บทที่ 389

หลินเฟิงรับสายด้วยสัญชาตญาณ โทรศัพท์ของอีกฝ่ายกลับมีเสียงของหลี่ว์เจิ้งหยางดังขึ้น

หลี่ว์เจิ้งหยางที่กำลังขับรถอยู่ไม่ได้สังเกตเห็นมือของหลี่ฮุ่ยหรานเลยสักนิด เขายิ้มมุมปากด้วยความภาคภูมิใจ

“ฮุ่ยหราน เลิกดิ้นรนได้แล้ว นี่เป็นยาที่ผมซื้อมาด้วยราคาที่สูงมาก ถึงแม้สติของคุณยังคงตื่นตัวอยู่ แต่คุณก็จะขยับเขยื้อนไม่ได้ ”

“วันนี้ผมจะให้คุณได้สัมผัสความสุขในการเป็นผู้หญิงอย่างดีเอง”

“ได้ยินว่าคุณกับหลินเฟิงคนนั้นอยู่ด้วยกันสามปีแล้วยังไม่ได้ร่วมเตียงกัน เป็นเพราะหลินเฟิงไม่มีน้ำยาใช่ไหม...ฮ่าฮ่าฮ่า...”

หลินเฟิงได้ยินเสียงหัวเราะกำเริบเสิบสานของหลี่ว์เจิ้งหยางก็โมโหขึ้นมาในทันที

“หลี่ว์เจิ้งหยาง แกรนหาที่ตายสินะ”

หลินเฟิงลุกขึ้นทันที และพูดด้วยน้ำเสียงเดือดดาล

แต่หลี่ว์เจิ้งหยางไม่ได้ยินเสียงตะโกนของเขาด้วยซ้ำ

หลี่ว์เฉิงเลี่ยงที่นั่งอยู่ตรงข้ามหลินเฟิงสีหน้างุนงง ไม่เข้าใจว่าหลินเฟิงเป็นอะไรไป

“คุณหลิน เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ?”

หลินเฟิงดวงตาเฉียบคมจ้องมองไปยังหลี่ว์เฉิงเลี่ยง และถีบไปที่หน้าอกของเขา

“อ้าก...” หลี่ว์เฉิงเลี่ยงร้องโอดครวญขึ้นมา ตัวเขาก็กระเด็นออกไปทันที

“พรวด”

เ