เซินเสี่ยวจวินขับรถไปตลอดทางและส่งจางเหนียนเซิงกลับไปที่บ้านตระกูลจางหลังจากจอดรถแล้ว เธอส่งข้อความหาไห่ถงก่อนและบอกให้เธอรออยู่ในร้าน จะใช้เวลากลับร้านประมาณครึ่งชั่วโมงไห่ถงตอบกลับด้วยอิโมจิ "อืม"ป้าเซินกำลังจะออกไปข้างนอก เธอมีงานสังสรรค์ทุกเย็น ไม่ว่าจะเป็นการเล่นไพ่ เข้าร่วมงานเลี้ยง หรือพาสามีไปงานสังคมสงเคราะห์เมื่อเห็นรถของลูกชายจอดอยู่ที่ประตูและหลานสาวของเธอลงจากรถ ป้าเซินก็แปลกใจในตอนแรกแต่ก็ยิ้ม “เสี่ยวจวิน ทำไมเธอถึงอยู่กับเหนียนเซิงได้ล่ะ”เธอพูดกับลูกชายที่เพิ่งลงจากรถ: "พ่อของลูกบอกว่า ทันทีที่ลูกเลิกงาน ลูกก็หายตัวไปแล้ว เหนียนเซิง พ่อของลูกยุ่งอยู่ตอนนี้ ต้องช่วยแบ่งเบาภาระของเขา"สามีของเธอบอกว่าบริษัทในเครือของจางซื่อกรุ๊ปมีการติดต่อทางธุรกิจกับจ้านซื่อกรุ๊ป แต่เมื่อเร็วๆ นี้ จ้านซื่อกรุ๊ปได้ยุติความร่วมมือไปเพียงฝ่ายเดียว โดยไม่มีเหตุผลที่ชัดเจนยิ่งไปกว่านั้น สองโครงการที่สามีของเธอกำลังเจรจาอยู่ ซึ่งได้เข้าสู่ขั้นตอนการลงนามในสัญญาแล้ว ก็ถูกจ้านซื่อกรุ๊ปแย่งไปอีกในโลกธุรกิจ เป็นเรื่องปกติที่จะถูกตัดหน้าในตอนแรกจ้านซื่อกรุ๊ปได้ยุติความร่วมมือ จากนั้
๒๒“คุณลุงยังไม่กลับมาเหรอคะ?”“เขาออกไปเข้าสังคม และจะไม่กลับมาก่อนเที่ยงคืน”น้องสาวของจางเหนียนเซิงยังเรียนมหาวิทยาลัย ช่วงปิดเทอมหน้าหนาวเธอไปเที่ยวกับเพื่อนๆ และบอกว่าจะกลับมาก่อนปีใหม่ไม่มีใครอยู่ในบ้านอีกแล้วป้าและหลานสาวนั่งลงบนโซฟา ขณะที่นั่งอยู่ข้างๆ พวกเขา ดูค่อนข้างกังวลขณะมองดูแม่“เสี่ยวจวิน ต้องการพูดอะไรกับป้าเหรอ?”“คุณป้า ฉันจะอธิบายให้ชัดเจนก่อน นี่ไม่ใช่ความผิดของไห่ถง ถ้าคุณฟังแล้วโกรธ คุณจะโกรธลูกชายของคุณได้เท่านั้น อย่าตำหนิไห่ถง”เซินเสี่ยวจวินออกหน้ากับป้าของเธอเพื่อปกป้องไห่ถงก่อน“ถ้าคุณตำหนิไห่ถง ฉันจะไม่มาเยี่ยมคุณอีกต่อไป”ป้าเซินยิ้ม“ ทำไมต้องจริงจังขนาดนั้น? ฉันจะตำหนิไห่ถงได้ยังไง? เธอเป็นเพื่อนกับหลานมามากกว่าสิบปีแล้ว และฉันก็เฝ้าดูเธอเติบโตขึ้นมา เธอเป็นเด็กที่มีเหตุผลมากและฉันชอบเธอมาก ฉันจะโทษเธอทำไม”“เอาเลย เกิดอะไรขึ้น? เหนียนเซิงทำไปทำอะไรไม่ดีกับไห่ถงล่ะ?”เซินเสี่ยวจวินกำลังจะพูดเมื่อจู่ๆ จางเหนียนเซิงก็พูดขึ้นมาพร้อมกับมองแม่ของเขาอย่างจริงจัง: "แม่ครับ ผมหลงรักไห่ถง ผมแอบชอบเธอมาหลายปีแล้ว แต่พี่เขาไม่สนับสนุนผม เธอยังห้ามไม่ให
