สาวสวยท่านนี้ คุณไม่สนใจผมเกินไปแล้ว”หวางเส้าหลงโกรธขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคก่อนหน้านี้ฉันเป็นถึงคุณชายผู้สูงส่งแห่งตระกูลหวาง สู้คนไร้ค่าอย่างหลินเฟิงไม่ได้ตรงไหน?ถังหว่านพูดอย่างดูถูก “เพราะแบบนี้ไงฉันถึงไม่สนใจคุณ”มุมปากของหวางเส้าหลงกระตุก มือกำหมัดจนเส้นเลือดขึ้น “คนสวย ผมบอกคุณตรง ๆ นะ นายนี่จนถึงตอนนี้แม้แต่งานจะทำยังไม่มีเลย” “ไม่อย่างนั้นหลี่ฮุ่ยหรานคงไม่หย่ากับเขาหรอก” “นอกจากหน้าตาที่พอไปวัดไปวาได้แล้ว เขาสามารถให้อะไรกับคุณได้บ้าง?”ทันทีที่ได้ยินถังหว่านก็หันไปมองหลินเฟิง และชมว่า “คุณหลินขาดแค่เวลาเท่านั้น ฉันเชื่อว่าแค่ให้เวลาเขาสักหน่อย” “ก้าวนำหน้าตระกูลหวางภายในหนึ่งเดือน ไม่ใช่เรื่องยากเลย” “ฮ่าฮ่าฮ่า...”หวางเส้าหลงรู้สึกขบขันและหัวเราะเสียงดังหนึ่งเดือน เริ่มต้นจากศูนย์และก้าวนำหน้าตระกูลหวาง เป็นเรื่องที่เหลวไหลไร้สาระที่สุดในโลก “คนสวยคุณนี่พูดจาได้ตลกจริง ๆ”ถังหว่านยิ้มและพูดว่า “ฉันไม่ได้ล้อคุณเล่นนะ งั้นเรามาพนันกันไหมล่ะ?” “ถ้าคุณหลินก้าวนำหน้าตระกูลหวางได้ภายในหนึ่งเดือน คุณจะต้องคุกเข่าลงและขอโทษฉัน”หวางเส้าหลงหรี่ตาลงเล็กน้อย และเริ่มรู้ส
ถังหว่านเดินเข้ามาใกล้ ๆ ท่ามกลางฝูงคนที่รายล้อมหลี่ฮุ่ยหรานตกใจจนตัวแข็งเมื่อเห็นพฤติกรรมที่คนรอบตัวปฏิบัติต่อเธอ บุคคลนี้แท้จริงแล้วก็คือคุณหญิงใหญ่แห่งตระกูลถังหลี่ฮุ่ยหรานที่ก่อนหน้านี้ยังปฏิบัติต่อเธออย่างดูถูกเหยียดหยามก็รู้สึกละอายใจขึ้นมาทันทีผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีแค่รูปร่างหน้าตาที่ดีและเพียบพร้อมกว่าฉันเท่านั้น ขนาดฐานะทางบ้านของเธอฉันเองยังเทียบไม่ติดเลยสักนิดตอนนี้เธอเพิ่งจะเข้าใจประโยคที่ถังหว่านบอกว่าตัวเธอเองนั่นแหละที่จะต้องขายหน้านั้นหมายความว่าอย่างไรถ้ามีเธออยู่ ฉันจะสามารถคว้าโครงการของตระกูลถังมาได้ยังไงหวางเส้าหลงพูดจาตะกุกตะกักไปในทันที “คุณ... คุณคือคุณหญิงใหญ่แห่งตระกูลถังหรอ?” “ทำไม ฉันเป็นคุณหญิงใหญ่แห่งตระกูลถัง ทำให้คุณผิดหวังมากเลยหรอ?”ถังหว่านมองเขาอย่างหยอกล้อ “เมื่อกี้คุณใช่ไหมที่ดูถูกคุณหลิน?” “หึเขาไม่มีอะไรดีสักอย่างก็สมควรแล้วที่ผมจะดูถูก”หวางเส้าหลงพูดหน้าตาเฉยในสายตาของเขาหลินเฟิงก็เป็นแค่ขยะไร้ค่าเท่านั้นปีนสูงขึ้นไปเทียบขั้นคุณหญิงใหญ่แห่งตระกูลถัง ก็คงจะเป็นได้แค่ของเล่นของถังหว่านเท่านั้นถ้าหากว่าถังหว่านถึงกับยอมออกหน้าเพื่อปกป้อ
