บทที่0002

ข้าต้องแหงนหน้ามองนางด้วยความจำใจ

“ถ้าเจ้าฆ่าข้า เจ้าก็จะไม่มีวันได้รู้ความจริงของเหตุการณ์ในวันนั้น ข้าเชื่อว่าไม่ช้าก็เร็ว ฝ่าบาทจะรู้ว่าคนที่ช่วยชีวิตพระองค์ไว้คือข้า มิใช่เจ้า!”

สิ้นเสียงของข้า ดวงตาของฮองเฮาก็วาวโรจน์ด้วยโทสะ นางยกเท้าขึ้นเหยียบข้อมือของข้าเต็มแรง

“นังคนชั้นต่ำ อย่างเจ้ายังมีหน้าคิดถึงฝ่าบาทอีก? ต่อให้ข้าไม่รู้เรื่องในวันนั้นไปตลอดชีวิต ข้าก็ยังเป็นฮองเฮาผู้สูงศักดิ์ของแคว้นฉู่!”

“บ่าว ตัดลิ้นของนางเสีย!”

“ข้าจะดูสิว่า หากเจ้าพูดไม่ได้ จะฟ้องความจริงกับฝ่าบาทได้อย่างไร”

ขันทีน้อยกำกริชด้ามหนึ่งเข้ามา มองข้าหัวจรดเท้าด้วยท่าทางน่าขนลุก

ข้าหวาดกลัวพยายามถอยหนี แต่กลับถูกเขาบีบคอเอาไว้ คมมีดที่ส่องประกายเย็นเยียบกดอยู่ที่ริมฝีปากของข้า

ข้าตะโกนใส่นางกำนัลและแม่นมที่อยู่ด้านหลังฮองเฮา “หากฝ่าบาททรงทราบว่าพวกเจ้าร่วมมือกับฮองเฮาทำร้ายข้า จะต้องไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่!”

ข้ายังพูดไม่ทันจบ คมมีดก็ถูกกรีดลึกเข้ามาในปาก ทำให้เลือดรินไหลออกไปทันที

ข้ากวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความสิ้นหวังและอับจนหนทาง

แต่นางกำนัลและแม่นมทั้งหมดที่อยู่ตรงนี้ ต่างก็เชื่อว่าฮองเฮาคือเทพธิดา เมื่อเห็นว่าข้าทำให้ฮองเฮาโกรธ พวกนางก็แทบอยากจะวิ่งเข้ามาฉีกร่างข้าเป็นชิ้นๆ

แม่นมหลี่ก้มมองข้าอย่างเหนือกว่าด้วยสายตาเย็นชา

“ฮองเฮามีพระโฉมงดงามและยังใจดี แล้วยังมีฐานะเป็นเทพธิดาแห่งแคว้นฉู่ ลูกสาวของบ่าวล้างเท้าอย่างเจ้าจะเทียบเคียงพระองค์ได้อย่างไร! การตัดลิ้นเจ้านั้น นับว่าปรานีมากแล้ว!”

สิ้นเสียงของนาง ด้านนอกก็บังเกิดเสียงฟ้าผ่ากึกก้อง

แม่นมหลี่ตกใจคุกเข่าลง "ฮองเฮา อย่าทรงพิโรธเลยเพคะ! หลายปีมานี้น้ำท่วมไม่หยุด หากฝนตกอีก เกรงว่าพืชผลจะเน่าตายกันหมด!"

ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ทุกครั้งที่ฮองเฮาโกรธก็จะลงมาทรมานข้าที่คุกใต้ดินด้วยสารพัดวิธี

ซึ่งทุกครั้ง บ้านเมืองก็จะเกิดภัยพิบัติต่างๆ ทำให้ราษฎรต้องล้มตายไปมาก

พอเหตุการณ์เกิดขึ้นบ่อยครั้ง ทุกคนก็ยิ่งเชื่อในฐานะเทพธิดาของนาง

ดังนั้นทุกครั้งที่นางโกรธ ฝ่าบาทก็จะพยายามทุกวิถีทางเพื่อทำให้นางเบิกบานใจ

พระนางชอบฟังเสียงผ้าไหมฉีกขาด ฝ่าบาทก็ส่งพับผ้าทั้งหมดในพระคลังหลวงมาให้นางเล่นสนุก พระนางชอบดูนางกำนัลเต้นรำด้วยเท้าเปล่าบนพื้นที่ร้อนจัด ในวังก็จะคัดเลือกคนมาแสดงต่อหน้าพระนางเป็นประจำ...

