“คุณป้า ฉันมาที่นี่ด้วยรถของเหนียนเซิงและไม่ได้ขับรถมาเอง คุณช่วยจัดคนขับรถพาฉันกลับไปที่ร้านได้ไหม”ป้าเซินระงับความโกรธของเธอและเรียกคนรับใช้ แจ้งให้คนขับพาเซินเสี่ยวจวินออกไปหลังจากที่เซินเสี่ยวจวินจากไป ป้าเซินก็ตบลูกชายของเธออีกครั้งและด่า "จางเหนียนเซิง แกอยากจะทำให้ฉันโกรธจนตายเลยงั้นเหรอ? ไห่ถงแก่กว่าแกสามปีและภูมิหลังของเธอไม่ดี แกตาบอดหรือยังไงถึงไปชอบเธอ?"“แม่ แม่ไม่ชอบพี่ไห่ถงจริงๆเหรอ?”“แก่กว่าสามปีแล้วมันยังไง? ไม่ใช่ว่าแก่กว่าสามสิบปีสักหน่อย ภูมิหลังของพี่ไห่ถงไม่ดี? ครอบครัวของเธอไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งผิดกฎหมาย และบรรพบุรุษของเธอเป็นชาวนาที่เรียบง่าย ซื่อสัตย์และประวัติขาวสะอาด”ใบหน้าของป้าเซินซีดลงด้วยความโกรธ “แม่ชอบเธอเพราะเห็นแก่พี่จวิน ฉันเห็นเธอเป็นเหมือนหลานสาวอีกคน และแม่ก็ชอบเธอไม่ใช่เพราะแก”“ถ้าแม่รู้ว่าแกมีความคิดแบบนั้น ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้พวกแกสองคนได้รู้จักกัน”“จางเหนียนเซิง แกควรยอมแพ้กับความคิดนี้ แม้ว่าไห่ถงจะไม่ได้แต่งงาน แต่ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับแกสองคนที่จะอยู่ด้วยกัน ญาติของไห่ถงที่บ้านเกิดล้วนเป็นพวกปรสิต ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาถือ
มีเรื่องบางอย่าง ที่เขาต้องการเผชิญหน้าแต่ใจกลับรู้ดีไห่ถงไม่มีคนคอยสนับสนุน และแม่ของเขาคือคุณนายจาง เมื่อเปรียบเทียบกับไห่ถงแล้ว ตระกูลจางมีความอำนาจมากกว่า หากแม่ของเขาต้องการจัดการกับไห่ถง ไห่ถงก็ไม่สามารถต้านได้และทำได้เพียงออกจากกวนเฉิงเท่านั้น“มันไม่เกี่ยวกับการพยายาม ลูกต้องตัดใจ ตัดใจให้หมด!”ป้าเซินสั่งอย่างเข้มงวดป้าเซินเรียกบอดี้การ์ดสองคนทันทีและสั่งพวกเขา: "จากนี้ไป จงติดตามนายน้อยตลอดเวลา หาเขาไปที่ทางเข้าโรงเรียนมัธยมกวนเฉิง ให้รายงานมาที่ฉัน"ใบหน้าของจางเหนียนเซิงนซีดอีกด้านหนึ่ง คนขับพาเซินเสี่ยวจวินของตระกูลจางพากลับไปที่ร้านไห่ถงได้ย้ายชั้นวางทั้งหมดที่ไปอยู่หน้าร้านแล้ว และเอาเครื่องมือทั้งหมดที่เธอใช้ถักไหมพรม รวมถึงจานและขนมที่เหลือในตู้เย็นใส่ถุงเธอกำลังเตรียมนำทุกอย่างกลับบ้านพรุ่งนี้ร้านจะปิดและจะไม่เปิดอีกจนกว่าจนถึงหลักตรุษจีน จนกว่านักเรียนจะเปิดเทอม“ถงถง เก็บของเสร็จแล้วเหรอ?”“ฉันเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ฉันควรเอาของพวกนี้ไปใส่ในรถของเธอตอนนี้ไหม หรือฉันควรจะมาขนของพรุ่งนี้”“วางไว้ในรถเลย อีกสักพักจะขับรถกลับบ้านไปส่งเธอ แล้วก็เอาของ
