บทที่ 0003

แม่เล้าดีใจจนหุบยิ้มไม่ลง รีบพยักหน้าแล้วรับเอาทองคำไปอย่างรวดเร็ว

ในใจข้าทั้งเศร้าและโกรธเคือง จ้องมองหลานจื่อพลางขยับริมฝีปากถาม "ทำไมกัน?"

หลานจื่อชะงักเล็กน้อย เดินมาจับคางข้าเชิดขึ้น หลังจากพิจารณาใบหน้าช้ำบวมที่ไม่เหลือเค้าความงามเหมือนเดิม นางก็กระซิบข้างหูข้าว่า "เพราะเจ้ามันโง่เหมือนควาย สมควรแล้วที่ต้องตกอยู่ในสภาพนี้!"

ความชื้นแผ่ซ่านบนใบหน้า เป็นน้ำตาที่ผสมกับเลือดรินไหลลงมา

หลานจื่อลุกขึ้นอย่างถึงพอใจ ยื่นเท้ามาเหยียบมือข้าและบดขยี้อย่างแรง

ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่หัวใจ ข้าดิ้นรนอย่างไร้เรี่ยวแรง ราวกับสุนัขจรจัดที่ไร้ญาติขาดที่พึ่ง

ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงวุ่นวายดังมาจากห้องโถงด้านหน้า

เสียงฝีเท้าที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างดีแผ่กระจายไปทั่ว ไม่นานนัก ทั้งหอคณิกาก็เงียบเสียงลง

เสียงเย็นชาดังขึ้น "กรมอาญามาตรวจสอบคดี ผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องรีบออกไปเสีย"

แม่เล้าและหลานจื่อที่กำลังจะเดินจากไปต่างสีหน้าเปลี่ยนไป

แต่ดวงตาข้ากลับสว่างวาบ

พี่ชาย!

เขาต้องพบว่าข้าหายตัวไปและมาตามหาข้าแน่!

ข้าตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พยายามคลานไปที่ห้องโถงด้านหน้าซึ่งอยู่ห่างเพียงกำแพงกั้น

แต่หลานจื่อรู้ทันความตั้งใจของข้า หันไปพูดกับแม่เล้าว่า

"เจ้าต้องจับตาดูนางให้ดี หากกรมอาญารู้ว่าเจ้าค้ามนุษย์ เจ้าต้องติดคุกแน่"

สายตาแม่เล้าเปลี่ยนเป็นดุร้ายในทันที ยัดผ้าเข้าปากข้าและกักขังข้าอีกครั้ง

ข้านอนนิ่งเหมือนปลาตายบนพื้น ได้แต่หวังว่าพี่ชายจะหาตัวข้าพบเร็วๆ

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร มีเสียงสนทนาของคนสองคนดังแว่วมา

พี่ชายตำหนิว่า "เหลวไหลจริงๆ เจ้าเป็นสตรี จะมาสถานที่เช่นนี้ได้อย่างไร?"

ซีเยว่ตอบอย่างออดอ้อน "ก็ข้าได้ยินว่าซีเยว่หายตัวไป กังวลใจจึงอยากออกตามหา"

ร่างกายข้าสั่นสะท้าน

หลานจื่อตามติดพี่ชายไม่ยอมห่าง เพราะนางต้องการขัดขวางไม่ให้พี่ชายพบข้าแน่!

ประตูห้องถูกไล่เปิดทีละห้อง เมื่อมาถึงห้องข้า ประตูก็ส่งเสียงดังออกมา แต่ไม่ได้ถูกเปิดออก

พี่ชายสงสัย "ทำไมห้องนี้ถูกคล้องกุญแจไว้ล่ะ?"

หลานจื่อพูดขึ้นข้างๆ "ห้องนี้ขังนางคณิกาที่ไม่ยอมเชื่อฟังเอาไว้ ข้าเข้าไปดูมาแล้ว ซีเยว่ไม่ได้อยู่ในนี้"

พี่ชายครุ่นคิดครู่หนึ่ง สุดท้ายก็เชื่อคำพูดของนาง

เพราะในสายตาของเขา หลานจื่อเป็นเพื่อนสนิทของข้ามาหลายปี คงไม่โกหกเขาหรอก

เห็นว่าพวกเขากำลังจะจากไป ข้าจึงตัดสินใจเด็ดขาด คลานไปบนพื้นและใช้หัวกระแทกประตูสุดแรง

โชคดีที่แม่เล้ารีบจากไป จึงล็อกประตูไม่แน่นนัก

ไม่นาน ข้าก็กระแทกจนประตูเปิดและล้มลงตรงระเบียงทางเดิน เผชิญหน้ากับพี่ชายที่กำลังจะจากไปพอดี

พี่ชายเห็นข้า สีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว รีบเดินเข้ามาหา

"อย่าไปนะ!"

หลานจื่อรั้งเขาไว้

พี่ชายมองนางอย่างสงสัย "ทำไมจะไปไม่ได้?"

