ตอนที่ 1 หรือนี่จะเป็นพรหมลิขิต

เสียงออดดังบ่งบอกเวลาพักเที่ยงของเด็กโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งดังขึ้น ที่รวมมัธยมตอนต้นกับมัธยมตอนปลายไว้ โรงเรียนนี้มีขนาดใหญ่พอสมควรแถมยังดังที่สุดในจังหวัดอีกด้วย

วาโย เด็กสาววัยสิบห้าย่างสิบหกรีบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปในโรงอาหารกับเพื่อนๆ ของเธอ ถึงแม้เรื่องเรียนเธออาจไม่เอาไหนแต่เรื่องกินเธอสู้ขาดใจบอกเลย

“เร็วๆ หน่อยสิ เพลง เดี๋ยวไม่ได้นั่งโต๊ะตัวเดิมของเรา” ใช่โต๊ะตัวเดิมที่เธอเอาไว้นั่งมองพี่ต้าพี่ม.6 นักเรียนชายที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ เมื่อตอนต้นเดือนที่ผ่านมา ครั้งแรกที่เธอเห็นเขา เขากำลังนั่งอ่านหนังสือใต้ร่มไม้โต๊ะหินอ่อนข้างตึกที่เธอเรียนอยู่

ความรู้สึกครั้งแรกที่เธอเห็นเขา นั่นมันคนหรือเทพบุตรกันแน่ในโลกมนุษย์เรามีคนที่หล่อขนาดนี้ด้วยเหรอ เขาดูดีมากแม้แต่ในยามที่ใส่ชุดนักเรียนก็ชวนให้มองน่าหลงใหลไม่อาจละสายตาได้เลย

ความสูงที่สูงเกินนักเรียนรุ่นเดียวกัน แต่ก็ดูสมส่วนและหุ่นดีไม่น้อย เขามาจากที่ใดกันเล่าพ่อเทพบุตรคนนี้ เด็กสาวที่ยืนมองเขาตรงกระจกหน้าต่างในห้องเรียนเมื่ออาจารย์ที่สอนเธอสั่งงานเอาไว้ และออกไปแล้วเธอจึงได้ยืนมองเขาแบบนั้นอยู่พักใหญ่

“โย ไปนั่งรอก่อนเลย เดี๋ยวฉันซื้อข้าวให้แกเอง” เพลงเพื่อนสนิทของเธอบอกอย่างรู้ใจ เพราะเพลงรู้อยู่แล้วว่าเพื่อนของตัวเองปลื้มพี่ต้ามากแค่ไหน แค่เธอเห็นว่าวาโยได้มองผู้ชายที่กำลังเดินมานั้นแทบยิ้มไม่หุบ เธอก็อดขำไม่ได้แบบนี้เรียกว่ารักแรกพบหรือเปล่านะ

“ขอบใจมากนะเพลง ที่ซื้อข้าวให้ฉันน่ะ เธอดีที่หนึ่งเลย” วาโยจับมือเพื่อนสาวแล้วเอามาจูบเพื่อเอาใจ

“ยี้ น้ำลายแกน่ะโยปล่อยเลย”

“ไม่มีสักหน่อย อ่ะๆ ไม่เล่นแล้วเดี๋ยววันนี้ฉันเลี้ยงไอติมแกเอง” วาโยพูดพร้อมกับตักข้าวเข้าปากโดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่ามีสายตาผู้ชายคู่หนึ่งมองมาที่เธอแล้วยิ้ม

“แกนั่งมองพี่ต้าขนาดนั้น ไม่กลัวพี่เขาจับได้เหรอว่าแกแอบชอบเขาน่ะ” เพลงหันหลังไปมองต้าที่กำลังนั่งกินข้าวกับเพื่อนเขาอีกสองคน

“ไม่มีทางรู้หรอก เชื่อปะว่าฉันยังไม่เคยได้สบตากับพี่ต้าเลย เขาจะจับฉันได้ไงว่าแอบมอง”

“เออ นั่นสิ งั้นแกก็รีบๆ มองไปเดี๋ยวพี่เขาเรียนจบแกก็ไม่ได้เจอเขาแล้ว ดูสิขนาดเรียนม.ปลายยังฮอตขนาดนี้ ถ้าโตอีกหน่อยจะขนาดไหน” เพลงพูดกระซิบเบาๆ กับวาโยเมื่อเห็นเขาเดินผ่านโต๊ะของเธอมาแล้วเดินไปนั่งตรงร่มไม้ใกล้ๆ ที่เธอสองคนนั่งอยู่

สองเดือนต่อมา

ทุกอย่างยังคงเป็นไปเหมือนเดิมแตกต่างที่วันนี้ตอนเปลี่ยนคาบเรียนต้องเดินไปยังตึกข้างล่างเป็นห้องวิทยาศาสตร์ หลังจากจบคาบเรียนวาโยก็รีบเดินออกจากห้องเพื่อที่จะรีบไปเข้าห้องน้ำเนื่องจากอั้นมานานจนลืมกระเป๋าใส่ปากกาและอุปกรณ์การเรียนไว้ใต้โต๊ะที่มีรุ่นพี่ม.6 มานั่งเรียนต่อจากเธออีก