จ้านหยินผู้ซึ่งได้รับฉายาว่าคนใจแคv จากไห่ถงตื่นขึ้นมาในห้องทำงาน หลังจากนอนหลับไปหลายชั่วโมงเมื่อเขาลืมตาขึ้น ก็พบว่ามีเสื้อคลุมตัวหนาคลุมตัวอยู่ เขาถอดเสื้อคลุมออกและตรวจสอบเวลา“สามทุ่มแล้ว”จ้านหยินอุทานเบา ๆ ประหลาดใจที่ตัวเองหลับไปนานมากบนโต๊ะทำงานของเขามีกล่องอาหารกลางวันหลายกล่องวางอยู่ ผู้จัดการสาขาจัดเตรียมไว้สำหรับมื้อเย็นของเขา ผู้จัดการไม่อยากปลุกเขาจึงเอาเสื้อคลุมคลุมเขาไว้จ้านหยินนั่งตัวตรงอยู่เงียบๆ สักสองสามนาทีก่อนที่จะลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าด้วยน้ำเย็น เพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นไม่กี่นาทีก็ออกจากห้องน้ำเขากลับไปที่โต๊ะและนั่งลง เปิดฝากล่องอาหารกลางวันหลายใบ อาหารยังร้อนอยู่ขณะที่เขาเริ่มกิน เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิด WeChat นอกจากข้อความจากผู้บริหารของบริษัทที่ขอคำแนะนำแล้ว ยังมีข้อความบางส่วนจากพี่ๆ น้องๆ อีกด้วยหลังจากอ่านข้อความทั้งหมดบน WeChat แล้ว สายตาของ จ้านหยินมืดลง ไม่มีข้อความจากไห่ถงป้าเหลียงบอกเขาว่าเธอไม่โกรธแล้วตอนนี้เธอยังคงถักไหมพรมยู่ในร้าน หรือไม่ก็พูดคุยและหัวเราะกับพี่เธอ บางทีเธออาจจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าจ้านหยินค
“......”ซูหนานพูดอย่างปวดหัว "เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกนายสองคน ความสัมพันธ์ก็เริ่มจะดีขึ้น แถมยังทำตัวเป็นคู่รักกัน อยู่ดีดีก็ทะเลาะกันซะแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่สะใภ้ไปที่บาร์ นั่นเป็นเพราะตัวนายนั่นแหละ"จ้านหยินพูด "ก่อนอื่นช่วยฉันดูหน่อยว่าพวกเธออยู่ที่บาร์ไหน อยู่ที่นั่นกันนานแค่ไหนแล้ว เมาหรือเปล่า? ช่วยบอกฉันทันทีที่นายรู้"“โอเค ฉันจะตรวจสอบเดี๋ยวนี้”ซูหนานรีบวางสายแล้ว จากนั้นขอคนไปตามสืบว่าสองสาวไปดื่มที่ไหนระหว่างรอคำตอบ จ้านหยินติดต่อลูกเรือบนเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวของเขาและสั่งการ “เตรียมตัวกลับทันที ฉันจะกลับไปกวนเฉิงในอีกสิบนาที”เมื่อตอนเดินทางไปทำธุรกิจ เขาไม่ยอมให้ไห่ถงพาไปส่งที่สนามบิน เพราะก่อนอื่นเขาต้องกลับบริษัทก่อน และเขาไม่ได้จองเที่ยวบินจริงๆ เนื่องจากเขาเดินทางด้วยเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวลูกเรือเมื่อได้รับคำสั่งจากจ้านหยินก็เริ่มเตรียมการทันทีหลังจากจัดการทุกอย่างแล้ว จ้านหยินก็เริ่มโทรหาไห่ถงในขณะนั้นไห่ถง เซินเสี่ยวจวินและน้องชายของเธอกำลังสนุกอยู่กับเครื่องดื่มที่บาร์น้องชายเซินไม่สามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้ ดังนั้นเขาจึงนั่งเป็นเพื่อนพี่สาวสองคน ที
