“ครับ ยืมอาศัย!”“บ้านหลังนั้นเป็นของคุณชายใหญ่จี้ ไม่รู้ว่าคุณซูหรือว่าคุณชายฟู่กันแน่ที่สนิทกันกับคุณชายจี้ขนาดนี้!”รปภ.คนนั้นเพิ่งจะนึกได้ว่าเปิดเผยข้อมูลผู้อยู่อาศัยไปก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อซูอินยังยืนอยู่ที่เดิมไม่รู้ทำไม เธอคิดว่าเรื่องนี้มันแปลก ๆดูจากฐานะของคุณชายสามฟู่จะซื้อบ้านที่เมืองไห่เฉิงก็ง่ายนิดเดียวทำไมถึงต้องมาอยู่บ้านของจี้เยี่ยนโจวด้วย?ซูอินอยากจะรู้คำตอบเดี๋ยวนั้นและในตอนนั้นเองที่เธอได้รับข้อความจากหลินเยว่เยว่มีวิดีโอหนึ่งคลิป และเสียงบันทึกอีกหนึ่งไฟล์ซูอินกดเปิดฟังเสียงบันทึก“พี่อินอิน ทำไมยังไม่มาอีกล่ะ? วันนี้พี่เป็นตัวเด่นเลยนะ วันนี้เราจะฉลองให้นังคนโชคร้ายซูหรานกัน ฉันจะดื่มให้เยอะ ๆ เลย!”ตั้งแต่ที่รู้ว่าซูจี้ไห่เอาคนของซิงหลานจิวเวลรี่ออกมาจนหมดแล้วโยนแต่เปลือกไปให้ซูหรานไม่ต้องพูดเลยว่าหลินเยว่เยว่มีความสุขแค่ไหนเธอหวังอยากจะให้ซิงหลานจิวเวลรี่รีบ ๆ ล้มละลายไปเร็ว ๆ แบบนี้เธอก็จะเหยียบซูหรานไว้ใต้เท้าได้!แต่เธอกลับไม่รู้เรื่องที่ซูจี้ไห่ต้องไปที่สถานีโรงพักเรื่องนี้ซูอินนึกถึงเรื่องที่สงสัยในหัวตัวเอง ไม่อยากสนใจเท่าไหร่นักแต
“นายแต่งงานแล้วเหรอ? ให้ตายเถอะ!”“แต่งกับคนสวยเหรอ? ฉันจะบ้า!”“ได้ยังไงกันเนี่ย! ให้ตายเถอะ...”เพราะว่าข้อมูลที่ได้รับมันรุนแรงเกินไป เขาก็เลยเดินวนไปวนมาตรงนั้นอยู่หลายครั้งก่อนจะกระทืบเท้าอีกหลายทีเพื่อจะบอกว่าเขาตกใจมาก ๆ!หลังจากตกใจไป จี้เยี่ยนโจวเหมือนนึกอะไรได้ “แต่ว่าแต่งงานก็แต่งงานสิ จะมีสัญญาแต่งงานไปทำไม?”ฟู่จิ้นหาน : ……ทำไมถึงต้องมีสัญญา?เขาคงจะพูดว่าเพราะเขารับเงินจากซูหรานมาก้อนหนึ่งถึงแต่งงานไม่ได้ใช่ไหม?เขาเป็นถึงคุณชายสามฟู่นะ ถ้าเกิดเขารู้ว่าตัวเองขายตัวเองเพื่อแลกเงินจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?ฟู่จิ้นหานเงียบไปเล็กน้อย แต่ในหัวของจี้เยี่ยนโจวกลับคิดบทละครของครอบครัวคนรวยได้แล้ว “นายคงไม่ใช่เพราะกลัวว่าเธอจะเข้ามาเพราะนายเป็นคุณชายสามหรอกใช่ไหม เธออยากได้เงินของนาย อยากได้สถานะจากนาย เพราะอย่างนั้นนายก็เลยทำไปเพื่อป้องกันใช่ไหม?”ฟู่จิ้นหานขมวดคิ้ว ขี้เกียจจะอธิบาย“หรือว่าเพราะคนสวยท้องแล้วนายคิดว่าเธอไม่คู่ควรกับนาย ก็เลยรอให้เธอคลอดแล้วค่อยสลัดเธอทิ้ง แบบทิ้งแม่แต่เก็บลูก?”ฟู่จิ้นหาน : ……อะไรกันนี่?เห็นว่าจี้เยี่ยนโจวยิ่งพูดยิ่งออกทะเล ฟู่จิ้นหา
