แคว้นฉู่ที่ล่มสลายหลังการจากไปของเทพธิดา

ข้าต้องแหงนหน้ามองนางด้วยความจำใจ“ถ้าเจ้าฆ่าข้า เจ้าก็จะไม่มีวันได้รู้ความจริงของเหตุการณ์ในวันนั้น ข้าเชื่อว่าไม่ช้าก็เร็ว ฝ่าบาทจะรู้ว่าคนที่ช่วยชีวิตพระองค์ไว้คือข้า มิใช่เจ้า!”สิ้นเสียงของข้า ดวงตาของฮองเฮาก็วาวโรจน์ด้วยโทสะ นางยกเท้าขึ้นเหยียบข้อมือของข้าเต็มแรง“นังคนชั้นต่ำ อย่างเจ้ายังมีหน้าคิดถึงฝ่าบาทอีก? ต่อให้ข้าไม่รู้เรื่องในวันนั้นไปตลอดชีวิต ข้าก็ยังเป็นฮองเฮาผู้สูงศักดิ์ของแคว้นฉู่!”“บ่าว ตัดลิ้นของนางเสีย!”“ข้าจะดูสิว่า หากเจ้าพูดไม่ได้ จะฟ้องความจริงกับฝ่าบาทได้อย่างไร”ขันทีน้อยกำกริชด้ามหนึ่งเข้ามา มองข้าหัวจรดเท้าด้วยท่าทางน่าขนลุกข้าหวาดกลัวพยายามถอยหนี แต่กลับถูกเขาบีบคอเอาไว้ คมมีดที่ส่องประกายเย็นเยียบกดอยู่ที่ริมฝีปากของข้าข้าตะโกนใส่นางกำนัลและแม่นมที่อยู่ด้านหลังฮองเฮา “หากฝ่าบาททรงทราบว่าพวกเจ้าร่วมมือกับฮองเฮาทำร้ายข้า จะต้องไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่!”ข้ายังพูดไม่ทันจบ คมมีดก็ถูกกรีดลึกเข้ามาในปาก ทำให้เลือดรินไหลออกไปทันทีข้ากวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความสิ้นหวังและอับจนหนทางแต่นางกำนัลและแม่นมทั้งหมดที่อยู่ตรงนี้ ต่างก็เชื่อว่าฮองเฮาคือเทพธิด

ทุกคนหยุดการเคลื่อนไหวทันควัน แม้แต่ฝ่าบาทที่อยู่ในวังก็ได้ยินเสียงและเสด็จเดินออกมาฮองเฮารีบดึงแขนเสื้อฝ่าบาทพลางออดอ้อน "ฝ่าบาท หม่อมฉันเหนื่อยมากที่ต้องจัดการกับหญิงปีศาจคนนี้"ฝ่าบาทไม่มีเวลาสนใจนาง หันไปมองราชครู"เจ้าว่าอะไรนะ? ใครกันแน่คือสตรีแห่งชะตาบ้านเมืองที่แท้จริง?"ราชครูหอบหายใจ ใบหน้าซีดขาว"นางคือเสิ่นหรูอวี้ บุตรีภรรยาบ่าวของตระกูลเสิ่น!"ฝ่าบาทชะงักไปครู่ใหญ่ ก่อนจะกระชากข้อมือฮองเฮา ดวงตาดำมืด แฝงไว้ด้วยอำนาจที่ไม่มีใครกล้าขัดขืน"แล้วหญิงปีศาจคนเมื่อครู่อยู่ไหน?"ฮองเฮากลับไม่ใส่ใจ ทั้งไม่เชื่อคำพูดของราชครู นางเพียงเบ้ปากเล็กน้อย"ฝ่าบาทคงไม่ได้หลงใหลนางกระมัง หม่อมฉันไม่ยอมนะเพคะ พระองค์เคยสัญญาว่าจะไม่รับนางสนมเข้าวัง"ข้าพยายามลืมตาอย่างยากลำบาก ในที่สุดก็มองเห็นความหวังริบหรี่ พยายามสุดกำลังยกมือที่เป็นอัมพาตเคาะถังฝ่าบาทพบความเคลื่อนไหวทันที สลัดฮองเฮาออกแล้วรีบเดินมาทางนี้พระองค์ปิดจมูก เปิดฝาถังเศษอาหารออกข้าร่วงลงพื้นอย่างแรง เผยให้เห็นบาดแผลน่าสยดสยองทั่วร่างฝ่าบาทตกใจจนริมฝีปากซีด ถึงกับขาอ่อน คุกเข่าลงตรงหน้าข้า"เจ้า...เจ้าคือเสิ่นห