“คุณป้า ฉันมาที่นี่ด้วยรถของเหนียนเซิงและไม่ได้ขับรถมาเอง คุณช่วยจัดคนขับรถพาฉันกลับไปที่ร้านได้ไหม”ป้าเซินระงับความโกรธของเธอและเรียกคนรับใช้ แจ้งให้คนขับพาเซินเสี่ยวจวินออกไปหลังจากที่เซินเสี่ยวจวินจากไป ป้าเซินก็ตบลูกชายของเธออีกครั้งและด่า "จางเหนียนเซิง แกอยากจะทำให้ฉันโกรธจนตายเลยงั้นเหรอ? ไห่ถงแก่กว่าแกสามปีและภูมิหลังของเธอไม่ดี แกตาบอดหรือยังไงถึงไปชอบเธอ?"“แม่ แม่ไม่ชอบพี่ไห่ถงจริงๆเหรอ?”“แก่กว่าสามปีแล้วมันยังไง? ไม่ใช่ว่าแก่กว่าสามสิบปีสักหน่อย ภูมิหลังของพี่ไห่ถงไม่ดี? ครอบครัวของเธอไม่เกี่ยวข้องกับสิ่งผิดกฎหมาย และบรรพบุรุษของเธอเป็นชาวนาที่เรียบง่าย ซื่อสัตย์และประวัติขาวสะอาด”ใบหน้าของป้าเซินซีดลงด้วยความโกรธ “แม่ชอบเธอเพราะเห็นแก่พี่จวิน ฉันเห็นเธอเป็นเหมือนหลานสาวอีกคน และแม่ก็ชอบเธอไม่ใช่เพราะแก”“ถ้าแม่รู้ว่าแกมีความคิดแบบนั้น ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้พวกแกสองคนได้รู้จักกัน”“จางเหนียนเซิง แกควรยอมแพ้กับความคิดนี้ แม้ว่าไห่ถงจะไม่ได้แต่งงาน แต่ฉันก็ไม่เห็นด้วยกับแกสองคนที่จะอยู่ด้วยกัน ญาติของไห่ถงที่บ้านเกิดล้วนเป็นพวกปรสิต ใครก็ตามที่เกี่ยวข้องกับพวกเขาถือ
มีเรื่องบางอย่าง ที่เขาต้องการเผชิญหน้าแต่ใจกลับรู้ดีไห่ถงไม่มีคนคอยสนับสนุน และแม่ของเขาคือคุณนายจาง เมื่อเปรียบเทียบกับไห่ถงแล้ว ตระกูลจางมีความอำนาจมากกว่า หากแม่ของเขาต้องการจัดการกับไห่ถง ไห่ถงก็ไม่สามารถต้านได้และทำได้เพียงออกจากกวนเฉิงเท่านั้น“มันไม่เกี่ยวกับการพยายาม ลูกต้องตัดใจ ตัดใจให้หมด!”ป้าเซินสั่งอย่างเข้มงวดป้าเซินเรียกบอดี้การ์ดสองคนทันทีและสั่งพวกเขา: "จากนี้ไป จงติดตามนายน้อยตลอดเวลา หาเขาไปที่ทางเข้าโรงเรียนมัธยมกวนเฉิง ให้รายงานมาที่ฉัน"ใบหน้าของจางเหนียนเซิงนซีดอีกด้านหนึ่ง คนขับพาเซินเสี่ยวจวินของตระกูลจางพากลับไปที่ร้านไห่ถงได้ย้ายชั้นวางทั้งหมดที่ไปอยู่หน้าร้านแล้ว และเอาเครื่องมือทั้งหมดที่เธอใช้ถักไหมพรม รวมถึงจานและขนมที่เหลือในตู้เย็นใส่ถุงเธอกำลังเตรียมนำทุกอย่างกลับบ้านพรุ่งนี้ร้านจะปิดและจะไม่เปิดอีกจนกว่าจนถึงหลักตรุษจีน จนกว่านักเรียนจะเปิดเทอม“ถงถง เก็บของเสร็จแล้วเหรอ?”“ฉันเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว ฉันควรเอาของพวกนี้ไปใส่ในรถของเธอตอนนี้ไหม หรือฉันควรจะมาขนของพรุ่งนี้”“วางไว้ในรถเลย อีกสักพักจะขับรถกลับบ้านไปส่งเธอ แล้วก็เอาของ
จ้านหยินผู้ซึ่งได้รับฉายาว่าคนใจแคv จากไห่ถงตื่นขึ้นมาในห้องทำงาน หลังจากนอนหลับไปหลายชั่วโมงเมื่อเขาลืมตาขึ้น ก็พบว่ามีเสื้อคลุมตัวหนาคลุมตัวอยู่ เขาถอดเสื้อคลุมออกและตรวจสอบเวลา“สามทุ่มแล้ว”จ้านหยินอุทานเบา ๆ ประหลาดใจที่ตัวเองหลับไปนานมากบนโต๊ะทำงานของเขามีกล่องอาหารกลางวันหลายกล่องวางอยู่ ผู้จัดการสาขาจัดเตรียมไว้สำหรับมื้อเย็นของเขา ผู้จัดการไม่อยากปลุกเขาจึงเอาเสื้อคลุมคลุมเขาไว้จ้านหยินนั่งตัวตรงอยู่เงียบๆ สักสองสามนาทีก่อนที่จะลุกขึ้นและมุ่งหน้าไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าด้วยน้ำเย็น เพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นไม่กี่นาทีก็ออกจากห้องน้ำเขากลับไปที่โต๊ะและนั่งลง เปิดฝากล่องอาหารกลางวันหลายใบ อาหารยังร้อนอยู่ขณะที่เขาเริ่มกิน เขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วเปิด WeChat นอกจากข้อความจากผู้บริหารของบริษัทที่ขอคำแนะนำแล้ว ยังมีข้อความบางส่วนจากพี่ๆ น้องๆ อีกด้วยหลังจากอ่านข้อความทั้งหมดบน WeChat แล้ว สายตาของ จ้านหยินมืดลง ไม่มีข้อความจากไห่ถงป้าเหลียงบอกเขาว่าเธอไม่โกรธแล้วตอนนี้เธอยังคงถักไหมพรมยู่ในร้าน หรือไม่ก็พูดคุยและหัวเราะกับพี่เธอ บางทีเธออาจจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าจ้านหยินค
“......”ซูหนานพูดอย่างปวดหัว "เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกนายสองคน ความสัมพันธ์ก็เริ่มจะดีขึ้น แถมยังทำตัวเป็นคู่รักกัน อยู่ดีดีก็ทะเลาะกันซะแล้ว ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่สะใภ้ไปที่บาร์ นั่นเป็นเพราะตัวนายนั่นแหละ"จ้านหยินพูด "ก่อนอื่นช่วยฉันดูหน่อยว่าพวกเธออยู่ที่บาร์ไหน อยู่ที่นั่นกันนานแค่ไหนแล้ว เมาหรือเปล่า? ช่วยบอกฉันทันทีที่นายรู้"“โอเค ฉันจะตรวจสอบเดี๋ยวนี้”ซูหนานรีบวางสายแล้ว จากนั้นขอคนไปตามสืบว่าสองสาวไปดื่มที่ไหนระหว่างรอคำตอบ จ้านหยินติดต่อลูกเรือบนเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวของเขาและสั่งการ “เตรียมตัวกลับทันที ฉันจะกลับไปกวนเฉิงในอีกสิบนาที”เมื่อตอนเดินทางไปทำธุรกิจ เขาไม่ยอมให้ไห่ถงพาไปส่งที่สนามบิน เพราะก่อนอื่นเขาต้องกลับบริษัทก่อน และเขาไม่ได้จองเที่ยวบินจริงๆ เนื่องจากเขาเดินทางด้วยเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวลูกเรือเมื่อได้รับคำสั่งจากจ้านหยินก็เริ่มเตรียมการทันทีหลังจากจัดการทุกอย่างแล้ว จ้านหยินก็เริ่มโทรหาไห่ถงในขณะนั้นไห่ถง เซินเสี่ยวจวินและน้องชายของเธอกำลังสนุกอยู่กับเครื่องดื่มที่บาร์น้องชายเซินไม่สามารถดื่มแอลกอฮอล์ได้ ดังนั้นเขาจึงนั่งเป็นเพื่อนพี่สาวสองคน ที
จ้านหยินยอมแพ้ ไม่ต้องการโทรอีกครั้งโชคดีที่ซูหนานโทรมา“ซูหนาน พวกเขาอยู่บาร์ไหน?”ทันทีที่จ้านหยินรับสาย ก็ถามอย่างกังวลเมื่อได้ยินถึงความร้อนรนจากน้ำเสียงของเขา ซูหนานก็คว้าโอกาส เพื่อแกล้งเขาแล้วพูด: "รีบเหรอ? รีบจนอยากทะลุโทรศัพท์มาตอนนี้เลยไหม? อยากรีบกลับมาตอนนี้เลยเหรอ?”"ซูหนาน!"