"เร็ว ไปตามหมอหลวงมาเดี๋ยวนี้ จะต้องยังมีทางรักษาได้แน่!"องค์รัชทายาทใช้มือหนึ่งประคองตัวของภรรยาไว้ อีกมือก็คว้าตัวลูกชายมาอุ้มกอด ก่อนจะสั่งทหารองค์รักษ์อย่างรวดเร็วเมื่อเซี่ยเชียนฮวันได้ยินก็ขมวดคิ้วมุ่นคนที่ตกน้ำจะต้องรีบช่วยอย่างเร่งด่วน ให้ไปตามหมอหลวงมาตอนนี้เกรงจะไม่ทันการนางเดินไปนั่งคุกเข่าข้างๆ องค์รัชทายาท ก่อนจะเอาผ้าเช็ดหน้ามากวาดเอาเศษดินโคลนในปากของเด็กอ้วนออก แต่คิดไม่ถึงว่าเซียวเย่หลันจะรีบเดินเข้ามาคว้าจับข้อมือของนางเอาไว้ เพื่อหยุดกระบวนการช่วยชีวิตของนางเซียวเย่หลันมองไปที่นางอย่างเย็นชา "ต่อหน้าข้าเจ้ายังกล้าคิดทำเรื่องไม่ดีอีกเหรอ""ข้ากำลังช่วยคนอยู่"สีหน้าของเซี่ยเชียนฮวันเองก็เย็นชาเช่นกันแน่นอนว่าเซียวเย่หลันไม่เชื่อ เขาจับมือของเซี่ยเชียนฮวันเอาไว้ไม่ให้นางทำความสะอาดต่อ ก่อนจะหันไปถาม "อวี้เออร์ เจ้ารู้ได้ยังไงว่าพระราชนัดดาตกน้ำ""ขะ ข้าไม่กล้าพูด..."ซูอวี้เออร์แสร้งทำว่าไม่กล้าพูด แต่สายตากลับจับจ้องมองไปที่เซี่ยเชียนฮวันองค์รัชทายาทพูดอย่างโมโห "อย่ามัวแต่อ้ำอึ้ง รีบบอกความจริงกับข้ามาเดี๋ยวนี้!""กราบทูลองค์รัชทายาท เมื่อครู่ข้าเห็
"เซี่ย เชียน ฮวัน!"เซียวเย่หลันโมโหสุดขีดผู้หญิงร้ายกาจ เขาสมควรฆ่านางให้ตายไปตั้งนานแล้ว!ทุกคนในที่นั้นต่างก็คิดไม่ถึงว่านางจะทำเช่นนี้ ต่างตกใจกันจนตัวสั่น!"น้องเจ็ด...มะ...เมียตัวดีของเจ้า..." องค์รัชทายาทโมโหจนตัวสั่นไปหมด"นางสมควรตาย"ความเย็นเยียบแผ่กระจายออกมาทางสายตาของเซียวเย่หลัน!ก่อนนี้ เป็นเขาที่ยอมใจอ่อนกับนางมากเกินไป...มือขวาของเขาค่อยๆ เคลื่อนไปจับด้ามดาบในเวลานี้เองหมอหลวงอายุสี่สิบกว่าปีก็วิ่งหอบแฮ่กๆ เข้ามาเขามองไปที่เซี่ยเชียนฮวันที่กำลังทำการผายปอด ก็รีบตะโกนออกไปอย่างร้อนใจ "รีบหยุดเดี๋ยวนี้! เหตุใดเจ้าจึงทำกับคนที่ตกน้ำเช่นนี้! ปากของเขาอุดตันไม่อาจหายใจ เจ้าตั้งใจจะฆ่าพระราชนัดดาให้ตายอย่างนั้นเหรอห๊ะ!"เมื่อได้ยินสิ่งที่หมอหลวงพูด สายตาของทุกคนก็ยิ่งดุดัน"พระชายาจ้านอ๋อง เจ้าจะได้ชดใช้กับสิ่งที่เจ้าทำไว้! ข้าจะตัดหัวทุกคนในอันติ้งโหวซะ แล้วสับให้แหลกเป็นพันชิ้น!"องค์รัชทายาทโกรธจนถึงขีดสุดแต่เซี่ยเชียนฮวันก็ยังไม่สนใจ เมื่อผายปอดเสร็จ ก็เริ่มทำการปั๊มหัวใจต่อพระชายาองค์รัชทายาทเมื่อเห็นว่าใช้ไม้แข็งไม่ได้ผล ก็เริ่มขอร้องด้วยน้ำตานอ