สุดท้ายบทเรียนในอดีตก็ได้สอนบางอย่างให้กับเราทำให้เธอนึกถึงก่อนที่เธอจะเข้าไปในงานเลี้ยง คำพูดที่ถังหว่านพูดกับเธอโครงการที่ซีเฉิงในครั้งนี้ ตัวเธอเองคงจะพลาดไปแล้วจริง ๆเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หลี่ฮุ่ยหรานก็รู้สึกวิงเวียนศีรษะหน้ามืดขึ้นมาทันทีหวางเส้าหลงในเวลานี้พูดด้วยสีหน้ามึนตึง “ไม่ต้องกังวล ไอ้ขยะนั่นเป็นได้แค่ผู้ชายที่เกาะถังหว่านกินเท่านั้น” “และอีกอย่างพ่อของผมกับคุณปู่ตระกูลถังเป็นมิตรที่ดีต่อกัน แค่เพียงโทรเจรจานิดหน่อย คุณปู่ตระกูลถังจะต้องเข้าใจเรื่องทั้งหมดอย่างแน่นอน”จางกุ้ยหลานเพิ่งจะนึกได้ว่า ยังมีหวางเส้าหลงอยู่นี่“ในช่วงเวลาวิกฤต ยังไงก็ต้องดูแลคุณหวางให้ดี!”หลี่ฮุ่ยหรานที่ในตอนนี้หันไปมองเขาอย่างน่าสงสาร “คุณหวางครั้งนี้คงต้องลำบากคุณแล้วจริง ๆ”ตอนนี้เธอไม่กล้าฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่หลินเฟิงแล้วโครงการที่ซีเฉิงเกี่ยวข้องกับการพัฒนาในอนาคตของหลี่ซื่อกรุ๊ป ดังนั้นเธอจึงต้องให้ความสำคัญเป็นพิเศษหวางเส้าหลงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา หามุมเงียบสงบเพื่อโทรหาพ่อของเขาไม่ช้าเสียงของหวางเจิ้นไห่ผู้นำตระกูลหวางก็ดังมาจากปลายสายอีกด้าน “เฮ้ มีเรื่องอะไร? โทรมาหาฉันดึกข
หลังจากที่คิดทบทวนอยู่หลายครั้งหลินเฟิงสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่แล้วพูดว่า “การตัดช่องทางการทำเงินของคนอื่น ก็ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าพ่อแม่ตัวเอง”“ในเมื่อคุณถังก็พิจารณาหลี่ซื่อกรุ๊ปไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แล้วผมจะไปทำให้เรื่องมันวุ่นวายไปอีกทำไม”ถังหว่านมองไปที่หลินเฟิงอย่างยิ้ม ๆ “ฉันว่าคุณหลินน่าจะไม่อยากทำให้เรื่องมันวุ่นวายไปมากกว่านี้มากกว่าใช่ไหมคะ” “เพราะว่าคุณยังรักคุณหลี่อยู่ใช่ไหม?”หลินเฟิงเหลือบมองไปที่เธอ “ถ้าคุณคิดแบบนี้ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด” “ตอนนี้คุณหลินก็โสดแล้ว ไม่คิดจะมีรักครั้งใหม่บ้างหรอคะ?”หลินเฟิงส่ายหน้า “ไม่อยาก” “คุณหลินนี่น่าเบื่อจริง ๆ”ถังหว่านทำปากมุ่ยน่าผิดหวังอยู่ไม่น้อยแต่เธอก็ไม่ได้ซักไซ้เรื่องนี้ต่อหลินเฟิงเพิ่งจะหย่ากับหลี่ฮุ่ยหรานได้สองวัน เรื่องบางเรื่องก็ไม่สามารถเร่งรีบได้เธอใช้มือเปิดกล่องผ้าอย่างสบาย ๆ “ฉันว่าคุณหลินสนใจเรื่องยาสมุนไพรมากกว่า” “ถ้าอย่างนั้นเห็ดหลินจืออายุร้อยปีนี้ก็ให้คุณละกัน”ทันทีที่เปิดกล่องผ้า กลิ่นหอมจาง ๆ ก็กระทบเข้ากับจมูกหลินเฟิงเริ่มมีแรงจูงใจขึ้นมาทันที ดวงตาทั้งคู่ค่อย ๆ สังเกตอย่างละเอียดถี่ถ้วนถังหว่านยักไหล่ข
