วยนะเจ้าคะ แต่ข้ากลัวพวกท่านจะเผ็ดทานไม่ไหว"

พรึ่บ...หลินหลินเอาน้ำจิ้มซีฟู้ดออกจากระบบ

"แต่หากอยากลอง มันก็แซ่บมากเจ้าค่ะ"

รอยยิ้มกว้างของหลินหลินทำให้ทั้งสองอยากจะลองน้ำจิ้มซีฟู้ดที่นางกล่าวเหลือเกิน แต่พอเห็นพริกแล้วทั้งสองเลยตักขึ้นมาแค่ปลายช้อน....

อร่อยมาก! พวกเขาตะโกนในใจนางยังได้ยิน ฮ่าๆๆๆ เพราะดวงตาที่เบิกโตราวกับพบสิ่งแปลกใหม่ในชีวิต ท่านลุงรีบตักปลาไปกินเพิ่ม แค่นี้หลินหลินก็รู้แล้วว่าถูกใจท่านลุงแน่นอน

หลินหลินสังเกตเห็นว่าแม่นมจางยังคงนั่งนิ่ง ไม่ยอมตักอาหาร จึงตักข้าวต้มปลา 8 เซียนใส่ถ้วยเล็กๆ แล้วยื่นให้แม่นมจางด้วยรอยยิ้ม

 "แม่นม ทานข้าวต้มก่อนนะคะ"

หลินหลินนึกถึงครูกัลยา ผู้มีพระคุณของหลินหลินในอดีต

แม่นมยิ้มรับด้วยความเกรงใจ นางเอ็นดูคุณหนูหลินหลินเหลือเกิน นางช่างสดใสเหมือนฮูหยินตอนเป็นสาว

ความสุขในมื้ออาหารยังคงดำเนินต่อไป ท่านลุงท่านป้าไม่มีใครยอมใคร นางและแม่นมหยุดทานนานแล้ว แต่ทั้งสองยังคงไม่วางช้อน ทั้งคู่พูดคุยถึงรสชาติกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งนางก็นั่งฟังเพลินไปเลย

" โอ้ย...ท่านพี่ข้าไม่ไหวแล้ว ท้องข้าไม่สามารถกินต่อได้แล้วเจ้าค่ะ"

" น้องหญิงอิ่มก็พอ เดี๋ยวเจ้าจะปวดท้องเอาได้"

" เจ้าค่ะ ท่านพี่ก็ด้วย อิ่มก็พออย่าฝืนเชียว ข้ารู้นะว่าท่านเสียดายน่ะ"

" ฮ่าๆๆๆ"

เสียงหัวเราะทั้งสี่ดังขึ้น บรรยากาศแบบนี้หลินหลินจดจำมันไว้แล้ว

แม่นมเรียกคนขับรถม้าที่รออยู่ด้านนอกมาขนอาหารที่เหลือกลับไปที่จวนใหญ่ เพราะหลินหลินให้นำไปแจกจ่ายบ่าวไพร่ในเรือนได้เลย

" ท่านลุง ท่านเคยทานอาหารแบบนี้จากที่ไหนไหมเจ้าคะ"

"จากที่ลุงเคยเดินทางลงใต้มีอาหารจานปลาและปลาหมึกอยู่บ้าง แต่พวกเค้าไม่ได้ทำออกมาแบบนี้ จะเป็นการต้มปลาในน้ำแกงพริกเฉพาะของทางใต้”

" อร่อย...แต่ไม่ได้อร่อยแบบที่เจ้านำมาให้กิน เป็ดก็ไม่เหมือนที่ใด ส่วนไข่ตุ๋นที่เจ้าว่า ข้ายังไม่เคยเห็นที่ใดขายนะ หลินเอ๋อร์นำอาหารมาจากที่ใดหรือ"

"ข้าทำเองเจ้าค่ะ อาหารทั้งหมดเป็นสูตรลับของตระกูลข้าเจ้าค่ะ มีอะไรที่ต้องปรับปรุงอีกไหมเจ้าคะ"

" ไม่เลยลูก ที่ป้าทานไปนั้นอร่อยทุกอย่าง อร่อยกว่าร้านฝูหรงอีก รสชาติแบบนี้หากเจ้าเปิดขายคนคงเยอะมากอย่างแน่นอน"

