บทที่0003

ท้องฟ้ายิ่งมืดครึ้มและหม่นหมอง อากาศอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

ฮองเฮาลุกขึ้นยืนโดยมีคนช่วยพยุง มองข้าด้วยสายตาเย็นชา แล้วยิ้มมุมปากพูดว่า "ไม่นึกว่าร่างกายชั้นต่ำของเจ้าจะมีแรงมากถึงเพียงนี้"

“จะตายอยู่แล้วยังดิ้นรนไม่เลิก เหมือนแม่ชั้นต่ำของเจ้าไม่มีผิด!”

ข้าจ้องมองนางอย่างเคียดแค้น ถึงกับลืมความเจ็บปวดบนร่างกายไปชั่วขณะ

แต่พอไม่มีลิ้นแล้ว ข้าก็พูดอะไรไม่ได้แม้แต่คำเดียว

ทำได้เพียงส่งเสียงพึมพำอันแหบแห้งออกมาจากลำคอ

ตอนที่ข้าช่วยชีวิตของฝ่าบาทตอนอยู่ชานเมือง ไม่นานหลังจากนั้นข้าก็ทราบว่าเขาเป็นใคร แต่ตอนนั้นฮองเฮาแอบอ้างสวมรอยเป็นข้า เข้าวังไปรับรางวัลเรียบร้อยแล้ว

ไม่นานวังหลวงก็ส่งสินสอดกลับมา ต้องการแต่งพี่สาวของนางเป็นฮองเฮา

ตอนข้ากลับมาถึงห้อง คิดจะเอาสมุนไพรในวันนั้นไปบอกความจริงให้ฝ่าบาททราบ แต่กลับเห็นร่างที่เย็นเฉียบของมารดาเสียก่อน

นางเลือดไหลออกเจ็ดทวาร ตายตาไม่หลับ นอนตัวแข็งทื่ออยู่บนพื้น

หมอบอกว่าแม่เป็นโรคประหลาดที่พบได้ยาก ข้าไม่อยากเชื่อ จะไปแจ้งความที่ศาล

แต่ฮูหยินใหญ่บอกว่าโรคนี้สามารถติดต่อได้ จึงฉวยโอกาสตอนที่ข้าไม่อยู่จวน เผาศพมารดาของข้าแล้วเอาไปโยนทิ้งบนป่าเขารกร้าง

หลายปีมานี้ข้ายังคงเก็บความสงสัยเอาไว้ตลอดว่าเป็นฝีมือของพวกนาง แต่จนใจที่ไร้หลักฐาน

วันนี้ข้ากำลังจะถูกนางทรมานจนตาย ในที่สุดก็รู้ความจริง แต่ไม่มีทางแก้แค้นให้มารดาได้แล้ว

ฮองเฮาเห็นข้านึกถึงเรื่องในอดีต จึงค่อยๆ เอ่ยปากว่า "แม่เจ้าก็เหมือนเจ้านั่นแหละ ใกล้ตายแล้วก็ไม่ยอมบอกเรื่องของเจ้ากับฝ่าบาท"

“โชคดีที่วิธีการของข้าเหนือชั้นกว่า พอเห็นนางไม่ยอมเปิดปากพูด ก็เคยใช้คีมถอบเล็บของนางออกทีละข้าง จับนางโยนไปอยู่กับพวกขอทานข้างทางสักสองสามวัน ทีนี้ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ยอมบอกข้าแต่โดยดีแล้ว”

ดวงตาข้าแดงก่ำดุจเลือด พยายามคลานเข้าไปหมายจะฉีกนางเป็นชิ้นๆ แต่ถูกขันทีร่างใหญ่หลายคนจับข้อเท้าเอาไว้แน่น

ทำได้เพียงเปล่งเสียงที่แหบแห้งและน่าสังเวชออกจากลำคอ “แกต้องไม่ตายดีแน่!”

ฮองเฮาหัวเราะลั่น ใบหน้าเหมือนบุปผาที่งดงามที่สุด

“ข้าคือเทพธิดาแห่งแคว้น จะไปตายได้อย่างไร?”

“หากข้าตายไป แคว้นฉู่ก็จะล่มสลายไปด้วย ต่อให้ต้องสละชีวิตของราษฎรทั้งแผ่นดิน ก็ต้องรักษาชีวิตของข้าให้อยู่รอดปลอดภัย!”

