Share

บทที่ 92 กำลังคันไม้คันมืออยู่พอดี คุณคงไม่รังเกียจใช่ไหม?

เวลาเริ่มดึกขึ้นเรื่อย ๆ

ภายใต้แสงไฟอันอบอุ่น ซูหรานยกมือขึ้นเพื่อเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของเธอ

เธอจดจ่อกับมันมาก จนไม่ทันสังเกตว่าเย่ถิงเซินเฝ้ามองดูเธอจากตรงประตูมาพักใหญ่แล้ว

เย่ถิงเซินเคยเห็นผลงานของซูหรานมาก่อน

งานฝีมือของสร้อยคอหยกจากการแข่งขันเครื่องประดับครั้งล่าสุด ต่อให้ฝึกมาเป็นสิบปีจนชำนาญ ก็ยากที่จะทำได้ประณีตขนาดนั้น

ซูหรานเพิ่งจะอายุ 20 นอกเหนือจากการฝึกฝนทักษะนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว ตัวเธอเองก็ต้องมีพรสวรรค์ด้วย

“ว้าย...... ”

จู่ ๆ ก็มีเสียงของความตกใจดังขึ้น

ทันทีที่ซูหรานได้ยินเสียง ก็มองไปทางเยว่เซียง จากนั้นก็เห็นว่ามือของเธอถูกเครื่องจักรทิ่มจนเกิดแผล

ซูหรานก้าวไปข้างหน้าทันที พอตรวจสอบแน่ใจแล้วว่าไม่มีอะไรร้ายแรง เธอถึงได้โล่งอกลงไปบ้าง

แต่มือนี้ไม่สามารถทำงานได้ต่อชั่วคราว

“คุณไปทำแผลที่โรงพยาบาลก่อนเถอะ เดี๋ยวจะติดเชื้อเอาได้” ซูหรานรีบช่วยเยว่เซียงห้ามเลือดเอาไว้

เยว่เซียงตำหนิตัวเองมากจนเกือบจะร้องไห้ “ฉันขอโทษนะคะ ประธานเสี่ยวซู เป็นฉันที่ไม่ระวังเอง นี่ฉันเพิ่มภาระให้คุณรึเปล่าคะ? ถ้าเกิดว่ามันเสร็จไม่ทันวันมะรืน...... ”

“ทันสิ! เชื่อฉันเถอะ! ”

ซูหราน
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status