"ท่านพี่ พระราชนัดดาน้อยแช่อยู่ในน้ำนานขนาดนั้น ให้รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ตัวอบอุ่นก่อนจะดีกว่า มีเรื่องอะไรค่อยคุยกันวันหลังก็ได้"ซูอวี้เออร์พูดออกมาเนิบๆ เพื่อขัดขวางสิ่งที่เซี่ยเชียนฮวันกำลังจะพูดเซี่ยเชียนฮวันเหลือบมองไปที่นางทีหนึ่งผู้หญิงแอ๊บใสๆ ซื่อๆ นี่คิดจริงเหรอว่าคนอื่นเขามองแผนการร้ายของตัวเองไม่ออกนางก็คงเพียงแค่ไม่อยากให้เซี่ยเชียนฮวันโดดเด่นมากไปต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้เดิมที เซี่ยเชียนฮวันยังคิดอยู่ว่าเรื่องบางเรื่องไม่ต้องพูด ในเมื่อซูอวี้เออร์กระโดดออกมาเองแบบนี้ เช่นนั้นก็อย่ามาโทษว่านางหาเรื่องแล้วกัน!"แม่นางซู เมื่อครู่เจ้าบอกว่าพระราชนัดดาน้อยถูกลูกสนหล่นใส่หัว เลยตกลงไปในน้ำเอง แต่ว่าตำแหน่งที่เขาตกน้ำดูเหมือนจะห่างจากขอบสระไกลอยู่นะ! เป็นไปได้ไหมว่ามีใครจงใจเอาของมาฟาดหัวให้เขาสลบ จากนั้นก็โยนเขาลงไปในสระน่ะ"แววตาของเซี่ยเชียนฮวันเย็บเยียบดุจน้ำแข็ง ทุกคำที่พูด ทำเอาซูอวี้เออร์ตกใจจนหัวใจเต้นผิดจังหวะ!เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าขององค์รัชทายาทและพระชายาองค์รัชทายาทก็แย่ลงทันทีเมื่อคิดดูดีๆ มันก็ดูมีพิรุธจริงๆ!เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะเสียงเย็น ก่อนพ
เซี่ยเชียนฮวันไม่เข้าใจ"ข้าดูเหมือนคนที่กำลังก่อความวุ่นวายอยู่หรือไง"เซียวเย่หลันพยายามระงับความโกรธ "เจ้าไม่รู้เรื่องการรักษาสักหน่อย แค่ได้เรียนรู้วิธีการช่วยชีวิตคนจมน้ำมาจากชาวบ้าน เลยคิดว่าตัวเองเป็นหมอเทวดาหรือไง""......" เซี่ยเชียนฮวันได้แต่เงียบนางไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไงหรือจะให้นางยอมรับออกไปตรงๆ ล่ะว่า ใช่แล้ว ไม่ผิด ข้านี่แหละหมอเทวดา"บางทีอาจเป็นเพราะห้าวเออร์แช่อยู่ในน้ำนานเกินไป ก็เลยมีอาการไม่สบาย น้องสะใภ้ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เดี๋ยวกลับไป ข้าจะให้หมอหลวงเก่งๆ มาตรวจอาการให้เอง"พระชายาองค์รัชทายาทพยักหน้าให้กับเซี่ยเชียนฮวันจากนั้น นางกับองค์รัชทายาทก็พาพระราชนัดดาน้อยออกไปพร้อมกันส่วนหมอไร้ความสามารถคนนั้น ก็แน่นอนว่าไม่กล้าจะเสนอหน้าอยู่ต่ออีก จึงรีบเดินตามหลังพวกองค์รัชทายาทออกไปอย่างรวดเร็วเซี่ยเชียนฮวันไม่ได้รั้งต่อ ในสายตาของคนชั้นสูงในเมืองหลวงนี้ ถึงอย่างไรนางก็เป็นเพียงคนโง่ที่ไม่มีความรู้ความสามารถ พระชายาองค์รัชทายาทไม่ให้ค่ากับคำเตือนของนางก็เป็นเรื่องปกติแล้วต่อไป เกรงว่านางคงต้องคิดหาวิธีไปรักษาพระราชนัดดาน้อยเองอีกทีถึงอย่างไรก็ไม่อา