นี่ถึงทำให้เธอพบว่ามีกล้องวงจรปิดติดอยู่ด้านบนศีรษะของเธอจุดไฟสีแดงกระพริบอย่างต่อเนื่อง “บอกตามตรง ฉันไม่อยากให้คุณรับผิดชอบโครงการพัฒนาที่ซีเฉิงเลยจริง ๆ” “แต่น่าเสียดายมีคนไม่อยากให้หลี่ซื่อกรุ๊ปของคุณต้องล่มสลาย ฉันเองก็ไม่สามารถทำอะไรได้!” “สองวันหลังจากนี้มาที่อาคารสำนักงานใหญ่ถังซวนเพื่อเซ็นสัญญาละกัน”เมื่อได้ยินว่าถังหว่านให้ตัวเองเข้าไปเซ็นสัญญาหลี่ฮุ่ยหรานดีใจไม่ออกไปพักหนึ่งเธอพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “คุณถัง คุณตามดูคนอื่นลับหลังแบบนี้ก็ไม่ดีหรือเปล่า?”ถังหว่านที่อยู่ในห้องวงจรปิดยิ้มเยาะ “ตราบใดที่ฉันต้องการ ทั้งวันคุณเข้าห้องน้ำกี่ครั้งฉันก็สามารถรู้ได้” “ครั้งนี้ ฉันจะยกโทษให้ ครั้งหน้าถ้ายังกล้าพูดถึงฉันไม่ดีลับหลังอีก ระวังฉันจะไม่เกรงใจ” “ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด”หลี่ฮุ่ยหรานค่อย ๆ วางสายโทรศัพท์ลงจางกุ้ยหลานถามด้วยความสังสัย “ใครหรอ?” “ถังหว่าน” “คุณถังพูดว่าอย่างไรบ้าง?” จางกุ้ยหลานถามด้วยแววตาเป็นประกายทั้งสองข้าง “เธอบอกว่ามีคนไม่อยากให้หลี่ซื่อกรุ๊ปต้องล่มสลาย หลังจากนี้สองวันให้ฉันเข้าไปเซ็นสัญญาที่ตึกสำนักงานใหญ่ถังซวน”หลี่ฮุ่ยหรานพูดอย่างเหนื่อยใจถึงแม
หวางเส้าหลงพูดขึ้นทันที “ฮุ่ยหราน พวกเราอย่าเสียเวลาเปลืองน้ำลายไปพูดกับคนบ้านี้เลย” “วันนี้มีเรื่องมากมาย ผมคิดว่าคุณคงเหนื่อยแย่แล้ว” “ผมเปิดห้องวีไอพีไว้ที่โรงแรมเทียนอวี่ คุณกับคุณป้าไปพักผ่อนก่อนดีกว่าไหม?”จางกุ้ยหลานตอบตกลงอยู่หลายครั้ง “ดีเลย ดีเลย วันนี้ฉันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว” “ลูกสาว พวกเราไปกันเถอะ”จางกุ้ยหลานดึงมือลูกสาวอย่างเร่งเร้าหลี่ฮุ่ยหรานยืนนิ่งอยู่กับที่ “แม่คะช่างมันเถอะ”เธอรู้ดีว่าหวางเส้าหลงกำลังคิดอะไรอยู่แต่ว่าตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะเริ่มความสัมพันธ์ใหม่จางกุ้ยหลานเหลือบมองไปที่หลินเฟิง “ช่างมันอะไรกัน ลูกจะรีบกลับบ้านเร็วไปทำไม? ยังไงเสียที่บ้านก็ไม่มีผู้ชาย”เมื่อหวางเส้าหลงเห็นแบบนั้น เขาก็รีบตีเหล็กในขณะที่ยังร้อนอยู่ “ใช่แล้ว ฮุ่ยหราน ดีเลยคืนนี้พวกเราจะได้คุยกันต่อเรื่องการเซ็นสัญญาในวันพรุ่งนี้”ในเวลานี้ หลินเฟิงลุกขึ้นด้วยสีหน้าท่าทางเย็นชา แต่น้ำเสียงของเขากลับเต็มไปด้วยความโกรธ “หลี่ฮุ่ยหราน ผมแนะนำให้คุณรีบกลับบ้านอย่าเถลไถลไปไหน”ภรรยาของตัวเองที่เพิ่งจะหย่าได้สองวัน จะไปเปิดห้องกับชายอื่นเสียแล้วในใจของหลินเฟิงรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างไม
ภายในห้องมีโต๊ะอยู่เพียงตัวเดียว ซึ่งในตอนนี้หลายคนก็ได้นั่งไปแล้วถังหว่านยิ้มและพูดว่า “หลินเฟิง ฉันขอแนะนำคุณสักหน่อย” “ท่านนี้คือผู้ว่าเมืองเจียงโจว หลิวกั๋วฮุย”ท่านแรกเป็นชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าทรงเหลี่ยมน่าเกรงขามพยักหน้าให้เล็กน้อยหลินเฟิงยกมือขึ้นคารวะแล้วพูดว่า “ผมเคยพบกับท่านผู้ว่าหลิวแล้ว”จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ ไล่แนะนำต่อไปเรื่อย ๆ “ท่านนี้คือประธานหอการค้าเจียงโจว ท่านผู้นำแห่งสำนักเจียงโจวเทียนเตา ท่านผู้นำอุตสาหกรรมยาสมุนไพรเจียงโจว...”