“ส่วนเจ้าก็เป็นนางปีศาจที่นำพาหายนะมาให้ราษฎร”

นางก้มมองข้าจากเบื้องสูง ยกเท้าขึ้นมาขยี้มือของข้าอย่างโหดเหี้ยม

“ขันที เอาตัวนางออกจากคุกใต้ดิน ข้าจะบอกฝ่าบาทว่านางเป็นต้นเหตุที่ทำให้แคว้นฉู่ต้องเผชิญพายุฝนฟ้ากระหน่ำ!”

“ถึงตอนนั้น ฝ่าบาทจะเป็นผู้ที่ลงมือสังหารเจ้าด้วยพระองค์เอง!”

ขันทีน้อยจำนวนหนึ่งช่วยกันลากหัวข้าออกไปจากคุก

จากตำหนักบรรทมของฮองเฮาไปยังตำหนักหย่างซิน ฮองเฮาทรงประทับอยู่บนเกี้ยวหงส์ ขณะที่ข้าถูกลากอยู่ท้ายขบวนเสด็จ ทิ้งรอยเลือดยาวเป็นสายไปตามพื้นถนน

ฝ่าบาทได้ยินว่าฮองเฮาพบนางปีศาจที่นำความเดือดร้อนมาสู่บ้านเมือง จึงรีบออกมาตรวจสอบ

ข้าพยายามโกยอากาศเข้าปอดอย่างอิดโรย ราวกับสุนัขตัวหนึ่งนอนหมอบบนพื้น

ฝ่าบาทขมวดคิ้ว รู้สึกคุ้นเคยขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

"นี่คือนางปีศาจที่มีผลต่อชะตาแคว้นฉู่หรือ? ทำไมบาดเจ็บขนาดนี้?"

ฮองเฮาหัวเราะคิกคัก โผเข้าไปในอ้อมกอดฝ่าบาท ออดอ้อนว่า "ฝ่าบาท นี่คือนางปีศาจ หม่อมฉันเพื่อแก้แค้นให้ราษฎรที่ตายไป จึงลงมือหนักไปหน่อย"

“ขอแค่ฆ่านางทิ้ง แคว้นฉู่จะต้องกลับมาสงบสุขได้ดั่งเดิม”

ข้าพยายามส่งเสียงเพื่อบอกความจริงกับฝ่าบาท แต่จากลำคอมีแต่เสียงร้องที่แหบแห้งจนไม่รู้ศัพท์

สีหน้าฝ่าบาทไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยังพยักหน้าเออออตามคำพูดของฮองเฮาอย่างฝืนใจ

"ถ้าอย่างนั้นก็มอบให้ฮองเฮาจัดการเถอะ"

พระองค์มองข้าอย่างพินิจ ดูเหมือนจะทนดูไม่ได้ จึงพยายามที่จะหันหน้าหนีอย่างยากเย็น มุ่งหน้ากลับตำหนักหย่างซิน

ฮองเฮาเห็นฝ่าบาทจำข้าไม่ได้เลย ยิ่งยิ้มกว้างขึ้น เดินมาหน้าข้าอย่างเหนือกว่า พูดว่า "ตัดปลายนิ้วของนางให้ข้า"

ทันใดนั้นก็มีขันทีน้อยถือคีมตรงเข้ามา หนีบปลายนิ้วข้าแล้วกระชากออกอย่างแรง

พริบตาเดียว ปลายนิ้วก็ขาดวิ่นออกจากมือของข้า

ตามมาด้วยนิ้วที่สอง สาม....

