Lahat ng Kabanata ng หลังเขี่ยสามีชั่วทิ้ง อ๋องหลินอันก็อ่อยข้าไม่หยุด: Kabanata 1 - Kabanata 9

ตอนที่สามีของข้าเดินทางไปสอบที่เมืองหลวง เขาได้พบโดยบังเอิญว่า ตัวเองคือบุตรชายภรรยาเอกที่พลัดพรากจากจวนโหวจ้าวมานานหลายปีบนถนนใหญ่มีคนราวสิบกว่าคน คุกเข่าห้อมล้อมรอบตัวสวี่จิงโม่“ท่านโหวออกตามหาท่านมานานสิบกว่าปีแล้ว!”"ปานแดงหลังใบหูของท่าน ข้าน้อยไม่มีวันจำผิดแน่!"ท่ามกลางบรรดาบ่าวรับใช้ ยังมีสาวงามรูปร่างอ้อนแอ้นบอบบางคนหนึ่งยืนอยู่ เอ่ยเรียกด้วยแววตาหวานซึ้ง“พี่ชาย ข้าคือคู่หมั้นของท่าน”สวี่จิงโม่ถูกพาตัวเข้าไปในจวนโหวอันงดงามหรูหราและโอ่โถงกว้างใหญ่ ส่วนข้า ภรรยาที่ถูกต้องตามธรรมเนียมของสวี่จิงโม่ ยามนี้กำลังตะโกนขายบะหมี่ราคาชามละไม่กี่อีแปะ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย“นางเหยียนเลิกขายได้แล้ว! สามีเจ้ากลายเป็นท่านโหวน้อยไปแล้ว!”ลูกค้าคนหนึ่งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนถนนเส้นหลักให้ข้าทราบสวี่จิงโม่เป็นเด็กกำพร้าในหมู่บ้านของพวกเราจริงแท้แน่นอน ไร้บิดามารดา ถูกแม่เฒ่าสวี่เก็บมาเลี้ยงจนเติบใหญ่ข้ากับแม่เฒ่าสวี่ได้ยินแบบนั้นก็ดีใจอย่างยิ่งสามีตามหาครอบครัวที่แท้จริงพบ ในที่สุดก็ไม่ต้องอยู่โดดเดี่ยวแล้วแม่เฒ่าสวี่พูดอย่างยินดีปรีดา“จวนโหวจ้าวมั่งคำร่ำรวย มีเงิน

ช่วยชีวิตเจียงเยี่ยนนั้นง่ายนิดเดียวข้าลากเขาที่นอนหายใจรวยรินกลับมาที่แผงขายบะหมี่ลวกบะหมี่ร้อนๆ ให้เขาหนึ่งชาม เขาก็ฟื้นคืนชีพได้เกินครึ่งแล้วเขาลูบๆ คลำๆ ตัวเองอยู่นาน สุดท้ายก็ล้วงกุญแจอายุยืน[footnoteRef:1]สีทองออกมา ขอให้ข้าไปซื้อยาให้เขาหน่อย [1: ของที่ลักษณะคล้ายแม่กุญแจ มีไว้คล้องคอเด็กทารกเพื่ออวยพรให้อายุยืน] ความจริงแล้วของที่เขาให้มามีมูลค่ามากกว่าค่ายาตั้งเยอะเจียงเยี่ยนโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ“ไม่เป็นไร”ตอนนั้นข้าดีใจจนเหมือนโลกทั้งใบมีดอกไม้บาน ยังคิดอยู่เลยว่าตัวเองเก็บไก่ที่ออกไข่เป็นทองคำได้ใครจะคาดคิด——ว่านั่นคือทรัพย์สินทั้งหมดที่เขามีอยู่เขาเกาะติดข้าไม่ยอมไปไหนเจียงเยี่ยนประสบเหตุบนเขาจนความจำเสื่อม เขาจำได้แค่ชื่อของตัวเองเท่านั้นตอนนี้อาการบาดเจ็บหายดีแล้ว เงินที่มีก็ใช้จนเกือบหมดแล้ว แต่เขากลับเกาะแกะข้าไม่ยอมเลิก ไล่อย่างไรก็ไม่ยอมไปข้าเท้าเอวด้วยความโมโห ไปที่แผงขายบะหมี่แล้วไล่เขากลับ“บ้านของข้าไม่ได้มีเอาไว้เลี้ยงดูบุรุษไร้หัวนอนปลายเท้านะ รีบ——”พอเปิดประตูเข้าไป ก็พบว่าเจียงเยี่ยนตัดฟืนทั้งหมด ขนน้ำมาเติมจนเต็มโอ่งตั้งแต่เช้าตรู