หลังจากแนะนำไปแล้วรอบหนึ่ง ผู้คนบนโต๊ะเกือบทั้งหมดต่างก็เป็นผู้นำด้านอุตสาหกรรมต่าง ๆ ในเมืองเจียงโจวหลินเฟิงคำนับทักทายพวกเขาทีละคนสุดท้ายถังหว่านก็ได้แนะนำเขาให้ทุกคนรู้จัก “ท่านนี้ก็คือหลินเฟิงที่ฉันพูดถึง”ท่านผู้นำแห่งสำนักเจียงโจวเทียนเตากล่าวขึ้นทันที “ดูจากมารยาทของคุณหลินแล้ว คงจะเคยฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาอยู่บ้าง”หลินเฟิงกล่าวอย่างถ่อมตัว “พอรู้แค่เล็กน้อย ไม่ถึงกับเก่งกาจอะไรหรอกครับ”เกี่ยวกับเรื่องที่หลินเฟิงฝึกพัฒนาหัตถ์สายฟ้า ถังหว่านยังไม่ได้พูดขึ้นมาให้ใครฟังและก็ยังสั่งให้ฉินอิ๋งเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับอย่างเด็ดขาด
ระหว่างคิ้วของหลินเฟิงแสดงถึงความมั่นใจอย่างแน่วแน่ “ไม่เพียงเท่านั้น ท่านผู้ว่าหลิวทุกเช้าหลังจากตื่นนอนจะรู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อเอวเมื่อยล้า แขนขาอ่อนแรง”หลิวกั๋วฮุยสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ และมองไปที่หลินเฟิงอย่างจริงจัง “คุณรู้ได้อย่างไร?”เจ้าเด็กนี่ยังไม่เคยได้จับชีพจรของเขาเลยสักครั้ง และก็ยังไม่เคยได้ตรวจร่างกายของเขาเลยอาจจะเป็นไปได้ว่าถังหว่านไปเล่าอาการป่วยของตัวเองให้เขารู้ก่อนหน้านี้?”หลินเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “อาการเจ็บป่วยทั้งหมดของท่านผู้ว่าหลิวต่างเขียนแสดงอยู่บนใบหน้า แค่มองก็รู้แล้ว”หลิวกั๋วเฟิงหัวเราะเยาะออกมา “แค่มองหน้าฉันก็สามารถรู้อาการของฉันได้หมดเลยหรอ?” “ถ้าอย่างนั้นนายลองบอกมาว่าแท้จริงแล้วฉันเป็นโรคอะไร?”หลินเฟิงตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา “เลือดและลมปราณพร่อง ไฟหยินกำเริบ จัดอยู่ในกลุ่มอาการของหัวใจและปอด” “ท่านผู้ว่าหลิวป่วยเป็นโรคปอดขั้นรุนแรง ถ้าตามการคาดการณ์ของผมอีกไม่เกินสามวัน อาการของเขาจะเปลี่ยนไปในทิศทางที่แย่ลงไปอีก” “ควรได้รับการรักษาอย่างเร็วที่สุด”ทันทีที่พูดจบ ภายในห้องก็เงียบกริบไปชั่วขณะหนึ่งวินาทีต่อมาก็มีเสียงหัวเราะดังขึ้น “ฮ่าฮ
เมื่อเห็นว่าหลินเฟิงเดินไปทางอวี๋จื่อเสวียน ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณืเหมือนจะคาดเดาได้ถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้แล้วอย่างมากก็แค่หลินเฟิงแก้แค้นให้หานเข่อเอ๋อร์ และกระทืบอวี๋จื่อเสวียนอย่างแรงยกหนึ่งหรืออาจจะฆ่าเธอโดยตรงคนที่อยู่ในเหตุการณ์ ไม่กล้าหายใจแรงโดยเฉพาะพวกรปภ. พากันหลีกทางให้หลินเฟิง“คุณ...”