บทที่ 91 อยากที่จะเข้าใกล้เธอ

พอกลับไปถึงที่เจินหลินย่วน ท้องฟ้าก็มืดสนิทแล้ว

แต่ซูหรานก็ยังไม่กลับมา

ฟู่จิ้นหานโทรหาซูหราน แต่โทรศัพท์กลับปิดเครื่องอยู่

ในเวลานี้ ซูหรานกำลังจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างตั้งใจ เพื่อวาดร่างแบบชุดเครื่องประดับขึ้นมาใหม่จากหน่วยความจำของเธอ โดยไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่น้อยว่าโทรศัพท์ตัวเองปิดอยู่

รอจนถึงการออกแบบขั้นสุดท้ายเสร็จสิ้น เธอก็พิมพ์มันออกมา

เยว่เซียงมองดูภาพวาดการออกแบบด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ “นี่......นี่มันภาพร่างของเครื่องประดับเมื่อกี้นี้นี่ค่ะ! ”

เหตุการณ์เมื่อกี้เกิดความอลหม่านขนาดนั้น

ตัวเธอยังจำได้แค่จุดเด่นบางจุดของเครื่องประดับเท่านั้น

แต่ประธานเสี่ยวซูถึงขั้นจดจำลักษณะของเครื่องประดับได้อย่างสมบูรณ์ภายในระยะเวลาอันสั้น

เยว่เซียงมองซูหรานด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึง

ทันใดนั้น ซูหรานก็มองไปยังเยว่เซียง “คุณทำขั้นตอนการเจียระไนและขัดมันได้ไหม? ”

เยว่เซียงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็รู้สึกผิดนิดหน่อย “เคยเรียนค่ะ แต่ฉันไม่มีประสบการณ์ใช้วัสดุจริง ๆ เลยสักครั้ง! ”

“ถ้างั้นอีกเดี๋ยวคุณก็มาลองทำดูก็แล้วกัน! ”

ซูหรานมองเธอด้วยแววตาให้กำลั