ซูหรานไม่ได้คิดอะไรมากในตอนที่มาถึงบริษัท ทันทีที่เดินเข้าประตู เธอก็เห็นว่าพนักงานที่อยู่สำนักงาน พนักงานทุกคนต่างก็นั่งกันเป็นระเบียบเรียบร้อย ต่างคนต่างจัดการกับหน้าที่ของตัวเองซูหรานคิดว่าตัวเองน่าจะกำลังประสาทหลอนอยู่แน่ ๆเห็นได้ชัดว่าเมื่อไม่กี่วันก่อน ทั้งบริษัทรวมเธอแล้วก็มีแค่ห้าคนเท่านั้นขนาดให้โจวหมิงอวี้ประกาศรับสมัครไป ก็แทบไม่มีใครเข้ามาสมัครเลยด้วยซ้ำ แต่สถานการณ์ในตอนนี้นี่มัน......“อรุณสวัสดิ์ค่ะ ประธานซู”หญิงสาวตรงแผนกต้อนรับทักทายเธอพร้อมกับเผยรอยยิ้มบนใบหน้าออกมาซูหรานหันไปมองดูป้ายของบริษัทอีกครั้ง เพื่อจะยืนยันให้แน่ใจ ว่านี่คือ “ซิงหลานจิวเวลรี่” จริง ๆ จากนั้นเธอจึงยิ้มพร้อมกับทักทายตอบ “อรุณสวัสดิ์ค่ะ!”ระหว่างทางเดินไปยังออฟฟิศ ทุกคนที่เธอพบต่างก็ทักทายเธอด้วยรอยยิ้มเธอเองก็ได้ยิ้มตอบพวกเขาทีละคนเช่นกันทันทีที่เข้าไปถึงออฟฟิศ เธอก็รีบโทรหาโจวหมิงอวี้เพื่อสอบถามทันที “นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ?”เวลานี้โจวหมิงอวี้เองก็รู้สึกสับสนไม่ต่างกัน “ผมเองก็ไม่รู้ครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น วันนี้ตั้งแต่เช้าก็มีคนแห่เข้ามาสมัครกันเต็มเลย แต่ละคนต่างก็มีประสบการ
หลังจากวางสาย เย่ถิงเซินก็ตั้งตารอที่จะได้พบกับสามีของซูหรานในคืนนี้เขารู้จักฟู่จิ้นหานเป็นอย่างดีฟู่จิ้นหานชินกับการเป็นคนเอาแต่ใจ หากเขามีใจให้ซูหรานจริง ๆ ต่อให้ซูหรานจะแต่งงานแล้ว มันก็จะไม่เป็นอุปสรรคสำหรับเขาอยู่ดีเขาจะไม่ลังเลที่จะใช้วิธีต่าง ๆ เพื่อทำให้สิ่งที่ขวางหูขวางตาของเขาหายไปแต่ถึงอย่างนั้น สามีของซูหรานคนนั้นก็ยังพอที่จะสามารถเพิ่มอุปสรรคให้กับฟู่จิ้นหานได้และจะดีกว่านี้อีกถ้าสามารถยุยงเขาให้เคลื่อนไหว และทำให้จิตสำนึกของฟู่จิ้นหานรู้สึกจนมุมจนยากที่จะถอนตัว!เย่ถิงเซินที่กำลังคิดอยู่ ก็หัวเราะออกมาเบา ๆ จากนั้นก็บอกกับผู้ช่วยของเขา “ไปเตรียมช่อกุหลาบแล้วก็เลือกต่างหูรุ่นลิมิเต็ดของเย่ซือจิวเวลรี่ที่เพิ่งเปิดตัวเมื่อไม่นานมานี้มาที คืนนี้จำเป็นต้องใช้มัน!”......หลังจากวางสาย ซูหรานก็เกิดรู้สึกเสียใจขึ้นมาเชิญคุณชายใหญ่เย่มาที่บ้านแบบนี้ ถ้าเกิดว่าทำให้สามีตัวพ่อของเธอไม่มีความสุขล่ะ......ซูหรานคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ จากนั้นก็ตัดสินใจโทรศัพท์หาเพื่อลองถามดูทันทีที่กดโทรออก ก็กลับมีแจ้งเตือนขึ้นมาว่าอีกฝ่ายกำลังคุยสายอยู่หลังจากโทรหลายครั้งติดต่อกัน