ตอนนี้ก็ยังมีความคิดที่จะแกล้งเขาอีกจ้านหยินกำลังรีบ กังวลมากจนเขาหวังว่าเขาจะได้เป็นซุนหงอคง และขี่เมฆตีลังกา เพื่อกลับไปที่กวนเฉิงซูหนานหัวเราะ “โอกาสแบบนี้หายาก หายากจริงๆ มีเพียงพี่สะใภ้เท่านั้นที่สามารถทำให้นายกระสับกระส่ายแบบนี้ได้”จ้านหยินไม่เคยแสดงอารมณ์ออกมา แม้ภูเขาไท่ซานจะถล่มก็ตามเป็นโอกาสที่หาได้ยากจริงๆ ที่จะเห็นเขาจะอยู่ไม่สุขอย่างนี้“พวกเขามที่ชิเฮาบาร์ได้เพียงครึ่งชั่วโมง มากับเซินเสี่ยวจวินและน้องชายของเซินเสี่ยวจวิน”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ จ้านหยินก็ขมวดคิ้วและพูดว่า "น้องชายของเซินเสี่ยวจวินอายุเท่าไหร่?"เซินเสี่ยวจวินมีน้องชายมากมาย แม้ว่าจางเหนียนเซิงจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอ แต่เขาก็เป็นน้องชายเช่นกัน เป็นเพราะเธอเป็นเพื่อนสนิทกับไห่ถง ที่ทำให้จางเหนียนเซิงรู้จั
“ตอนนี้ฉันยังหัวโล่งอยู่มาก จะไม่เมาถ้าดื่มเพิ่มอีกสองแก้ว”"หยุดดื่มกันเถอะ"“พวกเรามาที่นี่เพียงเพื่อดื่มกันสักนิดหน่อย ถ้าดื่มมากเกินไปไม่ดีต่อสุขภาพ”ไห่ถงมองเธอด้วยสายตาที่เศร้าโศกหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เซินเสี่ยวจวินก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไป เตือนน้องชายเธอให้จับตาดูไห่ถงเอาไว้หลังจากนั้นไม่นาน เซินเสี่ยวจวินก็กลับมาพร้อมกับปากกา กระดาษสองสามแผ่น และไวน์หนึ่งแก้ว“หลังจากดื่มแก้วนี้เสร็จแล้ว อย่าเพิ่งดื่มอีก ฉันขอกระดาษสองสามแผ่นมาให้เธอวาดรูป”“พี่ พี่ไห่ถงเมาขนาดนี้แล้ว จะยังวาดรูปได้อยู่เหรอ?”ไห่ถงบอกว่าเธอไม่ได้เมา แต่จริงๆ แล้วเธอเมามากเซินเสี่ยวจวินไม่ตอบคำถามของน้องชายและยื่นปากกาและกระดาษให้ไห่ถง ไห่ถงรับมันไปและหยุดดื่มแอลกอฮอล์ เธอเริ่มวาดภาพลงบนกระดาษเธอเริ่มต้นด้วยการวาดไข่น้องชายเซิน: “......”การวาดไข่ขณะเมานั้นค่อนข้างง่าย แม้กระทั่งเขาสามารถวาดไข่ได้เมื่อเมาหลังจากวาดไข่แล้ว ไห่ถงก็วาดทะเลสาบที่อยู่ข้างหน้า เธอวาดวงกลมที่มีศูนย์กลางร่วมกันจำนวนมากบนพื้นผิวของทะเลสาบอย่างพิถีพิถัน และหมุนวนลงไปที่ก้นทะเลสาบ และในที่สุดเธอก็เริ่มวาดภาพคนในพื้นที่ว่
"ฉันคิดว่าคุณนายลู่ถ่ายรูปคุณหนูหยูและแสดงให้พี่สาวดูโดยตั้งใจ เพื่อทดสอบว่าเธอมีความรู้สึกกับตงหมิงหรือไม่ อย่างไรก็ตาม ผลก็คือเธอไม่มีความคิดนั้นอย่างแน่นอน เธอไม่เคยคิดอะไรกับตงหมิงเลย ตอนนี้เธอหมกมุ่นอยู่กับร้านอาหารเช้าและต้องการเพียงแค่ประกอบอาชีพและหาเงิน"จ้านหยินก็มองไห่หลิงออกเช่นกัน"ถ้าเธอมีความคิดอะไรกับตงหมิง คุณนายลู่คงจะไม่ยอมให้เธอเปิดร้านที่นั่นต่อไป"ไห่ถงเห็นด้วยกับสิ่งที่สามีของเธอพูดคุณนายลู่กำลังทดสอบพี่สาวของเธอ พี่สาวของเธอไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ไม่เป็นไร เธอจะได้ไม่ได้รับผลกระทบ"ที่รัก คุณคิดว่าฉันควรบอกเรื่องพวกนี้กับพี่สาวของฉันไหม?""