จ้านหยินยอมแพ้ ไม่ต้องการโทรอีกครั้งโชคดีที่ซูหนานโทรมา“ซูหนาน พวกเขาอยู่บาร์ไหน?”ทันทีที่จ้านหยินรับสาย ก็ถามอย่างกังวลเมื่อได้ยินถึงความร้อนรนจากน้ำเสียงของเขา ซูหนานก็คว้าโอกาส เพื่อแกล้งเขาแล้วพูด: "รีบเหรอ? รีบจนอยากทะลุโทรศัพท์มาตอนนี้เลยไหม? อยากรีบกลับมาตอนนี้เลยเหรอ?”"ซูหนาน!"ตอนนี้ก็ยังมีความคิดที่จะแกล้งเขาอีกจ้านหยินกำลังรีบ กังวลมากจนเขาหวังว่าเขาจะได้เป็นซุนหงอคง และขี่เมฆตีลังกา เพื่อกลับไปที่กวนเฉิงซูหนานหัวเราะ “โอกาสแบบนี้หายาก หายากจริงๆ มีเพียงพี่สะใภ้เท่านั้นที่สามารถทำให้นายกระสับกระส่ายแบบนี้ได้”จ้านหยินไม่เคยแสดงอารมณ์ออกมา แม้ภูเขาไท่ซานจะถล่มก็ตามเป็นโอกาสที่หาได้ยากจริงๆ ที่จะเห็นเขาจะอยู่ไม่สุขอย่างนี้“พวกเขามที่ชิเฮาบาร์ได้เพียงครึ่งชั่วโมง มากับเซินเสี่ยวจวินและน้องชายของเซินเสี่ยวจวิน”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จ้านหยินก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "น้องชายของเซินเสี่ยวจวินอายุเท่าไหร่?"เซินเสี่ยวจวินมีน้องชายมากมาย แม้ว่าจางเหนียนเซิงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ แต่เขาก็เป็นน้องชายเช่นกัน เป็นเพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทกับไห่ถง ที่ทำให้จางเหนียนเซิงรู้จั
“ตอนนี้ฉันยังหัวโล่งอยู่มาก จะไม่เมาถ้าดื่มเพิ่มอีกสองแก้ว”"หยุดดื่มกันเถอะ"“พวกเรามาที่นี่เพียงเพื่อดื่มกันสักนิดหน่อย ถ้าดื่มมากเกินไปไม่ดีต่อสุขภาพ”ไห่ถงมองเธอด้วยสายตาที่เศร้าโศกหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เซินเสี่ยวจวินก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป เตือนน้องชายเธอให้จับตาดูไห่ถงเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน เซินเสี่ยวจวินก็กลับมาพร้อมกับปากกา กระดาษสองสามแผ่น และไวน์หนึ่งแก้ว“หลังจากดื่มแก้วนี้เสร็จแล้ว อย่าเพิ่งดื่มอีก ฉันขอกระดาษสองสามแผ่นมาให้เธอวาดรูป”“พี่ พี่ไห่ถงเมาขนาดนี้แล้ว จะยังวาดรูปได้อยู่เหรอ?”ไห่ถงบอกว่าเธอไม่ได้เมา แต่จริงๆ แล้วเธอเมามากเซินเสี่ยวจวินไม่ตอบคำถามของน้องชายและยื่นปากกาและกระดาษให้ไห่ถง ไห่ถงรับมันไปและหยุดดื่มแอลกอฮอล์ เธอเริ่มวาดภาพลงบนกระดาษเธอเริ่มต้นด้วยการวาดไข่น้องชายเซิน: “......”การวาดไข่ขณะเมานั้นค่อนข้างง่าย แม้กระทั่งเขาสามารถวาดไข่ได้เมื่อเมาหลังจากวาดไข่แล้ว ไห่ถงก็วาดทะเลสาบที่อยู่ข้างหน้า เธอวาดวงกลมที่มีศูนย์กลางร่วมกันจำนวนมากบนพื้นผิวของทะเลสาบอย่างพิถีพิถัน และหมุนวนลงไปที่ก้นทะเลสาบ และในที่สุดเธอก็เริ่มวาดภาพคนในพื้นที่ว่
