บทที่ 433

“อ๊าก...” หนิงข่ายส่งเสียงออกมาอย่างน่าเวทนาพร้อมกับกริชที่หลุดออกจากมือ

อวัยวะภายในราวกับถูกรถบรรทุกชนอย่างแรง หน้าอกก็ยุบจนเป็นหลุม และกระเด็นออกไปเหมือนว่าวที่สายขาด

“ตึง” เสียงดังขึ้น พร้อมกับร่างที่ล้มลงกับพื้นอย่างแรง

เลือดไหลออกมาเต็มปาก

“พี่ใหญ่” หนิงเวยที่เห็นพี่ชายของตันเองได้รับบาดเจ็บ ก็ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ ก่อนจะจับแส้ที่เหลืออยู่อีกครึ่งไว้แน่นแล้วฟาดใส่เข้าที่หัวของหลินเฟิง

หลินเฟิงไม่ได้มองเธอเลยสักนิด กลับยกมือขวาขึ้นและคว้าแส้ของหนิงเวยไว้ในทันที

หนิงเวยมองเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็ตกใจจนหน้าถอดสี ก่อนจะพยายามดึงแส้ยาวด้วยมือทั้งสองข้าง

แต่หลินเฟิงก็มั่นคงราวกับเป็นภูเขา ไม่ขยับเขยื่อน

“คุณก็มีแรงแค่นี้งั้นเหรอ?”

หลินเฟิงเยาะเย้ยด้วยความดูถูกเหยียดหยาม เมื่อพูดจบก็ออกแรงดึง

พื้นที่ใต้เท้าของหนิงเวยรองรับน้ำหนักพละกำลังนี้ไม่ไหวจึงแตกออกเป็นเสี่ยง ๆทันที ทำให้เธอลืนไหลออกไปหลายเมตร

และยิ่งเข้าใกล้หลินเฟิงมากขึ้นเรื่อย ๆ

“นาย...ฉันจะสู้กับนายเอง” หนิงเวยมองเห็นพละกำลังที่ไม่สามารถเทียบกับหลินเฟิงได้

ก็ไม่ดึงกับหลินเฟิงอีกต่อไป แล้วจะเหยียบใต้เท้าอย่างแรง

คน