คุณนายลู่คงทำอะไรไม่ได้ แสดงให้เห็นว่าเธอเพียงสงสัยเช่นเดียวกับเรา แต่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรกับพี่สาวของคุณ ฉันแค่ต้องคุยกับตงหมิงและบอกเขาว่าอย่าไปทานอาหารเช้าที่บ้านพี่สาวของเราในอนาคต"จ้านหยินบ่นให้เพื่อนๆ ฟังว่าครอบครัวของเขาไม่ได้เตรียมอาหารเช้าไว้ ลู่ตงหมิงต้องรีบไปร้านกินได้ไม่อั้นแต่เช้าเพื่อทานอาหารเช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ใช่ไหม"ตกลง"หลังจากจ้านหยินกินและดื่มจนอิ่มแล้ว ไห่ถงก็ยิ้มและถา
ไห่ถงรู้สึกโชคดีอีกครั้ง เธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่แม้จะแสดงอาการงอแงเล็กน้อยเป็นครั้งคราว แต่เขาก็ปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เขาไม่เคยใช้ความรุนแรงในครอบครัวกับเธอ และเขาไม่ต้องกังวลว่าเขาจะนอกใจด้วยกุญแจสำคัญอยู่ที่การเลี้ยงดูของเขา บ้านสามีที่่ใจกว้างและมีเมตตาอย่างแม่สามีตระกูลจ้าน เป็นสิ่งที่หาได้ยากในตระกูลที่ร่ำรวยเมื่อคิดย้อนกลับไปเมื่อคุณยายจ้านบอกกับเธอว่าเธอช่วยชีวิตอีกฝ่ายไว้และจะไม่แนะนำหลานชายที่ไม่ดีให้เธอรู้จักที่จริงแล้ว หลานชายทุกคนในครอบครัวของหญิงชราอย่างเธอนั้นนั้นดีมากจ้านหยินเป็นหลานชายคนโต และหญิงชราก็เลือกที่จะจับคู่เธอกับหลานชายที่ดีที่สุด"คุณนายลู่ได้ช่วยประธานลู่หาภรรยาที่เหมาะสมแล้ว เธอคือคุณหนูหยูหยินหยิน ทั้งสาว สวย และดูเฉลียวฉลาดและมีความสามารถ เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนที่อยู่ในแวดวงชั้นสูงมายาวนาน ความมั่นใจและรัศมีแห่งความสง่างามที่แผ่ออกมาจากทุกการเคลื่อนไหว ท่าทางของเธอบ่งบอกว่าเธอมาจากภูมิหลังที่ร่ำรวยหรือสูงศักดิ์ นั่นสามารถทำให้คุณนายลู่ชอบเธอได้โดยไม่ต้องลำบากอะไร""ฉันรู้"จ้านหยินพูดขณะกิน "เป็นเพราะคุณนายลู่เลือกภรรยาที่เหมาะสมกับตงหมิง
"ไม่ต้องพูดถึงว่าเราทุกคนต่างก็มีสิ่งที่ต้องทำ แม้ว่าในอนาคตเราจะเกษียณ เราก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเราจะตื่นขึ้นทุกวันและพบกันเมื่อเราลืมตาขึ้น"มีคนตื่นก่อนเสมอ และมีคนตื่นทีหลังเสมอจ้านหยินรู้ว่าเขาสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล"ป้าเหลียงบอกว่าคุณยังไม่ได้กินข้าว คุณหิวไหม ออกไปกินข้าวกันเถอะ ฉันจะอยู่กับคุณ"ไห่ถงรู้ว่าการยืดเวลาการสนทนาออกไปอาจทำให้เกิดความตึงเครียดระหว่างพวกเขามากขึ้นหลีกเลี่ยงการทะเลาะเบาะแว้ง เพราะอาจทำให้ทั้งคู่โกรธกันได้"อืม"จ้านหยินพยักหน้าแล้วปล่อยภรรยาที่รักของเขาจากอ้อมแขนไห่ถงดึงเขาออกมาป้าเหลียงเตรียมอาหารเช้าของจ้านหยินไว้บนโต๊ะอาหารแล้วนายน้อยชอบทำตัวจุกจิกจู้จี้ แต่ต่อหน้านายหญิง เขามักจะต้องก้มหัวและประนีประนอมอยู่เสมอป้าเหลียงไม่กังวลเลยว่าอาหารเช้าที่เธอทำจะเสียเปล่า"ทำไมคุณไม่พาหยางหยางมาล่ะ?"