“คุณเซิน นั่นคุณหรือเปล่า?”น้ำเสียงอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้นเซินเสี่ยวจวินและน้องเธอต่างหันหน้าไปตามเสียงที่ดังมาไห่ถงดื่มไวน์อย่างสงบ เหมือนไม่เห็นซูหนาน"ประธานซู?"เซินเสี่ยวจวินรู้สึกประหลาดใจที่ได้พบกับซูหนานที่นี่ซูหนานอธิบาย: "นี่เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ และผมวางแผนกับเพื่อนบางคนเพื่อมาผ่อนคลาย ผมไม่คิดเลยว่าจะเจอคุณเซินที่นี่""รังเกียจไหมครับถ้าผมจะขอนั่งด้วย"เซินเสี่ยวจวินยิ้ม "คุณนั่งไปแล้วนิค่ะ เพื่อนของคุณอยู่ที่ไหนคะ?"เธอเห็นเขาเพียงคนเดียวหลังจากนั่งลงแล้ว ซูหนานก็ทักทายไห่ถง ซึ่งไห่ถงเพียงพยักหน้าตอบรับคำทักทายของเขา“เพื่อนของผมกลับกันไปหมดแล้วครับ”ซูหนานเห็นภาพวาดนั้นจึงถามเซินเสี่ยวจวิน: "ใครเป็นคนวาด? ผมขอหยิบมันขึ้นมาดูและชื่นชมมันหน่อยได้ไหม?"เซินเสี่ยวจวินมองไปที่เพื่อนของเธอ และซูหนานก็รู้ว่าเป็นไห่ถงที่วาดภาพมัน ไห่ถงดื่มต่อไปโดยไม่พูดอะไร ซูหนานไม่ได้หยิบภาพวาดขึ้นมา เพราะเธอไม่เห็นด้วย แต่เขายังคงมองเห็นเนื้อหาได้ชัดเจนเขาเห็นจ้านหยินบนภาพวาดได้อย่างรวดเร็วด้วยความรู้สึกผิด ภรรยาของประธานมีทักษะวาดภาพในระดับดี และวาดภาพจ้านหยินนั้นราวกับว
"ถงถง"เซินเสี่ยวจวินรีบไปประคองเธออย่างรวดเร็ว“ฉันยังดื่มได้...”ไห่ถงถูกพยุงเอาไว้ แต่ปากยังบอกว่ายังดื่มได้อีกสองสามแก้วซูหนานมองไปที่ไห่ถงที่อยู่ในสภาพนี้ และคิดกับตัวเองหากหยิบโทรศัพท์ออกมาบันทึกวิดีโอนั้น จะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่ ยังไงก็มีกล้องวงจรปิดอยู่ที่นี่ และเขาสามารถเก็บภาพนี้เอาไว้ เพื่อโชว์จ้านหยินดูได้ไม่ง่ายเลย ที่เขาจะได้แต่งงานกับภรรยาที่สมบูรณ์แบบ แต่ไม่รู้ว่าจะถนอมเธอเอาไว้ได้อย่างไร เขามักหาเรื่องมาโต้เถียงและทำสงครามเย็น พฤติกรรมนี้ชอบทำให้คนรอบข้างได้รับความเดือดร้อนไปด้วย“ไห่ถง เธอเมาแล้ว ฉันจะพาเธอกลับบ้าน”เซินเสี่ยวจวินยืนขึ้นและขอโทษซูหนาน "ประธานซู ไห่ถงเมาแล้ว ฉันต้องพาเธอกลับบ้านก่อน"“คุณเองก็ดื่มมาเหมือนกัน ขับรถเองไม่ได้หรอก ผมไม่ได้ดื่ม ผมจะพาพวกคุณสองคนกลับเองครับ”ซูหนานมาที่นี่ เพื่อเซินเสี่ยวจวินโดยเฉพาะ ดังนั้นเขาจึงไม่ดื่มแอลกอฮอล์เลย แล้วจะได้มีโอกาสอาสาพาเธอกลับบ้าน“ขอบคุณค่ะประธานซู แต่ไม่จำเป็นหรอก น้องชายฉันขับได้ เดี๋ยวฉันโทรหาเขาให้มาพวกเราไปส่งกลับบ้านค่ะ เขาไม่เมา แล้วก็ดื่มไม่ได้เหมือนกันเพราะเขาแพ้แอลกอฮอล์” ”ซูหนาน