หลังถูกคนรักขายไปหอคณิกา ครอบครัวก็คิดจะให้ข้าปลิดชีพตาย

บทที่ 0001

ข้าได้ยินชัดเจน นั่นเป็นเสียงต่อรองราคาของคนสองคนคนหนึ่งคือซ่งซู คนรักของข้า อีกคนคือแม่เล้าจากหอคณิกาที่อยู่ห่างจากบ้านข้าสองถนน!ร่างกายเริ่มหนาวสั่น ข้าตระหนักได้ว่าตัวเองถูกซ่งซูขายเข้าหอคณิกาเสียแล้วไม่นาน พวกเขาก็ตกลงราคากันเสร็จผ้าดำที่ปิดตาถูกดึงออก ข้าเผชิญหน้ากับสายตาที่ทั้งน่าขยะแขยงและโลภมากของแม่เล้าร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความกลัวแม่เล้าพินิจดูข้าด้วยความพอใจ "ไม่เลว ขอแค่เจ้าว่าง่าย ด้วยคุณสมบัติของเจ้า ต้องเป็นดาวเด่นของหอชุนหยวนได้แน่"ข้าส่งเสียงครางในลำคอด้วยความวิตกกังวลแม่เล้าพูดเสียงเย็นชา "อย่าคิดจะเล่นลูกไม้กับข้าเชียว เข้ามาในหอชุนหยวนแล้ว อย่าคิดว่าจะกลับออกไปได้!"ข้ารู้ว่านางจำข้าไม่ได้ก่อนหน้านี้ตอนที่ข้ายังอยู่ในวัยซุกซน ข้าเคยแต่งตัวเป็นบุรุษมาเที่ยวหอชุนหยวนสองสามครั้งตอนนั้นแม่เล้าเดาได้ว่าข้าเป็นใคร จึงต้อนรับข้าอย่างดีแต่ข้าไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งข้าจะตกอยู่ในเงื้อมมือของนางข้ากล้ำกลืนความอับอายไว้ คลานไปคว้าเสื้อผ้าราคาแพงที่อยู่บนพื้น ส่งเสียงครางอู้อี้ชุดนี้ตัดจากผ้าแพรพระราชทาน บนนั้นยังมีลายปักที่มีเฉพาะในจวนราชเลขาธิการ แค่ให้แม่...