วาโยเดินกลับเข้าไปเอาก็เห็นว่ามีอาจารย์มาสอนแล้ว จึงขออนุญาตเข้าไปเอาของในห้องซึ่งตอนนั้นเองที่เธอสังเกตเห็นว่าต้านั่งโต๊ะตัวนั้นอยู่ เธอเดินกลั้นหายใจเข้าเพราะกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงของหัวใจเธอเต้น พร้อมกับใบหน้าที่ร้อนผ่าวเป็นลูกตำลึง

“พี่คะ หนูลืมกระเป๋าใส่ปากกาไว้ที่ใต้โต๊ะค่ะ ขอคืนด้วยค่ะ” ต้าจ้องมองเธอแล้วเอามือล้วงไปใต้โต๊ะหยิบสิ่งที่เธอต้องการส่งให้

“ขอบคุณค่ะ” เธอยังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งแรงอย่างกับทหารอย่างนั้น ต้ายิ้มมุมปากให้เธอนิดหน่อย ให้ตายเถอะเขาทำเธอเกือบวูบกลางอากาศในห้องนั้นซะแล้ว โชคดีที่เธอยังเอาชีวิตรอดออกมาจากยิ้มหวานๆ ของเขาที่ส่งมาได้ แต่เธอรู้ดีว่ามันเป็นเพียงมารยาทเท่านั้น

ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาวาโยสังเกตเห็นว่าต้าเป็นคนที่พูดน้อย แต่ก็ชอบทำกิจกรรมกับโรงเรียนอยู่เรื่อย เขาดูโตกว่าเด็กรุ่นเดียวกันอยู่นิดหน่อย อาจเป็นเพราะการวางตัวของเขาที่ปฏิบัติกับนักเรียนหญิงที่เข้ามาจีบเขา ช่วงหลังเลยทำให้เขากลายเป็นคนที่เข้าถึงยากมาก ไม่ค่อยมีใครเข้ามาใกล้สักเท่าไหร่ จึงทำได้เพียงแอบมองอยู่ห่างๆ รวมทั้งตัวเธอเองด้วย พูดง่ายๆ คือหล่อแล้วหยิ่ง นั่นเอง คำนี้เหมาะสมกับเขาพอๆ กับคำว่าหล่อวัวตายควายล้ม แต่นั่นก็ไม่อาจทำให้เธอหมดสนใจในตัวของเขาได้

เดือนสุดท้ายก่อนสอบปลายภาค

“นะพี่สิน ซื้อให้หนูหน่อย หนูจะเอาไปสาธิตที่โรงเรียน” วาโยอ้อนลูกพี่ลูกน้องของเธอที่อยู่ม.6 โรงเรียนเดียวกัน วาโยเป็นลูกสาวคนเดียวฐานะทางบ้านอยู่ในระดับพอมีกินมีใช้และส่งเธอเรียน บ้านของเธอทำเกี่ยวกับขายส่งเสื้อผ้าที่รับมาจากจีนและส่งต่อให้พ่อค้าแม่ค้าอีกที โดยตัวเธออาศัยอยู่กับพ่อและแม่ที่ตามใจเธอมากๆ เพราะวาโยเป็นลูกสาวคนเดียวแต่เธอก็ไม่กล้าเรียกร้องอะไรมากนักเพราะรู้ดีว่าพ่อกับแม่ของเธอหาเงินมาอย่างยากลำบากและเหนื่อยแค่ไหน

“เอาไปสาธิตอะไรวะ เอาไปใช้เองพี่จะบอกพ่อกับแม่เรานะ อะไรอยู่แค่ม.3 เองจะรีบมีไปทำไมแทนที่จะตั้งใจเรียน” พี่สินลูกพี่ลูกน้องร่ายบ่นเธอยาว

“บ้า พี่คิดอะไรหนูไม่ได้ใช้นะ” หญิงสาวหน้าบึ้งใส่

“รู้อยู่ว่าไม่ได้ใช้ แต่คนอื่นใช้ไง” เขาถลึงตาใส่เธอพร้อมกับเขกหัวเธอเบาๆ

“โอ๊ย พี่ก็ฟังกันมั่งสิ นั่นดูเพื่อนพี่สิ เขาก็ไปซื้อมาเหมือนกัน” วาโยยืนชี้นิ้วให้พี่ของเธอดูเมื่อเห็นเขาเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อแล้วหยิบกล่องบางอย่างใส่กระเป๋า

“อ้าวเฮ้ย มึงซื้อถุงยางไปทำไมวะ” สินร้องถามเมื่อเพื่อนเดินมาใกล้ๆ โชคดีที่ตรงที่เธอยืนอยู่ไม่ค่อยมีคนเดินพลุกพล่านนัก

