บทที่ 67

เซียวเย่หลันจ้องนางเขม็ง

แม้ใบหน้านางจะไร้เดียงสา แต่เขารู้ว่านางไม่ได้พูดความจริง

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกร้อนตัวเล็กน้อย

นางเบิกตาโตและเปลี่ยนเรื่อง “จริงสิ เหตุใดท่านถึงอยู่ใกล้ข้าเช่นนี้ล่ะ? หรือคิดจะฉวยโอกาสตอนที่ข้ากำลังเหนื่อยเอาเปรียบข้า?”

“ลุกขึ้นมาดูว่าใครเอาเปรียบใคร” เซียวเย่หลันเลิกสนใจนาง

เซี่ยเชียนฮวันก็ตอบสนองทันที

หัวเล็กๆ ของนางซบที่ไหล่ของเซียวเย่หลัน มือขวากอดแขนของเขาแน่น อาจจะใช้เป็นหมอนหลังจากที่นางหลับไป

ขาทั้งสองข้างกางเป็นเลขแปดพาดไปที่ขาของเขา ท่าทางดูไม่เหมาะสมเป็นอย่างมาก

ดวงตาของเซี่ยเชียนฮวันฉายแววรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นเล็กน้อย “ท่านอนจะดูดีหรือไม่ ไม่ใช่สิ่งที่ข้าจะควบคุมได้ ใครบอกให้ท่านเป็นลมข้างๆ ข้าล่ะ ขนาดตบไปหลายทีก็ไม่ตื่น”

“เจ้าตบข้า?”

“ใช่ หรืออาจจะไม่ ข้าลืมไปแล้ว”

“ลุกไป”

“ได้ๆ”

เซี่ยเชียนฮวันลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

อันที่จริงแล้วการได้พิงร่างของชายผู้นี้ค่อนข้างสบายมาก บางทีอาจจะเป็นเพราะว่ากล้ามเนื้อของเขาค่อนข้างแข็งแรง จึงทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนถูกปกป้อง

ความรู้สึกปลอดภัยนี้ทําให้นางนอนหลับสนิทตลอดทั้งคืน และยังได้ฝันดีที่ห่างหายไปนานอีก