จนกระทั่งทั้งสิบนิ้วของข้าด้วนหมดแล้ว เสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยองดังก้องไปทั่วพระราชวัง ข้าเจ็บมากจนแทบหมดสติ

ฮองเฮาที่พึงพอใจจึงเตรียมจะสาวเท้าออกไป เอ่ยเสียงหวานว่า “อีกไม่นานเจ้าก็จะได้ไปอยู่กับแม่ชั้นต่ำของเจ้าแล้ว”

ทว่าจู่ๆ ก็มีฟ้าผ่าลงมาหนึ่งครั้ง

ตำหนักหลายแห่งถูกฟ้าผ่าจนเกิดเพลิงไหม้ โยกคลอนประหนึ่งจะพังถล่มลงมา

ขณะที่ทุกคนยังจับต้นชนปลายไม่ถูก สายฟ้าขนาดใหญ่ก็ผ่าลงมาอีกหนึ่งสาย บริเวณด้านนอกของตำหนักหย่างซิน

นางกำนัลน้อยที่อยู่ใกล้โดนลูกหลง ร่างไหม้ดำกลายเป็นถ่าน ล้มลงพื้นดังปัง ไม่มีการเคลื่อนไหวอีก

แม่นมหลี่หน้าซีดขาว แล้วหันมามองข้าด้วยความเกลียดชัง

"ล้วนเป็นเพราะนางปีศาจเช่นเจ้า! ทำให้คนล้มตายมากมาย!"

“ฮองเฮารีบฆ่านางเถิดเพคะ! ให้นางชดใช้ด้วยชีวิต!”

พวกเขาถูกโทสะครอบงำจนควบคุมไม่อยู่ กรูกันเข้ามารุมทำร้ายทั้งเตะทั้งต่อยข้า

ข้าพยายามป้องกันศีรษะของตัวเองไว้ แต่ไม่มีแรงจะยกมือขึ้นมา เพราะเจ็บปวดจนชาไปหมดทั้งตัว

ฮองเฮายืนชมด้วยความสนุกสนานอยู่สักพัก ในที่สุดก็แสดงตัวออกมาควบคุมเหตุการณ์

“หยุดเดี๋ยวนี้ นางปีศาจทำให้สวรรค์พิโรธ พวกเจ้าเอานางไปยัดใส่ถังเก็บเศษขยะ ให้นางขาดอากาศตายไปเสีย”

“พอนางตาย ไม่แน่ว่าข้าอาจจะอารมณ์ดี ทัณฑ์สวรรค์พวกนี้ก็อาจจะหมดไปเอง”

ทุกคนได้ยินคำพูดนี้ก็รีบคุกเข่าลงกับพื้น กู่ร้องเสียงดัง

"เทพธิดาฉลาดล้ำ! เทพธิดาเปี่ยมเมตตา ช่วยพวกบ่าวทั้งหลายให้พ้นจากทุกข์!"

หลังจากคำนับฮองเฮาแล้ว พวกเขาก็หันมาจ้องข้าด้วยความรังเกียจอย่างถึงที่สุด

เมื่อถังเศษอาหารถูกนำออกมา ขันทีน้อยสองคนก็มัดข้าเป็นก้อน จับยัดเข้าไปในถังไม้

กลิ่นเหม็นเน่าโชยออกมาจากข้างใน ปนกับเศษเนื้อเน่าและปลาเหม็น เปื้อนทั่วร่างกายและไหลเข้าจมูกข้า

ข้าเวียนหัวจากกลิ่น แต่ยังได้ยินเสียงโห่ร้องจากข้างนอก

"เทพธิดาฉลาดล้ำ เทพธิดาอายุยืนหมื่นปี!"

ฮองเฮาที่ถูกพวกเขาห้อมล้อม แสร้งทำเป็นโค้งกายให้สวรรค์เบื้องบน ก่อนจะบ่นพึมพำบางอย่าง

"นางปีศาจถูกกำจัดแล้ว"

"ขอเทพเจ้าโปรดเก็บสายฟ้ากลับไปเถิด"

สายฟ้าที่ผ่าลงมาอย่างต่อเนื่องสงบไปชั่วขณะหนึ่งจริงๆ

พวกเขาดีใจจนเนื้อเต้น

เตะถังเศษขยะจนล้มกลิ้ง แล้วผลัดกันเตะไปเตะมาราวกับเล่นลูกหนัง

ข้าทั้งเจ็บทั้งเวียนหัว ความรู้สึกอึดอัดคล้ายจะขาดอากาศตายเริ่มเข้ามาใกล้

ครู่ต่อมา ข้าก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนสุดชีวิตของราชครูดังมาจากที่ไกลๆ

“นั่นต่างหากล่ะ สตรีผู้กุมชะตาของแว่นแคว้นตัวจริง รีบปล่อยนางเดี๋ยวนี้!”