หลานจื่อทำหน้าห่วงใย "ข้าได้ยินว่านางคณิกาพวกนี้เป็นป่วยโรคสกปรก ข้าก็เป็นห่วงว่าพี่ชายจะติดโรคเอาได้"

พี่ชายชะงักการเคลื่อนไหว เห็นได้ชัดว่าหลงเชื่อคำพูดนั้น

ข้าอึ้งเล็กน้อย พี่ชายจำข้าไม่ได้หรือ?

แต่มันก็จริง ตอนนี้ข้าถูกทำร้ายจนเลือดท่วมตัว

แม้แต่ตัวข้าเอง ก็มองไม่ออกว่าคนที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงดูน่าสมเพชนี้คือตัวข้า

"พี่ชาย ข้าคือซีเยว่ ช่วยข้าด้วย!"

ข้าร้องขอความช่วยเหลือสุดแรง แต่เพราะผ้าในปาก จึงพูดออกไปไม่เป็นคำ

พี่ชายมองข้าครู่หนึ่ง หันไปพูดกับแม่เล้าเสียงเย็นชา

"ข้าเคยได้ยินว่าหอคณิกาเป็นสถานที่อโคจร แต่ไม่คิดว่าวิธีทรมานคนจะโหดร้ายยิ่งกว่ากรมอาญาถึงสามส่วน!"

เขาวางเงินก้อนและผ้าเช็ดหน้าสะอาดตรงหน้าข้า พูดอย่างเห็นอกเห็นใจว่า

"ขออภัยด้วย วันนี้ข้าต้องไปตามหาน้องสาว ไม่อาจช่วยเหลือเจ้าได้ เจ้าเก็บสิ่งเหล่านี้ไว้ ภายหลังหาหมอที่ดีมารักษาตัวเองเถิด"

พูดจบ เขาไม่มองข้าอีก หันหลังจากไปโดยไม่ลังเล

หลานจื่อเดินตามไปติดๆ แต่ไม่วายหันมาทิ้งสายตาเยาะเย้ยให้ข้า

ข้าได้แต่มองพวกเขาจากไป อยากจะลากร่างที่บาดเจ็บสาหัสนี้ไล่ตามไป

แต่เพิ่งก้าวไปได้ก้าวเดียว ก็ถูกกดลงบนพื้นเย็นเฉียบ ขยับไม่ได้แม้แต่น้อย

แม่เล้าหน้าตามืดมน ใช้มือบีบต้นคอข้า

ไม่นาน หอคณิกาก็กลับมาคึกคักเหมือนเดิม

แม่เล้าเดินเข้ามาแล้วเยาะเย้ยอย่างเย็นชา "ยังคิดจะหนีอีกหรือ? แม้แต่คนจากกรมอาญาก็ช่วยเจ้าไม่ได้"

ข้าหมดสิ้นความหวัง ได้แต่กอดผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นร้องไห้เงียบๆ

หลังจากนั้น แม่เล้าก็ทำตามที่หลานจื่อบอก ทรมานข้าอย่างโหดร้ายยิ่งกว่าเดิม เพื่อให้ข้ายอมจำนน

ข้าต่อต้านถึงขั้นยอมกรีดหน้าตัวเอง

แต่ถึงอย่างนั้น ข้าก็ยังหนีออกจากหอคณิกานี้ไม่ได้

ข้าไม่มีแรงต่อต้านอีกต่อไป

แม่เล้าพอใจในความว่าง่ายของข้า จึงใช้ยาอย่างดีมารักษาบาดแผลทั่วร่างให้หาย

จากนั้นก็ให้ข้าเปลี่ยนไปใส่ชุดระบำน้อยชิ้น ส่งข้าขึ้นเวทีหอคณิกา เพื่อประมูลราตรีแรกของข้า

แม่เล้ามั่นใจในรูปโฉมของข้า การประมูลครั้งนี้ทุ่มโฆษณาอย่างหนัก หอคณิกาที่กว้างใหญ่แน่นขนัดจนแทบไม่มีที่ให้น้ำไหลผ่าน

ข้ามองทุกอย่างผ่านผ้าคลุมหน้า เห็นบรรดาชายที่จ้องมองมาอย่างหื่นกระหาย ในนั้นมีทั้งเพื่อนร่วมงานของท่านพ่อ เพื่อนสนิทของพี่ชาย และชายหนุ่มที่เคยสารภาพรักกับข้า

รวมถึงหลานจื่อด้วย นางนั่งกับซ่งซูในห้องชั้นสองขณะก้มมองลงมา ในดวงตาเต็มไปด้วยแววร้ายกาจ

หากข้าถูกเปิดผ้าคลุมหน้าและถูกผู้อื่นจดจำได้ที่นี่ ไม่เพียงข้าจะตกต่ำ แต่ยังจะทำให้ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลพังพินาศด้วย

ข้าหลับตาอย่างสิ้นหวัง พอคิดว่าเรื่องนี้จะทำให้พ่อแม่และญาติพี่น้องอับอาย ก็อยากกัดลิ้นตายเสียตรงนี้

แม่เล้ายังคงตะโกนสุดแรงเกิด พยายามขายข้าให้ได้ราคาสูงที่สุดเท่าที่เคยมีมา

ในขณะที่บรรยากาศกำลังร้อนแรง และผ้าคลุมหน้าของข้ากำลังจะถูกเปิดออกนั้น