บทที่ 130 ความช่วยเหลือจากคุณชายใหญ่เย่

แล้วซูอินก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่างได้ ร่างกายของเธอก็แข็งทื่อทันที

ตำรวจที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็ได้เห็นกลอุบายของซูอินเช่นกัน เจ้าหน้าที่ตำรวจหนึ่งในนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “พรืด” ออกมา

แม้ว่าเสียงหัวเราะจะหยุดลงในวินาทีต่อมา แต่สำหรับซูอินแล้ว กลับทำให้เธอต้องอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี

ใบหน้าซีดเซียวของซูอินเปลี่ยนเป็นสีแดงจากความอาย

ชั่วขณะหนึ่งนั้น ความคับแค้นใจทั้งหมดก็มุ่งร้ายไปยังซูหราน

ทั้งหมดเป็นเพราะซูหราน เธอทำให้ฉันต้องอับอาย!

“คุณหนูซูอินบอกว่าอยากจะขอโทษอย่างจริงใจ เรื่องนี้ผมก็เห็นด้วย ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ควรคุกเข่าขอโทษเถอะครับ” เย่ถิงเซินที่เอาแต่เงียบมาตลอดก็เอ่ยปากพูดขึ้นมา

เดิมทีที่เขามาด้วย ก็เพราะกลัวว่าซูหรานจะถูกรังแก

แต่เห็นได้ชัดเลย ว่าซูหรานไม่ใช่คนที่จะถูกรังแกได้ง่าย ๆ ขนาดนั้น

เย่ถิงเซินเหลือบมองไปที่ซูหรานด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความปลาบปลื้มอยู่ไม่น้อย

ซูหรานสบตากับเขา นึกไม่ถึงว่าเขาจะให้การสนับสนุนเธอ เธอยิ้มและพยักหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอบคุณ จากนั้นก็หันกลับไปมองที่ซูอิน

“คุกเข่าขอโทษซะสิ!” ซูหรานเลิกคิ้ว แล้วก็ยิ้มร่า

คุกเข่าเหรอ? มันจะเป