บทที่ 11

หลินเฟิงล้วงมือทั้งสองข้างเข้าไปในกระเป๋า และขึ้นไปนั่งบนรถอย่างใจเย็น

ถังหว่านที่นั่งอยู่ตรงฝั่งข้างคนขับกลับยังคงมองเขาอยู่

“คุณหลิน หลี่เหวินเชาคนนั้นคือใคร?”

หลินเฟิงก็ไม่ได้เลือกที่จะปิดบัง พูดอย่างตรงไปตรงมา “น้องชายของภรรยาเก่าฉัน”

“อ๋อ......แบบนี้นี่เอง”

ทันใดนั้นถังหว่านก็ตระหนักขึ้นได้ว่า “ถ้าอย่างนั้นหลี่ฮุ่ยหรานก็คือภรรยาเก่าของคุณ”

หลินเฟิงพยักหน้าตอบรับ

ถังหว่านถามด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนว่าระหว่างคุณหลินกับภรรยาเก่าคุณจะจบแบบไม่สวยเท่าไรนัก!”

“ต้องการให้ฉันช่วยคุณแก้ปัญหาไหมคะ?”

หลินเฟิงเหลือบไปมองเธอ หากให้เธอลงมือ เธอสามารถทำให้ตระกูลหลี่หายไปจากเจียงโจวได้อย่างไร้ร่องรอย

ถึงแม้ว่าตัวเขาเองจะเกลียดตระกูลหลี่ แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นที่จะฆ่าพวกเขาทิ้งทั้งหมด

ยิ่งไปกว่านั้นคุณปู่ก็ยังอยู่ ไม่ว่าเขาคิดจะทำอะไรก็ยังต้องรักษาหน้าของคุณปู่ไว้

“เรื่องของผมเอง ผมจัดการได้ คงไม่ต้องทำให้คุณถังลำบากใจหรอก”

ถังหว่านยิ้มเล็กน้อย “เข้าใจแล้ว แต่ถ้าคุณหลินพบเจอกับปัญหาอะไรสามารถเรียกฉันได้ตลอดเวลา”

เวลาพลบค่ำ

ประตูทางเข้าหลักโรงแรมเทียนอวี่

หลี่ฮุ่ยหรานสวมชุดราตรีสีน้ำเงินสวยเพื่อเข้าร่วมงานเลี้ยง

ทันใดนั้นก็ได้ดึงดูดสายตาของเถ้าแก่หลายคน

จางกุ้ยหลานสวมชุดกี่เพ้า ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

ลูกสาวฉันจางกุ้ยหลานไม่ว่าจะไปที่ไหนล้วนเป็นจุดสนใจในทุกที่ที่เธอไป

“ฮุ่ยหราน ทำไมเหวินเชายังไม่มา?”

หลี่ฮุ่ยหรานขมวดคิ้วและพูดว่า “ใครจะไปรู้ว่าเจ้าเด็กคนนี้กำลังสร้างเรื่องอะไรอีก”

“ฉันลองโทรหาเขาดูละกัน”

แต่ไม่ว่าหลี่ฮุ่ยหรานจะโทรไปกี่ครั้ง ก็โทรไม่ติด

ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและพูดว่า “โทรไม่ติด”

จางกุ้ยหลานพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “เจ้าเด็กสุรุ่ยสุร่ายคนนี้ มักจะชอบพลาดช่วงเวลาสำคัญอย่างนี้ทุกที”

“ช่างเถอะ เขาจะมาหรือไม่มาก็ไม่สำคัญ วันนี้หลัก ๆ แค่เจรจาตกลงร่วมมือกับตระกูลถังให้ได้ เรื่องไหนก็ไม่สำคัญเท่า”

หลี่ฮุ่ยหรานพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“ฮุ่ยหราน พวกคุณมาถึงเร็วมาก!” หวางเส้าหลงที่ในตอนนี้เดินมาอย่างรวดเร็วจากในระยะไกล

หลี่ฮุ่ยหรานตอบกลับอย่างสุภาพ “พวกเราก็เพิ่งจะมาถึง”

จางกุ้ยหลานรีบก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างประจบสอพลอทันที “โอ้พระเจ้า! คุณหวาง ชุดสูทนี้ของคุณราคาคงแพงน่าดูเลย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า...ไม่หรอก แค่เป็นสูทที่ผมสั่งตัดเอง ราคาก็ไม่กี่หมื่นบาทหรอก”

จางกุ้ยหลานรีบลากหวางเส้าหลงและหลี่ฮุ่ยหรานมายืนชิดกันอย่างรวดเร็ว

“จิ๊จิ๊ อย่าเพิ่งพูดอะไร จะว่าไปคุณสองคนยืนคู่กันแล้วดูเหมาะสมกันดีจริง ๆ!”

