All Chapters of หลังถูกคนรักขายไปหอคณิกา ครอบครัวก็คิดจะให้ข้าปลิดชีพตาย: Chapter 1 - Chapter 9

แส้ฟาดลงบนร่างไม่หยุด ทั่วทั้งตัวแสบร้อนราวถูกของมีคมกรีดแทงข้าขยับตัวเพียงนิดเดียว ก็ถูกตบจนล้มลงกับพื้นแม่เล้ามองข้าด้วยสายตาเย็นชา "ถ้าเจ้ายังไม่ยอมเชื่อฟังอีก จะไม่ใช่แค่เจ็บตัวธรรมดาแบบนี้หรอกนะ!"ข้าไม่ยอมแพ้ จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงตะโกนอย่างร้อนรน"สองเดือนก่อน มีหญิงสองคนแต่งกายเป็นชายมาที่หอชุนหยวน ตอนนั้นท่านเป็นคนต้อนรับเองนะ หนึ่งในนั้นก็คือข้านี่แหละ! ท่านดูให้ดีๆ สิ!""คนที่ขายข้ามาที่นี่ ต้องปิดบังความจริงกับท่านแน่ๆ! เชื่อข้าเถอะ!"แม่เล้ากวาดตามองข้าขึ้นลงอยู่สองสามครา แล้วเยาะเย้ยว่า "เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ? ข้าไปสืบข่าวที่จวนราชเลขาธิการแล้ว ช่วงนี้คุณหนูจวนราชเลขาธิการเป็นไข้หวัดนอนป่วยอยู่บนเตียง จะหายตัวไปได้อย่างไร?"ข้ารู้สึกหน้ามืดตามัว กระวนกระวายจนเลือดลมพลุ่งพล่าน กระอักเลือดออกมาคำโตนั่นเป็นข้ออ้างที่ข้าแต่งขึ้นมาเองเพื่อออกไปพบซ่งซู แต่ไม่คิดว่าจะกลายเป็นดาบที่ย้อนกลับมาแทงตัวข้าเสียเองในที่สุดข้าก็สิ้นหวัง น้ำตาไหลรินอย่างห้ามไม่อยู่แต่แม่เล้าชินชากับภาพแบบนี้ จึงไม่มีความสงสารแม้แต่น้อยนางเรียกแม่นมรูปร่างอ้วนท้วมเข้ามาสองคน สั่งเสียงเ

ดาบเล่มหนึ่งพุ่งแหวกผ่านอากาศเข้ามา ปักลงตรงหน้าแม่เล้าอย่างรุนแรงแม่เล้าตกใจร้องกรี๊ด มือที่กำลังจะเปิดผ้าคลุมหน้าของข้าหยุดชะงักพี่ชายบุกเข้ามาพร้อมคนจำนวนมาก สายตาคมกริบมองมาที่ข้าบนเวที ก่อนจะก้าวเดินตรงมาแม่เล้ายังพยายามขัดขวาง "นายท่าน หากท่านสนใจคุณหนูผินผิน ก็เข้าร่วมการประมูลกับขุนนางและแขกคนอื่นๆ ได้ อย่าใช้กำลังเลยนะเจ้าคะ!"พี่ชายมองนางด้วยความเย็นชา ตบนางจนกระเด็นออกไปคนอื่นๆ ในที่นั้นไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พากันขว้างปาข้าวของขึ้นมาบนเวที"ทำอะไรของเขา? ใครกล้ามาก่อเรื่องที่นี่?""ชู่! ดูเหมือนจะเป็นคนจากกรมอาญา คงมาสืบคดี""คนกรมอาญาแล้วยังไง? ข้ามาหาความสำราญ เขาจะจับข้าด้วยข้อหาอะไรกัน?"...เมื่อเห็นว่ามีเสียงบ่นด้วยความไม่พอใจจากด้านล่างเวทีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พี่ชายกลับย่อตัวลงตรงหน้าข้าอย่างมั่นคง คอยป้องกันสิ่งสกปรกที่ถูกขว้างปาขึ้นมา"ซีเยว่ เป็นเจ้าใช่ไหม?"ในขณะนั้น ข้าแทบจะร้องไห้ออกมาข้าพยักหน้าไม่หยุด พูดด้วยเสียงสะอื้น "พี่ชาย ใช่เจ้าค่ะ เป็นข้าเอง"ดวงตาของพี่ชายฉายแววโกรธเกรี้ยว โอบข้าเข้าสู่อ้อมกอดและจะพาข้าออกไปแต่แม่เล้าไม่ยอม

