บทที่ 0002

แส้ฟาดลงบนร่างไม่หยุด ทั่วทั้งตัวแสบร้อนราวถูกของมีคมกรีดแทง

ข้าขยับตัวเพียงนิดเดียว ก็ถูกตบจนล้มลงกับพื้น

แม่เล้ามองข้าด้วยสายตาเย็นชา "ถ้าเจ้ายังไม่ยอมเชื่อฟังอีก จะไม่ใช่แค่เจ็บตัวธรรมดาแบบนี้หรอกนะ!"

ข้าไม่ยอมแพ้ จู่ๆ ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงตะโกนอย่างร้อนรน

"สองเดือนก่อน มีหญิงสองคนแต่งกายเป็นชายมาที่หอชุนหยวน ตอนนั้นท่านเป็นคนต้อนรับเองนะ หนึ่งในนั้นก็คือข้านี่แหละ! ท่านดูให้ดีๆ สิ!"

"คนที่ขายข้ามาที่นี่ ต้องปิดบังความจริงกับท่านแน่ๆ! เชื่อข้าเถอะ!"

แม่เล้ากวาดตามองข้าขึ้นลงอยู่สองสามครา แล้วเยาะเย้ยว่า "เจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ? ข้าไปสืบข่าวที่จวนราชเลขาธิการแล้ว ช่วงนี้คุณหนูจวนราชเลขาธิการเป็นไข้หวัดนอนป่วยอยู่บนเตียง จะหายตัวไปได้อย่างไร?"

ข้ารู้สึกหน้ามืดตามัว กระวนกระวายจนเลือดลมพลุ่งพล่าน กระอักเลือดออกมาคำโต

นั่นเป็นข้ออ้างที่ข้าแต่งขึ้นมาเองเพื่อออกไปพบซ่งซู แต่ไม่คิดว่าจะกลายเป็นดาบที่ย้อนกลับมาแทงตัวข้าเสียเอง

ในที่สุดข้าก็สิ้นหวัง น้ำตาไหลรินอย่างห้ามไม่อยู่

แต่แม่เล้าชินชากับภาพแบบนี้ จึงไม่มีความสงสารแม้แต่น้อย

นางเรียกแม่นมรูปร่างอ้วนท้วมเข้ามาสองคน สั่งเสียงเย็นชาว่า

"สอนนังทาสชั้นต่ำนี่ให้รู้จักกฎของการเป็นนางคณิกาซะ ถ้ายังไม่เชื่อฟังก็ตีเสียให้เข็ด!"

แม่นมทั้งสองยิ้มอย่างอำมหิตพลางกระชากผมข้า แล้วรุมทุบตีข้า

ผ่านไปหลายชั่วยาม ข้าถูกทรมานจนแทบขาดใจ แม้แต่จะเอ่ยปากพูดก็ยังไม่มีแรง

แม่เล้าถ่มน้ำลายใส่ข้าอย่างแรง แล้วแขวนข้าไว้กับคานเพื่อให้สำนึก ก่อนจะเดินจากไปอย่างสง่าผ่าเผย

ข้าเกือบจะหมดสติ ในภวังค์ครึ่งหลับครึ่งตื่นราวกับได้ยินเสียงคุ้นหู

"หอคณิกาเก่าๆ ทำไมถึงใหญ่โตขนาดนี้..."

เมื่อข้าได้ยินเสียงบ่นระคนออดอ้อนนั้น ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที

นั่นคือหลานจื่อ!

เพื่อนสนิทของข้าตั้งแต่เด็ก

สองเดือนก่อนนางก็แต่งกายเป็นบุรุษแอบมาเที่ยวที่นี่พร้อมกับข้า การที่นางจะมาที่นี่จึงไม่ใช่เรื่องแปลก

นึกถึงตอนเด็กที่ข้าตกหน้าผา นางยอมเอาชีวิตมาเสี่ยงอันตรายจากสัตว์ป่าเพื่อช่วยข้าขึ้นมา เรียกได้ว่าสนิทกันมากเลยทีเดียว

ขอแค่นางเห็นข้า ข้าต้องรอดไปจากที่นี่แน่!

เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ข้าอยากจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่คอทั้งเจ็บทั้งแห้ง ได้แต่ส่งเสียงแผ่วเบา ไม่อาจดังเล็ดรอดออกไปนอกห้องได้

ข้าก็ไม่รู้ว่าเหมือนกันว่าตัวเองเอาแรงมาจากไหน ฝืนทนความเจ็บปวดแกว่งตัวไปเตะเก้าอี้ข้างๆ ให้ล้ม

พร้อมกับเสียงเก้าอี้ล้ม สายตาของหลานจื่อก็สบกับข้าผ่านช่องประตู

"ซีเยว่?!"