"ขอบคุณท่านลุงท่านป้าเจ้าค่ะ"

" หลินเอ๋อร์ ลุงลืมบอกเจ้า เมื่อกี้แม่นมจางไปจัดบ่าวหญิงมาเฝ้าหน้าเรือนเจ้า 2 นาง และบ่าวชายเฝ้าหน้าจวน เพราะเป็นห่วงเห็นเจ้าอยู่คนเดียว กลัวเรื่องความปลอดภัยของเจ้า"

" ขอบคุณท่านลุงเจ้าค่ะ บ่าวหญิงข้าให้พวกเค้านอนห้องข้างได้ไหมเจ้าคะ"

" ได้เลยลุงตามใจเจ้า ส่วนบ่าวชายเจ้าไม่ต้องกังวล พวกนี้นอนหน้าเรือนได้"

" เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านลุงท่านป้า และแม่นมที่เป็นห่วงข้าเจ้าค่ะ"

" เจ้ารีบเข้านอนเถอะ นี่ยามซวีแล้ว ลุงกับป้าเจ้าต้องกลับจวนแล้ว เจ้าจะแจกของยามใดลุงจะไปจัดเตรียมไว้ให้เจ้าก่อน"

" หลินเอ๋ออร์ เจ้าไม่เปลี่ยนใจไปนอนจวนป้าหรือ เจ้าอยู่ที่นี่คนเดียวป้าไม่วางใจเลย"

"ท่านป้าท่านลุงไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ ข้าเก่งมาก ฮ่าๆๆๆ ส่วนที่ท่านลุงถาม

ไม่ต้องไปจัดเตรียมอันใดเลยเจ้าค่ะ ข้าเตรียมไว้พร้อมหมดแล้วเจ้าค่ะ ข้าคิดว่าจะเริ่มขนย้ายในต้นยามเหม่า (05.00) กว่าจะขนย้ายไปครบน่าจะปลายยามเหม่า (06.59) เจ้าคะ"

" นั้นลุงจะส่งคนมาช่วยเจ้าขน เจ้าแค่สั่งงานก็พอ อย่าหักโหมเก็บแรงไว้ ตอนแจกของคนจะมารับจำนวนมาก ตอนนั้นเจ้าจะต้องใช้แรงอีกเยอะ"

" เจ้าค่ะ ข้าเดินไปส่งท่านลุงท่านป้าเจ้าค่ะ"

ฮูหยินเจียงไม่ปล่อยโอกาสให้เสียเปล่า นางเดินจูงมือหลินหลินออกไป นางอยากจะทำมากกว่าจับมือด้วยซ้ำ แต่นางไม่กล้าไม่รู้เพราะอะไร นางกลับคิดว่าหลินหลินก็เหมือนลูกของนางอีกคน

หลินหลินยื่นส่งท่านลุงท่านป้าขึ้นรถม้ากลับจวน เมื่อรถม้าวิ่งไปจนลับสายตาแล้วนางก็หมุนตัวเข้าจวน แต่สายตานางไปปะทะกับสาวใช้นางหนึ่งที่มองมาทางนางด้วยความริษยา

นี่แหละหนา คนสวย คนน่ารัก ย่อมมีคนอิจฉา หลินหลินไม่ได้ใส่ใจกับสายตานั้น นางสั่งบ่าวทั้งหมดไม่ต้องสนใจนาง เพราะนางจะนอนพักแล้ว ให้พวกเค้าแยกย้ายไปพักหรือทำตามหน้าที่ได้เลย

เมื่อเข้ามาในห้องพัก นางลงกลอนประตูห้องก่อนเป็นอย่างแรก  หลินหลินมองแสงเทียนที่ถูกจุดเตรียมไว้ให้นาง นางปล่อยเทียนไว้แบบนั้นเพราะนี่ยังไม่ดึกมาก

"เข้ามิติ"

หลินหลินมองข้าวสารหลายกระสอบที่นางเก็บเข้ามา นางเข้าระบบซื้อขายแลกเปลี่ยน เพื่อซื้อถุงหูรูดไว้ใส่ของยังชีพ และหาผ้ากระสอบมาเพื่อให้ระบบจัดการแบ่งข้าวให้นางเป็นถุงกระสอบเล็กๆ