ข้าโกรธจนตัวสั่น "วันนั้นข้าไปตามนัดของเจ้า แต่ระหว่างทางเจ้าวางยาทำให้ข้าสลบแล้วขายข้าไปที่หอคณิกา เจ้ายังจะกล้าปฏิเสธอีกหรือ!"ซ่งเหวินหดตัวเข้าหากันด้วยความกลัว แต่ก็ยังปากแข็งบอกว่า "คุณหนูหลี่ช่างไม่รู้จักอาย สตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือน กลับพูดเรื่องการนัดพบบุรุษได้โดยไม่อายปากเลย!""แต่เรื่องที่คุณหนูหลี่ถูกขายไปหอคณิกานั้น ตอนนี้ทั่วทั้งเมืองหลวงก็รู้กันหมดแล้ว ชื่อเสียงของคุณหนูหลี่พังพินาศแล้ว คงไม่สนใจเรื่องเล็กน้อยแค่นี้หรอก"เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของพี่ชายก็เขียวคล้ำ ใบหน้าของพ่อและแม่ก็บึ้งตึงอย่างมากซ่งเหวินยังคงพูดอย่างไม่รู้จักอาย "แม้ว่าซีเยว่จะเคยอยู่ในหอคณิกา แต่ก่อนหน้านี้เราก็รักใคร่กัน ข้าจะยอมเป็นฝ่ายเสียเปรียบแต่งนางเข้าบ้านก็ได้"เขาพูดด้วยท่าทางโอหังราวกับอยู่เหนือกว่า มองมาที่ข้าด้วยความรักลึกซึ้ง "ซีเยว่ ข้าชอบเจ้าจริงๆ ข้าไม่สนใจหรอกว่าชื่อเสียงของเจ้าจะเสียหายขนาดไหน เจ้าแต่งงานกับข้าเถอะนะ!"ข้ารู้สึกคลื่นไส้อย่างรุนแรง อยากจะฆ่าเขาให้ตายเสียตรงนี้พี่ชายถึงกับชักดาบออกมาจ่อที่ลำคอเขาซ่งเหวินตกใจจนฉี่ราด แต่ยังคงตะโกนว่า "พวกเจ้าคิดให้ดีๆ สิ! ใ

พี่ชายไม่พูดอะไรมาก ลากทั้งสองคนลงไปทันที ไม่นานก็ได้ยินเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังมาจากข้างนอกแม้จะได้แก้แค้นสำเร็จ แต่ในใจข้ากลับไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไรทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในเจ็ดวันนี้ ราวกับความฝันอันยิ่งใหญ่ที่เปลี่ยนแปลงทุกอย่างในชีวิตข้าไปโดยสิ้นเชิงท่านแม่กอดข้าด้วยความเป็นห่วงน้ำตาข้าเริ่มคลอเบ้า บอกตัวเองว่าอย่างน้อยก็ยังมีครอบครัวที่รักและห่วงใยข้าขณะที่ข้ารู้สึกถึงมือที่อบอุ่นของมารดาซึ่งกำลังลูบศีรษะข้าอยู่นั้น จู่ๆ ก็ได้ยินท่านแม่พูดขึ้นว่า "ซีเยว่ คนพวกนั้นตายไปหมดแล้ว""เจ้าได้แก้แค้นตามที่ต้องการแล้ว หากไม่ฆ่าตัวตายเสียตอนนี้ เจ้าจะยังรอไปถึงเมื่อไหร่ล่ะ?"ข้าละงัก ค่อยๆ แหงนหน้าขึ้นถามอย่างไม่เข้าใจ “ท่านแม่ ท่านพูดเรื่องอะไรอยู่เจ้าคะ?”สีหน้าของท่านแม่ยังคงอ่อนโยน แขนที่กอดข้าก็ยังอบอุ่นเหมือนเดิม แต่คำพูดที่เปล่งออกมากลับทำให้ข้าหนาวสั่นไปทั้งตัว"ซีเยว่ เจ้าเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว เพื่อชื่อเสียงนับร้อยปีของตระกูลหลี่ เจ้ามีทางเดียวคือต้องฆ่าตัวตาย เจ้าเข้าใจหรือไม่?"ข้าจ้องมองท่านแม่ ค่อยๆ ถอยออกจากอ้อมกอดของท่านท่านแม่ไม่ได้โกรธ เพียงแต่มองข้