“พี่สาวคิดอะไรอยู่หรือ ถึงได้เหม่อลอยขนาดนั้น?”เจียงเยี่ยนยื่นหน้าหล่อๆ เข้ามาหาข้า ปลุกข้าจากภวังค์ความคิดดวงตาของเขางดงามมาก ราวกับสะกดจิตของคนได้ข้าผลักเขาออก ไม่กล้ามองสบตาเขามากนัก“วันนี้...ต้องขอบพระทัยท่านอ๋องมาก ที่ช่วยออกหน้าแทนข้าสองครั้งแล้ว”“ท่านอ๋อง ยามนี้ก็ดึกมากแล้ว ท่านออกจากจวนมานานมากแล้ว ไม่คิดจะกลับไปหรือ?”เจียงเยี่ยนตบศีรษะตัวเองเบาๆ “เจ้าพูดถูก ข้าเกือบลืมเรื่องสำคัญไปเลย”เขาแบกดาบโค้งเล่มนั้นออกไปด้วยความเร่งรีบรอบข้างกลับมาเงียบสงัดอีกครั้งข้ามองตามแผ่นหลังที่ห่างออกไปไกลของเขา รู้สึกเศร้าใจอย่างบอกไม่ถูกแต่นั่นคืออ๋องหลินอันเชียวนะเป็นแม่ทัพหนุ่มในฝันของข้า ที่สง่างามและเจิดจรัสมากที่สุดสูงส่งจนไม่อาจเอื้อม......เพราะเรื่องยุ่งยากที่เกิดขึ้นในสองวันนี้ กว่าข้าจะออกมาขายบะหมี่ ฟ้าก็สว่างจ้าแล้วด้านนอกมีเสียงอึกทึกแผงขายบะหมี่ของข้าถูกของมีค่าแปลกประหลาดและหายากหลากสีสัน วางกองทับถมจนไม่มีที่จะเดินเจียงเยี่ยนยังพาข้ารับใช้จำนวนหนึ่งมาด้วย พวกเขาช่วยกันขนของเข้าไปในบ้านข้าข้ารับใช้ของเขาบอกกับชาวบ้านรอบๆ ว่า“แม่นางเหยียนคือผู้

ข้าได้พบสวี่จิงโม่อีกครั้ง ตอนที่ไปร่วมงานวันเกิดของท่านโหวจ้าวเพราะมันเป็นธรรมเนียม ข้ากับเจียงเยี่ยนเลยต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วยวันนั้นหิมะตกหนักมากสวี่จิงโม่ยืนอยู่ด้านหลังท่านโหวจ้าว ดวงหน้าซีดเซียวเหี่ยวเฉา สีหน้าอารมณ์อมทุกข์ราวกับเผชิญเคราะห์กรรมใหญ่มาไม่เหลือความหยิ่งผยองในตอนแรกเริ่มข้ามอบของขวัญเสร็จก็นั่งร่วมงานกับเจียงเยี่ยนสักพัก ก่อนจะเตรียมตัวกลับกันก่อนกลับข้าบังเอิญเห็นหลินเยียนเอ๋อร์ เดินผ่านไปทางเรือนด้านหลังดูเหมือนกำลังรีบร้อนไปพบใครบางคนดูจากรูปร่างของนาง คาดว่าจะตั้งครรภ์ได้เจ็ดแปดเดือนแล้วแต่ข้ากับสวี่จิงโม่แต่งงานวันเดียวกัน หากนับตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงวันนี้ ก็เพิ่งจะผ่านไปห้าเดือนเท่านั้นได้ยินว่าในระหว่างนั้น เขายังใช้เวลาสองสามเดือนเตรียมตัวสอบหน้าพระที่นั่งด้วยนี่มัน...เจียงเยี่ยนเอามือแตะคาง ลอบหัวเราะอย่างสะใจอยู่ข้างๆ“สวี่จิงโม่คงจะโดนจวนโหวกับจวนเสนาบดีหลอกต้มแล้วล่ะ”ตอนที่ข้าเตรียมตัวจะขึ้นรถม้า เดินทางออกจากจวนโหวเจียงเยี่ยนก็โดนสหายขุนนางในวันวานลากตัวออกไปดื่มชาแม่เฒ่าสวี่ฉวยโอกาสนั้นเข้าหาข้านางพุ่งตัวเข้ามาหาข้าใน

ทุกเหตุการณ์ที่สวี่จิงโม่ประสบพบเจอหลังจากเข้ามาในเมืองหลวง ล้วนเป็นแผนการของหลินเยียนเอ๋อร์และจวนโหวจ้าวตอนนี้พอมาคิดดูแล้ว ช่วงเช้าตรู่ของวันที่ข้าเกือบจะโดนโจรลักพาตัวไป บางทีอาจไม่ใช่เรื่องบังเอิญหลังแต่งงาน สวี่จิงโม่ก็ไม่เคยได้แตะต้องนางคนของจวนโหวจ้าวดูแลหลินเยียนเอ๋อร์ประหนึ่งเป็นบรรพบุรุษของพวกเขาตอนแรกสวี่จิงโม่รู้แค่ว่าฐานะของหลินเยียนเอ๋อร์ไม่ธรรมดา แต่ไม่รู้ว่านางเป็นสตรีของฮ่องเต้ตอนแรกเขาคิดจะกล้ำกลืนโทสะยอมโดนสวมเขา หากแลกกับการมีอนาคตที่สดใสก็ไม่ใช่เรื่องแย่แต่ตอนที่ท่านโหวจ้าวจัดงานเลี้ยงฉลองวันเกิดฮ่องเต้หาข้ออ้างออกมานัดพบกับหลินเยียนเอ๋อร์ สวี่จิงโม่ดันบังเอิญเห็นเข้าฮ่องเต้ตรัสว่า ตอนแรกในการสอบหน้าพระพักตร์ปีนี้ เขาเลือกสวี่จิงโม่ให้เป็นจอหงวน“แต่พอคิดว่าเจ้าสารเลวนั่นเคยแต่งงานกับเจ้า ถึงจะเป็นแค่ฉากบังหน้า แต่ข้าก็อดขุ่นเคืองไม่ได้”“ข้าไม่อยากเห็นหน้าเขา”ฮ่องเต้ยังกล่าวอย่างชั่วร้ายอีกว่า“หลังจากนี้ไปถ้าสามีของเจ้าเข้าร่วมการสอบขุนนาง เราจะไม่ยอมให้เขาสอบผ่านเด็ดขาด”ตรัสเพียงไม่กี่ประโยค กลับเปลี่ยนชะตาชีวิตของสวี่จิงโม่อย่างสิ้นเชิง