หลินหลินจัดการเตรียมทุกอย่างอย่างใส่ใจ ในถุงยังชีพของนางจะมีข้าวสาร อาหารแห้ง ผักดอง ไข่เค็ม เต้าหู้ยี้ เพราะของพวกนี้เหมาะกับยุคนี้คือสามารถเก็บไว้ได้นาน

นอกจากถุงยังชีพแล้วนางยังตั้งโต๊ะแจกข้าวต้มหมูหม้อใหญ่ถึง 10 หม้อ ซาลาเปา และข้าวผัดไข่ห่อใบตอง

นางรักผู้สร้างระบบมาก ท่านถึงกับมีแบบบรรจุภัณฑ์ให้นางเลือก นางจึงเลือกใส่ใบตองเพื่อให้เหมาะกับคนที่นี่ มาคิดๆดูแล้วสวรรค์คงอยากช่วยเหลือคนพวกนั้น จึงส่งนางมาพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้

" ระบบ หากข้าอยากแจกน้ำใส่กระบอกไผ่ ระบบจัดการได้เลยไหม หรือข้าต้องหาซื้ออะไรเพิ่มหรือเปล่า"

ท่านผู้ถูกเลือก สามารถแค่นึก แต่ระบบแนะนำให้ผู้ถูกเลือกสร้างน้ำตกธรรมชาติมาสัก 1แห่งในมิติ ท่านจะได้ใช้น้ำธรรมดาได้ขอรับ"

"น้ำธรรมดา? งั้นน้ำตกที่ข้าไปแช่ตัวก็คือน้ำไม่ธรรมดา? น้ำวิเศษใช่ไหมนะ"

 หลินหลินคิดไปถึงตอนที่นางเกือบตาย แล้วก็ขนลุกเกลียวขึ้นมา

หลินหลินมองไปทางภูเขาลูกไกลๆ ตั้งจิตให้มีน้ำตกเล็กขึ้นมา เมื่อนึกเสร็จพื้นดินก็มีการสั่นสะเทือนเล็กน้อย

" ระบบ น้ำตกวิเศษนี้ไว้ใช้ทำอะไรได้บ้าง และไม่ควรทำอะไร ช่วยแนะนำข้าที"

" น้ำตกวิเศษนี้ ไว้ใช้รักษาร่างกายได้ขอรับ หากป่วยไข้ก็ใช้ผสมน้ำสัก 1-2 หยด ดื่มทานไม่เกิน 1 วันก็หายขอรับ หากโดนพิษต้องใช้ 1 จอก หากเพิ่มเวทอยากเลื่อนพลังต้องใช้ 1 ไห และหากอยากเปลี่ยนชำระกระดูกใหม่ต้องนอนแช่ให้ครบ 1 ชั่วยาม แต่ร่างกายและจิตใจต้องพร้อม ไม่อย่างนั้นอาจทนรับไม่ไหวขอรับ"

"ระบบ วันนั้นที่ข้านอนแช่ในน้ำตก ข้าทุกข์ทรมานยาวนานมากจนแทบรับไม่ไหว ข้าทนอยู่ 1 ชั่วยามเลยใช่ไหม? (2 ชั่วโมง)"

 หลินหลินคิดภาคภูมิใจ นี่นางอดทนต่อความเจ็บปวดนานขนาดนั้นได้ นางก็เก่งใช่ย่อย

"ไม่ใช่ขอรับ วันนั้นผู้ถูกเลือกชำระกระดูกเพียงแค่ 1 เค่อ (15 นาที) เท่านั้นขอรับ"

เพร้ง!!

 ใบหน้าของหลินหลินชาวาบ  15 นาทีนางคิดว่านางกำลังจะตาย แล้วใครมันจะไปทนได้ถึง 2 ชั่วยามกัน

" ส่วนข้อห้ามมีแต่ข้อเดียวขอรับ คือห้ามลงไปแช่ในน้ำขอรับ"

เพร้ง เพร้ง !!!!

"ระบบบบบบบ ทำไมนายไม่บอกก่อน"

"เพราะผู้ถูกเลือกไม่ได้ถามขอรับ...."

ยุบหนอ พองหนอ หลินหลินท่องไว้ ยุบหนอ พองหนอ