หลังเขี่ยสามีชั่วทิ้ง อ๋องหลินอันก็อ่อยข้าไม่หยุด

บทที่ 0001

ตอนที่สามีของข้าเดินทางไปสอบที่เมืองหลวง เขาได้พบโดยบังเอิญว่า ตัวเองคือบุตรชายภรรยาเอกที่พลัดพรากจากจวนโหวจ้าวมานานหลายปีบนถนนใหญ่มีคนราวสิบกว่าคน คุกเข่าห้อมล้อมรอบตัวสวี่จิงโม่“ท่านโหวออกตามหาท่านมานานสิบกว่าปีแล้ว!”"ปานแดงหลังใบหูของท่าน ข้าน้อยไม่มีวันจำผิดแน่!"ท่ามกลางบรรดาบ่าวรับใช้ ยังมีสาวงามรูปร่างอ้อนแอ้นบอบบางคนหนึ่งยืนอยู่ เอ่ยเรียกด้วยแววตาหวานซึ้ง“พี่ชาย ข้าคือคู่หมั้นของท่าน”สวี่จิงโม่ถูกพาตัวเข้าไปในจวนโหวอันงดงามหรูหราและโอ่โถงกว้างใหญ่ ส่วนข้า ภรรยาที่ถูกต้องตามธรรมเนียมของสวี่จิงโม่ ยามนี้กำลังตะโกนขายบะหมี่ราคาชามละไม่กี่อีแปะ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย“นางเหยียนเลิกขายได้แล้ว! สามีเจ้ากลายเป็นท่านโหวน้อยไปแล้ว!”ลูกค้าคนหนึ่งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนถนนเส้นหลักให้ข้าทราบสวี่จิงโม่เป็นเด็กกำพร้าในหมู่บ้านของพวกเราจริงแท้แน่นอน ไร้บิดามารดา ถูกแม่เฒ่าสวี่เก็บมาเลี้ยงจนเติบใหญ่ข้ากับแม่เฒ่าสวี่ได้ยินแบบนั้นก็ดีใจอย่างยิ่งสามีตามหาครอบครัวที่แท้จริงพบ ในที่สุดก็ไม่ต้องอยู่โดดเดี่ยวแล้วแม่เฒ่าสวี่พูดอย่างยินดีปรีดา“จวนโหวจ้าวมั่งคำร่ำรวย มีเงิน...