“ไอ่เชี่ย… กูใช้เองล่ะมั้ง มึงนี่ถามแปลก” เออ แปลกจริงที่พี่สินกล้าถามแบบนั้นเล่นเอาเธอที่ยืนอยู่ตรงบทสนทนานั้นไม่รู้จะเอาตัวไปยืนตรงไหนดี “พี่สินจะซื้อหรือไม่ซื้อพรุ่งนี้หนูต้องใช้นะ” วาโยยืนเท้าสะเอวใส่พี่ชายอย่างหมั่นไส้เพราะเธอรู้ว่าเขาแกล้งเธออยู่

“เออๆ ซื้อก็ซื้อแกล้งนิดแกล้งหน่อยหัวร้อนไปได้ รอแป๊บ”

“แค่นี้ก็จบแล้วทำไมต้องให้โมโหก่อนด้วย” เธอยืนบ่นพึมพำ สินเดินออกมาพร้อมกับกล่องเล็กสี่เหลี่ยมส่งให้เธอ เธอรีบคว้าหมับแล้วรีบยัดใส่กระเป๋าเป้นักเรียนอย่างรวดเร็ว

“ประเจิดประเจ้อ” เธอบ่นงึมงำให้เขา

“บ่นไร” สินขมวดคิ้วถาม

“บ่นไร หนูบอกว่าขอบคุณเด้อค่ะเด้อ” พร้อมกับไหว้ย่อให้พี่ชายของเธออย่างกวนๆ

“ไปเร็ว กลับบ้านกันได้แล้วเย็นมากละ” สินเดินไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดไว้พร้อมกับส่งหมวกกันน็อคให้เธอ เพราะบ้านทั้งสองอยู่ใกล้กันสินจึงแวะมารับวาโยมาเรียนพร้อมกันด้วย แล้วอีกอย่างบ้านของทั้งสองก็ไม่ได้อยู่ไกลจากโรงเรียนมากนักจึงสะดวกสบายมากกับระยะทางใกล้ๆ แบบนี้

วันต่อมา

“เพลงแกไปก่อนเลยนะ เดี๋ยวฉันเอาหนังสือเล่มนี้ไปคืนห้องสมุดก่อนเมื่อวานลืมส่ง” วาโยโบกมือให้เพื่อนเดินไปก่อนเพราะว่าถ้าคืนช้าอาจถูกปรับได้

“โอเคๆ แล้วรีบมานะ เดี๋ยวอาจารย์จะเข้าสอนแล้ว เออได้เอาของมาไหม”

“เอามาสิ เมื่อวานให้พี่สินซื้อให้แล้ว”

“เคๆ ฉันไปก่อนนะเดี๋ยวถ้าแกมาไม่ทันฉันจะบอกว่าแกไปเข้าห้องน้ำนะ” วาโยพยักหน้ารับรู้

เธอเดินเข้าไปในห้องสมุดพร้อมกับเปิดกระเป๋าเป้หยิบหนังสือออกมา แต่สิ่งที่ติดมากับหนังสือด้วยคือกล่องสี่เหลี่ยมเล็กที่ให้พี่สินซื้อให้เมื่อวานนี้หล่นลงพื้น

เธอตกใจรีบก้มเก็บ แต่มีคนที่ไวกว่าเธอ ก้มเก็บให้เธอก่อน เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ในระยะใกล้ๆ แบบนี้เธอสูงแค่ไหล่ของเขาเท่านั้น เขาพลิกกล่องดูไปมาเและยื่นส่งให้เธอคืนพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูง

“สี่เก้า”เขาพูดเบาๆ แล้วเดินออกไปจากห้องสมุด ทิ้งไว้แต่อาการตกใจให้กับเธอ ไม่ใช่เพราะเธอได้ใกล้เขาขนาดนี้หรอกนะ

แถมเมื่อกี้เธอยังจับโดนมือของเขาอีก แต่เพราะกล่องที่อยู่ในมือเธอนี่สิ ที่ทำเธอตกใจ เขาจะต้องคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงใจแตกแก่แดดแน่เลย

ถ้าพรหมลิขิตทำให้เธอได้พบเขาทำไมไม่ทำให้จังหวะมันดีกว่านี้ ทำไมจะต้องมาจับโดนมือของเขาตอนที่ในมือของเรามีกล่องถุงยางนี่อยู่ด้วย แม้ต้าจะเดินออกไปได้สักพักแล้ว แต่สาวน้อยคนนี้ยังยืนแข็งทื่อขยับตัวไม่ได้เลย โชคชะตากลั่นแกล้งกันชัดๆ ทำไมมือของเราต้องสปาร์คกันในสถานการณ์แบบนี้ด้วยนะ

จังหวะโบ๊ะบ๊ะมาก ยัยน้องวาโยก่อนออกจากบ้านก้าวเท้าไหนออกก่อนนะ ไหนบอกมาสิ

ฝากนิยายเรื่องหลงกลรักไอดอลจอมวายร้ายด้วยนะคะ

ฝากพี่ต้าคิงไซส์กับน้องวาโยด้วยค่ะ