เมื่อก่อนตอนที่ถูกขังในคุกใต้ดิน เพราะฮองเฮากลั่นแกล้งข้า พวกนางก็เลยทำกับข้าเหมือนของเล่นที่ใช้ระบายความโกรธ การทุบตีด่าว่าเป็นเรื่องปกติครั้งหนึ่ง นางพาคนและเอาหนูที่ยังไม่ตายเข้ามาปล่อยในคุก ปล่อยให้หนูกัดกินผิวหนังของข้าตลอดทั้งคืน ข้าไม่อาจข่มตาหลับ ถูกบังคับให้ทนความเจ็บปวดรวดร้าวที่แล่นไปทั่วร่างกายพอถึงรุ่งเช้า นางก็นำคนเข้ามาในคุกด้วยตัวเอง เพื่อชมสภาพน่าสังเวชของข้า"เทพธิดา บ่าวถูกปีศาจเข้าสิงจึงหลงผิดทำร้ายท่าน ขอท่านโปรดละเว้นพวกบ่าวด้วย!"พวกเขาคุกเข่าขอร้องอยู่นานราชครูเดินมาข้างกายข้า กล่าวว่า "เทพธิดา คนพวกนี้บังอาจนัก ที่จริงควรประหารทันที แต่ข้าคิดว่าให้ท่านจัดการเองจะดีกว่า"ข้าก้มหน้า คลี่ยิ้มเยาะเย้ยให้พวกเขาจากนั้นก็เดินเข้าไปในตำหนัก หยิบพู่กันเขียนตัวอักษรลงไปหลายบรรทัดราชครูเห็นกระดาษแผ่นนั้นก็เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ แล้วสั่งให้คนทำตามทันทีคนพวกนั้นถูกพาไปยังห้องที่แคบและมืดที่สุดในวัง ข้างในเต็มไปด้วยหนูที่กระโดดโลดเต้น ส่งเสียงจี๊ดๆ ทุกหนแห่งขันทีหลายคนช่วยกันผลักพวกเขาเข้าไป แล้วปิดประตูลงกลอนแน่นหนาไม่นาน เสียงกรีดร้องก็ดังออกมาไม่ขา

ฮองเฮาสะอื้นไห้ พร้อมกับซบอยู่ในอ้อมอกของฮูหยินใหญ่"หม่อมฉันเคยช่วยชีวิตฝ่าบาท ฝ่าบาทก็เคยสัญญาว่าจะดีกับหม่อมฉันไปชั่วชีวิต แต่ตอนนี้กลับจะฆ่าหม่อมฉันเพื่อนางปีศาจตนนี้!"ข้าอ้าปากพยายามจะบอกความจริง แต่มีเพียงเสียงแหบแห้งดังออกมานั่นทำให้นึกขึ้นได้ว่าลิ้นของข้าถูกตัด ไม่แปลกที่ฮองเฮาและฮูหยินใหญ่กล้าบิดเบือนความจริงเช่นนี้ฮองเฮามองข้าอย่างเย้ยหยัน มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อยฝ่าบาทยืนนิ่งอยู่กับที่ สีหน้าไม่สู้ดีนักราชครูก้าวออกมาทันใด ถามว่า "ฮองเฮาจำได้หรือไม่ว่าตอนนั้นใช้สมุนไพรอะไรรักษาฝ่าบาท?"ฮองเฮาชะงัก"ข้า... ข้าย่อมรู้สิ ในเมื่อข้าเป็นคนรักษาเอง"ราชครูแค่นเสียงหัวเราะ เดินมาข้างกายข้า"ในอดีตมีคำทำนายว่าผู้ที่ช่วยชีวิตฝ่าบาทคือธิดาแห่งชะตาของแผ่นดิน ตอนนั้นเจ้าอ้างว่าตนเองเป็นผู้ช่วยชีวิต แม้แต่ข้าก็ถูกเจ้าหลอก ทำให้เทพธิดาตัวจริงต้องทนทุกข์มามากมาย!"เขาหันกลับมาและคุกเข่าลงต่อหน้าข้า"เทพธิดา ตอนนั้นท่านเป็นผู้ช่วยชีวิตฝ่าบาทใช่หรือไม่?"ภายใต้สายตาตื่นตระหนกของฮองเฮา ข้าพยักหน้าอย่างหนักแน่นฝ่าบาทจ้องมองข้าอย่างตะลึงเป็นเวลานาน พึมพำว่า "เจ้าเป็นผ