อวี๋จื่อเสวียนก็เห็นหลินเฟิงแล้วเช่นกัน สีหน้าของเธอตะลึงกันหลังจากตกตะลึง ใบหน้าก็เผยความเข้าใจ จากนั้นก็กลายเป็นความโมโห“ทุกอย่างนี้คุณเป็นคนวางแผนใช่ไหม?!”เผชิญหน้ากับการตะโกนถามอย่างครุมเครือของอวี๋จื่อเสวียน หลินเฟิงฝีเท้าหยุดชะงัก และไม่ได้ทันได้ตั้งตัวเขาเพียงแค่ไม่อยากให้อวี๋จื่อเสวียนได้รับบาดเจ็บทำไมถึงกลายเป็นว่า “เขาเป็นคนวางแผน?”“อวี๋จื่อเสวียน เธอพูดกับคุณหลินแบบนี้ได้ยังไง?!”ผู้กำกับเห็นภาพนี้ ก็เอาอกเอาใจ จึงตำหนิต่ออวี๋จื่อเสวียนโดยตรงและพูดว่า: “รีบกราบขอโทษคุณหลินซะ!”ขณะพูด เขาก็ส่งสายตาให้อวี๋จื่อเสวียนไม่หยุดอันที่จริงผู้กำกับไม่อยากเห็นอวี๋จื่อเสวียนต้นอ่อนที่ดีแบบนี้ ตายอยู่ตรงนี้ในวันนี้ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่“ทำไมฉันต้
ถ่ายละครก็ส่วนถ่ายละคร จำเป็นต้องตบจริงด้วยเหรอ?!อวี๋จื่อเสวียนตัวสั่นเทา และโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัด แต่เธอก็ยังแสดงต่อไป สุดท้ายก็ถ่ายฉากของตัวเองเสร็จสมบูรณ์รอตอนที่ผู้กำกับตะโกนหยุด อวี๋จื่อเสวียนอดใจไม่ไหวแล้ว เธอมองไปทางหานเข่อเอ๋อร์ด้วยความเดือดดาลและพูดว่า:“หานเข่อเอ๋อร์ เธอจะทำอะไร?!”“ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ? ถ่ายละครไง ก็ต้องมีความตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่หน่อย อวี๋จื่อเสวียน เธอตั้งใจได้ไม่พอนะ!”มองดูสายตาทารุณของหานเข่อเอ๋อร์ อวี๋จื่อเสวียนก็รู้แล้วว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งใจเธอก็ไม่ปล่อยตามเลย พลิกมือตบหน้าหลินเข่อเอ๋อร์ครั้งหนึ่งฝ่ามือที่ดังก้องถูกฟาดลงไป ทั้งกองถ่ายวุ่นวายกันไปหมด“อวี๋จื่อเสวียน เธอทำอะไรน่ะ?!”“เธอบ้าไปแล้วเหรอ?! เธอแก้แค้นส่วนตัวได้ยังไง?!”เมื่อเผชิญหน้ากับการตะโกนถามของเจ้าหน้าที่รอบด้านและผู้กำกับ อวี๋จื่อเสวียนชี้หน้าหายเข่อเอ๋อร์แล้วพูดด้วยความโมโหว่า:“หรือว่าเมื่อครู่พวกคุณหูหนวดงั้นเหรอ?”“ที่เธอตบฉันเมื่อครู่นี้ พวกคุณไม่ได้ยินหรือไง?!”“คนที่แก้แค้นส่วนตัวไม่ใช่ฉัน แต่เป็นเธอต่างหาก!”“พอแล้ว!”ผู้กำกับตบโต๊ะ และพูดด้วยความโมโหว่า:
“หึ มีอะไรให้น่าอิจฉางั้นเหรอ?”อวี๋จื่อเสวียนทำสีหน้าเหยียดหยามผ่านไปไม่นาน เลขาหญิงที่เพิ่งออกไปเมื่อครู่นี้กลับเข้ามาอีกครั้ง สีหน้าที่มองไปทางอวี๋จื่อเสวียนแฝงไปด้วยรอยยิ้มขอโทษ“คุณอวี๋จื่อเสวียน พวกเราได้พูดคุยกับทางคุณอินนั่วเจียแล้ว คุณยังมีเวลาเตรียมตัวอีกสิบนาที พวกเราถ่ายฉากต่อไปเสร็จอย่างรวดเร็ว ทางด้านคุณก็ปิดกล้องได้แล้ว”“ฉากต่อไป?”อวี๋จื่อเสวียนได้ยินแบบนี้ก็ลังเลเล็กน้อย จากนั้นขมวดคิ้วถามว่า:“ก่อนหน้านี้คุยกันแล้วไม่ใช่เหรอคะว่ายังมีอีกห้าฉาก? พวกคุณ...”“หึหึ อวี๋จื่อเสวียน เธอโง่เหรอ?”