บทที่ 430

เมื่อหลินเฟิงเห็นก็พยักหน้าเงียบ ๆ

“ไอ้สารเลว นายเนี่ยนะอยากฆ่าฉัน?” ชายคนนั้นตวาดด้วยความโมโห และเดินตรงไปทางหวงเฮ่อ

หวงเฮ่อยกมีดขึ้นมา ก่อนจะมีแสงเยือกเย็นแวบผ่าน

ทั้งสองร่างผสานกัน

สีหน้าของชายคนนั้นเปลี่ยนไปอย่างมาก ก่อนที่รูม่านตาจะขยายกว้างขึ้น

ก่อนที่บนหน้าอกจะรู้สึกเย็นยะเยือก

เมื่อก้มลงมอง รอยเลือดลึกบนหน้าอกปรากฏขึ้นมา หัวใจก็ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน

“นี่มัน...เป็นไป...ไม่ได้”

“พรวด” เลือดพุ่งทะลักออกมา

ชายคนนั้นล้มลงไปกับพื้นเสียงดังตุบ ด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

ตัวเองผ่านการสู้รบมาหลายร้อยครั้ง สังหารนักสู้มือฉกาจมาตั้งเท่าไหร่ คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะพ่ายแพ้ให้กับน้ำมือของคนวัยกลางคน

หวงเฮ่อเก็บดาบในครั้งเดียว การเคลื่อนไหวที่คล่องแคล่ว

มันง่ายดายราวกับเมื่อสักครู่เพียงแค่เฉือดไก่ธรรมดาทั่วไป

หลานเฟยที่เป็นล้มนั่งอยู่ที่พื้นก็รู้สึกตกตะลึง ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่? หรือว่าจะเป็นปรมาจารย์อันดับสวรรค์?

หลินเฟยค่อย ๆ เดินไปข้าง ๆ หลานเฟย และวางมือลงบนไหล่ของเธอพร้อมกับบีบเบา ๆ

“อ๊ะ....” หลานเฟยส่งเสียงร้องออกมาทันที

หลินเฟิงค่อย ๆพูด “แขนของคุณหักแล้ว ออกจากที่นี้ไปก่อ