จ้านหยินทานอาหารเช้ากับภรรยา และอารมณ์ของเขาก็ดีขึ้น เขาเลิกทำหน้าเย็นชาและถามถึงเจ้าตัวน้อย"พี่สาวของฉันบอกว่าวันนี้เธอจะปิดร้านเร็วและปล่อยให้หยางหยางเล่นในร้าน เธอจะพาหยางหยางกลับบ้านเร็วๆ นี้ จ้าน...ที่รัก พาหยางหยางมาอยู่ที่นี่กันเถ
"เมื่อไหร่คุณยายจะกลับมา? ฉันคิดถึงเธอมาก"ไห่ถงคิดถึงวันที่คุณยายจ้านเคยอยู่ที่นี่มากป้าเหลียงพูด: "เมื่อฉันรู้ตัวว่าต้องเตือนนายหญิง มันก็สายเกินไปเสียแล้ว คุณผลักประตูเปิดและเดินเข้าไปแล้ว"ไห่ถงถอนหายใจอีกครั้งและพูดว่า "ฉันจะไปล้างมือ"เธอล้างมือสองครั้งด้วยสบู่และกลับไปที่ห้องที่เธอเคยอยู่ เธอหยิบชุดเสื้อผ้าที่สะอาดจากตู้เสื้อผ้า เปลี่ยนชุด แล้วกลับไปที่ห้องนอนใหญ่"ที่รัก ฉันล้างมือและฆ่าเชื้อสองครั้ง ฉันยังเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีขนแมวติดตัวของฉัน"ไห่ถงเดินไปข้างหลังจ้านหยิน และขณะที่เธอพูด เธอก็เอื้อมมือไปโอบรอบเอวของเขา"ที่รัก ฉันขอโทษ ฉันลืมไปจริงๆ ว่าฉันกำลังอุ้มแมวอยู่เมื่อกี้ จริงๆ แล้วพวกมันน่ารักมาก คุณให้ฉันเลี้ยงพวกมัน และพวกมันก็มีค่าสำหรับฉันทั้งหมด คุณพูดว่า ถ้าฉันให้หญ้าคุณหนึ่งกำมือ คุณจะถือว่ามันเป็นสมบัติ ในทำนองเดียวกัน ไม่ว่าคุณจะให้อะไรกับฉัน ฉันก็จะรักมันมาก"จ้านหยินไม่หันหลังกลับและปล่อยให้เธอโอบเอวของเขาเขากล่าว: "ฉันตื่นมาแล้วไม่เห็นคุณ ฉันถามป้าเหลียงแล้วเธอก็บอกว่าคุณออกไปแต่เช้า ฉันรู้สึกเหมือนถูกคุณทิ้งเอาไว้ข้างหลัง เมื่อคุ
ไห่ถงก้มตัวลงและอุ้มแมวขึ้นมา"นายหญิง คุณไปง้อนายน้อยก่อนเถอะ นายน้อยเพิ่งตื่นและยังไม่ได้กินข้าว"ป้าเหลียงรู้สึกไร้เรี่ยวแรงเมื่อจู่ๆ นายน้อยของเธอกลายเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยถ้าเธอไม่มาทำงาน เธอคงไม่รู้ว่านายน้อยจะมีด้านที่คิดเล็กคิดน้อยเช่นนี้ไห่ถงลูบแมวแล้วถามป้าเหลียง: "ป้าเหลียง คุณต้องบอกฉันว่าทำไมเขาถึงโกรธ ฉันถึงจะง้อได้ ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย"ป้าเหลียงกระซิบ: "ฉันเดาว่านายน้อยคงโกรธที่คุณออกไปข้างนอกแต่เช้าในวันหยุดสุดสัปดาห์ นายน้อยพักผ่อนที่บ้านและหวังว่านายหญิงจะอยู่กับเขา"ไห่ถง: "... ฉันแค่ไปช่วยงานพี่สาวของฉัน แม้ว่าจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ แต่โรงงานหลายแห่งไม่มีวันหยุดและยังต้องทำงาน ดังนั้นร้านอาหารเช้าของน้องสาวฉันจึงยังคงยุ่งมาก ฉันออกไปเร็วแต่ก็กลับมาเร็วเช่นกัน ฉันยังกลับมาก่อน 10 โมง"เธอไม่เคยคิดว่าจ้านหยินจะกลายเป็นคนใจแคบเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ป้าเหลียงก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน"ฉันจะเข้าไปง้อเขา"ไห่ถงซึ่งรู้ดีว่าสามีของเธอเป็นคนแบบไหน เดินเข้าไปในห้องอย่างช่วยไม่ได้พร้อมกับแมวของเธอในอ้อมแขนหลังจากที่เธอผลักประตูเปิดและเข้าไป ป้าเหลียงก็จำ