หานเข่อเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ มองอวี๋จื่อเสวียนด้วยความลำพองใจ และเชิดคางพูดว่า:“การถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องหนึ่งเป็นเวลาที่แน่นอน ฉากของเธอเสร็จสิ้นแล้ว พูดอีกอย่างก็คือ ผู้กำกับตัดสินใจตัดบทของเธอมาให้ฉัน อธิบายแบบนี้เธอเข้าใจแล้วสินะ?”“......”อวี๋จื่อเสวียนไม่ได้พูดอะไรอีก เธอเข้าใจได้ทันที ในนี้จะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่นอนทำให้ผู้กำกับตัดฉากที่สำคัญอย่างมากทิ้งไป เอาไปมอบให้กับหานเข่อเอ๋อร์แสดง ส่วนเธอถูกผลักไปอยู่รอบนอกอวี๋จื่อเสวียนสูดลมหายใจเข้าลึกๆเธอรู้ว่าต
“อวี๋จื่อเสวียน สีหน้าของเธอเป็นธรรมชาติหน่อยไม่ได้เหรอ?”ในตอนนี้ ภายในห้องแต่งตัวของกองถ่ายผู้หญิงที่แต่งตัวฉูดฉาดคนหนึ่ง กำลังจ้องมองเด็กผู้หญิงที่สวมชุดนักเรียนด้วยใบหน้าเหยียดหยามและใช้ท่าทางของผู้อาวุโส ตำหนิไม่หยุด“หานเข่อเอ๋อร์ เธอพูดจบแล้วยัง?”อวี๋จื่อเสวียนถูกตำหนิจนโมโห จากนั้นก็หันหน้าไปด่าทอผู้หญิงที่แต่งตัวฉูดฉาดว่า:“ถ้าหากเธอคิดว่าฉันแสดงได้ไม่ดี แย่งบทของเธอ เธอก็ไปยื่นข้อเสนอกับผู้กำกับ มัวแต่พยายามแสร้งทำเป็นผู้อาวุโสกับฉันอยู่ตรงนี้ทำไมกัน?”“เธอคิดว่าฉันอวี๋จื่อเสวียนเป็นดินเหนียวที่ปล่อยให้คนอื่นบีบนวดจริงๆ งั้นเหรอ?”หลังจากผ่านเรื่องราวทั้งหมดเมื่อวานนี้ อารมณ์ของอวี่จื่อเสวียนในตอนนี้ไม่ดีเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงโต้เถียงกลับ ไม่ตามใจผู้หญิงคนนี้อีกต่อไป“ท่าทางอะไรของเธอ?!”ผู้หญิงที่ชื่อหานเข่อเอ๋อร์นิ่งอึ้งเล็กน้อยเห็นได้ชัดว่าเธอคิดไม่ถึงว่าอวื๋จื่อเสวียนจะถกเถียงอย่างโจ่งแจ้งแบบนี้เธอพูดด่าทอเสียงสูงว่า: “ฉันตำหนิเธออยู่ตรงนี้ ก็เพราะอยากจะชี้ความผิดพลาดของเธอออกมา ให้เธอเข้าถึงบทได้เร็วหน่อย หวังดีต่อเธอทั้งนั้น”“เธอเนี่ยไม่เข้าใจกฎเกณฑ์
“ไส...ไสหัวไป?”ซือหม่าเหวินเกือบจะระเบิดโมโหแล้ว แต่เขาก็ไม่กล้าทำได้แค่ประสานมือไปทางหลินเฟิง เหลือบมองสวี่หรงเหิง และหนีไปโดยไม่หันหน้ากลับมามองอีกถูกต้อง หนีไปแล้วซือหม่าเหวินในตอนนี้ เห็นหลินเฟิงก็เหมือนกับหนูเห็นแมว ไม่มีความคิดที่จะต่อต้านอะไรอีกแล้วโดยเฉพาะภายใต้สถานการณ์ที่ปู่ของเขาบังคับตระกูลซือหม่าไม่ให้เกิดการปะทะกับหลินเฟิงถึงแม้เขาจะคับแค้นใจ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้แค่แอบด่าในใจและเมื่อมองซือหม่าเหวินหนีไปด้วยความแค้นใจ คนของทั้งกองถ่ายไม่กล้าหายใจแรง ทุกคนต่างสั่นเทากันหมดแม่เจ้า พ่อหนุ่มคนนี้มีเบื้องหลังอะไรกันแน่นะ?ถึงได้ทำให้คคุณชายซือหม่าเหวินที่มีชื่อเสียงไปทั่วทั้งเมืองจิงไสหัวไปได้?!