เพื่อเป็นการมอบความบันเทิงแก่แขกผู้มีเกียรติอย่างเย่ถิงเซิน ซูหรานจึงกลับไปที่เจินหลินย่วนล่วงหน้าเพื่อเตรียมอาหารทันทีที่เธอเดินเข้าประตูไป เธอก็ได้กลิ่นอาหารลอยฟุ้งออกมาอาหารที่อยู่บนโต๊ะต่างก็เป็นเมนูที่เธอชอบทาน ทั้งสีทั้งกลิ่นทำให้อาหารดูน่าทานมาก ๆ “นี่......” ซูหรานแอบสงสัยว่าตัวเองเข้าผิดประตูหรือเปล่าในขณะที่เธอกำลังจะเดินถอยกลับเพื่อยืนยันให้แน่ใจ สามีตัวพ่อของเธอก็เดินออกมาจากห้องครัว“กลับมาแล้วเหรอ ทำไมวันนี้กลับเร็วจัง นี่เป็นจานสุดท้ายพอดี เดี๋ยวคุณไปล้างมือก่อน แล้วเราก็เริ่มทานกันได้เลย” ฟู่จิ้นหานถือจานผัดผักเอาไว้ในมือ บนตัวสวมเสื้อกันเปื้อน ราวกับเขาเป็นคนที่ลงมือทำกับข้าวด้วยตัวเองใบหน้าหล่อเหลานั้นเมื่อมาอยู่ในชุดนี้ก็แทบไม่ทำให้ดูด้อยค่าลงเลยแม้แต่น้อย กลับกัน นี่ยิ่งทำให้ทุกลมหายใจดูมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าเดิมเสียอีกซูหรานส่ายหัวเรียกสติสายตาจ้องมองไปยังโต๊ะอาหารด้วยความตกใจ “นี่คุณ......ทำเองเหรอ?”“คุณลองชิมดูสิ ไม่รู้ว่าจะถูกปากคุณไหมนะ” ก็ถ้าเธอจะเข้าใจแบบนั้น ก็ใช่ว่าจะไม่ได้!“จุ๊......คิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเก่งขนาดนี้ หน้าตาก็หล่อ แถมยังเข้า
ซูหรานเพิ่งจะเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จและเดินออกมา แต่เธอก็ต้องตกใจกับสีหน้ามืดมนของสามีตัวพ่อของเธอ“คุณว่าไงนะ?” นี่ใครไปยั่วโมโหเขากันเนี่ย? เมื่อกี้ยังดี ๆ อยู่เลยไม่ใช่รึไง!หรือเธอคิดไปเองงั้นเหรอ? แล้วทำไมเธอถึงสัมผัสได้ถึงความรู้สึกหึงจากน้ำเสียงของเขาได้กันล่ะเนี่ย?ฟู่จิ้นหานจ้องไปทางซูหราน “คนที่คุณเชิญมา คือใคร?”“อ๋อ ฉันลืมบอกคุณไปซะสนิทเลย เขาคือคุณชายใหญ่เย่จากเย่ซือกรุ๊ปแห่งจิงเฉิง อีกเดี๋ยวฉันจะแนะนำให้พวกคุณรู้จักกันนะ เขาเองก็อยากเจอคุณเหมือนกัน!”ซูหรานสังเกตเห็นว่าในตอนที่เธอพูดคำว่า “คุณชายใหญ่เย่” ออกมา ใบหน้าของสามีตัวพ่อของเธอก็ดูเหมือนจะมืดมนลงกว่าเดิมเย่ถิงเซิน......คนอีกกลุ่มหนึ่งที่ถูกส่งไปยังซิงหลานจิวเวลรี่ ก็น่าจะเป็นคนของเย่ถิงเซินแล้วล่ะเขาได้เตือนอย่างชัดเจนแล้วว่าให้อยู่ห่างจากซูหราน!ฟู่จิ้นหานจ้องมองซูหราน แล้วเงียบไปสักพัก ทันใดนั้นเขาก็ยิ้ม และพูดออกมาว่า “ในเมื่อเขาเคยช่วยคุณจัดการกับเรื่องใหญ่ เช่นนั้นผมเองก็ควรที่จะขอบคุณเขาด้วยเช่นกัน!”ซูหรานรู้สึกงุนงงนิดหน่อยแต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ดูจากระยะทางเมื่อกี้ คุณชายใหญ่เย่บอกว่าอีกสิบน