หลายวันผ่านไปเสียงจักจั่นร้องดังเซียวเย่หลันยืนอยู่ตรงลานด้านหน้า สีหน้าเคร่งขรึม ข้างกายเหมือนมีรังสีอำมหิตแผ่ซ่านออกมาหลายวันมานี้ มักจะมีเงาของผู้หญิงคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาในใจเขาเสมอ ลบอย่างไรก็ลบไม่ออกทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเดินเบาๆ เขารู้ว่าซูอวี้เออร์มา จึงปิดตา พยายามลบภาพเงาของผู้หญิงคนนั้นออกจากหัว"ท่านอ๋อง อวี้เออร์ทำเม็ดบัวต้มน้ำตาลมาให้ ท่านจะชิมสักหน่อยไหมเพคะ"ซูอวี้เออร์ยกขนมหวานมาให้ชามหนึ่ง อย่างเป็นแม่ศรีเรือน นางเดินมาหยุดอยู่ข้างกายของเซียวเย่หลันแต่เซียวเย่หลันกลับไม่ได้รับเอาชามมา เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "ไม่อยากกิน""ก็ได้..." ซูอวี้เออร์เม้มริมฝีปาก ปล่อยมือทั้งสองข้างลงนางยืนอยู่ข้างๆ เป็นเพื่อนเซียวเย่หลัน ทั้งคู่ยืนเงียบกันอยู่นาน จนเมื่อทนแสงแดดที่สาดส่องมาไม่ไหว นางถึงพูดออกไปอย่างนุ่มนวลว่า "ท่านอ๋อง มีคนมาฟ้องข้า บอกว่าในจวนมีคนแอบลักลอบเล่นชู้เพคะ""ช่างพวกเขาเถอะ" เซียวเย่หลันตอบอย่างเย็นชาถึงแม้เขาจะไม่สนใจเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ระหว่างชายหญิง แต่เรื่องความรักก็เป็นเรื่องธรรมดา เขาไม่เหมือนพวกหัวโบรา
"พระชายา ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน เกรงว่าจะไม่ค่อยเหมาะสมพ่ะย่ะค่ะ"เย่ซิ่นยังคงลังเลก่อนหน้านี้เป็นเพราะเขาบาดเจ็บหนักจึงได้แต่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียง ถึงจะถูกมองก็ไม่อาจทำอะไรได้ตอนนี้จะให้เขาถอดด้วยตัวเอง มัน...เซี่ยเชียนฮวันรับไม่ได้ที่ลูกผู้ชายคนหนึ่งกลับมาบ่นพึมพำเช่นนี้ นางโบกมือก่อนพูดว่า "เจ้าคิดว่าข้าชอบดูนักหรือไง เป็นเพราะแม่กับน้องเจ้าเป็นห่วง ไม่อยากให้เจ้ามีอาการป่วยหลงเหลืออยู่ มาขอร้องข้าหลายครั้งแล้ว ให้ข้าช่วยมาตรวจเจ้าอีกทีเป็นครั้งสุดท้าย"คนโบราณก็งี้ชอบเล่นตัวคิดถึงการตรวจร่างกายในสมัยนี้สิ พวกเด็กหนุ่มพวกนั้นเข้ามาก็รีบโยนชุดออกเลย แถมยังแข่งกันดูด้วยว่ากล้ามของใครแน่นกว่ากันอีกอย่าง ในสายตาของหมอ กล้ามเนื้อของคนไข้ก็เป็นเพียงกลุ่มก้อนโปรตีนที่มารวมกันอยู่ก็เท่านั้น ตอนทำงานไม่มีใครมาคิดเรื่องความเหมาะสมในการใกล้ชิดระหว่างชายหญิงหรอก"หากว่าเจ้าไม่อยากถอดจริงๆ เช่นนั้นข้าไปล่ะ" เซี่ยเชียนฮวันกล่าวตอนนี้ไม่ใช่ช่วงเวลาเร่งรีบในการรักษาชีวิตคน นางจะยึดเอาตามความยินยอมของคนไข้เมื่อเย่ซิ่นคิดไปถึงสายตาที่เป็นห่วงของคนในครอบครัว ก็ได้แต่กัดฟัน "เช่นนั้น
