บทที่0002

ตอนที่กลับมาถึงแผงขายบะหมี่ พวกชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นก็มามุงดูกันอย่างแน่นขนัด

พวกเขาพูดจายกย่องชื่นชมเขาไม่ขาดปาก

ข้าจึงเอ่ยถามเขาว่า

“แปลว่าเจ้าคิดจะลดฐานะข้าจากภรรยาเอกเป็นอนุภรรยางั้นหรือ?”

ผู้คนที่อยู่รอบๆ พากันปิดปากหัวเราะ

“ต่อให้แม่นางเหยียนเป็นแค่อนุภรรยา แต่ภายภาคหน้าก็ไม่ต้องลำบากขายบะหมี่ตั้งแต่เช้าจรดค่ำแล้ว”

“สหายสวี่ยังระลึกถึงความรักเก่า ยอมรับเจ้าเข้าไปในจวนโหว ควรจะสำนึกบุญคุณบ้างนะ”

สวี่จิงโม่ถูกผู้คนพูดจายกยอจนสูงส่ง

“เหยียนอัน ยามนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว”

“ข้าเป็นบุตรชายภรรยาเอกของจวนโหว ภายภาคหน้าจะต้องสืบทอดตำแหน่งจากบิดา แล้วยังเป็นท่านโหวน้อยของจวนโหวจ้าวอีก ต้องแต่งสตรีที่ฐานะทัดเทียมกันเป็นภรรยาเอก”

แม่เฒ่าสวี่ก็เห็นดีเห็นงามด้วย

ข้าเขวี้ยงไม้นวดแป้งลงพื้นอย่างรุนแรง

“ตอนแรกเจ้าพาแม่เฒ่าสวี่ที่ป่วยใกล้ตายมาหาข้า ขอแต่งเป็นเขยเข้าตระกูลเหยียนของข้า ทำไมไม่คิดถึงเรื่องฐานะเท่าเทียมกันล่ะ?”

“แผงลอยขายบะหมี่ที่เจ้าเหยียบอยู่ตอนนี้ก็เป็นสิ่งที่ข้าเช่ามา”

“เงินที่เจ้าใช้เดินทางไปสอบที่เมืองหลวง แม้แต่เสื้อผ้าที่มารดาเจ้าสวมอยู่ก็มาจากน้ำพักน้ำแรงที่ข้าขายบะหมี่ทั้งนั้น”

“สวี่จิงโม่ เจ้ามันไม่ใช่คน”

สวี่จิ่งโม่ใบหูแดงก่ำเพราะความอับอาย ไม่กล้าเถียงแม้แต่คำเดียว

ข้าเดินเข้าไปในห้องแล้วหยิบหมึกพู่กันออกมา ตวัดเขียนหนังสือหย่าสามีด้วยลายมือชดช้อยต่อหน้าทุกคน

“วันนี้ตระกูลเหยียนขอหย่าสามี ขอให้ทุกท่านเป็นพยาน”

“เมื่อไหร่ที่เจ้าชดใช้เงินค่ารักษาแม่เฒ่าสวี่กับเงินที่ใช้เดินทางไปสอบในเมืองหลวงครบแล้ว พวกเราก็ไม่เกี่ยวข้องกันอีก”

สวี่จิงโม่อึ้งไปพักหนึ่ง รับหนังสือหย่าไปแล้วยืนนิ่งไม่ขยับ

หญิงสาวที่อยู่รอบๆ พากันกระซิบกระซาบ

“ช่างเป็นสตรีที่โง่เขลาจริงๆ คนอื่นตบตีแย่งชิงกันแทบตายเพื่อเข้าไปอยู่ในจวนโหว!”

“ยอมทิ้งหนทางสู่ความสุขสบายเช่นนี้ ไม่รู้จะหยิ่งในศักดิ์ศรีอะไรนักหนา”

สวี่จิงโม่เม้มปากเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาแฝงความโกรธเล็กน้อย

แต่น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยกลับอ่อนลง

“ข้ารู้ว่าเจ้าหน้าบางทำใจยอมรับไม่ได้ง่ายๆ คืนนี้เจ้าลองไปคิดถึงผลดีผลเสียให้ละเอียดเถอะ”

“อีกอย่างแผงขายบะหมี่แห่งนี้ถ้าไม่มีข้ากับแม่คอยช่วย เจ้าก็ทำเองคนเดียวไม่ไหวหรอก”

“ข้าสวี่จิงโม่ไม่ใช่คนที่ไร้สำนึกขนาดนั้น ขอแค่เจ้าก้มหัวยอมรับผิด ข้ายังยอมให้เจ้าเป็นอนุภรรยาอยู่เหมือนเดิม”

“คุณหนูสามตระกูลหลินเกิดในจวนเสนาบดี มีการศึกษารู้ขนบธรรมเนียม ภายภาคหน้าจะไม่ทำให้เจ้าลำบากหรอก”

ข้าคิดมาดีแล้ว

ข้ายอมเป็นภรรยาของชาวนา ดีกว่าเป็นอนุภรรของผู้สูงศักดิ์

จึงเอ่ยตอบอย่างเยือกเย็นว่า

“เป็นแค่สามีที่ถูกหย่าจะพล่ามอะไรนักหน้า รีบไสหัวกลับไปเสียทีเถอะ”

“เจ้า!”

