แชร์

บทที่ 34 ฉันมีเพียงคุณคนเดียวเท่านั้น

คำว่า "สามี" ออกจากปากของเธอ ดูหวานชื่นเป็นพิเศษ

ฟู่จิ้นหานตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่ง

"ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว… ฉันถูกไล่ออกจากบ้าน เงินทั้งหมดนี้ยกให้คุณก็แล้วกัน ฉัน…ฉันมีเพียงคุณคนเดียวเท่านั้น"

ซูหรานดูน้อยเนื้อต่ำใจเป็นอย่างมาก

เมื่อฟู่จิ้นหานคิดถึงตอนที่อยู่ในร้านอาหารเทาชาน ทั้ง ๆ ที่เธออดทนอดกลั้นต่อการกลั่นแกล้งและเหยียดหยามมาโดยตลอด แต่ท้ายที่สุดเธอก็ยังออกหน้ามารับแทนเขา

มือของฟู่จิ้นหานที่กำลังจะผลักเธอออกหยุดชะงักไปทันที

"ถ้าคุณอยากจะแก้แค้นกลับ ผมช่วยคุณได้นะ!" มันเป็นเรื่องยากที่เขาจะเอ่ยปากช่วยคนอื่นแบบนี้ แต่เพื่อเห็นแก่การที่เธอออกหน้ามารับแทนเขา เขา...ก็ควรจะละเว้นสักครั้ง!

แต่ทว่าเมื่อผ่านไปพักใหญ่ คนที่อยู่ในอ้อมแขนก็ไม่มีการโต้ตอบกลับแต่อย่างใด

ฟู่จิ้นหานขมวดคิ้ว ก้มหน้ามามอง และก็พบว่าหญิงสาวได้หลับไปเสียแล้ว!

"……"

ใบหน้าของเธอแนบชิดติดกับหน้าอกของเขา และน้ำลายก็ยังไหลยืดออกมาจากมุมปากอีกต่างหาก

"สกปรกเป็นบ้าเลย!"

ฟู่จิ้นหานมองด้วยความรังเกียจ แต่เขาก็ยังอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำอยู่ดี

ทันทีที่เข้าไปในห้องน้ำ ฟู่จิ้นหานก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาแล้ว

สิ่งที่ควรทำหร
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status