“คุณซูครับ ผม......วันนี้ผมยังมีธุระที่ต้องไปจัดการครับ คงจะไปไม่ได้แล้ว!”เย่ถิงเซินมองดูรถสองสามคันที่ยังคงล็อคตัวเขาเอาไว้อยู่ ในใจเต็มไปด้วยความหงุดหงิดหลังจากพูดจบ สายก็ตัดทันทีซูหรานรู้สึกสับสนเล็กน้อยรีบขนาดนั้นเลยเหรอ ตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับคุณชายใหญ่เย่กันแน่?ฟู่จิ้นหานที่อยู่ด้านข้างก็เดินตรงไปยังทางเข้า และกำลังจะเปลี่ยนรองเท้าเพื่อที่จะออกไปข้างนอก จากสีหน้าของซูหราน เขาก็เดาได้ว่าเย่ถิงเซินจะไม่มาแล้วแต่ดูเหมือนว่าเขายังคงต้องแสร้งทำต่อไปอยู่“ไปสิ!” ฟู่จิ้นหานทำท่าทีเร่งเร้าซูหรานลดสายตาลง “ไม่ต้องแล้วล่ะ คุณชายใหญ่เย่มีธุระนิดหน่อย มาไม่ได้แล้ว”“มาไม่ได้แล้วงั้นเหรอ? งั้น......ก็น่าเสียดายมากเลยน่ะสิ ผมคิดว่าจะได้มีโอกาสได้รู้จักเขาเสียอีก”ฟู่จิ้นหานถอนหายใจราวกับกำลังผิดหวัง และมองไปทางอาหารบนโต๊ะ “ไม่อย่างงั้น......พวกเราก็กินกันก่อนดีไหม?”“อืม” คงทำได้แค่นี้แล้วแหละ!ซูหรานเองก็หิวอยู่นิดหน่อยจริง ๆ เธอจึงลองชิมดูสองสามคำ ถึงได้รู้ว่ารสชาติแทบจะเทียบเท่าเชฟมืออาชีพเลยทีเดียวแต่เมื่อนึกถึงไข่ดาวที่ดูน่าสมเพช แล้วก็เบคอนไหม้ในตอนเช้า ซูหรานก็มองสา
“เกมจับผิดชู้อะไรพวกนี้ เธอก็เก็บเอาไว้เล่นกับพี่ซิวหนิงอะไรนั่นของเธอไปเถอะ”ซูหรานหัวเราะอย่างเย็นชาใส่ ก่อนที่จะกดวางสายซูอินคิดไม่ถึงว่าซูหรานจะมีปฏิกิริยาแบบนี้ เธอมองร่างของคุณชายสามฟู่และผู้หญิงที่อยู่ไม่ไกลอย่างไม่พอใจผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่คือเย่ซือเหยียนเย่ซือเหยียนเพิ่งจะมาถึงเมืองไห่เฉิง เธออยากที่จะเจอหน้าเขามาก เพราะงั้นเธอจึงโทรหาเขาทันทีที่ลงเครื่อง“จิ้นหาน ไม่เจอกันนานเลยนะ งานแข่งขันเครื่องประดับก่อนหน้านี้เดิมทีฉันควรจะได้มาพร้อมกับพี่ แต่เช่าอัน เขา......”เย่ซือเหยียนถอดแว่นกันแดดของเธอออก พร้อมกับปัดผมที่ปกคลุมแก้มซ้ายของเธอ จากนั้นก็เผยให้เห็นรอยช้ำที่มุมหางตา เห็นได้ชัดว่าเกิดขึ้นเพราะการถูกทำร้ายฟู่จิ้นหานขมวดคิ้ว“ตั้งแต่ที่ฉันฟ้องหย่ากับเขา เช่าอันก็คอยรบกวนฉันมาโดยตลอด แต่ว่าในใจฉันมัน......” เย่ซือเหยียนมองไปทางฟู่จิ้นหานด้วยความคนึงหา เธอคาดหวังอยากที่จะเห็นความสงสารจากแววตาของเขาแต่ฟู่จิ้นหานแค่ขมวดคิ้ว สายตาที่มองเธอก็กลับมีแค่ความสงบนิ่งเท่านั้นหลังจากนั้นไม่นาน ฟู่จิ้นหานก็พูดอย่างไม่แยแส “แล้วของล่ะ อยู่ไหน?”หากไม่เป็นเพราะสา