ขณะที่ยุ่งอยู่ตรงนี้ จ้านหยินก็ตื่นขึ้นตามปกติ ก่อนที่เขาจะลืมตา เขาหันข้างและเหยียดแขนยาวของเขาออกไปเพื่อกอดภรรยาที่รักของเขา แต่สุดท้ายก็คว้าลมนั่นคือตอนที่เขาลืมตาขึ้นแน่ล่ะ ไห่ถงไม่อยู่ในห้องอีกต่อไปเมื่อมองดูท้องฟ้าภายนอก พระอาทิตย์กำลังขึ้นสูงจ้านหยินหันกลับมาและหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะข้างเตียงเพื่อดูเวลา"ตอนนี้เก้าโมงแล้ว!"จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นนั่งแม้กระทั่งในวันหยุดสุดสัปดาห์ เขาก็ไม่เคยเข้าตื่นสายขนาดนี้มาก่อนบางทีอาจเป็นเพราะว่าเขากลับบ้านดึกเมื่อคืนก่อนเขารีบอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าลำลอง โดยตั้งใจเลือกชุดที่ไห่ถงซื้อมาให้เขาเมื่อเขาเปิดประตู เขาก็เห็นป้าเหลียงกำลังนั่งอยู่บนโซฟา อุ้มแมวตัวหนึ่งไว้และดูทีวี เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิด เธอจึงหันไปมองเขา จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนพร้อมรอยยิ้ม “นายน้อย คุณตื่นแล้ว คุณอยากกินอาหารเช้าไหม?”"ตอนนี้เก้าโมงกว่าแล้ว"จ้านหยินบ่นพึมพำขณะเดินออกไป“ถึงจะเก้าโมงกว่าแล้ว ก็ยังควรกินอะไรนะ นายหญิงได้สั่งเราไว้ก่อนที่เธอจะออกไป ให้เตือนนายน้อยว่าควรกินอาหารเช้าเมื่อเขาตื่นนอน”"นายหญิงของคุณอยู่ที่ไหน? เธอตื่นและออกไปข้างนอกตั้ง
หยูหยินหยินก็ไม่ได้โกรธเช่นกันเธอและลู่ตงหมิงรู้จักกันมาเป็นเวลานานแล้ว แต่พวกเขาแทบจะไม่ได้พูดคุยกันเลย ดังนั้นจึงอาจกล่าวได้ว่าพวกเขาไม่ได้รู้จักกันดีนักเขาไม่รู้เกี่ยวกับอดีตของเธอ ก็ถือเป็นเรื่องปกติ"คุณหนูหยู นี่อาหารเช้าของคุณ"หลังจากไห่หลิงทำอาหารเช้าให้หยูหยินหยินแล้ว เธอก็เอามาวางไว้ตรงหน้าเธอ ด้วยรอยยิ้ม เธอกล่าวกับหยูหยินหยินว่า "คุณหนูหยู ทานให้อร่อยนะคะ"หยูหยินหยินตอบด้วยรอยยิ้มไห่หลิงกลับไปที่นั่งและนั่งลง"พี่ คุณเจอเธอเมื่อไหร่?"ไห่ถงกระซิบกับพี่สาวของเธอ"คุณนายลู่แวะมาวันก่อนและเข้ามานั่งคุยกับฉัน ขณะที่คุยกับฉัน เธอบอกฉันว่าเธอต้องการจับคู่คุณหนูหยูกับประธานลู่ และแสดงรูปถ่ายของคุณหนูหยูให้ฉันดู ฉันก็เลยจำเธอได้"ไห่หลิงตอบน้องสาวของเธอด้วยเสียงต่ำและกระซิบ: "เห็นไหม พวกเขาเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบ คุณหนูหยูก็ให้ความรู้สึกสบายใจมากเช่นกัน โดยไม่มีความรู้สึกห่างเหินแบบทายาทเศรษฐี"ไห่ถงมองน้องสาวอย่างละเอียด จากนั้นก้มหัวลงเพื่อกินบะหมี่และกระซิบว่า "เข้ากันได้ดีทีเดียว"ป้าเคยพูดว่าคุณนายลู่เข้ากับคนยากมากจ้านหยินก็พูดเช่นกันเนื่องจากคุณนายลู่ม