“แม่ พูดอะไรไร้สาระ” หลี่ฮุ่ยหรานหันมองแม่ตัวเองอย่างพูดไม่ออก

“สิ่งที่ฉันพูดล้วนเป็นความจริงทั้งนั้น”

หวางเส้าหลงยิ้มอย่างรู้ใจและพูดว่า “ฮุ่ยหราน พวกเรารีบเข้าไปในงานกันเถอะ”

หลี่ฮุ่ยหรานพยักหน้า

ทันใดนั้นเองหางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นเคย

“หลินเฟิง?”

“อะไรนะ เจ้าคนไร้ค่านั่นก็มาที่นี่ด้วยเหรอ?” จางกุ้ยหลานเมื่อได้ยิน ก็มองตามสายตาของหลี่ฮุ่ยหรานไปทันที

หลินเฟิงจริง ๆ ด้วย

หลินเฟิงที่กำลังยืนรอถังหว่านอยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นทั้งสามคนก็ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

หลี่ฮุ่ยหรานก็คิ้วขมวดเช่นกัน “คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

“คุณหญิงใหญ่ตระกูลถังเชิญฉันมาที่นี่”

“ฮ่าฮ่าฮ่า...” จางกุ้ยหลานหัวเราะดังลั่นไม่หยุด “หลินเฟิง ทำไมนายไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองบ้าง”

“ทำไมคุณหญิงใหญ่ตระกูลถังต้องเชิญคนไร้ค่าแบบนายด้วยล่ะ?”

หวังเส้าหลงพูดอย่างยิ้มเยาะ “ฮุ่ยหราน สามีเก่าของคุณช่างมีอารมณ์ขันเสียจริง”

หลี่ฮุ่ยหรานหน้าเสียเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าเขามีนิสัยคุยโวโอ้อวดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร

“หลินเฟิง นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คุณควรมา รีบออกไปซะเถอะ”

การที่หลินเฟิงยังอยู่ตรงนี้ เธอไม่แน่ใจว่าแม่ของเธอจะพูดจาดูแคลนเขาอย่างไรอีกบ้าง

ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นสามีเก่าของเธอ และเธอก็ไม่อยากมีเรื่องให้น่าอับอายกันไปใหญ่

หลินเฟิงยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “ทำไม? ในเมื่อพวกคุณมาที่นี่กันได้ ผมจะมาบ้างไม่ได้งั้นหรอ?"

“ใช่สิ นายก็ไม่ดูซะบ้างว่าวันนี้เป็นงานที่จัดขึ้นเนื่องในโอกาสอะไร”

จางกุ้ยหลานใช้มือตบลงบนสูทของหลินเฟิง “อย่าคิดว่าเพียงเพราะนายแต่งตัวเหมือนสุนัขใส่สูท ก็สามารถขึ้นไปบนเวทีได้ ขยะยังไงก็เป็นขยะอยู่วันยันค่ำ”

“อ้าว คุณหลิน เจอเพื่อน ๆ ทำไมถึงไม่แนะนำให้ฉันรู้จักบ้าง”

เสียงที่ดูเย็นชาดังขึ้น

เมื่อทุกคนหันไปมองตามเสียง ก็ต้องตกตะลึงไปในทันที

เห็นเพียงหญิงรูปร่างสูงเพรียว สวมชุดเดรสสีขาวเดินก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ผู้หญิงคนนั้นมีใบหน้าราวกับดอกท้อ ดวงตารูปอัลมอนด์ รอยยิ้มอ่อนหวานละมุนละไม

งดงามอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

ผู้หญิงคนนั้นเดินตรงมาหยุดอยู่ข้าง ๆ หลินเฟิง ควงแขนของหลินเฟิงอย่างสนิทสนม

แค่มองแวบเดียวก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนไม่ธรรมดา

นัยน์ตาของหลี่ฮุ่ยหรานเบิกกว้าง

ถึงแม้ว่าเธอจะรู้จากปากของหลี่เหวินเชามาก่อนแล้วว่าหลินเฟิงมีคนอื่นแล้ว

แต่เธอไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะสวยและน่าทึ่งถึงเพียงนี้

จนตอนนี้เธอเข้าใจที่น้องชายของเธอบอกแล้วว่าสวยแบบหาได้ยากหมายความว่าอย่างไร

ถ้าหากใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ทั้งหมดเป็นเอไอ นั่นก็คงเป็นเอไอของพระเจ้า!