"ดี ดีมาก!"เซียวเย่หลันโมโหจนยิ้มออกมาเขาพลิกผ่ามือชักเอาดาบที่เหน็บไว้ข้างเอวออกมา วางไปบนลำคอของเซี่ยเชียนฮวัน แสงจากใบดาบที่เย็นเยียบสะท้อนเข้าที่นัยน์ตาของนาง"เจ้าไม่กลัวตายเลยหรือไง" เซียวเย่หลันจ้องนางอย่างดุร้าย"ข้าย่อมกลัวอยู่แล้ว" เซี่ยเชียนฮวันเงยหน้าขึ้นมอง คิ้วขมวดน้อยๆ น้ำเสียงใสเย็นราวกับน้ำค้าง "แต่ว่าถ้าต้องตายด้วยน้ำมือของผู้ชายที่ไม่แยกแยะถูกผิดอย่างเจ้า ถ้าเทียบกับความกลัวแล้ว ข้ากลับรู้สึกขยะแขยงมากกว่า""หึ เจ้ากระทำผิดเองแท้ๆ แต่กลับยังมีหน้ามาว่าข้าอีก!"เซียวเย่หลันไม่รู้จริงๆ ว่านางไปเอาความกล้านี้มาจากไหน!ตอนนี้คิดดูแล้ว การที่ช่วงนี้นางแว๊บก็เข้ามาทำให้จิตใจของเขาว่าวุ่น ช่างเป็นเรื่องที่ช่างโง่งมเสียจริงขนาดเรื่องนอกใจนางยังกล้าทำเลยแล้วเขายังจะคิดถึงนางอีกทำไมผู้หญิงแบบนี้ น่าจะฆ่าให้ตายไปเลยจะดีกว่า!ความโกรธของเซียวเย่หลันรุนแรง คมดาบกดลึกลงไปอีกหลายส่วน บาดผิวของเซี่ยเชียนฮวัน เลือดสีแดงค่อยๆ ไหลรินลงมา"ข้าไม่เคยทำเรื่องไม่ดีอะไร" เซี่ยเชียนฮวันจ้องเขากลับนิ่งๆ ดวงตาที่ใสสะอาดของนางเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้ "แม้ว่าเจ้าจะฆ่าข้าใ
"ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ! ท่านอ๋องโปรดทบทวนใหม่อีกครั้งด้วย..."เย่ซิ่นตกใจจนใบหน้าซีดเผือดอย่าว่าแต่ห้าสิบไม้เลย ด้วยร่างกายที่อ่อนแอแบบนี้ของเซี่ยเชียนฮวัน เกรงว่าแค่สิบไม้ก็คงได้ไปเฝ้าพญายมแล้ว!แต่แล้วเซียวเย่หลันก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาต่อไปโดยไม่ได้หันมามองเขาเลย "ใครก็ห้ามขอร้องแทนนาง"พูดจบก็สะบัดผ้าเดินออกจากห้องไปทันที!เซี่ยเชียนฮวันเองก็ถูกทหารองค์รักษ์กลุ่มนั้นลากออกไปเช่นกันนางพยายามจะดิ้นรนแล้ว แต่คนพวกนี้วรยุทธสูงส่งมาก นางแทบจะขยับร่างกายไม่ได้เลย"เซียวเย่หลัน เจ้ามันคนชั่วช้า! เมื่อกี้เจ้าไม่กล้าฆ่าข้าด้วยน้ำมือของตัวเอง คงเพราะกลัวว่าตัวเองจะฆ่าผู้บริสุทธิ์ มโนธรรมทำงาน ในอนาคตจะอยู่ไม่เป็นสุขน่ะสิ ตอนนี้เลยเปลี่ยนให้คนอื่นมาลงมือแทนตัวเอง เจ้ายังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า!"ได้ฟังที่เซี่ยเชียนฮวันด่า สีหน้าของเซียวเย่หลันก็ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิดตอนที่อยู่ในสนามรบ เขาฟังคำด่าของศัตรูมาจนชินแล้ว ฆาตกร มัจจุราช ไอ้ปีศาจ...เขาไม่มีทางเปลี่ยนใจเพราะการโจมตีด้วยคำพูดของผู้หญิงคนหนึ่งหรอก"เซี่ยเชียนฮวัน เจ้าไม่เคยเป็นผู้หญิงที่ดีอยู่แล้ว" เซียวเย่หลันมองไปที่นาง สายต