หลานจื่อจำข้าได้ทันที

ข้าตื่นเต้นในใจ แต่ได้แต่พูดเสียงแผ่วเบา "หลานจื่อ ช่วยข้าด้วย..."

หลานจื่อมองไปรอบๆ แล้วก้าวเข้ามาหาข้า

นางเอ่ยปลอบข้าพลางเรียกสาวใช้ให้หาก้อนหินมาทุบกุญแจคล้องที่ประตู

"ไม่ต้องกลัวนะซีเยว่ ข้าจะต้องช่วยเจ้าให้ได้!"

ไม่นานนัก กุญแจก็ถูกทุบจนแตก หลานจื่อตาแดงก่ำขณะช่วยปลดตัวข้าลงจากคาน

ข้าเห็นฝ่ามือของนางที่ถลอกเป็นแผลจากการทุบกุญแจ จึงพูดอย่างซาบซึ้ง "ขอบใจนะ หลานจื่อ"

หลานจื่อไม่พูดอะไร โอบข้าไว้พลางมองหาทางออกอย่างร้อนรน

นางตกใจกับบาดแผลรุนแรงบนตัวข้า พยายามเรียกสติไม่ให้ข้าเผลอหลับไป

ข้าพยายามลืมตา แต่หลังจากที่นางพาข้าเดินวนไปมาหลายรอบ ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง

"หลานจื่อ พวกเราเดินผิดทางหรือเปล่า? ทำไมยิ่งเดินยิ่งเปลี่ยวล่ะ?"

"เอ๋ ใช่หรือ?"

หลานจื่อยิ้มอย่างประหลาด เปิดประตูห้องตรงหน้าแล้วตะโกนบอกคนข้างใน

"ระวังหน่อยนะ นางคณิกาตัวน้อยของพวกเจ้าพยายามจะหนีน่ะ"

"วันนี้ในเมืองหลวงมีเรื่องเกิดขึ้น ห้องของท่านก็ไม่ค่อยเก็บเสียงเท่าไหร่ ถ้าเจ้าหน้าที่ลาดตระเวนได้ยินเข้า เกรงว่าพวกเจ้าจะเกิดปัญหาเอาได้นะ"

นางผลักข้าเข้าไปในห้อง ข้าเสียหลักล้มลงกับพื้น

แม่เล้าที่อยู่ในห้องมองข้าด้วยสายตาดุร้าย คว้าไม้ข้างตัวฟาดลงมาที่ข้าไม่ยั้ง

ข้าร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด หลานจื่อยืนอยู่ที่ประตูขณะมองด้วยความสนใจ ไม่มีทีท่าจะห้ามปราม

เมื่อเห็นสภาพน่าสังเวชของข้า บนใบหน้านางกลับปรากฏรอยยิ้มพอใจ

จนกระทั่งข้าถูกตีจนเลือดไหลนองพื้น แม่เล้าที่โกรธจัดจึงหยุดมือ พูดประจบหลานจื่อว่า

"รบกวนท่านจริงๆ นังทาสนี่เพิ่งมาใหม่ ยังไม่ยอมทำตัวว่านอนสอนง่าย โชคดีที่ท่านพาตัวมันกลับมาส่ง"

หลานจื่อมองข้าอย่างเย้ยหยัน "ท่านต้องคุมตัวมันให้ดีๆ นังคนนี้ดูเหมือนจะมีเล่ห์เหลี่ยมมาก"

แม่เล้าพยักหน้าหงึกๆ "ใช่ๆ นังตัวดีนี่ ก่อนหน้านี้ยังกล้าแอบอ้างว่าเป็นคุณหนูจวนราชเลขาธิการ บอกให้ข้าปล่อยตัวมันไป ข้าเกือบจะหลงเชื่ออยู่แล้วเชียว"

ดวงตาของหลานจื่อสว่างวาบขึ้นมา ยิ้มแล้วพูดว่า "คุณหนูจวนราชเลขาธิการเป็นเพื่อนสนิทของข้า นางคณิกาอย่างเจ้ากล้าดีอย่างไรมาแอบอ้างสวมรอย—"

นางยื่นทองคำก้อนหนึ่งให้แม่เล้า พูดเสียงเย็นชา "ข้าไม่ยอมให้เพื่อนรักของข้าได้รับความอัปยศเช่นนี้หรอก หลังจากนี้เจ้าต้องสั่งสอนมันให้ดีๆ แทนข้าด้วย!"