หลังถูกคนรักขายไปหอคณิกา ครอบครัวก็คิดจะให้ข้าปลิดชีพตาย

ข้าได้ยินชัดเจน นั่นเป็นเสียงต่อรองราคาของคนสองคน

คนหนึ่งคือซ่งซู คนรักของข้า อีกคนคือแม่เล้าจากหอคณิกาที่อยู่ห่างจากบ้านข้าสองถนน!

ร่างกายเริ่มหนาวสั่น ข้าตระหนักได้ว่าตัวเองถูกซ่งซูขายเข้าหอคณิกาเสียแล้ว

ไม่นาน พวกเขาก็ตกลงราคากันเสร็จ

ผ้าดำที่ปิดตาถูกดึงออก ข้าเผชิญหน้ากับสายตาที่ทั้งน่าขยะแขยงและโลภมากของแม่เล้าร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความกลัว

แม่เล้าพินิจดูข้าด้วยความพอใจ "ไม่เลว ขอแค่เจ้าว่าง่าย ด้วยคุณสมบัติของเจ้า ต้องเป็นดาวเด่นของหอชุนหยวนได้แน่"

ข้าส่งเสียงครางในลำคอด้วยความวิตกกังวล

แม่เล้าพูดเสียงเย็นชา "อย่าคิดจะเล่นลูกไม้กับข้าเชียว เข้ามาในหอชุนหยวนแล้ว อย่าคิดว่าจะกลับออกไปได้!"

ข้ารู้ว่านางจำข้าไม่ได้

ก่อนหน้านี้ตอนที่ข้ายังอยู่ในวัยซุกซน ข้าเคยแต่งตัวเป็นบุรุษมาเที่ยวหอชุนหยวนสองสามครั้ง

ตอนนั้นแม่เล้าเดาได้ว่าข้าเป็นใคร จึงต้อนรับข้าอย่างดี

แต่ข้าไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งข้าจะตกอยู่ในเงื้อมมือของนาง

ข้ากล้ำกลืนความอับอายไว้ คลานไปคว้าเสื้อผ้าราคาแพงที่อยู่บนพื้น ส่งเสียงครางอู้อี้

ชุดนี้ตัดจากผ้าแพรพระราชทาน บนนั้นยังมีลายปักที่มีเฉพาะในจวนราชเลขาธิการ แค่ให้แม่เล้ารู้ว่าข้าเป็นใคร นางต้องปล่อยข้าไปแน่

แม่เล้าเข้าใจความหมาย หยิบเสื้อผ้าขึ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด เมื่อเห็นลายปักสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที "เจ้าเป็นคนของจวนราชเลขาธิการหรือ?"

ข้าพยักหน้าอย่างบ้าคลั่ง

แม่เล้าดึงผ้าในปากข้าออกด้วยท่าทีเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง "บอกมา เจ้าเป็นใครกันแน่?"

ในที่สุดก็พูดได้เสียที ข้าไม่สนใจกลิ่นเหม็นในปาก รีบตะโกนบอกนางว่า

"ข้าคือคุณหนูใหญ่แห่งจวนราชเลขาธิการ แค่ท่านส่งข้ากลับไป ไม่ต้องพูดถึงสามร้อยตำลึง แม้แต่สามพันหรือสามหมื่นต้าลึง บิดาข้าก็จ่ายให้ท่านได้!"

"หากบิดาข้าพบว่าข้าหายตัวไป ท่านต้องส่งคนมาตามหาแน่นอน หอชุนหยวนอยู่ห่างจากจวนราชเลขาธิการแค่สองถนน จะต้องถูกตรวจพบในไม่ช้า พอถึงตอนนั้นแล้วท่านจะมานึกเสียใจก็ไม่ทันแล้ว!"

ข้าทั้งใช้การข่มขู่และหลอกล่อ ทำให้แม่เล้าเกิดอาการลังเลใจ

นางทำตาหลุกหลิกอยู่ครู่หนึ่ง ก็แกะเชือกที่มัดตัวข้าออก ช่วยข้าสวมอาภรณ์แล้วพาไปนั่งบนเก้าอี้ขณะยิ้มประจบว่า

"ท่านวางใจได้ หากท่านเป็นคุณหนูเป็นธิดาจวนราชเลขาธิการตัวจริง ข้าต้องส่งท่านกลับไปแน่นอน ท่านรออยู่ที่นี่สักครู่ ข้าจะไปจัดการให้"

พูดจบ นางก็รีบเดินออกไป

ข้าถอนหายใจโล่งอก เดินไปผลักประตูห้อง แต่พบว่ามันถูกล็อกเอาไว้ ผลักอย่างไรก็ผลักไม่ออก

เป็นอย่างที่คิด แม่เล้าคนนั้นไม่ได้เชื่อสิ่งที่ข้าพูดง่ายๆ

แต่นางต้องเชื่อข้าแน่ คนที่สวมชุดแบบนี้ได้ ในเมืองหลวงมีอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น

ไม่นานนัก แม่เล้าก็กลับมา

แต่ผิดจากที่คาด เมื่อนางกลับเข้ามาก็เตะท้องของข้าอย่างแรงสองที

"แกกล้ามาหลอกข้าเชียวหรือ! จวนราชเลขาธิการน่ะ คนต่ำช้าอย่างแกจะไปเกี่ยวข้องได้อย่างไร!"

ข้าถูกเตะจนตาลายไปหมด กรีดร้องพลางอธิบาย "ข้าเป็นบุตรีของจวนราชเลขาธิการจริงๆ! ชุดที่ข้าใส่..."

แม่เล้าไม่รอให้ข้าพูดจบก็คว้าแส้มาฟาดใส่ข้าอย่างแรง

"ยังจะโกหกอีก! คนรักของเจ้าบอกข้าหมดแล้ว ชุดนี้เจ้าขโมยมาจากจวนราชเลขาธิการ เป็นพวกมีคดีติดตัวก็สมควรแล้วที่จะถูกคนรักขายมาที่นี่!"

"สาวใช้ต่ำต้อย ยังจะมาแอบอ้างเป็นคุณหนูอีก? แกคิดว่าข้าไม่เคยเห็นคุณหนูจวนราชเลขาธิการหรือ? แกกับนางต่างกันราวฟ้ากับดิน!"