อีกทั้งคุณชายซือหม่าก็ไม่กล้าโมโห ถึงขั้นที่ไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่คำเดียว เขา “ไสหัวไป” ด้วยท่าทางหงอยเหงาแบบนี้?!ผู้กำกับกับนักเขียนบทต่างสูดหายใจเข้าลึกๆผู้กำกับคิดได้ว่าเมื่อครู่เขาสั่งรปภ. ให้ช่วยสวี่หรงเหิงจัดการหลินเฟิง ตอนนี้เสียใจจนอยากจะตบหน้าตัวเองแรงๆ สองครั้ง“คุณผู้ชาย ผม...เมื่อครู่ผม...”ผู้กำกับคุกเข่าให้หลินเฟิง ไม่กล้าหายใจแรง“ไม่ต้อง”
“หือ? มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?!”ซือหม่าเหวินนิ่งอึ้งครู่หนึ่ง และโมโหทันทีพูดจาได้โอ้อวดอย่างมากคนที่ให้พ่อของเขาไปขอโทษถึงที่ได้ ทั้งเมืองจิงมีเพียงไม่กี่คนจริงๆในตอนที่เขากำลังจะระเบิดอารมณ์ กลับรู้สึกผิดปกติเล็กน้อย“หึหึ”หลังจากเสียงหัวเราะที่เหมือนกับฝันร้ายนี้ดังขึ้น ซือหม่าเหวินตัวสั่นเทาไปหมดเป็นอย่างที่คิดไว้ หลังจากเขามองไปตามทางที่สวี่หรงเหิงชี้ไป ก็คือผู้ชายที่หัวเราะเยาะคนนั้นหลินเฟิง!พัดที่อยู่ในมือซือหม่าเหวินก็หยุดลง หนังหน้าเริ่มกระตุกอย่างรุนแรงความหวาดกลัวที่หลินเฟิงทิ้งไว้ให้เขา ทำให้เขามีปฏิกิริยาจากเหตุการณ์สะเทือนขวัญ ในตอนนี้เพียงแค่ได้ยินเสียงของหลินเฟิง เขาก็ตกใจจนแทบคุกเข่าลงบนพื้นซือหมาเหวินกว่าจะยืนมั่นคงได้ สวี่หรงเหิงที่อยู่ด้านข้างก็เริ่มคุยโม้พูดพร่ำไม่หยุด และร้องเอะอะใส่หลินเฟิง:“ไอ้หนุ่ม นายไม่ใช่ว่าไม่กลัวตระกูลซือหม่าไม่ใช่เหรอ?”“ตอนนี้คุณชายซือหม่าเหวินมาแล้ว ฉันดูสิว่าแกจะกล้าคุยโวอีกไหม!”“คุณชายซือหม่าเหวิน คุณอย่าปล่อยไอ้หมอนี่ไปเด็ดขาดนะครับ เขาไม่เห็นตระกูลซือหม่าอยู่ในสายตาด้วยซ้ำ คุณจะต้อง...”“หุบปาก”“เอ๊ะ?”ส
ในตอนนี้ พนักงานของกองถ่ายที่มีความรู้กว้างขวางอุทานออกมา“อะไรนะ?!”ผู้กำกับและนักเขียนบทต่างก็ตกใจเป็นอย่างมาก“หึ”หลินเฟิงมองดูคุณชายสวี่ที่ถอยหลังไม่หยุด และในดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาก็เดินเข้าไปโดยตรง จับคอเสื้อของเขาเอาไว้แล้วพูดว่า:“นายเป็นคนของตระกูลซือหม่า?”“ใช่...ใช่!”นึกถึงตระกูลซือหม่า ใบหน้าของคุณชายสวี่ที่กระวนกระวายก็เผยความหวังขึ้นมาทันทีใช่สินะ เขาเป็นคนของตระกูลซือหม่า!”ต่อให้คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นนักบู๊ เขาอยู่ต่อหน้าตระกูลซือหม่าก็ไม่สามารถกำเริบเสิบสานได้!คิดได้ถึงตรงนี้ คุณชายสวี่หัวเราะเยาะและพูดว่า:“ในเมื่อนายรู้ว่าฉันเป็นคนของตระกูลซือหม่า ตอนนี้ก็คุกเข่ากราบฉันซะดีๆ ไม่แน่ฉันอาจจะปล่อยนายไปได้...”“เพี๊ยะ!”ถูกตบหน้าอีกครั้ง ครั้งนี้แสงสีทองปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ความรู้สึกวิงเวียนและเจ็บปวดทำให้คุณชายสวี่งุนงงตอนนี้ในหัวของเขามีเพียงแค่ความคิดเดียวก็คือ:ในเมื่อเขารู้ว่าฉันเป็นคนของตระกูลซือหม่า งั้นทำไมยังกล้าลงมือกับฉันอีก?!ไม่นานนักหลินเฟิงตอบความสงสัยของเขา“หึ แม้แต่ซือหม่าเผิงหัวของตระกูลซือหม่าก็ต้องมาขอโทษฉันด้วยตัวเอง น