หลายปีมานี้ คนทั้งวังต้องทนทุกข์อย่างแสนสาหัส แต่กระนั้นก็ไม่มีใครกล้าพูดจาว่าร้ายฮองเฮา แม้แต่ฝ่าบาทยังต้องยอมอดทนอ่อนข้อให้

ฮองเฮาเห็นสีหน้าหวาดกลัวของคนรอบข้าง ก็หัวเราะคิกคัก

“พวกเจ้ากลัวอะไรกัน?”

“ขอแค่ตัดลิ้นนังบ่าวชั้นต่ำนี่ ข้าก็จะอารมณ์ดี แล้วฝนก็จะไม่ตกลงมาอีก”

ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นสบตากัน ต่างรีบขันอาสาจะรับใช้พระนาง

มีดในมือขันทีน้อยตกลงพื้น ถูกนางกำนัลหลายคนแย่งชิง สุดท้ายก็ตกอยู่ในมือของแม่นมหลี่

นางถือมีดอย่างทะนุถนอมราวกับเป็นของล้ำค่า ค่อยๆ เดินทีละก้าวจนหยุดตรงหน้าข้า

นางหันไปกราบทูลฮองเฮาด้วยความศรัทธา "ฮองเฮา บ่าวจะแก้แค้นให้พระองค์เดี๋ยวนี้!"

ชั่วขณะต่อมา มีดคมกริบเล่มนั้นก็แทงเข้ามาในปากของข้าอย่างฉับพลัน ตวัดฟันจนลิ้นและปากของข้าเละเทะดูไม่ได้

เลือดจำนวนมากไหลลงลำคอและถูกกลืนลงท้อง

ข้าเจ็บจนมือเท้าจิกเกร็ง ทำได้เพียงมองดูลิ้นของตัวเองถูกตัดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ตอนที่ก้อนลิ้นร่วงตกสู่พื้น คนทั้งหลายต่างแสดงสีหน้ารังเกียจ

มีเพียงฮองเฮาที่ยิ้มกว้างอย่างสะใจ นางชื่นชมสภาพน่าสังเวชของข้าแล้วกวาดตามองไปรอบๆ

“พวกเจ้าเห็นแล้วใช่ไหม? นี่แหละคือจุดจบของพวกที่คิดจะยั่วยวนฝ่าบาท”

นางย่อตัวลง รับมีดจากมือของแม่นม ใช้ปลายมีดกรีดผ่านหน้าท้องของข้าจนเป็นรอยเลือดคล้ายกำลังวาดภาพ

ตอนนั้นเอง สภาพอากาศก็วิปริตแปรปรวน ฟ้าร้องคำรามไม่ขาดสาย

แสงสลัวจำนวนหนึ่งวาบผ่าน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงอื้ออึง

มือของข้าตอบสนองโดยไม่รู้ตัวเพราะความเจ็บปวดอันแสนสาหัส ผลักร่างนางล้มลงพื้น

เครื่องประดับบนศีรษะของนางยุ่งเหยิง ฉลองพระองค์อันงดงามหรูหราแปดเปื้อนเลือดสกปรกบนพื้น

ฮองเฮาสีพระพักตร์บิดเบี้ยว มองข้าราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

แม่นมหลี่กลืนน้ำลายฝืดลงคอ สาปแช่งว่า “นังบ่าวชั้นต่ำ! กล้าลงมือกับฮองเฮาได้อย่างไร เจ้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว ก็เลยลากคนทั้งหมดลงหลุมไปกับเจ้าด้วยหรือ!”