ตอนที่ปิดประตูไล่แขก หางตาของข้าเหลือบไปเห็นหลินเยียนเอ๋อร์ที่นั่งเล่นหมากล้อมอยู่บนชั้นสองตึกฝั่งตรงข้าม

อาภรณ์งดงามหรูหรา กิริยาสง่างามไร้ที่ติ

ข้ารู้สึกสับสนเล็กน้อย ช่วงก่อนหน้านี้ข้าเคยเอาบะหมี่ไปส่งให้พวกสาวใช้ในจวนเสนาบดีบ่อยครั้ง

สาวใช้อาวุโสเหล่านั้นชอบนินทากันเป็นเรื่องปกติ สามารถเล่าเรื่องในจวนได้ตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ

แม้แต่เรื่องของคุณหนูใหญ่กับคุณหนูรองของบ้าน มีไฝอยู่บนเรือนร่างกี่เม็ดพวกนางยังรู้เลย

แล้วทำไมถึงไม่เคยได้ยินเรื่องของคุณหนูสามคนนี้เลยล่ะ?

.....

หลังไล่ตะเพิดสวี่จิงโม่กับแม่เฒ่าสวี่ออกไปแล้ว แผงขายบะหมี่ของข้าก็ขาดคนช่วยงาน

ข้ายุ่งจนมือเป็นระวิง จึงไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องคุณหนูหลิน คุณหนูจ้าวเหล่านั้นอีก

บะหมี่ของข้าทำเส้นสดใหม่ทุกวัน น้ำซุปทำจากกระดูกวัวตุ๋น เครื่องเคียงใช้เป็นเครื่องในวัวราคาถูก แต่เพิ่มพริกสดและพริกคั่วหอมลงไปเพิ่มสีสันและความเผ็ดร้อน

เส้นสดทำใหม่ที่เหนียวนุ่มเคี้ยวเพลินกับเครื่องในวัวที่ตุ๋นจนหอมนุ่มลิ้น ตามด้วยการซดน้ำซุปร้อนๆ ที่หอมอร่อยจนแทบกลืนลิ้น

หนึ่งชามใหญ่ขายสิบอีแปะ

ลูกจ้างของร้านค้าแถวนี้ชอบแวะมากินบะหมี่ที่ข้าทำขาย

ในทุกๆ วัน ข้าจะเดินทางไปส่งบะหมี่ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง

แต่วันนี้กลับรู้สึกว่าบรรยากาศมันแตกต่างออกไป รอบข้างดูเงียบเหงาผิดปกติ

ด้านหลังกลับมีเสียงใบไม้แห้งดังกรอบแกรบ

ตอนที่เดินผ่านตรอกเล็กๆ ที่มีพงหญ้ารกชัฏ

ก็บังเอิญเห็นว่ามีชายหนุ่มคนหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่ในพงหญ้า บาดแผลฉกรรจ์เต็มร่างกาย

จ้องมองบะหมี่ในมือของข้า...ตาไม่กระพริบ

บุรุษที่อยู่ตามข้างทางไม่อาจช่วยเหลือส่งเดชได้

โดยเฉพาะคนที่หน้าตาหล่อเหลาคมคายเช่นนี้

ข้าฟังนิทานจากนักเล่าเรื่องที่อยู่ข้างแผงขายบะหมี่บ่อยมากเกินไป

ดังนั้นจึงใช้เท้าเขี่ยเขากลับเข้าไปในพงหญ้าจนมิด

หาทางรอดเอาเองเถอะ

หลังจากข้าส่งบะหมี่เรียบร้อยและกำลังจะกลับนั้น เสียงกรอบแกรบที่อยู่ด้านหลังก็ดังมากกว่าเดิม

แต่ว่าข้ายังเดินไปไม่ถึงจุดที่มีบุรุษนอนเจ็บอยู่เลยนะ

นอกเสียจากว่า...เสียงพวกนี้ไม่ใช่ฝีมือของเขา

ข้าพลันหลั่งเหงื่อเย็นจนชุ่มแผ่นหลัง ตระหนักได้ว่ามีคนแอบสะกดรอยตาม

คนที่อยู่ด้านหลังรู้ตัวว่าถูกจับได้แล้วจึงเลิกแอบซ่อน เร่งฝีเท้าตรงเข้ามาหาข้าอย่างรวดเร็ว

ดาบโค้งสีเงินที่เปื้อนเลือดแดงฉานพุ่งออกมาจากในพงหญ้ารกชัฏ ฟันพื้นที่ว่างระหว่างตัวข้ากับโจรผู้นั้น

มองไม่เห็นตัวคน แต่กลับมีเสียงทุ้มต่ำน่ากลัวดังขึ้นมา

“สตรีนางนี้ ข้าจองแล้ว”

โจรที่สะกดรอยตามมาด้านหลังขวัญกระเจิงเพราะดาบเปื้อนเลือด

“ถ้าอย่างนั้นก็เชิญท่านจอมยุทธ์ตามสบาย!”

“ผู้น้อย...จะไปหาสตรีคนอื่นมาเล่นสนุกแทน”

พอโจรคนนั้นเดินจากไปไกลแล้ว คุณชายที่นอนอยู่ในพงหญ้าก็หมดสิ้นเรี่ยวแรง

เขาเอามือกุมอกที่มีเลือดไหลไม่หยุด

ใช้มือเช็ดคราบเลือดมุมปากออก เชยดวงตาที่แสนงามคู่นั้นขึ้นมอง

“ปลอดภัยแล้วนะพี่สาว เจ้ารีบกลับบ้านเถอะ”

“ข้าจะนอนชมทิวทัศน์อยู่ตรงนี้”

ข้าพูดอะไรไม่ออก

จะตายอยู่แล้วยังจะปากแข็งอีก