“อะไรนะ? เพื่อนของอิ่นนั่วเจียเหรอ?!”ผู้กำกับงุนงงไปหมดนี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!ด้านหนึ่งคือคุณชายสวี่กับตระกูลซือหม่าย อีกด้านหนึ่งคืออิ่นนั่วเจียเขาถูกเบี้ยนอยู่ตรงกลาง ควรจะทำอย่างไร?ในขณะที่ผู้กำกับกำลังลำบากใจอยู่ และไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี คุณชายสวี่ก็ถูกคนประคองลุกขึ้นหลังจากที่ดวงตาเกิดความพร่ามัวอยูครู่หนึ่ง เขาถึงได้ตั้งสติได้ และมองคนที่อยู่รอบๆ ได้อย่างชัดเจนเขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แสบร้อนบนใบหน้าทันทีทำให้เขาแทบจะกรีดร้องออกมาแต่ไม่นานเขาก็ตั้งสติได้ และรีบให้ลูกน้องไปเอากระจกมารอให้รับกระจกที่ลูกน้องยื่นมา เห็นรอยฝ่ามือบนใบหน้าของตัวเองคุณชายสวี่ก็ตกอยู่ในท่าทางเดือดดาล“แกแม่งกล้าแตะต้องฉัน?! แกน่ะ แกกล้าแตะต้องฉัน?!”คุณชายสวี่โมโหจนเป็นบ้าไปแล้วรอฝ่ามือช้ำเขียวบนใบหน้าตบลงที่ตัวเขาที่ไหนกัน นี่มันตบลงบนใจเขาชัดๆตั้งแต่เกิด ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาแบบนี้เรื่องแบบนี้ เขาเพิ่งเคยเจอครั้งแรกถูกตบอย่างแรงขนาดนี้ เป็นครั้งแรกแต่ทว่าตัวการสำคัญยังคงลอยนวลอยู่ข้างนอก และยืนอยู่ที่เดิมพูดอย่างเรียบเฉยว่า:“ทำไมฉันจะไม่กล้าแตะต้องนาย? ทำไม?
ผู้กำกับกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ส่วนผู้เขียนบทหัวล้านที่อยู่ข้างๆ ก็ยืนออกมา ยิ้มขอโทษและพูดว่า:“คุณชายสวี่ ฉากนี้ได้รับการปฏิเสธจากคุณอิ่นนั่วเจีย เธอคือหนึ่งในผู้ร่วมงานกับเราในครั้งนี้ พวกเราไม่สามารถบังคับเขาได้หรอกครับ”“จริงด้วยคุณชายสวี่ คุณใจเย็นๆ เตรียมการถ่ายทำในวันนี้เถอะครับ”ผู้กำกับก็เข้ามาเกลี้ยกล่อม“ไสหัวไป!”ใครจะรู้ว่าคุณชายสวี่คนนี้ไม่ยินยอมด้วยซ้ำ ซัดบทละครที่เจ้าหน้าที่ภาคสนามยื่นมาให้ไปที่ใบหน้าของผู้กำกับโดยตตรง“แม่ง ถ้าไม่ใช่ว่ามีอิ่นนั่วเจียร่วมแสดง ฉันจะรับบทนี้เหรอ? ผลปรากฏว่าวุ่นวายอยู่นาน พวกแกบอกว่าฉันกับอิ่นนั่วเจียไม่มีฉากเลิฟซีนแม้แต่นิด”“งั้นฉันมาทำอะไรวะ?!”ได้ยินคำพูดนี้ หลินเฟิงหางตากระตุกความคิดเห็นที่มีต่อคุณชายสวี่คนนี้ดำดิ่งลงไปถึงจุดต่ำสุดทันที“แกแม่งมองอะไรวะ?”ในตอนนี้คุณชายสวี่กำลังกลัดกลุ้มไม่มีคนให้ระบายอารมณ์สัญชาตญาณของเขาสัมผัสได้ว่าหลินเฟิงจ้องมองมาทางเขาอยู่ จึงชี้หน้าหลินเฟิงแล้วด่าทอเจ้าหน้าที่ภาคสนามกับพนักงานคนอื่นๆ ที่อยู่ในกองถ่ายตอนนี้ต่างยุ่งอยู่กับงานของตัวเอง ก้มหน้าไม่กล้าหาเรื่องใส่ตัว มีเพียงหลินเฟิงคนเ