แม้แต่จางกุ้ยหลานก็ไม่กล้าที่จะปฏิเสธความงามของเธอ

เมื่อยืนอยู่ต่อหน้าเธอ ลูกสาวของเธอเองก็ดูจืดไปมากเลยทันที

เหมือนนางพญาจิ้งจอกเก้าหางจริง ๆ

ดวงตาของหวางเส้าหลงแข็งทื่อ ปากของเขาเผยอเล็กน้อย น้ำลายเกือบจะไหลออกมา

คิดไม่ถึงเลยว่าในเมืองเจียงโจวเล็ก ๆ แห่งนี้ยังจะมีผู้หญิงที่สวยกว่าหลี่ฮุ่ยหรานอยู่ด้วย?

ทำไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน?

เขาก้าวออกไปข้างหน้าทันที เผยยิ้มอย่างสุภาพบุรุษ “สาวสวยท่านนี้ ไม่ทราบว่าชื่ออะไรครับ?”

ถังหว่านกลอกตา และมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย “คุณคือ?”

หวางเส้าหลงยืดหลังตรงทันที จัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่ “กระผม หวางเส้าหลง คุณชายใหญ่ตระกูลหวาง”

“หวางเส้าหลง? ไม่เคยได้ยิน”

ถังหว่านทำปากมุ่ย “อยากรู้ชื่อของฉันเหรอ? คุณยังมีคุณสมบัติไม่มากพอ”

มุมปากของหวางเส้าหลงกระตุกเล็กน้อย แขนที่ยื่นออกไปกลางอากาศเก้อจนไปต่อไม่ถูก

ตัวเขายิ่งใหญ่ขนาดนี้ กลับเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ถูกผู้หญิงดูหมิ่น

“นี่หลินเฟิง ตระกูลหลี่ของฉันปฏิบัติต่อนายเป็นอย่างดี นึกไม่ถึงเลยว่านายจะนอกใจ ไปทำอะไรลับหลังฮุ่ยหราน?”

จางกุ้ยหลานประณามพฤติกรรมไร้ยางอายของหลินเฟิงด้วยความโกรธ

หลี่ฮุ่ยหรานรีบขวางแม่ของเธอทันที และเดินตรงไปหยุดอยู่ข้างหน้าของหลินเฟิง

“เมื่อวานตอนที่เหวินเชาพูด ฉันยังไม่ค่อยเชื่อมาก ตอนนี้คุณยังมีอะไรจะอธิบายอีกไหม?”

หลินเฟิงยิ้มอย่างเรียบเฉย “อธิบาย? ทำไมฉันต้องอธิบายด้วยล่ะ?”

“คุณ...”

หลี่ฮุ่ยหรานไม่คิดว่าเขาจะยอมรับมันออกมาตรง ๆ อย่างนี้

ในใจของเธอยังอยากได้ยินหลินเฟิงปฏิเสธความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสอง

“เธอคือภรรยาเก่าของหลินเฟิง?” ถังหว่านมองเธอด้วยสายตาก้าวร้าว

หลี่ฮุ่ยหรานยืดหลังตรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว และเชิดคางขึ้น

แสร้งทำเป็นมั่นใจแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว”

แต่การแสดงออกของเธอในสายตาของถังหว่านกลับดูไม่มั่นใจอย่างยิ่ง

“เหอะ เหอะ”

ถังหว่านยิ้มหวานเหมือนดอกไม้ “ขอบคุณนะ”

หลี่ฮุ่ยหรานตกใจ “ขอบคุณฉันทำไม”“ขอบคุณที่เธอหย่ากับหลินเฟิงไง ไม่อย่างนั้นฉันจะพบกับผู้ชายที่ดีเลิศอย่างนี้ได้ยังไง”

“เหอะ”

หลี่ฮุ่ยหรานหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ รู้สึกว่าสมองของผู้หญิงคนนี้จะมีปัญหานิดหน่อย

“ดีเลิศเหรอ? กลัวว่าเขาจะไม่เฉียดใกล้กับคำว่าดีเลิศเลยนะสิ”

ถังหว่านเอามือไพล่หลัง มุมปากแสดงรอยยิ้มอย่างมั่นใจอย่างยิ่ง

“ฉันมั่นใจว่าฉันดูคนไม่ค่อยพลาด ถึงแม้ว่าคุณหลินจะไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่..."

ถังหว่านสายตาเหลือบไปมองที่หวางเส้าหลง

“อย่างน้อยเขาก็ดีกว่าคนที่อยู่ข้าง ๆ คุณมาก”