บทที่ 37 เขาจริงจังเกินไปแล้ว

ซูหรานมีเงิน และหาโรงแรมเข้าพักในคืนนั้น

ในเวลาเที่ยงคืน ฟู่จิ้นหานก็กลับมาที่เจินหลินย่วน และไม่พบใครอยู่ในห้อง

นี่ซูหรานยังไม่กลับมาหรือนี่!

ด้วยกังวลว่าเธอจะได้รับอันตราย ฟู่จิ้นหานจึงรีบโทรหาเธอทันที

สายเรียกเข้าได้โทรไปหลายครั้ง และซูหรานที่อยู่ปลายสายก็รับสายด้วยเสียงที่ง่วงเหงาหาวนอน "ฮัลโหล? ใคร? ฮัลโหล?"

ฟู่จิ้นหานกดเสียงให้ต่ำลง "คุณอยู่ไหน?"

ซูหรานที่สะลึมสะลือสมองเลยคิดช้าไปหลายวินาที และยังคงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น "ก็โรงแรมน่ะสิ คุณเป็นใคร?"

พอพูดจบ ซูหรานก็วางสายโทรศัพท์และนอนต่อ

ฟู่จิ้นหานจ้องมองโทรศัพท์มือถือ ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขามืดมนเป็นอย่างมาก

จากนั้นเขาถึงได้ตอบสนองได้ว่า พักแค่คืนเดียว ตัวเขากลับคิดว่าที่นี่เป็นบ้านของพวกเขาแล้ว!

แต่เธอพูดถูก เขาเป็นใคร?

มันเป็นแค่ข้อตกลงการแต่งงานเท่านั้น หลังจากนี้อีกหนึ่งเดือนพวกเขาก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว แต่เขากลับ...คิดจริงจังขึ้นมาแล้ว?

ฟู่จิ้นหานหัวเราะเยาะตัวเอง แล้วออกจากเจินหลินย่วนไป

หลังจากนี้อีกสองวัน ฟู่จิ้นหานก็เปลี่ยนแผนงานอย่างกะทันหัน โดยเดินทางไปที่เมืองหรงเฉิงเป็นการส่วนตัวเพื่อจัดการกรณ