เขาไม่มีอะไรจะคุยกับไห่ถงมากนักและด้วยไห่ถงที่อยู่ที่นี่ ลู่ตงหมิงและไห่หลิงก็ไม่ได้พูดอะไรมากนักลูกค้าก็เริ่มทยอยเข้ามาเพื่อกินเกี๊ยวนึ่ง ผู้ช่วยร้านเป็นคนจัดการรับออเดอร์ พนักงานจะเสิร์ฟอาหารเช้าให้พวกเขาแทนไห่หลิงซึ่งเป็นเถ้าแก่เนี้ยเองเธอสามารถนั่งลงในที่เดิมและกินบะหมี่ต่อไปได้"พี่ลู่"คำว่าพี่ลู่นั้น ทำให้ลู่ตงหมิงหมดความอยากอาหารทันทีพี่น้องไห่มองไปที่หญิงสาวสวยที่เปิดประตูกระจกและเดินเข้ามา ไห่ถงไม่เคยรู้จักหยูหยินหยิน แต่ไห่หลิงเคยเห็นภาพของหยูหยินหยิน เมื่อมองไปหยูหยินหยินที่เข้ามา เธอคิดว่าหยูหยินหยินสวยกว่าในรูปเข้ากันได้ดีกับลู่ตงหมิง"คุณหนูหยู คุณอยากทานอาหารเช้าไหม?"ไห่หลิงวางตะเกียบลงและยืนขึ้นอีกครั้งเพื่อต้อนรับแขกสายตาของหยูหยินหยินละสายตาจากลู่ตงหมิงและจ้องมองไปที่ไห่หลิง เธอเคยเห็นไห่หลิงหลายครั้งจากไกลๆ แต่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นหน้าอีกฝ่ายกับตาตัวเอง เมื่อมองดูไห่หลิงอย่างดีๆแล้ว หยูหยินหยินรู้สึกว่าไห่หลิงเป็นหญิงสาวที่สวยมาก“ฉันได้ยินมาว่าอาหารเช้าที่นี่อร่อยมาก ฉันจะทานเหมือนกับพี่ลู่ ขอบคุณ”หยูหยินหยินเดินไปที่โต๊ะของลู่ตงหมิง วางกระเ
"ตกลง"น้องของเธออยากกินบะหมี่เครื่องในหมู ไห่หลิงยังต้มบะหมี่เครื่องในหมูสองชามด้วย เธอไม่ชอบผักชี ดังนั้นจึงมีแต่ชามน้องของเธอเท่านั้นที่ใส่ผักชีในชามของเธอ"บะหมี่เสร็จแล้ว"ไห่หลิงเรียกน้อฃให้มาเอาบะหมี่ที่ปรุงแล้วไห่ถงหยุดงาน ล้างมือ แล้วเดินไปหยิบชามบะหมี่ของเธอสองพี่น้องนั่งลงที่โต๊ะ ไห่ถงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเป็นนิสัยและเตรียมกินบะหมี่ไปพร้อมกับอ่านข่าวไปด้วย"เวลากิน อย่ามัวแต่ดูโทรศัพท์ข เก็บโทรศัพท์ของเธอลงไป"ไห่หลิงไม่ยอมให้เธอกินในขณะที่เล่นโทรศัพท์ของเธอแบบนี้"ฉันแค่จะดูมันเฉยๆ"ไห่ถงพูด แต่ก็เก็บโทรศัพท์ของเธอกลับเข้าไปในกระเป๋าอย่างเชื่อฟัง"ต่อไปนี้ กินข้าวอยู่ห้ามเล่นโทรศัพท์ไปด้วย""เข้าใจแล้ว"ต่อหน้าพี่สาวของเธอ ไห่ถงไม่กล้าที่จะดื้อรั้น นอกจากนี้ การใช้โทรศัพท์ขณะกินอาหารก็เป็นนิสัยที่ไม่ดีจริงๆ“พี่ คืนนี้พี่จะไม่ไปงานเลี้ยงกับฉันจริงๆ เหรอ”"ไม่ไป""พี่ ฉันคิดว่าคุณควรออกไปเปิดโลกบ้าง"ไห่หลิงค่อยๆ กินบะหมี่ที่เพิ่งปรุงเสร็จและร้อนมาก"ฉันไม่จำเป็นต้องไปดูโลกแล้ว ฉันยังไปไม่ถึงระดับนั้น เธอแตกต่าง เธอเป็นนายหญิงคนโตของตระกูลจ้าน เธอต้